Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-11-21 15:51

Geplaatst: 15-11-21 15:51

CairnTerrier schreef:
Ik heb het topic vluchtig doorgelezen, maar ik heb last van ''Thanatofobie''. Wist überhaupt niet dat het beestje ook een naampje heeft, maar het houdt me wel zeer regelmatig bezig.

Ben letterlijk als de ''dood'' dat iemand in mijn nabije omgeving een keer zo ver is, of nog erger: ik zelf! Wat gebeurd er, wanneer... etc. etc. Ik kan me daar echt wel heel naar door voelen, omdat dat het enigste ding is in mijn leven waar geen grip op te krijgen is - ik ben echt 100% control freak en heb graag de touwtjes in handen Familie en mijn anderen naasten zijn mij zó dierbaar, dat speelt ook voor een heel grote rol mee. Je wordt zelf ouder, je ziet de mensen om je heen ouder worden... het is realistisch om er mee bezig te zijn, maar ik vind het wel heel erg naar!

Ik wist inderdaad ook niet dat het een naampje heeft, maar mijn vader heeft hier veel last van. Hij is 85, maar al zeker 35 jaar bang dat hij 'een keer dood gaat'. Toen hij 50 was, beweerde hij dat hij 102 jaar oud werd, maar op zijn 51'ste kwam het besef dat hij op de tweede helft van zijn leven kwam te zitten en stelde hij zijn prognose bij naar 104 jaar. Momenteel gaat het eigenlijk gewoon niet echt goed met hem. Fysiek wel, maar hij is echt heel bang. Mijn moeder mag de deur niet uit 'want wat nou als ik dood neerval als zij er niet is?'. En dat lijkt simpel op te lossen, maar helaas... dat is het niet. Het is wachten tot hij zich er op de één of andere manier bij neer kan leggen. Alle oplossingen en therapieën hebben de revue al gepasseerd, maar hij wil daar 'niks' in. Hij wil het er ook niet over hebben. Tot mijn moeder een brief wil posten (of zo).

Citaat:
Gelukkig ben ik altijd heel erg positief en geniet erg van het mooie leven wat ik/we leiden, maar het maakt me soms wel eens verdrietig of bewust dat het de realiteit is. Het leven is zo mooi , maar waarom bestaat zo iets akeligs vraag ik mezelf dan wel eens af

Uhmmm, we zouden zwaar overbevolkt raken als iedereen zich aan de onderkant voortplant, maar er aan de bovenkant niets afgaat

.

**Geplaatst**: 15-11-21 15:59

Geplaatst: 15-11-21 15:59

Sheran schreef:
Epicurus zei: als de dood er is, zijkn wij er niet, en als wij er zijn, is de dood er niet.
Ik herken het met name voor mensen die me heel dierbaar zijn: ik verwacht dat ik na mijn eigen dood niets 'mis'.
Het is heel natuurlijk inderdaad dat je ermee bezig bent (mensen buigen zich er al duizenden jaren over) maar het is echt naar dat het je leven zo in zijn greep houdt. Hoe uit het zich?

Het is ook iets menselijks, dat weet ik. Ben ook helaas mensen verloren uit de nabij omgeving, maar het gevoel wordt wel erger naarmate ik ouder word en dus ook steeds vanuit een ander punt de wereld in kijk.

Om jouw vraag te beantwoorden: het is niet dat ik mij er dagelijks mee bezig houd, maar het gevoel is er vaak wel minstens één keer per week. Op momenten dat ik zo intens gelukkig ben, komt het gevoel ook wel eens om de hoek kijken, omdat je dan extra geniet van je leven en van de mensen om je heen - en dat allemaal voor zorgt dat ik hen dan ook absoluut niet wil missen. Op dat soort momenten doe ik dan juist leuke dingen met mijn ouders/partner/familie etc, zodat ik extra kan genieten van de tijd samen en besef hoe gelukkig ik ben

Het voordeel is dat ik erg positief ben en het niet mijn leven laat beïnvloeden, maar het houdt me wel eens aan het denken, terwijl ik dat juist niet wil

**Geplaatst**: 15-11-21 16:09

Geplaatst: 15-11-21 16:09

Gem schreef:
CairnTerrier schreef:
Ik heb het topic vluchtig doorgelezen, maar ik heb last van ''Thanatofobie''. Wist überhaupt niet dat het beestje ook een naampje heeft, maar het houdt me wel zeer regelmatig bezig.

Ben letterlijk als de ''dood'' dat iemand in mijn nabije omgeving een keer zo ver is, of nog erger: ik zelf! Wat gebeurd er, wanneer... etc. etc. Ik kan me daar echt wel heel naar door voelen, omdat dat het enigste ding is in mijn leven waar geen grip op te krijgen is - ik ben echt 100% control freak en heb graag de touwtjes in handen Familie en mijn anderen naasten zijn mij zó dierbaar, dat speelt ook voor een heel grote rol mee. Je wordt zelf ouder, je ziet de mensen om je heen ouder worden... het is realistisch om er mee bezig te zijn, maar ik vind het wel heel erg naar!

Ik wist inderdaad ook niet dat het een naampje heeft, maar mijn vader heeft hier veel last van. Hij is 85, maar al zeker 35 jaar bang dat hij 'een keer dood gaat'. Toen hij 50 was, beweerde hij dat hij 102 jaar oud werd, maar op zijn 51'ste kwam het besef dat hij op de tweede helft van zijn leven kwam te zitten en stelde hij zijn prognose bij naar 104 jaar. Momenteel gaat het eigenlijk gewoon niet echt goed met hem. Fysiek wel, maar hij is echt heel bang. Mijn moeder mag de deur niet uit 'want wat nou als ik dood neerval als zij er niet is?'. En dat lijkt simpel op te lossen, maar helaas... dat is het niet. Het is wachten tot hij zich er op de één of andere manier bij neer kan leggen. Alle oplossingen en therapieën hebben de revue al gepasseerd, maar hij wil daar 'niks' in. Hij wil het er ook niet over hebben. Tot mijn moeder een brief wil posten (of zo).

Citaat:
Gelukkig ben ik altijd heel erg positief en geniet erg van het mooie leven wat ik/we leiden, maar het maakt me soms wel eens verdrietig of bewust dat het de realiteit is. Het leven is zo mooi , maar waarom bestaat zo iets akeligs vraag ik mezelf dan wel eens af

Uhmmm, we zouden zwaar overbevolkt raken als iedereen zich aan de onderkant voortplant, maar er aan de bovenkant niets afgaat .

Wat vervelend dat je vader hier ook last van heeft. Bij mij is het ook wel een familiedingetje hoor

Gelukkig heb ik het niet zo erg als jouw vader dat niemand meer zijn gang kan gaan, want ik gun juist ieder zijn/haar ding en lekker doen wat je wilt doen en zo ver wil ik het ook niet laten komen. Het leven is te mooi om mezelf of anderen te ''isoleren'' en dat is iets wat ik echt, maar dan ook echt nooit zou willen doen. Het is alleen iets waar je mee moet leren leven en het niet te erg moet laten beïnvloeden. Therapieën zijn inderdaad een mooi middel om geholpen te kunnen worden, maar voor nu is dat gelukkig niet nodig

**Geplaatst**: 15-11-21 16:15

Geplaatst: 15-11-21 16:15

Vervelend dat je het zo ongeveer wekelijks hebt :(:)

Het leven is ook gewoon een gek iets.

**Geplaatst**: 15-11-21 16:59

Geplaatst: 15-11-21 16:59

Kookaburra schreef:
Vervelend dat je het zo ongeveer wekelijks hebt Het leven is ook gewoon een gek iets.

Zeg dat wel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-21 22:22

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-21 22:22

Vandaag maar hele kleine overwinningzn (een pak soep waar iets ondefinieerbaars op zat dat plakte durfde ik toch niet vandaag) maar ik heb een paar van de muffins gegeten die we gisteren gemaakt hadden en ik heb zelf brood gemaakt en gegeten zonder stress over hygiëne.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-21 10:31

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-21 10:31

Even niet upgedate, maar ik merk dat het me toch helpt het allemaal terug te lezen. Het gaat echt al beter dan toen ik het topic opende

.
Afgelopen dagen weer een paar oudere dingen gegeten en zelfs een pak soep dat ik een tijdje om de 1 of andere reden niet durfde

**Geplaatst**: 20-11-21 00:09

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 20-11-21 00:09

Wat fijn om te horen dat het je helpt Sheran!
Echt super goed dat je deze stappen weer hebt kunnen zetten.

Ik moet zeggen dat het met mij niet helemaal lekker gaat momenteel, merk dat ik weer erg onrustig ben en mijn prikkels slecht kwijt kan waardoor ik sneller last hebt van mijn angststoornis. Soms vraag ik me af of ik niet beter weer naar een psycholoog kan gaan en wellicht eens onderzoek kan laten doen of ik een bepaalde vorm van autisme heb. Ik begin daar steeds meer aan te twijfelen en denk dat ik wellicht gebaad ben met andere hulp. Toch vind ik het altijd heel lastig om die stap te zetten..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-11-21 00:05

Geplaatst door de TopicStarter : 23-11-21 00:05

ikheetesmee schreef:
Wat fijn om te horen dat het je helpt Sheran!
Echt super goed dat je deze stappen weer hebt kunnen zetten.

Ik moet zeggen dat het met mij niet helemaal lekker gaat momenteel, merk dat ik weer erg onrustig ben en mijn prikkels slecht kwijt kan waardoor ik sneller last hebt van mijn angststoornis. Soms vraag ik me af of ik niet beter weer naar een psycholoog kan gaan en wellicht eens onderzoek kan laten doen of ik een bepaalde vorm van autisme heb. Ik begin daar steeds meer aan te twijfelen en denk dat ik wellicht gebaad ben met andere hulp. Toch vind ik het altijd heel lastig om die stap te zetten..

O wat naar voor je

Ik kan me voorstellen dat de stap naar hulp lastig is, maar soms is het wel een goede als je het idee hebt dat je er zelf niet uit komt. Heeft iets het getriggerd?

**Geplaatst**: 23-11-21 00:32

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 23-11-21 00:32

Wat ontzettend knap dat je dit hier zo deelt, en goed om te horen dat het teruglezen ervan ook nog eens helpt!

Hier geen fobie maar een gegeneraliseerde angststoornis (en burnout). Een jaar geleden begonnen de eerste symptomen. Een paar maanden het vooral aan de medische kant gezocht, vooral omdat ik in de tropen woonde en werkte. Maar uiteindelijk leidde dat nergens toe en werden mijn paniekaanvallen erger en erger en ben ik in het vliegtuig naar huis gestapt. Van jonge vrouw aan het begin van haar carrière ging ik naar iemand die niet alleen met het OV kan reizen, en een paar maanden geleden kon ik zelfs niet alleen thuis zijn of alleen de deur uit.

Dat gaat nu een stuk beter, maar nog steeds met ups en downs. Inmiddels ook werkeloos, zonder uitkering (want buitenlands contract), en voorlopig zie ik solliciteren en weer aan het werk ook nog niet zitten. Wel zit ik elke week bij de psych en probeer ik stap voor stap mijn zelfvertrouwen terug te vinden.
Elke win, hoe klein ook, wordt hier dus ook uitgebreid gevierd!

**Geplaatst**: 23-11-21 14:33

Geplaatst: 23-11-21 14:33

Sheran schreef:
ikheetesmee schreef:
Wat fijn om te horen dat het je helpt Sheran!
Echt super goed dat je deze stappen weer hebt kunnen zetten.

Ik moet zeggen dat het met mij niet helemaal lekker gaat momenteel, merk dat ik weer erg onrustig ben en mijn prikkels slecht kwijt kan waardoor ik sneller last hebt van mijn angststoornis. Soms vraag ik me af of ik niet beter weer naar een psycholoog kan gaan en wellicht eens onderzoek kan laten doen of ik een bepaalde vorm van autisme heb. Ik begin daar steeds meer aan te twijfelen en denk dat ik wellicht gebaad ben met andere hulp. Toch vind ik het altijd heel lastig om die stap te zetten..

O wat naar voor je Ik kan me voorstellen dat de stap naar hulp lastig is, maar soms is het wel een goede als je het idee hebt dat je er zelf niet uit komt. Heeft iets het getriggerd?

Ik heb vaker periodes dat het vaker voorkomt dat ik echt heftige paniekaanvallen heb en dat ik me onrustiger voel dan normaal. Ik merk dan ook vaak dat ik niet normaal op de bank kan zitten. Mijn hoofd gaat alle kanten op en ik kan me nergens echt op concentreren. Kan het dan ook niet goed hebben als iemand veel tegen me praat en harde geluiden komen extra hard door.
Ik werk sinds 3 weken in een nieuwe functie, ik denk dat dit een trigger is geweest. In deze functie ben ik veel op mezelf aangewezen. Ben daarin echt nog opzoek naar een structuur. Ik hoop dat het me lukt deze te vinden en mijn angsten weer wat te verminderen. Ik ga wel even weer bij de praktijk ondersteuner aankloppen om te kijken of het me voldoende helpt om er weer even over te praten en te relativeren of dat het toch verstandig is meer hulp te krijgen.

**Geplaatst**: 29-11-21 22:38

Geplaatst: 29-11-21 22:38

Hoe gaat het met iedereen?
Hier gaat het oke. Stress is minder, dus ik merk ook dat eten een stuk beter gaat.

Stap voor stap verder!

Ikheetesmee, heb je nog contact gezocht met de PO? Jij bent het waard he? Om beter om te kunnen gaan met alles wat er in je leven gebeurt.

Tutti_frutti, pfoeh wat een pittig verhaal zeg. Ik ben er even stil van. Maar zoals je zelf zegt... Elke stap is er 1! $*\o/*$

Laatst bijgewerkt door Kookaburra op 29-11-21 22:44, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-11-21 22:40

Geplaatst: 29-11-21 22:40

Voor iedereen hier

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-21 19:27

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-21 19:27

Even niet gereageerd, ik had het echt super druk. Dat heeft ook meteen weer zin weerslag op de angst, het gaat weer duidelijk ietsje minder. Niet zo erg als eerst, maar wel minder.
Nu ben ik weer aan aan het hikken tegen een spitskool met kleine zwarte stipjes. En heb ik wat onrust omdat er leerlingen ziek zijn.

Maar ik ga hem wel klaarmaken... #emetofoyolo :')

**Geplaatst**: 03-12-21 20:18

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 03-12-21 20:18

Komt helemaal goed met de spitskool!

**Geplaatst**: 03-01-22 23:25

Geplaatst: 03-01-22 23:25

Hier best wel trots op mezelf.

Ik kijk een serie (nurses) waar er toch best vaak in wordt overgegeven. En ik blijf toch kijken!
Wel enorm bang om buikgriep te krijgen. Ik heb nu al meerdere nachtmerries gehad dat er buikgriep heerst

**Geplaatst**: 03-01-22 23:37

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 03-01-22 23:37

Wat stoer zeg! Wat zorgt ervoor dat je blijft kijken naar de serie?

**Geplaatst**: 04-01-22 16:20

Geplaatst: 04-01-22 16:20

Kookaburra schreef:
Wat stoer zeg! Wat zorgt ervoor dat je blijft kijken naar de serie?

Ja, goeie vraag. Ik vind het echt een leuke serie en voor mij is het ook exposure therapie. 2 vliegen in 1 klap dus

**Geplaatst**: 04-01-22 18:26

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 04-01-22 18:26

Ik hoopte al dat het kwam omdat de serie zo leuk is

**Geplaatst**: 04-01-22 19:54

Geplaatst: 04-01-22 19:54

Kookaburra schreef:
Ik hoopte al dat het kwam omdat de serie zo leuk is

Ben nu bij seizoen 2

Ik had het per ongeluk ontdekt. Want normaal kijk ik geen ziekenhuisseries. (Maar misschien moet ik andere series ook een kans geven

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-22 21:23

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-22 21:23

Wat super goed van je!!!

**Geplaatst**: 09-01-22 01:44

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 09-01-22 01:44

Ik kom mij ook melden. Ik heb al vanaf mijn 18de emetofobie en ik ben nu 40. Bij mij is het gelukkig wel bijna weg. Alleen als ik om mij heen hoor dat mensen ziek zijn word ik nerveus. Bij mij is het wel heel erg geweest. Zo erg zelfs dat ik niks meer ging eten. (mijn motto was wat er niet in gaat komt er ook niet meer uit) Ik durfde niks meer. Ik had altijd een plastic tas in mijn tas zitten voor het geval dat ik moest overgeven en ik nergens heen kon. Ik ging altijd aan de zijkant zitten als ik naar een evenement ging en altijd opzoek naar uitgangen of plekken waar ik weg kon. Ik durfde geen films meer te kijken en als er iemand ziek was in mijn omgeving zag ik die liever een jaar niet meer. Ik heb zelfs een paracetamol verslaving gehad omdat ik me dan beter ging voelen.

Ik ben onder behandeling geweest bij een psycholoog maar dat heeft helemaal niks geholpen. (toen die tijd waren er nog geen behandelingen zoals ze er nu zijn en was er minder over bekend) Ik ben er zelf uitgekomen.

Wat ik deed: de dingen die ik niet meer durfde gewoon weer gaan doen. Daarna mijzelf de vraag gesteld of ik er ziek van ben geworden of niet. Het antwoord was altijd nee. Na een paar keer was het een soort van veilig weer en zo ben ik uit de dal gekomen.

Is het weg? Nee niet helemaal. Ik heb zelf nooit meer hoeven overgeven. Ook niet toen ik in 2012 een gesprongen blindendarm heb gehad. Ik heb er vooral last van als mijn man ziek is. Dan loop ik als een kip zonder kop door het huis en vraag hem 1000 keer per uur hoe hij zich voelt, maar voor de rest kan ik er goed mee leven. Ik kan zelfs films zien waarin word overgegeven en ik durf weer in een achtbaan, iets wat tot een 5 jaar geleden nog een no go was.

Ik denk dat ik er nooit helemaal vanaf kom, maar er is hoop voor iedereen die het heeft. Ik zou het fijn vinden om mee te kletsen en misschien wel iemand te kunnen helpen. Voor iedereen die emetofobie heeft het is gelukkig weer bijna lente.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-01-22 01:48

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst door de TopicStarter : 09-01-22 01:48

Wat ontzettend knap en goed van je! En bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn om te lezen dat je er nu eigenlijk geen last meer van hebt in je dagelijks leven, behalve bij uitzonderingssituaties.

Inderdaad bijna lente gelukkig. Noro is mijn allergrootste nachtmerrie, qua fobie!

**Geplaatst**: 09-01-22 09:00

Re: Fobieën en motivatie

Geplaatst: 09-01-22 09:00

Wauw, wat een verhaal Monte_Cristo. Wat ontzettend knap dat je zelf alle stappen hebt gezet van waar je vandaan komt tot waar je nu staat. Petje af!

**Geplaatst**: 09-01-22 09:52

Geplaatst: 09-01-22 09:52

Sheran schreef:
Wat ontzettend knap en goed van je! En bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn om te lezen dat je er nu eigenlijk geen last meer van hebt in je dagelijks leven, behalve bij uitzonderingssituaties.

Inderdaad bijna lente gelukkig. Noro is mijn allergrootste nachtmerrie, qua fobie!

Dank je wel. Ja dat is zeker een nachtmerrie. Ik hoop voor jou dat je ook een manier vind om ermee te leven.

Kookaburra schreef:
Wauw, wat een verhaal Monte_Cristo. Wat ontzettend knap dat je zelf alle stappen hebt gezet van waar je vandaan komt tot waar je nu staat. Petje af!

Wat lief dank je wel. Het was echt heel erg bij mij. Ik heb nog maar een klein beetje geschreven wat ik niet meer durfde, maar ik durfde echt helemaal niks meer toen. Ik durfde niet meer te hoesten omdat ik bang was dat ik moest overgeven. Ik durfde niet meer plat in bed te liggen omdat ik bang was ziek te worden en te stikken. Niet meer op stap. Ik was bang voor mensen die dronken waren. Eigenlijk wilde ik dat niemand ging drinken als ik erbij was. Ik durfde niet meer op de snelweg te rijden, omdat ik 1 gehad had dat ik er misselijk van werd. Sowieso niet achterin de auto zitten omdat ik bang was om wagenziek te worden. Mijn hele leven bestond uit de fobie. Ik was er 24/7 mee bezig. Altijd misselijk, altijd bang en vooral dat het zo niet meer hoefde voor mij. Toen ik de paracetamol verslaving erbij kreeg was voor mij de maat vol. Die paracetamol hielp als ik in paniek was, maar duurde steeds korter voordat ik weer 2 nieuwe pakte. Ik vrat een pakje van 50 paracetamol per week op. Toen ik merkte dat ze niet meer hielpen als ik een keer hoofdpijn had ben ik ermee gestopt. Cold turkey. Nu pak ik zelden paracetamol als alleen wanneer ik echt pijn voel.

Ik ben heel blij dat ik de stap genomen heb om er zelf achter te komen of ik er nu wel of niet ziek van zou worden, maar dit is wel een proces van meerdere jaren geweest. Stapje voor stapje ben ik eruit gekomen. Niet meteen alles willen, maar herhalen herhalen herhalen tot het voor mij veilig voelt. Tuurlijk bang geweest, maar de wil om eruit te komen was groter. Dus ik heb toen vaak gedacht als ik weer met iets nieuws ging beginnen, schijt hebben. Als ik er ziek van word is dat maar zo, maar het gebeurde nooit. Wel pak ik nog steeds als ik een vliegtuig of trein ga een reis pilletje. Dat is iets wat ik waarschijnlijk nooit zonder ga doen.

Afgelopen week zijn mijn man en ik op skivakantie geweest en ben ik zelfs meteen na het eten in bed gaan liggen. Ondanks dat ik mega veel gegeten had en me echt heel vol voelde. Ik kan me dan echt trots voelen dat ik het gedaan heb en dat ik zonder dat ik bang was ben gaan slapen.

Het word vaak onderschat vind ik. Veel mensen snappen het niet. Hoevaak ik wel niet gehoord heb dat overgeven toch helemaal niet zo erg is. Nou ik vind van wel. Ik moet er niet aan denken. Ik heb me in die jaren vaak eenzaam gevoeld en zeker in het begin gedacht dat ik de enige was die dit had. Boos op mezelf geworden, heel veel gehuild, wanhopig geweest en vooral heel erg gefrustreerd geweest vanwege alle onbegrip. Daarom wil ik ook graag mijn verhaal doen. Ik hoop echt dat ik iemand ermee kan helpen en iemand het gevoel geven dat je er niet alleen voorstaat. Mensen aanmoedigen om dingen te doen die totaal niet veilig lijken. De trots te laten voelen als het dan toch gelukt is en misschien wel dingen wel veilig te laten voelen. Dus wil je iets weten hoe ik iets gedaan heb laat het gerust weten.