Hoi allemaal,

Al heel lang (meer dan 25 jaar) heb ik een fobie (emetofobie - angst voor overgeven). Ik had vroeger bijna dagelijks paniekaanvallen. Dit gaat beter, maar het sluimert altijd op de achtergrond en soms heb ik er meer last van dan op andere momenten. Over het algemeen is het leefbaar, maar ik merk de laatste tijd dat ik er weer een stuk meer mee bezig ben, en ik ben nu echt weer op zo'n punt dat ik denk: 'Ho Sheran, nu stoppen. Niet zo raar doen '.

Gisteren was ik jarig en ik heb me voorgenomen dit jaar iedere dag iets kleins te doen dat fobisch gezien eng voor mij is. Elke dag een beetje progressie boeken en dan zien dat het vast wel goed komt. En het op lastige momenten misschien even teruglezen.

Nu dacht ik: ik ben vast de enige niet! Zijn er misschien ook anderen die mee willen doen met hun eigen fobie en dingen willen delen en progressie zouden willen maken?

Gisteren heb ik soep uit een pak gegeten dat ik nog niet kende (ja, dat vind ik eng) en vandaag heb ik woknoodles gemaakt die iets over de datum waren en na het koken heel glad waren (maar dat hoort geloof ik zo). Ook heb ik diepvriesgroente gegeten waar ook in het pak een beetje ijs op zat.
Klinkt als niks, ik weet het, maar voor mij kleine overwinningen!

Goed bezig! Ik heb zelf ook emetofobie, dus ik snap je angst heel goed.
Ik ben zelf ook soms aan het proberen om over mijn angst te komen. Ik durf nooit goed nieuwe films of series te kijken omdat ik bang ben dat er in overgegeven wordt, meestal check ik dus op internet of een serie "veilig" is. Zo niet, dan zoek ik op waar het zit en kruip ik onder de dekens met mijn oren dicht als het gebeurt. Nu probeer ik soms wel te kijken of te luisteren. Niet altijd hoor. Maar het is iets

Dat is zéker iets! Goed bezig! Lijkt me lastig trouwens, als je alles zo van rechten met checken. Maar het is wel waar dat sommige series/films er ineens een handje van hebben om dat soort dingen te laten zien...

Leuk dat jij ook een dr Who-onderschrift hebt

Ten eerste : hartstikke dapper!

Maar ik ben van de school 'ga niet om met angst, er is zoveel leuker gezelschap'.


Naar hoor!


Je doet niet raar.
Angst is geen gedrag en geen gedachte, maar het is je overlevingsinstinct. 'Het gebeurt je.'
En soms is dat instinctmatige met gedragstherapeutie te verhelpen, maar niet altijd. (Je pakt aan op een 'plek' waar het probleem niet zit.)

Een hartstikke dapper voornemen voor het nieuwe jaar: jezelf confronteren met angst.
... maar geen leuk cadeautje.


Is er een reden dat je het op deze manier aanpakt?


Niks te 'niksen'...!!!!!

Off topic maar ik ben dr Who fan

Al jaren heb ik in beperkte mate last van claustrofobie. Met meerdere mensen in een kleine ruimte vind ik nog meevallen, tot er 'iets' gebeurt. Voorbeeld: we zaten in een tamelijk klein vliegtuig te wachten om te kunnen taxiën voor vertrek, toen ineens de verlichting en airco uitvielen en het vertrek ca 20 minuten (maar dat wist je natuurlijk niet) uitgesteld werd. De verlichting was niet zo'n probleem, maar de temperatuur in het vliegtuig steeg aanzienlijk. En dan begint de ellende. Je zit al in je veiligheidsgordel, het wordt warm en de paniek begint op te komen. Hartslag flink omhoog, tegen hyperventileren aan en klotsende oksels. Dat moet niet te lang duren, want dan wil ik eruit.
Zo heb ik in het Aviodrome, in zo'n simulator waar je met wel twintig of dertig man in kunt, op de noodknop gedrukt, nog voor de 'vlucht' begonnen was. Ik wil er UIT, en wel NU!

En nog een fobie... nou ja, een foNie: misofonie. Ik kan heel slecht / niet tegen etensgeluiden van mensen. Het eten dat door iemands mond heen gaat (ook wanneer hij of zij netjes eet) vind ik verschrikkelijk. Sterker nog, ik hoor nog liever dat iemand met volle mond praat dan die maal-geluiden. Daar word ik heel kriegel van.

Of het echt een fobie is: ik vind naalden (om te prikken, niet om te naaien) echt verschrikkelijk. Zelfs de vaccinatieprik kan ik niet aanzien en onderga ik met zwetende handjes. Word licht in mijn hoofd, bloed trekt weg uit mijn lippen, maar ik blijf wel bij.

Wat knap dat je er zo mee bezig bent!
Ik ben zelf bang in het donker, vooral nu de combinatie koud en donker. Ik heb me voorgenomen om minimaal 3x per week in het donker te fietsen tot nu toe lukt het best goed. Ik heb nog niemand van de fiets geslagen en de paniek was redelijk te doen

TS, allereerst gefeliciteerd met je verjaardag!
Bijzonder dat je dit zo wil oppakken.
Ik heb geen fobieën dus ik kan me er ook weinig bij voorstellen.
Het lijkt me heel vervelend om zo'n angst te hebben die zich niet laat wegredeneren.
Kan je in het algemeen wel van eten genieten? Of zit er altijd wat hinderlijke nervositeit onder het oppervlak?
Hoop je uiteindelijk helemaal van je fobie af te komen? of kan dit niet?
Ik wens je veel succes in elk geval.
(Off topic: Hier nog een dr Who fan.)

Mag ik mij hier ook melden?

Ik heb al jaren last van een sociale fobie (sociale angststoornis in de psychologie) en ik merk dat het de laatste maanden weer in grotere mate de kop opsteekt. Mijn fobie uit zich dan vooral in het vermijden van bijv. fysieke colleges en nieuwe sociale situaties. Afgelopen periode heb ik daardoor ook minder dan 10% van mijn colleges gevolgd en geen van mijn tentamens durven maken op de campus. Ik schaam mij hier dermate voor dat eigenlijk niemand in mijn omgeving echt weet hoe het met mijn studie gaat (spoiler alert: niet zo goed). Ik heb inmiddels wel contact opgenomen met een studentenpsycholoog binnen mijn hogeschool en mijn studiebegeleider op de hoogte gebracht. Het moeilijkste echter gaat het open kaart spelen met mijn familie en vrienden. Ik ben gewoon heel erg bang voor hun teleurgestelde en/of boze reacties

Daarnaast heb ik ook misofonie, wat zich voornamelijk uit in het niet kunnen uitstaan van smakkende eetgeluiden en harde (bass)muziek en baby's die huilen/krijsen. Ik krijg dan echt mentale moordneigingen
In mindere mate heb ik het ook met harde schelle stemgeluiden en mijn nieuwe buurvrouw die graag 24/7 als een hyena loopt te lachen (dunne muren, helaas).

Mijn kleine vooruitgang/winst die ik geboekt heb deze week is dat ik naar mijn hogeschool kenbaar heb gemaakt dat ik met psychische klachten kamp. Het is misschien een kleine stap, maar als je het mij vorige week had gevraagd of ik dit zou doen, dan had ik heel hard 'nee' geschud. Het voelt in ieder geval als een soort opluchting dat ik dit heb gedeeld met mijn hogeschool. Al ligt er nog wel een torenhoge drempel in het verschiet als ik het mijn familie en vrienden moet gaan vertellen

Ik heb ook lang last gehad van emetofobie. Ik heb toen een hypnose sessie gedaan, en nadien was het énorm verbeterd.

Ik krijg geen moordneigingen, maar kan dan zelf niet meer eten en moet ergens anders zitten of een ander tijdstip mijn bord pakken. Zolang er maar voldoende gekletst wordt aan tafel hoor ik het niet.
Overigens, vroeger had ik een collega met tig allergieën tegenover me zitten en die haalde het hele jaar door haar neus op want ze mocht niet snuiten van de huisarts, zei ze. Voelde de boosheid per uur en per dag toenemen, dus heb na verloop van tijd overplaatsing aangevraagd .

ik heb ook een bepaalde vorm van emetofobie in combinatie met een angst en paniekstoornis. Bij mij uit het zich vooral wanneer ik het idee heb dat ik niet weg kan uit een ruimte of naar een toilet kan wanneer het nodig zou zijn. Ik ben kan dus bijv. niet in de bus zitten als ik ergens optijd moet zijn want dan ben ga ik hyperventileren, word ik misselijk en het eerste waar ik dan bang voor ben is dat ik ga overgeven. Dit is bij mij als kind begonnen toen ik een paar keer erg ziek werd van bepaald eten, toen ging ik dat eten vermijden. Uiteindelijk een hele tijd geen last van gehad, tot ik 16 was en een aantal trauma's heb ervaren. Het begon met kleine paniek aanvallen die af en aan kwamen maar die ik nog goed weg kon wuiven voor mezelf. Op mijn 19e kreeg ik een flinke burn-out na een vervelende stage ervaring. Toen der tijd had ik zo veel paniekaanvallen onderweg naar mijn stage en op stage zelf dat ik op een gegeven moment bijna niks meer durfde, omdat ik zo bang was dat ik in het openbaar zou overgeven. Toen der tijd heb ik mezelf bepaalde dingen weer aangeleerd, maar enkel wanneer ik een flesje water en een zakje bij me had. Daardoor kan ik nu.. je raad het vast wel.. niet meer zonder..
Momenteel gaat het wel beter, ik kan weer een soort van prettig uit gaan, zolang ik maar weet waar het toilet is en waar de uitgang is, met de bus lukt nog steeds niet echt, maar gelukkig heb ik een auto die me overal brengt. Soms heb ik tijdens huisbezoeken (ik werk als welzijnswerker) momenten dat het niet goed gaat, gelukkig lukt het me dan vaak wel om toch ergens weer een bepaalde rust te vinden en mijn werk te kunnen doen zoals dat bedoeld is.

Een tijd lang had ik enorm veel last van buikpijn, door prikkelbaar darm syndroom. Dan was de angst om over te geven echt enorm. Uit eten gaan met anderen dan mijn familie durfde ik niet meer, ik probeerde minimaal een uur voordat ik ergens naar toe moest te gaan eten en at alleen op plekken waar ik de tijd had en waar een toilet in de buurt was. Nu ben ik al een tijdje aan het fodmappen, dat heeft me ontzettend geholpen met het onder controle krijgen van de buikpijn waardoor dit gelukkig nu van minder grote invloed is.

Mijn grootste probleem is dat ik het niet goed kan delen met mensen om mij heen, alleen mijn ouders durf ik het toe te vertrouwen op het moment dat ik me niet lekker voel. Mijn eerste gedachte is altijd dat ik iemand niet wil lastig vallen wanneer ik me niet lekker voel of wanneer ik paniek heb. Daardoor word het gevoel van onbehagen vaak alleen maar groter en kom ik in een vervelende cirkel terecht. Daar ben ik nu dan ook hard mee aan het werk

Ik vind het heel stoer dat je het zo op wilt pakken. Maar pas alsjeblieft wel op jezelf en bewaak je grenzen. Misschien een idee om dit samen met een specialist/poh/psycholoog op te pakken? Want die kan en vanuit de wetenschappelijke hoek meedenken, maar ook meehelpen je grenzen te bewaken. Dat je jezelf niet onnodig veel pusht.

Wat ik je ook kan aanraden, schrijf elke positieve ervaring (of die nu bewust of onbewust was) op. Dit heeft mij eens veel handvaten gegeven, ook omdat je dan steeds bewuster gaat kijken naar de kleine dingetjes die goed gaan. En als je wel een slechte dag hebt (en slechte dagen mogen he ), is het stiekem heel mooi om te zien wat je tot dusver al hebt bereikt!

[ img ]

[ img ]

@Janneke: inderdaad zou ik het liefst gewoon de angst helemaal kwijtraken, maar ik weet gewoon realistisch dat dat nooit zal gebeuren. Het zal altijd een zwakke plek blijven. Maar ik vind dat helemaal niet erg - het hoort ook gewoon bij mij. Het enige dat ik wil is dat het me niet belemmert in mijn dagelijkse bezigheden. Het mag best een beetje in mijn hoofd zitten, maar geen dingen in de weg staan.
Ik pak het op deze manier aan omdat het zo voor mij een beetje geleidelijk gaat en ik heel veel succesmomentjes kan tellen, zonder overal super veel nadruk op te leggen

@Gem: wat vervelend! Wel goed dat je dat soort dingen dan toch doet. Vroeger had ik ook claustrofobie, daar ben ik gelukkig overheen gegroeid. Het was wel erg lastig en vervelend! Misofonie heb ik ook - gelukkig woon ik alleen

@Susanne: wat goed van je! Lastig zo in de wintermaanden.

@Axel: Dank je wel! Ik kan in het algemeen niet van eten genieten, het is vooral veel stress en ik doe het echt omdat het moet. Soms overigens wel hoor, als ik verder lekker in mijn vel zit en ik iets eet dat ik vertrouw. Maar leuk? Nee. Met etentjes, ergens eten, samen eten... je doet me er geen plezier mee. Ik denk dus niet dat ik er ooit helemaal vanaf kom, maar dat hoeft ook niet Het hoort bij mij.

@Bridleless: Jeetje wat lastig en wat super dapper van je dat je het kenbaar hebt gemaakt! Kun je omschrijven wat je eng vindt in sociale situaties? Is het de interactie, gewoon het 'er zijn', de onvoorspelbaarheid, of nog iets anders?

@Matheno: O wat interessant! In hoeverre heb je er nu nog last van?

@ikheetesmee: jeetje jouw verhaal klinkt echt exact als mijzelf op de basisschool Wat doe je nu om ermee bezig te zijn?

@Kookaburra: ik heb jaren geleden wel een psycholoog/therapie gehad maar ik vond dat echt vreselijk, ik ging veel meer focussen op de fobie terwijl ik eigenlijk moet focussen op leuke dingen. Ik heb het al zo lang en op zich ben ik tevreden met hoe ik mezelf uit dergelijke situaties weet te trekken. Vroeger durfde ik heel veel dingen niet die ik nu wel durf en ik hou dat voor mezelf wel goed in de gaten. Ik neem ook geen hele grote stappen, het zijn juist (wat jij omschrijft)super kleine dingen waar je later dus met een goed gevoel op kan terugkijken. Dit topic is daar juist voor bedoeld!

Het is ook bijna genant om die dingen op te schrijven, omdat ze voor velen zo triviaal zijn, maar:
- vandaag heb ik niet obsessief mijn handen staan wassen nadat ik een onidentificeerbare bruine vlek op mijn bureau heb aangeraakt (waarschijnlijk koffie uiteraard, maar ja, mijn hoofd...)
- ik heb een koekje gepakt uit een zak waar ook anderen uit aan het eten waren
- ik heb nog een paar onidentificeerbare bruine vlekken op post-its aangeraakt die van de schoonmaker kwamen.

Ik zat juist te denken: 'sjeemp, ze heeft op 1 dag 3 dingen voor elkaar gekregen ' Nu mag jij denken dat het voor een ander niets voorstelt, maar die andere worstelt wel weer met iets anders

Ik kan bijvoorbeeld compleet dichtslaan qua eten. Iets compleet anders dan waar jullie mee zitten, maar ik ben trots dat ik vandaag (slechte dag) stukjes wortel, brood gesneden in kleine stukjes en een klein bakje appelmoes als lunch heb gegeten. Waar een ander drie boterhammen of een hele couscoussalade naar binnen werkt Dus al zijn het maar kleine stappen. Al lijken ze voor een ander niet bijzonder. Het zijn stappen

Wat super goed! Ik vind dat ook als veel klinken hoor, zou ik zelf ook trots op zijn!

Voor mij is het trouwens niet heel anders: ik worstel ook met eten omdat ik het serieus heel erg eng vind. heb jij ook een of ander probleem, of zeg je het liever niet? Maakt niet uit hoor!

Ik weet niet of het in dit topic handig is om in detail te treden ( ), maar door een stressvolle ervaring in de horeca vroeger, heb ik waarschijnlijk eten, stress en horeca aan elkaar gekoppeld. Een tijd geleden was er een combi van omstandigheden die veel koppelingen had met mijn horeca-ervaring die de boel weer heeft aangewakkert. Heb er ook eens een topic over aangemaakt.

En nu is het per dag wisselend

Mijn dochter van 13 heeft emetofobie na een periode van heftig ziek zijn, wij begeleiden haar naar kleine succes stapjes. Het is moeilijk maar ze durft gelukkig steeds meer. Als ze stress heeft (toetsweek bijvoorbeeld) wordt de emetofobie ook erger.
Donderdag krijgt ze haar eerste emdr sessie, hopelijk helpt het haar!

Ik had ontzettende angst voor mensen (oa ook straatvrees), maar na EMDR ging dat wel een stuk beter.
Ik durfde in ieder de straat weer op!
En toen heb ik mezelf aangeleerd om iedereen goedendag te wensen.
Op die manier krijg je vanzelf meer aanspraak met mensen en dat heeft ook ontzettend veel geholpen om mijn fobie te overwinnen!
Het is inmiddels alweer heel wat jaren geleden, maar ik zeg nog steeds iedereen gedag!

Het valt wel op dat bijna iedereen hier successen aan de kant zet alsof het bijna niks is. Ben eens wat trotser op jezelf allemaal

@Kookaburra: heb je topic even nagezocht, lijkt me super lastig! En ook beperkend in de moeilijke momenten.

@Cayenne: daar heb je dan zelfs nog een hele mooie sociale eigenschap aan overgehouden

@Majabeestje: sterkte voor je dochter! Fijn dat ze steeds meer durft.

@Susanne: heeft er denk ik mee te maken dat die dingen voor anderen vreselijk vanzelfsprekend zijn en dat je je er eigenlijk voor schaamt dat ze dat voor jou niet zijn.

Ik weet het, ik doe het zelf ook. Maar het is wat makkelijker om er tegen een ander wat over te zeggen Maar dat het voor een ander vanzelfsprekend is maakt het nog niet iets kleins voor jou.
Probeer er echt trots op te zijn zonder te zeggen dat het maar wat kleins is. Uit ervaring weet ik ook dat het je dan een veel beter gevoel geeft.

Hier ook emetofobie. Ik weet niet precies waar het vandaan komt, maar als kind had ik al een vreselijke hekel aan overgeven.

Op dit moment heb ik er niet zo'n probleem mee als ik zelf een keer ziek wordt, omdat ik mezelf daarin goed onder controle heb en heel hygiënisch "werk".
Maar wanneer mijn man ziek is of mijn dochtertje, daar heb ik echt moeite mee. Dan lig ik zo gespannen in bed en durf ik niet te gaan slapen, omdat ik bang ben dat ze over moeten geven. En ik dat zo ontzettend vies vind.

De grootste hekel heb ik aan mensen die te veel gedronken hebben en dan moeten overgeven. Dat kan ik echt niet begrijpen en daar heb ik echt totaaaal geen medelijden mee! Dat vind ik zo ontzettend smerig.

Heel veel mensen begrijpen mijn angst niet maar ik vind het zo ontzettend vies om te zien, ruiken en horen! En kan mezelf er ook niet overheen zetten.

Soms ontkom je er gewoon niet aan en moet je het maar aangaan. Ik heb ook wel enge dingen meegemaakt waarbij de claustrofobie enorm opspeelde. Met je baby in een draagzak in een lift met vier mannen die ineens drugs begonnen te dealen. Zilverpapiertjes en geld over en weer .... ik dacht niet meer levend uit die lift te komen. Dat helpt niet .

Met naalden zit het zelfs IN mijn hoofd zonder de aanwezigheid ván: het boek "Het verrotte leven van Floortje Bloem" werd op school klassikaal gelezen. Bij het 'spuit-gedeelte' kon ik het niet meer aan. Ik kan blijkbaar slecht flauwvallen, maar werd zo 'niet goed' dat er iemand met een EHBO-diploma werd opgetrommeld om me bij te brengen.

@Sanne: dus jij vindt het van anderen eigenlijk erger dan van jezelf?
Aan dronken mensen heb ik ook een hekel. Om meerdere redenen, haha. Zelf vind ik overgeven wegens dronkenschap niet zo eng, omdat het niet besmettelijk is. Noro daarentegen... brrr