Wat ontzettend dapper van je. Hier ook te maken met een fobie, alleen dan voor spinnen en eigenlijk alle insecten met poten, dus ook voor vlinders. Dood eng. Onlangs las ik over een app die zou kunnen helpen tegen deze angst. Vol goede moed zette ik hem op m’n telefoon.
Ik snapte niet goed hoe het werkte. Dus zoomde in op een klein stipje en ineens schoot er een enorme spin recht op met af in t beeldscherm. M’n telefoon vloog door de kamer en ik zat hyperventilerend op de bank. De app direct verwijderd. Dat helpt dus niet!

Ik heb ook een angst stoornis, ben bang voor kleine ruimtes, grote mensen massa’s waar ik niet direct uit kan en hoogtes. Alles heeft te maken met een stuk angst voor controle verlies.

Zeven jaar geleden therapie gehad voor mijn angst stoornis. Dit heeft de paniek aanvallen drastisch verminderd maar het sluimert altijd op de achtergrond.

Nu ik dit terug lees zou je bijna denken dat ik een labiel angstig wezen ben. Toch is dat alles behalve zo. Ik denk dat de meeste mensen dit ook absoluut niet aan mij zouden koppelen maar zo is het met zoveel dingen; ie kan niet alles zien aan de buitenkant!

Succes en ik volg graag je proces, wie weet leer ik er nog wat van.

En mocht iemand serieuze tips hebben tegen de angst voor spinnen, hoor ik het graag.

Welkom Roosje! En wat een stomme app zeg was hij wel serieus?

Heb geen tips voor spinnenangst, zelf heb ervaring mee... Maar helpt het om erover te lezen? Wat voor dieren het zijn, wat ze kunnen? Hoe ze zich gedragen?

Roosje, ik weet precies welke app je bedoelt Heb de afgelopen tijd een paar videos gezien van mensen die de app hadden gedownload en probeerden. Maar brrr

Heb zelf ook emetofobie, en dan vooral als anderen moeten spugen. Durfde ook lang niet naar weekendfestivals en vind ook vliegen spannend, omdat ik bang ben naast/voor/achter iemand te komen waarbij ik het moet zien/horen.

Maaaarrr.. heb afgelopen tijd een paar keer zelf moeten spugen en dat viel me echt zo mee! Sindsdien kan ik het in films/series wel ook makkelijker aan, wie weet ook wel irl!

Oef wat een bekend verhaal. Zelf heb ik hier ook al last van sinds ik me kan herinneren.

In periodes dat ik weinig stress heb en alles zijn gangetje gaat is het beter. Dan heb ik bijv niet gelijk stress als ik s nachts iemand naar het toilet hoor gaan, ga ik zonder problemen de deur uit en met het ov ofzo. Maar als ik wel stress heb, oh boy. Paniek als ik beneden geluiden hoor, gestresst in het ov (of waar dan ook waar veel mensen bij elkaar zijn).

Bij mij uit het zich in paniekaanvallen en wat ik in jou posts ook terug lees, dat bijna smetvrezerige gedrag. Obsessief handen wassen enzo.

Ondertussen ben ik gelukkig zo ver dat ik niet meer in paniek raak als iemand spuugt omdat ze dronken zijn of bijv door wagenziekte, dan kannik het handelen, al ga ik wel een stukje verderop staan. Maar als er geen aanwijsbare "oorzaak" voor is is het foute boel. Dan ben ik bang dat het komt door iets besmettelijks en dat ik het ook zou kunnen krijgen, en dan begint de paniek.

Ik heb echt onwijs veel respect voor je dat je zo actief bezig bent met het aanpakken van je fobie!! Ik ga dit topic ook zeker volgen, misschien dat ik er nog wat van opsteek.

Klopt, omdat ik mijzelf wel onder controle heb en anderen niet. Vroeger vond ik het zelf ook vreselijk! Daarmee is de fobie denk ik wel begonnen.
Bij heersende buikgriep let ik ook altijd extra op hygiëne. Maar aan ziek worden kun je niet altijd iets doen. Te veel alcohol drinken doe je wel "bewust".

Ja snap ik Ik ben wel benieuwd: in hoeverre heb je jezelf dan over controle, zoals je zegt? Ik heb dan juist het gevoel dat ik alle controle verlies en helemaal buiten mijn lichaam treed

En welkom Pluisje! Super herkenbaar wat je schrijft...

Vandaag brie gegeten die al een tijdje open was én chocola gegeten op werk zonder eerst mijn handen te wassen

Dat is vooral mijn angst. Omdat ik al jaren niet heb overgegeven, weet ik niet hoe het voelt. En controleverlies. Maar nu jij zegt dat het meevalt, stelt me dat al geruster.

Ik heb het er ook vaak met mijn vriend over. Of hij niet boos wordt als ik per ongeluk het toilet niet haal, stel het gebeurt..

Vandaag bij een vriend gegeten. Een nette vriend, maar ik had geen controle over het eten en ik heb het gewoon opgegeten
Ook taartje gegeten voor mijn verjaardag dat ik eng vond, hij werd in de winkel zo met blote handen opgepakt en op het blad achter de toonbank gelegd.

Trots op mezelf.

Klopt, omdat ik mijzelf wel onder controle heb en anderen niet. Vroeger vond ik het zelf ook vreselijk! Daarmee is de fobie denk ik wel begonnen.
Bij heersende buikgriep let ik ook altijd extra op hygiëne. Maar aan ziek worden kun je niet altijd iets doen. Te veel alcohol drinken doe je wel "bewust".[/quote]


Ja snap ik Ik ben wel benieuwd: in hoeverre heb je jezelf dan over controle, zoals je zegt? Ik heb dan juist het gevoel dat ik alle controle verlies en helemaal buiten mijn lichaam treed

En welkom Pluisje! Super herkenbaar wat je schrijft...

Vandaag brie gegeten die al een tijdje open was én chocola gegeten op werk zonder eerst mijn handen te wassen [/quote]

Als ik misselijk wordt of ziek zorg ik dat ik op tijd bij het toilet ben en alles netjes in het toilet beland. Maar als iemand anders ziek is heb ik daar geen controle over.
En ben ik bang geconfronteerd te worden en dat wil ik ten alle tijden voorkomen. Dan wordt ik ook echt panisch en wil ik weg! En als ik niet weg kan keer ik in mijzelf.

Het is niet zo dat ik op een ander niets durf te eten. Maar ik ben wel kritisch en als ik hoor dat iemand ziek is of ziek geweest is mijd ik diegene en de dingen die daarmee in aanraking komen/zijn geweest.

Hier ook emetofobie, zowel voor mezelf als voor anderen. Zelfs zo erg dat ik al bang ben dat hier in het topic iets te veel beschreven wordt, maar dat was gelukkig niet zo Ik voel me zelf ook direct een poos niet lekker als ik het zie, in het echt zeker maar ook in films oid.. Vreselijk.. En als iemand het er over heeft dat hij/zij ziek geweest is ben ik ook al weg, ik wil het niet horen..

En angst voor spinnen.. Daar ben ik ook heel snel ver weg als het van die grote zijn. Laatst zat er een XXL spin in de kelder, later was hij dus weg. Dit is misschien al wel twee maanden geleden, maar iedere keer dat ik in de kelder moet kijk ik nog of ik het ding zie voordat ik erin ga. Ook vooral in omgeving trap, want als ik er één keer in ben en dat ding zit daar en ik zie het dan pas, durf ik er zeker te weten niet meer uit..

Stoer!



Derealisatie? Dat lijkt mij ook een bijzonder (maar spannend) gevoel.

xSanne, pfoeh. Dat lijkt mij ook lastig.. Speelt het nu, omdat het coronatijd is, ook meer op?

Als het sommigen helpt dat ik mijn verhaal even ( per pb ) doe over overgeven. Dan wil ik dat best doen. De laatste maanden is het mij een paar keer overkomen. (Zelf geen emetofobie, uberhaupt is er geen angst'stoornis'/fobie vastgesteld bij mij.) Wel door een ervaring in mijn leven moeite met eten en horeca als ik stress ervaar.

Niet aan mij sturen aub

Haha, nee hoor. Ik stuur niemand zomaar een pb. Ik weet ook hoe het is om geconfronteerd te worden met een situatie die mij meer spanning oplevert dan dat het anderen oplevert.

Ik las hier iemand die een 'het-valt-mee'-ervaring fijn vondt. Vandaar mijn berichtje. Ik zal ook echt niet in detail gaan.



Wacht. Soms stuur ik mensen wel zomaar een pb. Maar dat is op hun verjaardag met de tekst gefeliciteerd

Het valt mee- ervaringen gezellig ik gewoon nooit . Ja, wel voor de personen in kwestie, maar niet voor mij. De personen in kwestie hebben namelijk geen fobie, haha.

En ja inderdaad, depersonalisatie/de realisatie. Sommigen moeten er paddo's voor innemen, ik krijg het gratis en voor niks tijdens een paniekaanval. Het is wel een van de engste dingen daarin vind ik. Dan kun je jezelf nog zo goed voorbereiden van tevoren, op het moment zelf is daar dan niets meer van over omdat alles anders is.

Hebben jullie ook dingetjes die jullie uit beginnende aanvallen trekken, of die je rust geven? Bij mij is het pepermunt, knoflook, dennentakjes en de natuur in het algemeen. En extreme fysieke sensaties zoals grote hitte en kou.

Nu zit ik overigens in spanning op de bank maar ik ben erg trots op mezelf. Ben bij een vriendin gaan eten die niet super nauw is met alles. Ik zag er zo de hele week tegenop: we zouden niet alleen gaan avondeten maar ook nog muffins maken. Maar ik heb het gedaan én heb alles gegeten

Mijn hond kan me eruit halen. Ik weet niet of je toevallig een hond hebt? Iedere hond kan het leren.
Als ik in paniek begin te raken springt ze tegen me op en soms is dat al genoeg, maar anders helpt het als ik haar gewicht op me voel. Dat lukt nog niet altijd omdat ze nog in opleiding is maar het begin is er.
Als je geen hond hebt werkt misschien een verzwaringsdeken? Niet handig onderweg maar dan heb je in ieder geval thuis iets

Wat fijn dat je hond dat voor je kan doen! Ik heb geen hond (wil er wel een) maar ik mag geen huisdieren waar ik woon

Een verzwaringsdeken heb ik wel! Tijdens paniek wil ik nooit liggen of op bed, maar ik kan me wel voorstellen dat ik met die deken ga rondrennen

Pfoeh, dat lijkt mij serieus heel spannend. Derealisatie

Susanne, wat fijn dat je een hond hebt die kan helpen en leert dit nog effectiever te doen!

Helpt de verzwaringsdeken? Zo ja, dan zou een squease drukvest misschien wat voor je zijn! Ik droeg hem over een hemdje onder mijn shirt en koppelde het ballonnetje aan als het nodig was om hem op te pompen.

Ik heb hem gewoon voor het in slaap vallen Bij paniek heb ik hem nog niet gebruikt/getest

Ik lees hierbij graag mee voor tips, tegenwoordig heb ik er niet zoveel last meer van, maar ik ken de ellende van jezelf terug naar de "bewoonde wereld" moeten trekken.

Idd munt (kauwgom ofzo), en frisse lucht wil ook nog wel eens helpen (hangt wel van de setting af). Lavendel helpt bij mij ook. Ik heb ook een luchtje van Rituals wat voor mij werkt, maar dat zal echt verschillen per persoon. Voor een ander zal dat misschien weer veel te veel zijn. Dennentakjes ga ik eens proberen, dat klinkt wel alsof het heel fijn kan zijn.

En niet aan te raden en vaak mijn laatste "redmiddel" is pijn, dat kan je denk ik ook onder extreme fysieke sensatie scharen. Heb echt periodes gehad dat ik veel last het en dan constate de krassen van mijn nagels in mijn handpalmen had staan... Maar dat raad ik natuurlijk zeker niet aan, please don't do that

Ik ga ook heel erg ijsberen, dat kan soms ook helpen, al is het maar om de energie wat te sturen. Maar het beste is toch om iemand te hebben om tegenaan te praten, al is het maar om te zorgen dat mijn brein niet compleet het pand verlaat Heb je alleen weinig aan als je alleen bent.

Superstoer weer van je dat je het wel gewoon gedaan hebt trouwens!! het is zo lastig, zeker met vrienden enzo, want je wil hen ook niet kwetsen door te zeggen ik kom niet want ik vind het eng.

Ik heb net het gesprek met mijn studiebegeleider gehad en het voelde zo goed om eindelijk helemaal eerlijk te zijn over mijn mentale gezondheid en studie. We hebben samen een aantal opties besproken m.b.t. de voortzetting van mijn studie voor de komende periodes. Ik ga nu in alle rust de opties doornemen en maak dan binnenkort een beslissing daarover.

Een paar opties zorgen voor studievertraging, maar geven wel meer rust qua tentamendruk en meer ruimte voor therapie voor mijn angststoornis. Hier leun ik momenteel meer naartoe dan de optie waar ik alle openstaande vakken naast het normale curriculum ga maken en in september 2022 al naar het 3e jaar kan.
Bij de andere opties ga ik pas in februari 2023 beginnen aan mijn 3e jaar. Mijn studiegeleider gaf aan dat geen enkele keus fout is en zij achter mij staat no matter welke keuze ik maak. Dat was wel heel fijn om te horen, omdat ik stiekem bang was dat ze me tegen zou gaan werken (vooroordeel, I know haha).

Ik heb afgelopen week ook alles verteld aan mijn beste vriendin. Dat voelde heel opluchtend nu zij weet hoe de situatie in elkaar steekt. Ze had al wel een vermoeden dat het niet heel goed ging met me, maar wilde mij niet pushen om de hele waarheid te vertellen. Een kleine overwinning!
Ik wil deze week het ook aan mijn moeder vertellen en aan wat andere naaste familieleden, maar hier moet ik nog een goed moment voor vinden. Ik denk dat dit de grootste drempel gaat worden.

Naar college gaan durf ik nog niet goed. Ik zou vandaag na mijn gesprek met mijn slb'er naar college gaan, maar ik durfde op het laatste moment toch niet en zit nu in de bieb i.p.v. op de campus. Hier baal ik wel van, maar ik weet ook dat ik niet te streng voor mezelf moet zijn. Woensdagochtend heb ik 1 college gepland staan en ik ga gewoon opnieuw proberen om dan naar de campus te gaan.

Ik ben niet heel actief met reageren in dit topic, maar ik lees wel alles vanonder mijn meelees-steen mee.

Bridleless, wat stoer dat je het aan je studiebegeleider en vriendin hebt verteld! Fijn dat ze beiden mooi reageerden.

En wees inderdaad niet te streng voor jezelf

Ik heb het topic vluchtig doorgelezen, maar ik heb last van ''Thanatofobie''. Wist überhaupt niet dat het beestje ook een naampje heeft, maar het houdt me wel zeer regelmatig bezig.

Ben letterlijk als de ''dood'' dat iemand in mijn nabije omgeving een keer zo ver is, of nog erger: ik zelf! Wat gebeurd er, wanneer... etc. etc. Ik kan me daar echt wel heel naar door voelen, omdat dat het enigste ding is in mijn leven waar geen grip op te krijgen is - ik ben echt 100% control freak en heb graag de touwtjes in handen Familie en mijn anderen naasten zijn mij zó dierbaar, dat speelt ook voor een heel grote rol mee. Je wordt zelf ouder, je ziet de mensen om je heen ouder worden... het is realistisch om er mee bezig te zijn, maar ik vind het wel heel erg naar!

Gelukkig ben ik altijd heel erg positief en geniet erg van het mooie leven wat ik/we leiden, maar het maakt me soms wel eens verdrietig of bewust dat het de realiteit is. Het leven is zo mooi , maar waarom bestaat zo iets akeligs vraag ik mezelf dan wel eens af

Epicurus zei: als de dood er is, zijkn wij er niet, en als wij er zijn, is de dood er niet.
Ik herken het met name voor mensen die me heel dierbaar zijn: ik verwacht dat ik na mijn eigen dood niets 'mis'.
Het is heel natuurlijk inderdaad dat je ermee bezig bent (mensen buigen zich er al duizenden jaren over) maar het is echt naar dat het je leven zo in zijn greep houdt. Hoe uit het zich?