Laurora schreef:(...) soms zijn mensen zo goed geworden in doorgaan en doen alsof er niks aan de hand is dat ze niet serieus worden genomen. Zie daar maar eens door heen te prikken.
Dit lijkt me een van de lastigste dingen van dit vak. Of mensen die inderdaad al zo langdurig met klachten rondlopen dat ze zich er niet meer bewust van zijn, en dus niet benoemen. Of het andere uiterste: mensen die hypochondrisch zijn of aandacht zoeken. Maar ook voor hen moet je misschien hulp regelen. Het lijkt me echt een moeilijk beroep.
Ik ben vooral heel dankbaar voor hoe mijn huisarts omging met mijn opa en oma toen die 'op' waren. Echt ontzettend betrokken, ook richting de mantelzorgers/familie, en ze hebben er alles aan gedaan om het mijn opa en oma zo comfortabel mogelijk te maken. En dat in coronatijden. Hij is zelfs spontaan een keer naar mijn ouderlijk huis gereden om even te peilen of zij het nog wel volhielden. Zo betrokken, echt heel fijn. Misschien is dat wel het voordeel aan een arts in een dorp.
Geen idee hoe het beter kan; ik denk dat het inderdaad per persoon verschilt.
Wat erg, Brainless... Kun je niet naar een ander?