Ik heb een lange tijd gedacht dat het toeval en gewoon pech was, maar het komt inmiddels te vaak voor dat er in mijn directe omgeving een ernstige fout is gemaakt door verschillende huisartsen.

Eerst mijn moeder bij onze huisarts 6 jaar geleden. Die lag met afschuwelijke hoofdpijn en een stijve nek op bed, kon niet op of neer. Lag zwaar te ijlen. Uiteindelijk de huisarts erbij, die het afwimpelde met een "stevige griep" en daarna prevelde dat hij hoopte dat ze hem niet aan zou steken. Uiteindelijk heeft mijn zus, die toen nog medisch student was aan alle bellen moeten trekken en werd ze in het ziekenhuis opgenomen met, wat bleek, een hersenvliesontsteking. Kantje boort.

Uiteraard naar een andere huisarts gegaan, maar daar ging het weer mis. Mijn moeder stapte verkeerd toen ze een zware deur aan het tillen was, maar had 'm nog net. Eenmaal thuis zwol haar knie op als een soort rugbybal. "Oh, een ontsteking" zei de huisarts, die haar antibiotica voorschreef (wat uberhaupt als het dat was geweest niet de correcte antibiotica waren geweest). Knie werd erger, moeder ging nog twee keer langs en kon inmiddels de knie niet meer buigen en niet meer lopen. Uiteindelijk is ze na drie weken zeuren doorverwezen naar het ziekenhuis waar ze een MRI maakten, en wat bleek; haar ......spier hing nog maar aan een draadje en was verder helemaal afgescheurd. Ze had geluk gehad; als hij helemaal was afgescheurd hadden ze moeten opereren en was de kans nog klein geweest dat ze ooit nog had kunnen lopen. Ze heeft uiteindelijk twee jaar moeten revalideren.

Toen mijn oom. Die begon uit het niets te praten alsof hij érg dronken was en had hoofdpijn. Ze appte dat de huisarts zei dat 'ie maar een paracetamolletje moest nemen. Wij hebben uiteraard aangedrongen dat ze metéén naar het ziekenhuis moest rijden, wat ze uiteindelijk, een halve dag later, gedaan heeft. Wat bleek? Herseninfarct.

Toen één van mijn beste vriendinnen. Ze had ongelofelijke buikpijn, maar huisarts beweerde dat het gewoon een hele sterke menstruatiepijn was. Drie weken later is ze weggeraakt, met gillende sirenes meegenomen en opgenomen in het ziekenhuis. Ze had een blaasontsteking gehad die om was geslagen in een nieronsteking, die uiteindelijk een sepsis in haar hersenen heeft veroorzaakt. Ze is bijna overleden.

En nu weer mijn vriend; hij ging laatst langs bij onze (godzijdank wel eindelijk goede) huisarts. Hij had last van de knie die hij een paar jaar terug heeft geblesseerd, maar toendertijd vond zijn huisarts het niet nodig om 'm door te sturen, ondanks dat hij niet kon lopen. Onze huidige huisarts vond dat we toch maar een foto moesten laten maken. Vandaag heeft hij die gehad, en het bleek dat toendertijd zijn kruisbanden zijn gescheurd en het nooit meer écht goedkomt omdat er toen niets aan gedaan is.



En ja, we zitten nu dus wel bij een goede huisarts. Maar dat is op een hele nare wijze ook niet echt toeval; we wonen op een plek waar we nét in de cirkel zitten van onze huisarts die gevestigd is in één van de duurste wijken van Amsterdam.

Ben ik nou gek, of is het gewoon uniek dat je een goede huisarts treft? Ik hoor ook uit mijn omgeving erg vaak dat een huisarts niet luistert, afwimpelt of een grove fout maakt. Ik snap het gewoon niet?

Ik heb een fantastische huisarts gehad toen ik 10 jaar in een dorp woonde. Toen ik verhuisde heb ik die huisarts nog een paar jaar aan kunnen houden omdat het een dorp 10km verderop was. Maar toen ik naar de andere kant van het land verhuisde, kon dat echt niet meer.
Hier een nieuwe huisarts. Ik heb haar in 4 jaar maar 1x gezien en verder alleen maar vervangers gehad. Daar irriteer ik me ook mateloos aan. Eigen huisarts is zeer kundig, maar de vervangers hebben het al een aantal keer mis gehad

Ja, een goede huisarts is uniek. Ons gezin is al meerdere keren overgestapt na grove fouten.
Zo werd mijn moeder naar huis gestuurd met paracetamol terwijl ze een herseninfarct had. Helaas blijvende schade omdat pas na 3 dagen de ernst werd ingezien.

Mijn broer heeft een donor nier en mag bepaalde medicijnen absoluut niet. Deze werden gewoon voorgeschreven door de huisarts ...

Mijn oudste broer gaf een nier aan mijn andere broer. Er hoort follow up te zijn vanaf huisarts en het ziekenhuis, maar van beide partijen volledige radio stilte.

Mijn zus wil graag kinderen, maar het wilde na 6 jaar nog niet vlotten. Huisarts had bloedonderzoek laten uitvoeren. Uiteindelijk naar een gynaecoloog doorverwezen en deze stelde wat vragen aan de hand van de resultaten die hij zag in het bloedonderzoek. Hier kwamen namelijk ernstig afwijkende waardes uit. Wat bleek... Mijn zus heeft allerlei littekens op de alvleesklier, daardoor diabetes type 3C, nierschade en schade aan het hart. 0,0 bericht van de afwijkende waardes gehad van de huisarts..

Gelukkig heb ik zelf nooit te maken met huisartsen.

In mijn ervaring hetzelfde helaas. Afgewimpeld worden met "dat kan niet" (spoiler alert: het kan wel).

Inmiddels bel ik dus mijn cardioloog of reumatoloog maar als er iets mis is. Mijn huisarts heeft letterlijk gezegd: "ik snap niks van je genetische aandoening dus als er iets is hoef je niet hier te komen" oke

Ja dat heb ik met de vervanger van mijn huisarts ook.

Ik ben ooit eens uit m'n slof geschoten bij hem en sindsdien heeft hij wel respect voor me, maar ik weiger naar hem toe te gaan.

Hij was van mening dat elke vrouw "wel een beetje last had buikpijn tijdens de menstruatie".

Ik weet al jaren dat mijn pijn wel erg heftig leek.
Uiteindelijk bleek dus dat mijn baarmoeder inderdaad een afwijking heeft waardoor ik dusdanig veel pijn heb en ook echt ziek word.

Mijn vader werd ook meerdere malen naar huis gestuurd met diagnose ‘stress’, terwijl hij keelkanker bleek te hebben.

Ik heb ook weinig vertrouwen om huisartsen helaas. Ik vraag al snel om een doorverwijzing.

Om 9 uur gebeten door hond in mijn hand, bloedde als een rund. Assistente aan de telefoon 'kom maar om 4 uur op het spreekuur.' Wij zijn in de auto gestapt naar het ziekenhuis. Bleek dat het nét naast mijn pees te zijn (gelukje). Boel gehecht etc. Om 2 uur een boze assistente aan de lijn waarom we niet naar de dokter zijn gegaan en direct naar het ziekenhuis... Dat was ook exit dokterspraktijk

Ik heb gelukkig een hele fijne huisarts, als ik bel voor mijzelf of ons zoontje kan ik meestal ook meteen dezelfde dag nog terecht (als het nodig is natuurlijk).

Laatst kreeg ik opeens geen lucht meer, gelukkig kon ik meteen dezelfde middag nog terecht en kreeg meteen een pufje mee waardoor ik weer goed kon ademen, bloed getrokken en bloed geprikt uit mn vinger voor ontstkingswaarden. Toen mijn klachten na een week verslechterde ipv verbeterde kon ik weer meteen terecht en is er meteen een longfoto gemaakt, weer bloed geprikt en weer bloed uit mn vinger ivm ontstekingswaarden. Gelukkig bleek er niks aan de hand, maar voor de zekerheid krijg ik na 6 weken weer een longfoto om zeker te zijn.
Ik vind het erg fijn dat ze zo oplettend zijn en ik ook meteen terecht kan in geval van nood.

Ik ben meerdere keren gered door goed ingrijpen van mijn huisarts, ik ben blij met hem.

Hier ook, na maandenlang de deur platgelopen te hebben bij mijn huisarts met allerlei opstapelende klachten steeds lachend naar huis gestuurd "Je bent 34, je mág nu best wat pijntjes hebben"
Uiteindelijk heb ik moeten zeuren als brugman voor een baarmoederhals uitstrijkje "Ik moest maar een half jaar wachten dan kreeg ik vanzelf wel de uitnodiging op mijn 35e", bleek ik PAP5 te hebben met tumoren.

Wat een vreselijke voorbeelden!

Ik denk wat het vooral lastig maakt is dat een huisarts nooit gespecialiseerd is, ze moeten van alle medische mogelijkheden een beetje kennen om het te herkennen. En ik denk dat aan de ene kant een hoop op elkaar kan lijken wat betreft symptomen met milde uitkomsten tot levensgevaarlijke en dat aan de andere kant een huisarts ook moet functioneren als opvangnet zodat niet elk wissewasje bij de (spoed)zorg terechtkomt.

Maar ik ben het er zeker mee eens dat het inschattingsvermogen van huisartsen erg slecht kan zijn hierdoor en waarschijnlijk ook door andere redenen.

Zo was in mijn eigen geval de huisarts compleet bevooroordeeld geworden op mij als persoon. Vanaf kinds af aan liep ik met allerlei vage klachten, vermoeidheid, pijnklachten. Mijn moeder heeft echt om verdere onderzoeken moeten eisen omdat de huisarts het al snel zag als aanstellerij of zit tussen haar oren. Ik ben compleet binnenste buiten gekeerd in het ziekenhuis maar er kwam nooit iets uit. Uiteindelijk met een hele omweg erachter gekomen dat ik de ziekte van lyme had (dat was 8 jaar nadat mijn klachten begonnen, waarbij ik dagen had dat ik mijn armen niet fatsoenlijk op kon tillen of de trap opgaan al mijn grootste uitdaging was en ik 3 jaar vertraging heb opgelopen om mijn havo af te ronden). De huisarts heeft dit nooit serieus genomen en mij sindsdien gezien als hypochonder en aandachtszoeker.
Bij een overbelaste knie gevuld met vocht werd ik afgewimpeld als 'zal wel bij je klachtenpakketje horen', na een aanrijding had ik het idee dat mijn neus gebroken was ipv gekneusd, dit wilde ik nachecken en de huisarts ging er vanuit dat ik voor een neuscorrectie kwam. En dit was een antroposofische huisarts waar je wel een wat meer holistische visie van zou verwachten. Daarna ben ik overgestapt naar een hele fijne huisarts binnen dezelfde praktijk.

Ik was in elkaar getrapt door een pony en mijn pijnlijke blauwe knie kwam natuurlijk door artrose vanwege mijn overgewicht. Na veel drammen zijn er toch foto's gemaakt van allebei mijn knieën (waarom? Links was er niets aan de hand) en een echo van mijn knie die niets mankeerde. Tadaaaa geen artrose. Bot in de getrapte knie was nog heel, maar echo kreeg ik niet van die knie. Ik heb maanden mank gelopen en het is nog steeds een zwakke plek.
Zelfs doorverwijzen naar een psycholoog waarbij ik al had voorgekauwd wat ik nodig had ging fout. Ik wist wat ik nodig had omdat ik voor mijn verhuizing ook al van basis ggz naar specialistisch was doorverwezen omdat basis ggz nou eenmaal niet veel kan met ptss als je niet op emdr reageert. Ik werd toch weer 3x doorverwezen naar basis ggz. Uiteindelijk naar specialistisch maar dat was een grote praktijk waar je niet per se altijd bij dezelfde terecht kwam en ik voelde me er niet veilig. Na 6 mislukte verwijzingen heb ik behandeld worden opgegeven.

Wat een afschuwelijke voorbeelden weer hier. Maar ook fijn om te lezen dat er toch een paar zijn die een goede hebben getroffen.

@suliko, inderdaad, ja. Maar het erge is is dat een vriendin van me die medicijnen studeert laatst twee medestudenten hoorde praten over het feit dat "als je geen goede cijfers haalt je altijd nog huisarts kan worden". Daar gaat het dus al fout.

Is het een topic voor missers of een antwoord op de vraag van TS?

Ik denk dat huisartsen zoveel vragen krijgen, zoveel diverse onderwerpen en zoveel verschillende mensen dat het gewoon extra lastig is...

Ooit eens met Pityriasis rosea langs geweest dat in eerste instantie als ringworm werd gezien.
Binnen twee dagen zat ik helemaal onder de vlekken. Gillend teruggegaan. Hij kijkt, krabt op zijn hoofd, pakt een boek en zegt. "Je bent de eerste die ik in heel lange tijd heb gezien met deze vlekken, is geen ringworm maar Pityriasis rosea".
Duurt 6 weken kan geen kwaad, kan eventueel voor de jeuk wat menthol poeder voorschrijven

Ik heb ook een paar vervelende dingen meegemaakt waardoor ik me ben gaan realiseren dat een huisarts wat weet van heel veel en een specialist heel veel van een beetje. Dat is echt een wezenlijk verschil.

En dat artsen net als andere mensen zijn. Ze zijn niet perfect en de een is beter in zijn werk dan de ander. En waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Perfectie eisen is niet realistisch.

Het heeft me positief kritisch gemaakt. En ik ga niet op de stoel van de arts zitten, maar ik informeer mezelf zo goed mogelijk en denk zelf actief mee.

Bijzonder dat je eerst klaagt over de laksheid van je huisarts, maar als ze dan uitvoerig willen onderzoeken, het blijkbaar ook niet goed is.

Hier gelukkig geen slechte ervaringen met huisartsen. Slechts één keer dat ik wat meer op m'n strepen moest staan omdat ze m'n traagwerkende schildklier nog wat langer aan wilden kijken, maar toen ik vertelde dat ik minstens 16 uur per etmaal lag te slapen en nog steeds bekaf was, kreeg ik meteen medicatie.

En ook belangrijk: wees duidelijk. Als jij vergaat van de pijn, maar zegt "ik heb een beetje last van m'n elleboog/enkel/buik/hoofd" kan zo'n arts natuurlijk niet ruiken dat er misschien meer aan de hand is dan een klein pijntje dat vanzelf overgaat.

Ik denk dat mijn vader niet had hoeven sterven als de huisarts eerder had ingegrepen.

Mijn oma heeft 4 weken met een gebroken heup gelopen, compleet doormidden. De huisarts zei dat ze niet zo moest klagen dat het zeer deed als mijn opa de bult masseerde.

Deze huisartsenpraktijk ben ik bij weg. Mijn huidige huisarts neemt alles zeer serieus, hier heb ik wel vertrouwen in.

Herkenbaar, maar niet alleen bij de huisarts. De spoed en het ziekenhuis kunnen er ook wat van. Aantal jaar geleden werd mijn moeder wekenlang van het kastje naar de muur gestuurd met een (inmiddels) zwart gekleurde vinger. "Over 3 weken is de eerste vrije plek bij de arst." Ja uh, als die vinger nu al blauw/zwart kleurt hoeft het niet meer over 3 weken he?

Dokters, breek me de bek niet open. Tegenwoordig ga ik als het even kan niet meer, of je word weggestuurd met kom over x weken maar terug als het niet beter is, of je krijgt 'kunnen we niets aan doen, maar je kan er heel oud mee worden'. Ja, top, thanks.

Ook een aantal keer 'dat kan helemaal niet' en een 'en wat denk je zelf dat het is' gehoord.

Ook hier minder goede ervaringen.
Mijn broertje is 2 x voor de dood weggehaald. 1x fout van huisarts 1 x fout ziekenhuis.

De beste vriend van mijn vader is mede door fout van huisarts overleden.

Mijn vader heeft geluk gehad dat huisarts eigen hand in boezem stak. Hij kwam met duizelingen en erge hoofdpijn bij huisarts die hem naar huis stuurde met evenwicht orgaan problemen.

Toen hij mijn vader weg zag lopen met mij de praktijk uit ging hij toch twijfelen. Ik had zoveel moeite om mijn vader richting auto te krijgen. Hij leek wel dronken en 80.

Toen wij thuiskwamen belde de huisarts dat hij het toch niet vertrouwde en of we direct naar het ziekenhuis wilden gaan. Neuroloog wist al dat we kwamen. Bleek hij een tia te hebben.
Hij had niet de standaard klachten.

Het is zeker waar wat je zegt over het feit dat artsen mensen zijn en die weleens fouten maken, maar dit is over het algemeen niet "weleens fouten" en ook niet zomaar een klein foutje. En het is in veel gevallen zo simpel: sneller doorsturen. Dat kan zoveel onnodig gezeik en leed voorkomen, en zoals ik hier in het topic lees, zelfs levens redden. Dat is geen kwestie van "oeps foutje" meer.

Het is toch aardig bijzonder om een gezonde knie verder te onderzoeken dan de aangedane knie? links was er echt niets aan de hand en dat toonden de röntgenfoto en echo ook. Rechts was duidelijk wel wat aan de hand en daar werd alleen de foto van gemaakt. Toen daar niets op te zien was werd er niet verder gezocht maar het kwam door mijn overgewicht? Van overgewicht wordt een knie niet blauw, paars en uiteindelijk groen en geel voor zover ik weet

Ik heb gelukkig een hele fijne en goede arts. Hij was eerst arts in het leger en heeft echt veel kennis en ervaring en hij is nog niet eens zo oud. Hij is de opvolger van onze huisarts die met pensioen ging, ook een hele fijne man.
Over het ziekenhuis hier ben ik dan weer niet te spreken, artsen die je niet geloven,afdoen als bezorgde moeder, elkaar tegen spreken, te laat met zijn met behandelen, geen nacontroles doen ect ect

Ik had drie jaar geleden het gevoel onder een deken te leven, erg misselijk en vreselijk moe.
Naar de dokter, bloed geprikt en alles goed totdat ik raar begon te praten dus weer naar de dokter en weer bloed prikken en weer alles goed.
Ben bij de HAP geweest en idem totdat ik ook geen koffie meer lustte, geen sigaretje meer en praatte of ik dronken was en niets meer kon onthouden en haast niet meer kon lopen.
Mijn eigen HA was op vakantie en kwam die maandag terug dus mijn man naar de praktijk en die is daar behoorlijk op zijn strepen gaan staan en binnen de kortste keren zat ik op de SEH, bleek dat ik ernstig uitgedroogd was.
Later nog een gesprek gehad met onze dokter en die zei ook dat ze geschrokken was maar bij die bewuste arts kom ik never nooit meer.

Hier in BE is het standaard praktijk geworden van eerst een week af te wachten met max aan brufen en paracetamol. Mag misschien niet, maar daarmee wordt je wel standaard bij een eerste visite naar huis gestuurd (pols probleem, schouder probleem, urineweginfectie, ..... )
Dus de huisartsenpraktijk is hier mogelijk niet amused mee dat we dit al doen, maar ik betaal geen visite voor geen hulp, dan komen we wel als het echt niet overgaat met rust en de standaard behandeling die ze voorschrijven.
Tja, dan moeten ze degelijk werken.

Jammer genoeg heb je die ook in gewone ziekenhuizen en dat zijn dan specialisten.
Patiënt heeft dan rechten maar klacht neer leggen is als patiënt verschrikkelijk moeilijk want ziekenhuizen staan ervoor bekend dat ze liever hun patiënt monddood maken dan hun fouten inzien.
(heb een collega die bij ons in het ziekenhuis op spoed binnen ging wegens probleem met de voet. Ze werd wandelen gestuurd na een foto van de verkeerde voet. In ander ziekenhuis komt ze er achter dat een middenvoetsbeentje gebroken was. De ombudsdienst heeft het mogen horen en ze heeft ze (als personeel zijnde) zelf de mond gesnoerd.)
Nu kwam het ziekenhuis af dat de patiënt moet samenwerken met de artsen. Dat is makkelijk gezegd als de zorg er zelf voor zorgt dat de patiënten weten dat ze niet gerust moeten zijn.