Dit lijkt me een van de lastigste dingen van dit vak. Of mensen die inderdaad al zo langdurig met klachten rondlopen dat ze zich er niet meer bewust van zijn, en dus niet benoemen. Of het andere uiterste: mensen die hypochondrisch zijn of aandacht zoeken. Maar ook voor hen moet je misschien hulp regelen. Het lijkt me echt een moeilijk beroep.

Ik ben vooral heel dankbaar voor hoe mijn huisarts omging met mijn opa en oma toen die 'op' waren. Echt ontzettend betrokken, ook richting de mantelzorgers/familie, en ze hebben er alles aan gedaan om het mijn opa en oma zo comfortabel mogelijk te maken. En dat in coronatijden. Hij is zelfs spontaan een keer naar mijn ouderlijk huis gereden om even te peilen of zij het nog wel volhielden. Zo betrokken, echt heel fijn. Misschien is dat wel het voordeel aan een arts in een dorp.

Geen idee hoe het beter kan; ik denk dat het inderdaad per persoon verschilt.

Wat erg, Brainless... Kun je niet naar een ander?

Hier vandaag gelukkig wel een huisarts die klachten serieus neemt. Mijn vader was niet lekker en mijn moeder stond erop om de huisarts te bellen. Mijn vader heeft de klachten wat genuanceerd benoemd aan de telefoon, maar de huisarts is gelukkig direct in de auto gesprongen en langsgekomen. Ik kwam vlak na de huisarts aan en die heeft bij het zien van mijn vader direct de ambulance gebeld. Pa was tot het moment dat hij op de brancard gelegd werd, overtuigd van het feit dat ze hem niet mee zouden nemen naar het ziekenhuis omdat het allemaal niet heel ernstig was. Ik was alvast maar zijn tas in gaan pakken

Pa bleek een hartinfarct te hebben en kon direct met de ambulance door naar het ziekenhuis om gedottert te worden.

In dit geval dus een patiënt die zijn klachten zwaar onderschatte en een huisarts die daar doorheen wist te prikken

Oef, dat is schrikken, Animal. Wat fijn en knap dat de huisarts doorhad dat het serieus was. Hopelijk herstelt hij snel!

Ik maak hier weleens de grap dat zodra ik de huisarts nodig heb, onze praktijk dicht is voor vakantie/training/bijscholing. En dat is ook 9 van de 10 keer zo.

maar ik heb bij mijn huidige huisarts NOOIT maar dan ook NOOIT het gevoel gehad niet serieus genomen te worden. Bij de waarnemers/vervangers ook niet. En voor mijzelf duurt het soms langer voor ik een afspraak kan maken, maar voor de kinderen kan het eigenlijk altijd dezelfde dag nog. Ook als we bij een waarnemende huisarts moeten zijn.

De assistentes zijn de ene keer iets doortastender dan de andere keer, maar ach. Tis en blijft mensen werk.
Voor mijn jongste (toen net 1) kon ik van de zomer pas einde dag terecht omdat ik naar corona spreekuur moest vanwege haar klachten. Tja, dat was vervelend, maar niet onoverkomelijk.
De huisarts gaf wel meteen een doorverwijzing voor naar de spoed. Ik dacht nog: is dat nou wel nodig?
Maar JA, het was nodig en 1,5 dag later is ze opgenomen in het ziekenhuis voor een kleine week.

Als ik eerlijk ben moet ik wel zeggen dat ik ook wel het positieve zie van de mogelijkheden die er zijn gekomen door Corona. Waar ze eerst echt graag de " plekjes" op je kind zelf wilde zien, kan het nu ook via foto's. Ik hoop dat dat zo blijft, want dat scheelt denk ik zowel voor de huisarts als voor ons tijd.
Geen gedoe meer met slaapjes plannen en dergelijke, maar gewoon een foto sturen en bij bevestiging zalf ophalen.

Mri, die vakantie/training of bijscholing herken ik wel Ik wilde een spiraaltje, dat was besproken met huisarts. Ik heb 5 keer geprobeerd een afspraak te maken, maar of het was niet de juiste dag van stopweek (dat wisselde per assistente) of ze waren ineens gesloten. Na die 5 keer ben ik gestopt met proberen...

Naast alle keren dat ik medicatie moest aanvragen en ze dicht waren of de zeldzame keren dat ik een afspraak wilde en niet terecht kon. Ja, er was een vervanger maar daar vond ik het meestal niet erg genoeg voor. Die vervangers zijn bij ons dan voor spoedgevallen.

Andersom kan het ook. Ik kwam met mijn peuter op het spreekuur nadat ze al een week koortsig was, verkouden maar hoestte niet. Omdat het zo lang duurde viel ze in de wachtkamer op mijn schoot in slaap. Blijkbaar kwam het op mijn huisarts nogal ernstig over en na haar longen beluisterd te hebben keek ze me aan met een onheilspellende blik en zei; 'ik denk niet dat jullie dit thuis moeten proberen te behandelen, ik bel een ambulance, ze heeft longontsteking en ik laat haar opnemen '. Oké, dan zakt de grond even onder je weg en voel je je een behoorlijk slechte moeder dat je niet eerder bent gekomen.

Afijn, wij uiteindelijk toch met eigen vervoer naar ziekenhuis, eerste hulp, kreeg ze een paracetamol, moesten een half uurtje wachten, inmiddels was mijn dametje weer wakker en kletste honderd uit. Toen de arts kwam en haar longen had beluisterd vroeg hij zich af waarom we doorgestuurd waren. Geen longontsteking, lekker naar huis, paracetamolletje en lekker uitzieken! Pffff, nou dan ga je wel van het één in het andere. Waarschijnlijk heeft er net even een slijm in de luchtwegen gezeten waardoor de huisarts icm mijn koortsige slaperige dochter het heel ernstig inschatte. Gelukkig viel het mee!

Huisartsen, de mijne is wel ok geloof ik als ik het hier zo lees maar die van mijn maatje ...

Maatje zit na zijn termijn van 6,5 maand op zee al sinds april thuis met een burn out, helaas gaat het alleen maar slechter.
Gisteren vroeg hij of ik een afspraak voor hem wou maken bij zijn huisarts om nog eens verder te kijken en bloedonderzoek te vragen. Normaal komt hij nooit bij de arts en mij kennen ze daar al helemaal niet.

Hij vaart over heel de wereld en voor het zelfde geld speelt er iets heel anders. Werd mooi af geserveerd en regel het maar via de bedrijfsarts. Beetje jammer als je verteld dat er weinig tot niet gegeten wordt en dat er van de 24 uur ongeveer 20 geslapen wordt.
Ben benieuwd maandag als de bedrijfsarts weer te bereiken is.

Bij kinderen zijn ze vaak voorzichtig die sturen sneller door. Ik had als kind ik ben nu 56 bijna iedere dag een stinkend loopoor. Ik kreeg oordruppels, na 5 jaar oordruppels werd ik ziek. Achter mijn oor hoopte het vuil zich op en het werd steeds groter.
Mijn vader eiste een verwijzing, ik kwam in het ziekenhuis en moest gelijk blijven. Het was gevaarlijk want het zat bijna bij mijn hersenen. Een dag later was ik er niet meer geweest, ik werd een dag later geopereerd. En een jaar later nog een keer, ik heb gehoorverlies en geen trommelvlies meer.

Animal sterkte met je vader.
Bos bloemen voorje huisarts.

Ik moest even aan dit topic denken, en aan het feit dat hier huisartsen en assistentes rondlopen...
Misschien kunnen die hier iets over zeggen...

Mijn beste vriendin is al drie weken ziek, maar ook daarvoor al veel aan het kwakkelen. Last van brandend maagzuur, een buik alsof ze 5 of 6 maanden zwanger is (ze is gewoon slank met een platte buik normaal gesproken). Maar het wordt maar niet beter en ze blijft maar doorlopen op haar tandvlees.
Tijd om maar weer eens de huisarts te bellen (voor het maagzuur en de dikke buik moest ze maar een Rennie nemen, alleen hielp dit niet). In week 1 heeft ze tot twee keer toe een PCR test gedaan, allebei negatief (net als de dagelijkse thuistest), in week 2 mocht ze nog niet naar de huisarts en moest ze maar weer PCR test gaan doen. Inmiddels week 3, haar hele gezicht begint op te zetten en alle kleur is uit haar gezicht getrokken. Ze moest nog een PCR test doen. Inmiddels heeft ze dit jaar al 6 testen gedaan om bij de huisarts terecht te mogen.

Maar... Ze moest buiten bij een container wachten. Wij dachten, er staat een zeecontainer waar ze ook consulten in doen... Maar nee, het was gewoon een bedrijfsafvalcontainer. In de regen... Met een stoel er naast waar ze moest wachten. De huisarts heeft haar opgehaald en binnen vijf minuten is ze weer naar buiten gestuurd met medicatie. Ik weet niet wat voor medicatie.

Maar is dit nu de normale gang van zaken? Ik maak me oprecht zorgen om haar, maar ze is niet iemand die zoals ik tegen dergelijk 'gezag' in durft te gaan. Is dit een normale manier van doen?

Nou naar het ziekenhuis zou ik zeggen. Heeft ze geen tumor ofzo? Dit lijkt me niet normaal. Is er bloed afgenomen?

Ehh say what?
Waarom denken ze bij deze klachten in hemelsnaam aan corona ??
Als je het zo omschrijft houd ze om een reden enorm veel vocht vast
En dat is een reden voor uitgebreid bloedonderzoek en een lichamelijk onderzoek..
Hier kan ik gewoon voor alles terecht zonder eerst te testen ?

Bij ons in elk geval niet. Ook in COVID tijd zijn wij altijd heel laagdrempelig geweest. Zieke mensen laten we ook niet buiten wachten.

Hier even een positief verhaal van de huisarts.
Laatst op een zaterdag misser met paard gehad, waarbij enkel verzwikt en alles heel dik. Wel wat pijnlijk, maar kon er wel op staan, beetje lopen en was niet heel pijnlijk. Maandag naar huisarts voor zekerheid. Toch doorgestuurd voor foto's. Zit nu al 3 weken met mijn enkel in het gips

Helaas ook wel aantal verhalen met m'n moeder waar de huisarts het niet goed had gezien.

Ze is donker, Curacaose afkomst, flink gemixt. Dus ik denk persoonlijk dat er iets aan vitamine of ijzergebrek ergens is. In combinatie met stress en een voedselintolerantie waar ze haar van het kastje naar de muur mee sturen.
Ik denk niet meteen aan hele erge dingen, ik ben zelf (vast eerder in dit topic ook wel geschreven) ook eens zo verschrikkelijk ziek geweest dat mijn ouders zelfs angstig waren (voor shock reactie door allergie), was gewoon Pfeiffer in combinatie met antibiotica.




Ik heb geen idee... Het is niet enorm veel vocht, het is alleen in het gezicht dat je het echt ziet als je haar goed kent.




Fijn om te horen! Ik sprak haar net, en ik zei ook: Waarom buiten in de regen laten wachten, ze konden toch ook vragen wat voor auto ze had en dat ze haar daar gingen ophalen? Heel raar...


Anyhow, de arts heeft haar antibiotica voorgeschreven. Ik begrijp bij deze huisarts nog beter dat ze niet durft te vragen (ook gezien de situatie en het besmet behandelen) om bloedonderzoek. Ik weet dat dit een aardig man is, maar zelfs ik voel een akelige vibe bij hem.
Heb haar gezegd dat ze over twee weken echt gewoon puur alleen voor bloedonderzoek moet gaan bellen en flink overdrijven, want ook dat geven ze niet makkelijk weg hier.

Maar je schrijft toch geen antibiotica voor als je niet weet of er ergens een ontsteking zit?

Die dikke buik, kan dat ook vocht zijn?

Raar verhaal hoor. Ik zou meteen bloedonderzoek willen.

Bij covid verdacht of bewezen vragen wij (kleine praktijk) wel om in de auto te wachten om kwetsbare mensen in de wachtkamer te beschermen. We proberen zoveel mogelijk te clusteren en als dat niet lukt luchten en poetsen we tussendoor.
Maar ik denk hierbij ook niet aan covid.
Hebben ze geen echo aangevraagd?

Opgezwollen buik kan ook heel goed ontstoken maagslijmvlies of maagontsteking, zweren e.d. zijn. Boert ze ook veel lucht? Ik zou een doorverwijzing naar een maagarts in het ziekenhuis vragen.

Oooh, dat doen ze hier wel hoor...

Hij heeft in dit geval iets in de longen gehoord. Indertijd bij mij op basis van een wat rommelig oor (andere arts overigens, zelfde praktijk).

Die dikke buik komt op zetten naar een nog nader te identificeren voedselintolerantie. Maar ze vermijd al aardig was dingen en toch veel last van maagzuur, opgezette buik, veel buikpijn etc.

Ik ben het overigens (na eerst diverse dingen zelf te hebben meegemaakt) eens met jou hoor. Maar goed, ik heb bedrijfskunde gestudeerd, geen medicijnen oid. Dus wat weet ik er nu van? En daarbij, ik kan aandringen bij haar, maar dat helpt haar uiteindelijk niet. Ze zal het helaas zelf moeten doen. Ik ben wel heel blij om te horen dat dit niet als normaal wordt beschouwd.




Ik zei dus voor de grap dat ze vast vanwege haar naam dachten dat ze geen auto kon betalen. Maar ze vertelde dat ze niet de enige was. Voor haar moest een oudere man ook op die manier buiten wachten. Ze vond het voor zichzelf minder erg dan voor die man.
Er is helemaal niets aangevraagd Ik heb ook gezegd dat ze een volgende keer moet aangeven dat ze echt al langdurig klachten heeft, maar ze was dit keer te veel onder de indruk van deze man en zijn uitstraling (in negatieve zin) dat ze het niet durfde. Haar angst maakt het natuurlijk wel lastig om de klachten te identificeren (meestal wordt ze naar huis gestuurd met dat het stress is).

Ook bij de onderkant van de buik? Het wordt echt zo'n zwangerschapsbuik.
Dus dan doet ze ook meteen maar een test, die keer op keer negatief is.

Trouwens, superlief hoe er meegedacht wordt! Terwijl ik alleen benieuwd was of dit de normale gang van zaken was nu!

Dat zou ik niet weten. Ik heb zelf erge maagklachten gehad en dan leek ik ook net zwanger, maar wel hoger in de buik. Van een verstopping kun je trouwens ook behoorlijke maagklachten hebben en daar past pijn onderin wel weer bij. Vervelend hoor, sterkte voor je vriendin!

Ik loop al ruim 50 jaar bij dezelfde praktijk, inmiddels de vierde huisarts maar ben zeer tevreden!
Zij heeft mijn moeder begeleid tijdens haar ziekte en ook heeft zij haar euthanasie uitgevoerd samen met een andere arts, niets dan lof.
Regelmatig kwam ze even bij mijn moeder langs en na haar overlijden belde ze mij en mijn zus om te vragen hoe het ging.
Ik kan ook alles zeggen en dat vind ik fijn.

Confronterend topic ineens. Afgelopen kerst verloor ik mijn man door een misinschatting van meerdere huisartsen.
Hij had rugpijn die steeds erger werd, maar kreeg alleen maar pijnstillers voorgeschreven, ondanks dat we steeds aangaven het niet te vertrouwen. Hij is in 10 dagen 6x gezien door 8 artsen. Allemaal alleen maar geruststelling en niet verder zoeken.
Totdat tweede kerstdag zijn aorta scheurde en hij dood neerviel.

Ikzelf heb afgelopen jaar 10mnd rondgelopen met pijn in mijn ribben. Volgens de huisartsen niks aan te doen. Tot ik een verwijzing naar een specialist eiste en ik 2 gebroken ribben bleek te hebben.

Gek genoeg is mijn vertrouwen in huisartsen de afgelopen weken in rap tempo naar 0 gedaald.

Jeetje secricible wat erg!
Kan het me helemaal voorstellen hoor dat je vertrouwen weg is.
Wil je wel veel sterkte wensen

Secricible wat vreselijk, gecondoleerd met je verlies. Slecht te verteren dat niemand van de artsen de moeite nam om verder te kijken. Een fout kan gemaakt worden maar zoveel verschillende artsen in zo’n korte tijd lijkt er meer op alsof ze elkaars diagnose overnamen. Sterkte!