Wij hebben vorige week maandag de keuze gemaakt om onze cavia's in te laten slapen. Dat hebben we gister avond laten doen

Het was ontzettend moeilijk maar de week tijd heeft ons de rust gegeven om er goed over na te denken. We hebben samen gehuild maar ook apart. Ik probeer er niet de hele dag aan te denken zodat ik ook rust krijg.
Het helpt mij ook om dingen op te schrijven als ik keuzes moet maken, een pro en con list.
Verder hoort verdriet er gewoon bij.

Ik heb ook een konijn die vaak ziek is en dat geeft veel stress. Het scheelt dat we samen zijn zodat je de zorg kan verdelen. Het helpt me ook om er over te praten met een vriendin die ook konijnen heeft en het goed snapt.

Ik wil je succes wensen met elke keuze die je maakt. Maak een keuze uit liefde en luister daarmee naar jezelf

Amber-anne, heel veel sterkte.

Vorig jaar met kerst was onze hond zo enorm ziek.
Tijdens het eten steeds met hem buitenlopen omdat hij zich rot voelde.
Hij rilde van de kou dus een deken om hem gewikkeld en bij hem zitten.
Met spuitje water in zijn bek gedaan.
Ik was enorm bezorgd en had veel stress.
Gelukkig knapte hij na een aantal dagen op.

Poes van 14 laten inslapen.
Voor controle bij de dierenarts, haar hart was zo slecht. Een jingere kat zou de dierenarts ook laten inslapen.
Ik laat dan direct inslapen. Dier mee naar huis betekent dat ik niet meer terug ga naar de dierenarts.

Wat ben ik ziek en verdrietig geweest. Nog schieten de tranen in mijn ogen.

Als het over mijn dieren gaat, ben ik een watje. Ben wel zo nuchter dat ik wel weet wat verstandig is en het beste.

Maar ondertussen rollen de tranen over mijn gezicht, krijg zelfs tranen in mijn ogen als ik naar dokter pol kijk

Wat herkenbaar!
Ik dacht dat ik de enige was die er zeer slecht mee om kan gaan, maar zie dat dat niet zo is.

Ik heb drie dieren en constant is er iets en heb ik het gevoel dat ik de zorgen/stress niet meer aankan.

Met een van de katten ben ik nu al maanden aan het dierenartsen. Veel kosten gehad en ik weet nog niet wat ze heeft.
Ik test nu medicatie, halverwege december contact met de dierenarts.

M’n pony heeft al een maand een ontstoken oog. De dierenarts is er nu 4x bij geweest en het wordt eerder slechter dan beter.
Ik moet 2x per dag erheen voor medicatie. Pony staat niet dichtbij dus alleen al aan reistijd kost me dat 2 uur per dag.

Op het werk is het mega druk. Ik ben nu alleen maar aan het werk en voor m’n beestjes aan het zorgen.

Hier ook hoor, vorig jaar heeft mijn oude kat bijna een half jaar gekwakkeld, ik was er half overspannen van. Ik was gewoon zo opgelucht toen hij overleden was en daar voelde ik mij vervolgens weer mega schuldig over maar ik trok de stress gewoon niet meer. Ik vond het ook lastig dat onze dierenarts elke keer weer nieuwe behandelingen bedacht, heeft enorm veel geld gekost en je hebt alles voor je beestje over dus doe je het. Maar als ik er nu zonder de emoties van toen naar kijk denk ik dat het veel te gek was om nog zolang door te gaan. Een week voor zijn overlijden stelde ze voor dat hij wel even voor een onderzoek naar Utrecht kon, voor ons 2,5 uur rijden met een doodzieke kat van 17. Daar heb ik toen een stokje voor gestoken. Dat is wel iets wat me opvalt met de dierenartsen tegenwoordig, dat omdat er zoveel mogelijk is ze dat ook allemaal willen inzetten. Ik had echt het gevoel dat we te lang door zijn gegaan.
Sterkte voor iedereen die net een dier verloren is of een moeilijke keuze moet maken

Ik voel met je mee, afgelopen jaar mijn paard en twee katten verloren. Gelukkig kan ik de beslissing voor inslapen rationeel maken maar mijn hart bloedt dan wel enorm. Het gemis achteraf is gigantisch en soms denk je was ik maar nooit aan huisdieren begonnen maar je krijgt er zoveel plezier en liefde van dat er nu gewoon weer twee kittens in huis bij zijn. Ik kan niet zonder harige vriendjes.

Ook hier herkenning. Buikpijn (soms letterlijk) als een dier ziek is of een van de katten te laat thuis is.

Het hoofd en het hart zitten niet altijd op een lijn. Eind augustus mijn oude merrie in laten slapen. Ze was op. Een weloverwogen keuze maar wat deed dat ontzettend pijn.

Vorig jaar mei een van onze katten verloren, in de maaier van de buurman terecht gekomen. Sindsdien schiet ik echt mega in de stress zodra ik ‘m voorbij hoor komen.

Het is heerlijk om dieren te hebben, maar zodra ze ziek of oud worden, wat een stress.

Dit vind ik heel vervelend om te horen. Ik hoop dat je je er niet te slecht om voelt, je doet het uit liefde.

Ik moet zeggen dat ik ontzettend blij ben met mijn dierenartsen praktijk waar ze ook echt kijken naar kwaliteit van leven. Ze duwen ook geen behandelingen aan je op en zijn heel realistisch. Een van mijn ingeslapen cavia's kon ook nog best even door maar de dierenarts vond ook dat ze beter samen konden gaan dan een alleen laten.

Dankjewel Amber, lief van je. Ik voel me er nu wel weer oké bij, maar ga wel proberen beter mijn eigen kijk op de situatie te houden de volgende keer. De dierenarts is wel heel lief en betrokken, heb haar nu ook weer bij mijn hond die vage klachten heeft. Ook nu weer trekt ze alles uit de kast aan (hele dure) behandelingen, nu betreft het een jonge hond en de klachten zijn niet heel ernstig gelukkig...

Daar hik ik dus tegenaan, ik heb een kat die qua karakter heel moeilijk is. Probleem is, ze laat zich door niemand pakken en komt alleen tevoorschijn als ik alleen ben.

Door alle stress heeft ze zichzelf helemaal open gehaald, ik zie als enige uitweg nog euthanasie, maar weet gewoon bijna zeker dat de DA vanalles wil proberen en dat is geen doen met dit beestje.

Heb er gewoon bijna slapeloze nachten van..

Ik herken het maar ergens ben ik er enorm nuchter in. Als ik weet dat de enigste juiste oplossing nog euthanasie is dan moet dat zo snel mogelijk uitgevoerd worden. Mijn laatste overleden hond wou de dierenarts nog 2 weken op zware medicatie zetten en daarna zou het inslapen zijn. Voor mij werd het de volgende dag inslapen. Hij was niet meer goed en het zou 100 procent zeker nooit meer goed komen. Ik kan dan niet nog 2 weken "genieten" van een aftakelende hond onder zware medicatie. Eigenlijk is het bij al mijn honden zo gegaan. Ook omdat we meerdere honden hadden/hebben en honden onderling ook heel duidelijk zijn. Als ze buiten gesloten gaan worden in situaties waar ze normaal onderdeel in waren dan is het gewoon klaar.
1 van mijn overleden honden blijf ik gigantisch missen. De anderen heb ik helemaal vrede mee. Zo gek hoe 1 bepaalde hond je jaren na z'n dood nog bijna dagelijks bezig houdt!! Zo zie ik gek genoeg bijna altijd de tijd 18.08 dat is zijn geboortedatum. Van mijn anderen honden zou ik na moeten kijken wat hun geboortedatum was. Toch waren de andere honden absoluut niet minder geliefd!

Deze kat was ook altijd heel moeilijk, extreem angstig. In het laatst werd hij doof en ging het behandelen juist heel goed en hij had ook altijd een grenzeloos vertrouwen in mij.
[ img ] hier aan de sondevoeding.

[ img ]
Hier vlak voordat hij ziek werd.


Maar toen hij jonger was zei ik altijd, als hij wat mankeert ga ik hem niet laten behandelen, gebaseerd op zijn gedrag toen. Dat zou dus ook mijn advies aan jou zijn. Je dierenarts heel duidelijk maken dat de behandeling voor jouw kat een kwelling zou zijn, hopelijk gaat hij er in mee. Moeilijk hoor, Sterkte!

Zo herkenbaar.
Vorige week hebben we onze 2 katten moeten in laten slapen met 5 dagen ertussen. Allebei ruim 14 jaar oud en van kitten af aan bij ons. Allebei zo lief, maar ook gewoon ziek en we wisten dat het niet meer beter ging worden. Op het moment zelf is euthenasie echt verschrikkelijk. Alleen het telefoontje al om de afspraak te maken.. het wachten tot je naar de dierenarts toe gaat. Het moment zelf *nee wacht, nog heel even...* en dan is het voorbij...

Gek genoeg valt er ergens ook zo'n last van je schouders. Dat je weken, zo niet maanden, al zo intensief aan het zorgen was voor zieke dieren merk je pas echt als ze er niet meer zijn. Je doet alles voor je beestjes, maar als het uitzichtloos is en je dier heeft geen of weinig levenskwaliteit meer, dan heb je maar 1 keus. En dat doet zeer en geeft ongelofelijk veel verdriet.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Jee, wat veel gelijkgestemde reacties! Iedereen heel veel sterkte met het verlies van zijn/haar dieren. Het is (denk ik) vooral de vage periode waarin ze te goed zijn om te laten gaan, die het lastig maakt. En het accepteren dat ze misschien niet meer beter worden. Ik probeer om het verdriet om het gemis nu los te koppelen van de beslissing zelf. Lukt niet altijd, maar soms wel en dan voelt het ook meteen rustiger. Het enige dat telt is inderdaad het welzijn van het dier. En of er zicht op verbetering is. Fijn dat dit topic toch weer helpt

Die situatie heb ik met mijn kat gehad, die in eerste onderzoek een oorontsteking zou hebben. Rooie had ik op 5 jarige leeftijd uit het asiel gehaald. Geen idee wat zijn geschiedenis was, maar het beestje raakte in een reisbench zo in paniek, dat hij binnen een paar minuten zijn ontlasting liet lopen. De eerste jaren dat ik hem had heb ik geprobeerd hem rustig vertrouwd te maken met reisbench, maar zo gauw ik hem mee nam naar de auto was het dikke paniek. Ik vond dit een harde grens, besloot hem er niet meer in te zetten tenzij écht nodig.

Écht nodig kwam in januari. Hij stonk uit z'n oor, oor was vies. Dit kreeg ik niet opgelost met een gewone oor-schoonmaakmiddel. DA wilde hem persé zien. Ok, kat ingeladen, kat zich volgescheten voordat we bij de DA waren, DA met gevaar voor eigen vingers kat in zn oor gekeken voor zover mogelijk. Midden-gehoorgang werd schoon verklaard, mogelijk toch een oorontsteking en in met kat en ab-oordruppels naar huis. 2 x daags dikke paniek in poging oor te behandelen, lukte alleen oppervlakkig. Na einde kuur een week afgewacht wat er zou gebeuren. Oor bleef vies en bleef stinken, en op zaterdag avond was hij ineens van het ene op het andere moment zijn coördinatie kwijt. Noodsituatie, dus ingeladen en naar DA, deze keer andere van de praktijk.

Hij zag de coördinatie-afwijking, zag ook de paniek van de kat. Oor kon hij niet voldoende onderzoeken, en we besloten dat hij op maandag onder narcose onderzocht zou worden. Onder narcose bleek er een enorme tumor in zijn midden-gehoorgang te zitten, die inmiddels door trommelvlies heen naar binnen was gegroeid. Operatie zou bijzonder intensief zijn, en ook deze DA erkende dat deze kat de behandeling niet voldoende zou toelaten. Hij is in zijn narcose ingeslapen.

Ik denk dat die tumor van de eerste klachten af aan het probleem was, maar de eerste DA heeft hem gewoon niet voldoende kunnen onderzoeken in Rooie zijn paniek. Gelukkig nam de 2e DA Rooie zijn gedrag mee in overweging, want ik was die operatie never nooit niet aangegaan. Liever een kort en goed leven, dan langer leven met enorme stress en pijn.

Juut wat heftig.
Ik zou net als jij gehandeld hebben.

Wij blijven ook niet maar dieren behandelen.
Het moet wel dierwaardig blijven.
Een demente en bange 15 jarige kat ga ik geen bloed van laten afnemen.
Hij was pijnvrij en had het nog leuk.
Met 16 jaar was hij helemaal op en hebben we hem laten inslapen.

Wij kregen ook nog als optie om met chemo te starten met onze kat. Dan zou ze misschien enkele maanden langer leven.
Maar iedere keer naar de dierenarts voor behandelingen en onderzoeken zou in haar geval echt afdoen aan de levenskwaliteit en zoveel stress veroorzaken dat we daar heel bewust niet voor gekozen hebben.

Het is een afweging die je maakt en per dier ook verschilt.

De 1 is heel makkelijk en laat alles toe, de ander moet voor iedere behandeling onder narcose.