ARCTN schreef:Lieve TS,
Wat dapper om hier een topic over te openen. Ik heb lang getwijfeld om een reactie te plaatsen en waarom eigenlijk? Ik kon het niet bedenken. Onderhand ben ik erachter, ik wou het verdriet niet weer voelen.
Dus ik ben je dankbaar voor je topic, het heeft me laten realiseren dat ik nog 'verstopt' verdriet heb.
Op oudjaarsdag 2018 kregen wij bij de 11 weken echo te horen dat het hartje van onze baby niet meer klopte. Wat een klap, 4 weken daarvoor hadden we het nog zien en horen kloppen.
November 2019, ik had met 8 weken de eerste echo. Van te voren lang getwijfeld of ik die echo over zou slaan en af zou wachten tot 11 weken. Om nog een keer eerst wel een hartje te zien kloppen en daarna niet, vond ik zo cru, dat wil ik nooit meer meemaken.
Uiteindelijk toch besloten de echo wel te doen, ik had er de hele zwangerschap al geen goed gevoel bij. Ik wou die onrust toch wegnemen. En mijn onrust was terexht, geen kloppend hartje en vruchtje had de grootte van 6 weken.
Ondanks het slechte gevoel wat ik al had, toch weer een klap. En wat naar dat ik mijn vriend met dit nieuws moest bellen, hij zat met vrienden een week in Amerika..
Wat mij enorm geholpen heeft is het accepteren dat een zwangerschap niet meer zorgeloos is. Hoe verder we kwamen des te meer vertrouwen ik kreeg, maar tot de 20 weken echo vond ik het echt nog wel spannend.
En dat mag, dat is heel normaal. Ook voor jou.
Wat mij opviel was dat naaste familie en naaste vrienden nog eens 1x gevraagd hebben hoe het ging. Voor hun was het dan allang weer klaar zeg maar. Ergens begrijp ik dat ook wel. Zolang je het niet zelf meemaakt is het gewoon niet voor te stellen hoe het is. En daar ben ik eigenlijk wel blij om, dat zij het niet mee hebben gemaakt.
Neem alle tijd die je nodig hebt TS. Je bent niemand verplicht om gelijk maar weer zwanger te worden.
Ik geloof er heilig in dat mentale gezondheid van invloed is op je fysieke gezondheid.
Eventueel staat mijn PB open hoor!
Dankjewel voor je berichtje, en ik herken de twijfel helemaal. Ik heb letterlijk wekenlang met het idee voor dit topic in mijn hoofd gelopen en stelde het constant uit 
Het rakelt toch weer gevoelens op die wat meer weggezakt waren, maar ik wist dat ik dit wel even nodig had en dat het oké is dat gevoelens weer terug komen.
Jeetje wat een onwijs verdrietig verhaal... Ik lees hieruit dat het alsnog wel gelukt is? Dat is in ieder geval fijn om te horen.
Ik deel het gevoel niet zo van familie/vrienden. Ik kan er juist heel open over zijn en het mag ook. Een vriendin die nu zwanger is vroeg ook wat voor mij oké was, en dat als ze teveel over de zwangerschap praatte dat ik dat mocht aangeven. Dat verloopt eigenlijk heel natuurlijk en zonder teveel rekening houden met.
Ook mijn ouders en schoonouders zijn heel fijn, het gaat er niet constant over maar soms krijg ik gewoon even de vraag hoe het nu gaat. Schoonmoeder heeft ook een miskraam gehad dus daar komt ook veel begrip vandaan.
Maar voor mijn vriend is het wel allemaal minder tastbaar en hij zou het liefst meteen weer beginnen. Dus daar zie ik wel wat in terug. Maar dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen.
Hij geeft me wel alle tijd die ik nodig heb en dat is fijn. 
Geplaatst: 09-12-21 12:54 
ach Muurp wat verdrietig verhaal. Logisch dat je bang bent.
. 
