Zijn er hier mensen die ervaring hebben met een partner die een spermadonor is (geweest) / wil worden?

Wij zijn bijna 5 jaar samen, gaan binnenkort trouwen en zijn heerlijk kindvrij.
Nou denkt mijn partner erover om een vasectomie uit te laten voeren, aangezien wij toch geen kinderen willen en ik dan van de anticonceptie af kan. Heel erg fijn natuurlijk. Maar nu kwam hij met het idee om voordat hij gesteriliseerd gaat worden misschien wel wat sperma wil doneren aan een (lesbisch) koppel welke het nodig hebben. Hij heeft al in een fb groep een balletje opgegooid en al een aantal reacties gekregen van geïnteresseerden. (hij heeft gevraagd of ik er ok mee ben, en zal het niet doen als ik nee zeg ).
Zijn er hier mensen die hier ervaring mee hebben? Of kinderen van donor sprema of eicellen ?
Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Aan de ene kant denk ik het is mijn zaak niet, hij mag ermee doen wat ie wil, aan de andere kant ben ik er denk ik een soort van huiverig voor wat er over 10/15/20 jaar gaat gebeuren als er kinderen zijn die hun maker willen ontmoeten en dat er dan kinderen in zijn/ ons leven komen waar ik niet op zit te wachten.
Hij heeft gezegd hij wil absoluut geen actirve rol hebben in het leven van mogelijke kinderen, mss op de achtergrond wat mee krijgen hoe het gaat, maar is dat eerlijk tov die kinderen? Zouden die niet willen weten waar ze vandaan komen?

Onze dochter hebben wij gekregen via eiceldonatie.
R is nu 4 jaar.

Ik ben vervroegd in de overgang gekomen dus mijn eicellen waren al in mijn twintiger jaren op.

Onze eicel donor is wel een "bekende"
Via via hoorde zij van ons traject en dat wij zaten te wachten op een eiceldonor.
Wij stonden op de wachtlijst in een kliniek.

Zij heeft contact gezocht.
Wij hebben wat geappt, gebeld en daarna afgesproken.
Ook met haar man erbij.
Het klikte heel leuk en wij hebben besloten het traject in te gaan.
Bij Eiceldonatie komt wat meer kijken dan als iemand een sperma donor is.

Een actieve rol heeft ze niet maar wij hebben wel een paar keer in het jaar contact.
En stuur soms wat foto's door via de app.

Mijn vriend en ik wilde wel graag een donor waarmee we contact zouden houden.
Ook voor onze dochter dat ze haar kent.
Ook voor later dat er geen verrassingen zijn.
Als we afspreken vertel ik mijn dochter ook wie ze is en dat ze mama en papa geholpen heeft.
En als ze later vragen heeft kan ze altijd bij onze donor terecht.

Het is wel belangrijk dat jij er ook achter staat!


Er zijn verschillende opties.
Je man kan via een ziekenhuis of kliniek doneren zonder contact met iemand.
Of een stel zoeken met wel of geen contact.
En wat voor contact?
In Nederland is doneren niet anoniem dus vroeg of laat als er geen contact is kan er wel contact gezocht gaan worden.

Dat zijn dingen waar jullie het goed over moeten hebben.

Als je vragen hebt laat het maar weten.

Jullie kunnen ook altijd een afspraak maken met een ziekenhuis of kliniek en daar je vragen stellen.

Mijn vriendin is van een donor en op zoek naar hem. Denk dat een kind altijd wil weten waar het vandaan komt en dat je er zeker rekening mee moet houden dat er contact gezocht wordt.

Mijn nichtje is geboren dankzij spermadonatie. Ondanks duidelijke afspraken, dacht de donor wel een heel actieve rol te kunnen spelen en ook mee te mogen beslissen in de opvoeding. Dat ging dus mooi niet door.

Wel weet mijn nichtje wie haar vader is, en mag ze hem altijd opzoeken en kan ze vragen stellen als ze dat wil. Zeker iets om rekening mee te houden, kinderen hebben het recht te weten wie hun ouders zijn, dus je vriend (en jij!) moeten het wel zien zitten dat er op gegeven moment een kind/jong volwassene op de stoep kan staan die een relatie op wil bouwen, of iig vragen wil stellen die wellicht ook echt persoonlijk zijn.

Dus als ik het goed begrijp willen jullie samen geen kinderen...

Maar hij wil wel zijn genen veilig stellen..

Ik weet niet hoe oud jullie zijn maar ik zou er echt heel goed over nadenken of dit is wat jij wil

Hoe is hij op het idee gekomen? Ik denk zoals eerder ook gezegd dat een kind er vaak toch achter wil komen wie zijn vader is

Denkt jouw partner er ook echt zo over? Waar komt zijn wens vandaan? Als ik je verhaal zo lees, heeft hij toch moeite met het feit dat hij dan geen kinderen heeft en daarom deze stap neemt. Ik weet het fijne er niet ban natuurlijk, maar hier moeten jullie echt heel goed met elkaar over praten. Als hij toch een verstopte kinderwens heeft dan en jij niet moeten jullie hier echt goed over doorpraten en kijken of jullie elkaar echt gelukkig maken.

Ik ben een kind van een spermadonor (wel opgegroeid met een vader en moeder). Ik was een aantal jaar geleden benieuwd wie deze anonieme donor is en heb deze man gevonden. We hebben een ontmoeting gehad en eens in het jaar ofzo bellen we om te vragen hoe het gaat. Behoefte aan meer contact is er absoluut niet.

Spermadonoren zijn hard nodig! Maar sta wel beide 100% er achter want ik vind dat het recht van het kind om zijn of haar biologische ouders te kunnen ontmoeten boven alles staat.

Nou dit dus. Ik zou echt nog maar eens heel goed overleggen of dat kindvrij wel echt van 2 kanten komt.

Hoe voel jij je erbij? Het idee dat er dan straks een kind van je man rondloopt. Hoe is hij erop gekomen? Kent hij iemand waar hij aan wil doneren of gaat het anoniem? Zeker als het in de kennissenkring is zou ik er zelf als partner niet blij mee zijn. Maar ja, praat er samen over.

Nou zeg, hij kan er ook gewoon heel pragmatisch inzitten natuurlijk.

'ik hoef ze niet, maar mijn spermacel kan voor iemand anders wel een nuttig zijn, omdat ik er geen warme gevoelens bij heb kan ik juist een ideale donor zijn'
kan ook zomaar zijn redenering zijn hé!

Ja natuurlijk, maar dat wil je dan wel zeker weten vooraf.

Ik ken twee kinderen van (dezelfde) donor in een gezin. De kinderen weten dit. Voor zover ik weet is er momenteel geen contact.

Ik vind het mooi dat het kan maar idd: spreek je twijfels en zorgen goed door met je partner. Zodat voor iedereen duidelijk is hoe jullie er beide precies in staan.

Vriendin van mij ook. Ze wilt het graag weten.

Mijn partner is een spermadonor. Ik heb er geen moeite mee. Hij weet niet naar wie de sperma gaat en of er uberhaupt kinderen geboren worden, maar zelfs al zouden ze ineens bij ons voor de deur staan dan nog heb ik er geen problemen mee. We zouden ze hartelijk verwelkomen zelfs.
Op hun 18e mogen de kinderen zijn informatie opvragen als ze dat zouden willen.
Zelf zijn wij nog kindvrij, en mogelijk blijven we dat ook. We willen nu (nog) geen kinderen, en misschien veranderd die wens ook nooit.
Het veranderd verder helemaal niets aan ons leven, en iemand anders is mogelijk dolgelukkig met een kindje. Wij blij, zij blij.

Ik kan wel enigsinds begrijpen dat vrouwen er moeite mee hebben dat hun man spermadonor is, maar zelf zie ik niet in waarom ik dat erg zou moeten vinden.

Ik vind dat de belangen en de rechten van het (nog ongeboren) kind altijd voorop moeten staan bij dit soort vraagstukken.

Wil het kind later persoonlijke informatie, kennismaken en zelfs blijvend, actief contact, dan moeten jullie daar beiden voor open staan. Nu en later. Anders niet aan beginnen. Ik zou ook alleen een wensouder willen "bedienen" die er ook zo instaat. Maar er kunnen dan nog een hoop beren op de weg komen die niet bepaald in het belang van het kind zijn. Weinig mensen die daar dan overheen kunnen stappen in het belang van het kind.

Voor mij persoonlijk, als kind opgegroeid bij maar 1 (biologische) ouder maar wel heftig verlangend naar de 2de (biologische) ouder (en dat gevoel gaat nooit meer weg), een reden om af te zien van een anonieme (eicel)donor toe het ernaar uitzag dat ik zelfstandig geen kinderen kon krijgen.

Ts, probeer in de toekomst te kijken. Wat kan er gebeuren? Niet uitgaan van beloftes nu. Het gaat om gevoelens, nu of in de toekomst, en daarover kan niemand garanties geven. En wordt jij daar dan gelukkig van.

Mooi als je iemand wilt helpen. Maar nogmaals, het kind staat voorop. Dat wordt soms bij grote verlangens nog wel eens ondergeschikt gemaakt. Onbewust en onbedoeld, maar toch.

Succes!

Ik ken twee mannen die spermadonor zijn geweest en een man die aan het begin van dit traject staat.

Man 1 heeft een bevriend koppel geholpen. Kinderen zijn inmiddels een jaar of 10 en weten dat hij de vader is. Hij gaat nog steeds vriendschappelijk om met dit gezin dus ze kennen hem redelijk goed, maar hij speelt geen actieve rol in de opvoeding. Zijn partner gaat ook vriendschappelijk met dit gezin om. Je kan hun rol denk ik vergelijken met een betrokken oom en tante. Iedereen is hier, 10 jaar later, nog steeds heel gelukkig met hoe het loopt.

Man 2 heeft ook een bevriend koppel geholpen aan een kindje (X) Hij heeft heel lang een actieve rol gespeelt in het leven van X. Niet alleen zoals Man 1 hierboven, maar ook één op één uitjes met X, logeerpartijtjes etc.
Dit koppel heeft inmiddels ook een tweede kind (Y) van een andere donor. Die tweede donor heeft dingen gedaan die niet door de beugel kunnen richting Y, waardoor hij Y niet meer mag zien. De ouders vinden het oneerlijk als Y zijn vader niet mag zien en X zijn vader wel ziet. Ze blokkeren daardoor ook alle van Man 2 naar X. Dit leidt al een tijdje tot allerlei rechtszaken. Ondanks dat op papier staat dat hij bepaalde rechten heeft, heeft hij X al de hele periode van rechtszaken (jaren) niet gezien. Behoorlijk drama dus, zeker omdat hij altijd een goede band had met X.
Man 2 heeft geen partner dus dat heeft geen invloed gehad.

Man 3 staat aan het begin van het traject. Hij heeft een lesbisch koppel ontmoet via wat hij 'een soort tinder voor spermdonoren' noemt (ik weet dat niet precies). Ze hebben kennis gemaakt, spreken regelmatig af om elkaar te leren kennen (ook met zijn partner erbij) en zijn onlangs naar de bruiloft van dit stel geweest. Zijn partner wil pertinent geen kinderen, dat speelt bij hem wel een rol. Al is hij heel duidelijk dat kinderen geen 'must' zijn maar een bonus, en hij spermadonor zijn (met een rol zoals Man 1) een prima oplossing vind. Zijn partner vind het best spannend, zeker wat er op latere leeftijd kan gebeuren (opstandig kind, problemen met ouders) en met scenario's als "Wat als de echte ouders overlijden en kind doet een beroep op ons?".
Daar wordt dus nog volop gepraat, het is nog allemaal niet zeker en ik ben benieuwd waar ze over 10 jaar staan

In alle drie de scnerios weten de kinderen dus wie hun vader is, dat lijkt me ook belangrijk, maar speelt de donor geen opvoedkundige rol.

Ik ga mee met dit advies.
Mijn 3 kleinkinderen zijn donorkinderen van dezelfde donor (een kind en een tweeling) en ze lijken dan ook sprekend op elkaar. Zonder een donor was zij nooit moeder geworden en ik dus nooit oma. Ik ben de donor uit het diepst van mijn hart zo dankbaar dat hij zoveel geluk heeft gebracht in onze familie want mijn kleinkinderen zijn de liefste, leukste en mooiste kinderen van de hele wereld en het gezin waar ze in opgroeien is zo'n mooi en gelukkig gezin. Ik denk vaak aan hem en dan wens ik hem in gedachte alle goeds in zijn leven en bedank hem.

De kinderen hebben het recht vanaf een bepaalde leeftijd in Nederland om hun donor te ontmoeten, ik geloof vanaf 18 jaar. Dus daar moet je wel rekening mee houden. Ik geloof dat de donor daar ook voor moet tekenen, maar dat weet ik niet zeker, want het staat nu in de wet. Dat heeft te maken met het belang van de donorkinderen.

De oudste weet het want toen een van zijn broertjes, de dreumes aan het brabbelen was en "papapapapa" klanken uitstootte zei hij tegen zijn moeder: "ach mama, hij is nog zo klein, hij weet nog niet dat wij geen papa hebben maar een donor maar dat is ook wel een heel moeilijk woord om uit te spreken" De kleine wijsneus was toen vier jaar oud.
De oudste van mijn dochter heeft een zeer belangrijke man in zijn leven waar hij helemaal gek op is en die hij vaak ziet. Dat is zijn oom en mijn zoon. Dus wat Boras zegt dat kan maar dat hoeft niet.

Net als bij donorkinderen en geen donor kinderen zullen er in alle leven zaken zijn die klein cq groot verdriet zullen opleveren. Voor mij staat dat los van opgroeien in een oudergezin of donor kind zijn. Dat is vaak heel persoonlijk dat afhangt van het karakter van het kind en de omgeving waar het in is opgegroeid.

Ik zou zelf in jouw situatie wel willen weten of je vriend zelf wel graag kinderen zou willen hebben of dat hij ook echt geen kinderen wil hebben. Een van mijn kinderen had vanwege de wens van zijn partner afgezien van kinderen. De relatie is over, en hij liet zich ontglippen dat kinderen krijgen wellicht erg leuk is in zijn leven en hij daar nu ook over ging nadenken, dit in het kader van ieder nadeel kent ook zijn voordeel. Dat verbaasde me zeer.

Wij hebben beide geen kinderwens, dus ik zou dat niet tof vinden om na 18 jaar alsnog een kind te hebben die bij je aanklopt. Zou het anders vinden als het voor iemand dichtbij was maar denk dat in onze situatie dit niet gaat gebeuren.

Ik luister de podcast ‘de kwak kwaakt’ en merk dat mijn iet wat naïeve kijk op donorschap hier een goede reality check heeft gekregen. Ik denk dat het heel belangrijk is om vooral aan het eventuele kind te denken, want het is geen bloed dat je doneert om iemand te helpen, je zet een mens op de wereld die letterlijk het recht heeft te weten wie de vader is, hoe sta jij hier als derde partij in, nu maar ook over 15, 20, 30 jaar?

Maar dat iemand het recht heeft om te weten wie de vader is. Geeft dat ook de plicht om iemand diepgaand op te nemen in je leven als donor? Want kennis maken is het één, iemand opnemen in je familie een andere.
Is een oprechte vraag overigens.

Niet dus. Mijn dochter wil de donor niet opnemen in de familie. Maar ze wil wel dat hij ,zo gewenst door de kinderen, gezien kan worden door de kinderen als ze volwassen zijn. Dat kan belangrijk zijn, hetzij emotioneel hetzij praktisch (erfelijkheid, ziektes etc).

Maar het gaat niet om de moeder, het gaat om het kind wie wel of niet de behoefte daaraan heeft. Dat kan, en miz mag, je als derde niet voor een ander invullen.

Hij wordt nu niet in de familie opgenomen. Na hun 18de is het iets van de kinderen of ze hem willen zien. Dan weer later bij ja is het iets van de donor en de kinderen of er contact blijvend is in een of andere vorm.
Dat is anders als betrokken zijn bij de opvoeding en van begin af aan bij de familie.

Klinkt imo wel als dat jouw partner toch wel een stiekeme kinderwens heeft of in ieder geval bang is dat hij die krijgt.

Daarom mijn vraag, want dat zou zomaar kunnen.