Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-04-24 07:08

Ptss en het doorgaans leven

Geplaatst door de TopicStarter : 08-04-24 07:08

Hoi,

Ik heb maand terug te horen gekregen door alles wat ik heb meegemaakt dat ik ptss heb..
ik kan het zelf nog niet accepteren maar sinds de behandeling ben ik zo veel moeier en niet meer gemotiveerd om dingen te doen dat ik alleen maar wil slapen.

Zoals naar de paarden toe gaan heb 2 fantastische eigen paarden maar sinds december eigenlijk bijna niks meer mee doe moe,verdrietig boos geen motivatie en dan je zelf verplichten van hun kunnen er niks aan doen..
met werken heel veel vaak is mijn energie na de middag pauze op geen motivatie meer om iets te doen kan in gewoon in slaap vallen eigenlijk… maar ziek melden nee dat wil ik niet want ik ben niet ziek heb geen 40 graden koorts dus gewoon doorgaan… maar wel af en toe instorten en janken omdat ik gewoon op ben en waarom alles zo gaat..

Hoe doen jullie dat hoe ga jullie er mee om ook met het werk en je dagelijks leven?
Ik loop dan sinds kort bij een psycholoog en moet waarschijnlijk er 2x in de week naar toe…

**Geplaatst**: 08-04-24 07:23

Re: Ptss en het doorgaans leven

Geplaatst: 08-04-24 07:23

Met de ptss kan ik je helaas niet helpen, maar ik heb enkele jaren terug in een (zware) depressie gezeten en ik herken vele dingen wel.

Allereerst: lichamelijk ben je inderdaad niet ziek, mentaal wel, dus ik zou toch overwegen om je ziek te melden. Ik heb ook van de een op de andere dag gestopt met werken en heb ongeveer 10 maanden thuis gezeten. 10 maanden die broodnodig waren, want eerlijk, moest ik verder gewerkt hebben ging ik mezelf waarschijnlijk uiteindelijk zo diep gestoken hebben dat ik het niet overleefd ging hebben. Op mijn “dieptepunt” ging ik ook 2x per week naar de psycholoog, uitgeput was ik ervan.

Met betrekking tot de paarden: ik had op dat moment 1 paard. Ik deed er ook (bijna) niks meer mee. Hij stond wel elke dag buiten met vriendjes en hij kreeg zijn natje en droogje dus “erg” was dat niet. Ik betaalde toen ook wel iemand om er enkele keren per week iets mee te doen. Ik ging wel bijna dagelijks naar stal (mijn grootste issue was mij thuis gewoon klaarmaken en de weg naar stal, eenmaal daar had ik wel meer energie), maar dat was dan meestal een beetje borstelen en knuffelen.

Tot slot: heel veel sterkte, weet dat je niet alleen bent en eens goed janken zeker is toegestaan!

**Geplaatst**: 08-04-24 07:39

Geplaatst: 08-04-24 07:39

Ook hier geen ptss, maar wel depressie en een zoektocht naar wat er toch in vredesnaam mis met mij/mijn hoofd is. Is dat ptss? Misschien wel, het ene moment deed alles het nog, het andere moment was ik helemaal anders en het heeft me 10 jaar gekost om eea uit te zoeken en een plekje te geven.

Een diagnose krijgen is niet 'even' zomaar iets waarna je weer vrolijk verder kunt. Je hoofd en maar ook je lijf moeten dat verwerken. Ook al heb je er een behandeling voor gekregen, betekent het niet dat het ineens klaar of opgelost is. Ook die behandeling moet verwerkt worden.

Zoals degene boven mij ook zei, lichamelijk ben je dan misschien niet ziek maar mentaal wel.

Toen ik net in de WW kwam en bij de eerste vraag van mijn behandelaar (hoe gaat het met je) in janken uitbarstte, was zijn advies, meld je ziek.

Ja hallo, hoezo de Ziektewet in, ik heb toch niks gebroken?

Zijn tweede vraag was, kun je (echt, eerlijk antwoorden voor jezelf) werken op dit moment?

Mijn antwoord was nee.

Dat is al echt een hele tijd geleden en ik ben nu, 4 jaar later, pas op een punt dat ik denk, nu zou ik voorzichtig aan weer kunnen gaan werken.

Dat je niet naar je paard kunt, is op dit moment gewoon een feit. Het is makkelijk gezegd, maar probeer te accepteren dat het deze dag niet gaat. Misschien gaat het morgen wel. Of overmorgen. Zolang je energie verspilt aan je schuldig voelen en er tegen vechten, verlies je die energie aan niet-helpende dingen.

Probeer in plaats daarvan elke dag een kleine verbetering te zoeken of te doen.

Misschien is dat door hulp te vragen bij je paarden. Misschien bij boodschappen doen of het huishouden doen. Je kunt hiervoor ook mogelijk hulp krijgen bij je gemeente, de start hiervoor is bij je huisarts.

Als je minder dingen 'moet ', houd je meer energie over voor dingen die echt belangrijk voor je zijn. Zoals herstel. Of naar je paarden gaan. Of gewoon even een kleine wandeling door de natuur maken. Of genieten van kleine dingen.

Een laatste, misschien wat harde maar wel goed bedoelde vraag, word je gelukkig van je paarden of zijn ze een last voor je?

Veel sterkte.

**Geplaatst**: 08-04-24 08:09

Re: Ptss en het doorgaans leven

Geplaatst: 08-04-24 08:09

Hier 5 jaar geleden de diagnose werkgerelateerde PTSS gekregen en inmiddels arbeidsongeschikt. Ik herken heel erg het gevoel dat je niet ziek bent, maar ook niet kunt werken. De grap is: je bent dus eigenlijk wel gewoon ziek alleen zien mensen het niet aan je.
Als ik ver over mijn grens ben gegaan dan kan ik me wel letterlijk ziek voelen, als griep, maar dan zonder de koorts zeg maar. Als ik dan een paar uur rustig op de bank wat tv zit te kijken trekt dat weer bij.

Mijn dagelijkse leven blijft een struggle, ik ben al blij als ik het huishouden een beetje bij kan houden, maar daar gebruik ik dus ook echt een hele week voor. Boodschappen laat ik tegenwoordig bezorgen, scheelt me enorm veel stress. Kleine dingetjes haal ik nog wel in de supermarkt, ook om mezelf te blijven trainen en niet teveel te vermijden. Bewegen helpt trouwens wel echt! Hoeft niet sporten te zijn, maar een half uurtje wandelen kan ook. Ik kan me hier alleen niet altijd toe zetten. Probeer te leren dat dingen niet meer allemaal kunnen en je soms je prioriteiten anders moet stellen. Ik zeg expres niet accepteren, want hoevaak ik dát wel niet heb gehoord, daar word ik echt hels van.

Sommige dagen gaan beter dan andere, maar ik heb ook dagen dat ik huilend sta te koken omdat ik gewoon niet begrijp wat ik moet doen. Gelukkig heb ik een hele lieve man, dat scheelt echt heel veel.

Ik heb de afgelopen 5 jaar diverse therapieën gehad en EMDR, maar helaas nog altijd niet PTSS vrij.

**Geplaatst**: 08-04-24 10:04

Geplaatst: 08-04-24 10:04

Voor het koken, ik gebruik in periodes dat het niet lekker gaat, hello fresh (of vergelijkbaar).

Het wordt bezorgd, ik heb bakjes bij de Action gekocht die beter in mijn koelkast passen en ik leg de recepten op volgorde van houdbaarheid of mijn agenda.

Zo hoef ik alleen maar het juiste bakje te pakken en het recept te volgen. Eten we toch gevarieerd en semi gezond en hoef ik niet elke dag na te denken wat ik nu weer moet maken.

Van sommige recepten hou ik ook een portie over die dan de vriezer in gaat voor dagen dag ik geen hello fresh heb.

Ik neem meestal 4 recepten en kom daar 5 dagen mee toe.

Sowieso is als je kookt, wat extra koken heel handig, dat kun je dan invriezen en eruit halen als het een dag niet gaat.

Druifje, ik snap wat je met moeten accepteren bedoelt, ik bedoel het denk ik net wat anders dan dat het aankomt.

Ik probeer me niet meer schuldig te voelen als iets niet lukt en heb een wat meer gelaten instelling gekregen, dat is meer in de richting misschien dan accepteren.

En dat bijkomen van wat dan ook, heel herkenbaar. Mensen zien jou alleen een bepaalde tijd, maar niet in de tijd die het jou kost om bij te komen van 'hun tijd'. Want daar zijn ze niet bij. Dus denken ze soms misschien dat het wel ok met je gaat terwijl dat niet zo is want dat maken ze niet mee.

**Geplaatst**: 08-04-24 10:36

Geplaatst: 08-04-24 10:36

trysteffy schreef:
met werken heel veel vaak is mijn energie na de middag pauze op geen motivatie meer om iets te doen kan in gewoon in slaap vallen eigenlijk… maar ziek melden nee dat wil ik niet want ik ben niet ziek heb geen 40 graden koorts dus gewoon doorgaan… maar wel af en toe instorten en janken omdat ik gewoon op ben en waarom alles zo gaat..

Hoe doen jullie dat hoe ga jullie er mee om ook met het werk en je dagelijks leven?

Ziek zijn betekent dat je niet in staat bent om te werken. Daar hoef je geen koorts voor te hebben.
Jij bent (helaas) kennelijk niet of maar beperkt in staat om te werken en dus ziek.

Hier geen ptss, maar bovenstaande is herkenbaar. Ik had precies hetzelfde als jij enkele maanden terug, kreeg paniek en huilbuien en vond nog steeds dat ik gewoon kon werken, want geen koorts.
Mijn man heeft me toen gezegd me ziek te melden en dat heb ik gedaan. Inmiddels zit ik al 3 maanden thuis.

Mijn advies; meld je ziek, neem tijd voor jezelf, ga aan de slag met de psycholoog. Dat is intensief genoeg en gaat je genoeg energie kosten.

**Geplaatst**: 08-04-24 11:25

Geplaatst: 08-04-24 11:25

Prairy, het accepteren was niet naar jou bedoeld hoor! Heb niet eens gelezen dat je het schreef, dus voel je vooral niet aangesproken

was vooral in zijn algemeenheid bedoeld.

Boodschappen doe ik hier ook voor meerdere dagen, hoef ik inderdaad niet elke dag te verzinnen, dat is onbegonnen werk.

En inderdaad, op een feestje zien mensen gewoon een vrolijke sociale vrouw, dat ik soms oordopjes in heb op die feestje of dagen van slag ben zien ze allemaal niet.

En vergeet vooral de onverwachte druppel niet…ik kan echt ontploffen als ik bijvoorbeeld iets per ongeluk naast de prullenbak gooi, of bijvoorbeeld met de was ophangen een wasknijper laat vallen. Dan is het gewoon teveel.

**Geplaatst**: 08-04-24 11:56

Geplaatst: 08-04-24 11:56

trysteffy schreef:
Hoi,

Ik heb maand terug te horen gekregen door alles wat ik heb meegemaakt dat ik ptss heb..

... dan gaat het niet over kleinigheidjes.

Citaat:
ik kan het zelf nog niet accepteren maar sinds de behandeling ben ik zo veel moeier en niet meer gemotiveerd om dingen te doen dat ik alleen maar wil slapen.

... ik zou zeggen: doen.
Biologisch betekent ptss zoiets als 'je loopt op adrenaline', constant alert, alle zintuigen open, en vaak een mistig hoofd. Leven met een trauma kan loei- en loeizwaar zijn.
En kennelijk is er een 'omslag' geweest, van het hyperactief zijn naar moe zijn.
Lijkt mij een vooruitgang, maar ik snap dat het compleet anders kan voelen.

Citaat:
Zoals naar de paarden toe gaan heb 2 fantastische eigen paarden maar sinds december eigenlijk bijna niks meer mee doe moe,verdrietig boos geen motivatie en dan je zelf verplichten van hun kunnen er niks aan doen..

Ja, eigen paarden is een zware verantwoordelijkheid. (We beginnen er aan omdat het heerlijk is, maar als een trauma roet in het eten komt gooien - huuuu.)

Citaat:
met werken heel veel vaak is mijn energie na de middag pauze op geen motivatie meer om iets te doen kan in gewoon in slaap vallen eigenlijk… maar ziek melden nee dat wil ik niet want ik ben niet ziek heb geen 40 graden koorts dus gewoon doorgaan… maar wel af en toe instorten en janken omdat ik gewoon op ben en waarom alles zo gaat..

... stoere bokkers doen zo, ja.
Maar het is niet altijd verstandig.
Ook ptss is een lichamelijk iets, al komt er geen koorts bij kijken.

En er is een overlap van ptss met depressie. Er zijn een aantal theorieën over, de grote gemene deler is uitputting. (Te lang in alle stress van de ptss geeft uitputting en dat 'trekt een mens de depressie in'.)

Citaat:
Hoe doen jullie dat hoe ga jullie er mee om ook met het werk en je dagelijks leven?
Ik loop dan sinds kort bij een psycholoog en moet waarschijnlijk er 2x in de week naar toe…

... ik heb destijds een tijd halve dagen gewerkt en ook gewoon een tijd compleet in de ziektewet gezeten.
Ik had een fijne verzorgster voor mijn paard, maar ik ben vrijwel dagelijks naar stal gefietst.
(Beweging, zon, buitenlucht, en 'vitamine Paard' - op zich heel helpend.)
En een tip: bewaak je vriendschappen. Blijf je vrienden en kennissen bellen en bezoeken - en klets vooral over de dagelijkse dingen.
Tuurlijk vertel je vrienden hoe beroerd je je voelt. Of nu ja - ik vond dat best ingewikkeld, maar het hoort bij vriendschap. Maar vriendschap is geen therapie.

**Geplaatst**: 09-04-24 23:19

Geplaatst: 09-04-24 23:19

Heel herkenbaar helaas. Proces van acceptatie van de ptss. En dus ook van een stress systeem die altijd vol aanstaat waardoor er weinig energie overblijft. Maar je bent gelukkig wel in behandeling las ik. Levert je dat al wat op? Is vaak ook niet meteen maar een heel proces van verwerking voor nodig. Ik ben zelf ook al ruim 2 jaar in behandeling voor de ptss. Het is zwaar. Maar bij accepteren hoort ook het accepteren van je alarmmelder die flink ontregeld is en continue alarm geeft. Dat breekt op… In mijn geval dusdanig dat ik niet kan werken. Dus volle bak aan de traumaverwerking. En oa verkleinen van het angstnetwerk en veiligheids- en vermijdingsgedrag (maar dat is bij jou wellicht niet aan de orde?). Heb op het moment 3 sessies in de week en ik weet dat ik op de dag van een sessie met emdr of exposure in vivo niet meer veel kan doen erna. Even naar paard (en dan vaak niet eens rijden op zo’n dag) of met de honden wandelen ofzo maar heb dan gewoon echt rust nodig om alles een plekje te kunnen geven en al die emoties te doorvoelen. En dat is misschien wel goed ook voor de verwerking. Schrijf wel een hoop, en lezen mijn behandelaren ook, dat is meestal ook niet makkelijk maar wel goed. Weet je wat voor achterliggende gedachten je blokkeren om bv naar je paarden te gaan?
Wb werk: nee je hebt geen hoge koorts maar wel een lijf wat van de wap is en lijkt mij meer dan genoeg reden om niet of minder te gaan werken. Of doorgaan totdat je mogelijk een keer echt helemaal ineen klapt wat ik niet voor je hoop. Het is zwaar… maar stap voor stap verder!

**Geplaatst**: 10-04-24 03:13

Re: Ptss en het doorgaans leven

Geplaatst: 10-04-24 03:13

Heel veel sterkte. Acceptatie is de eerste stap maar wel gelijk één van de moeilijkste.
Probeer de dingen te doen die echt moeten en verder goed naar je lijf te luisteren. Ja, je bent echt ziek al is het niet te zien aan de buitenkant. Ik heb ook veel mensen in mijn omgeving gehad die mij niet serieus namen want je ziet niets aan de buitenkant.
Inmiddels ben ik 4 jaar verder na mijn diagnose en kan ik zeggen dat ik, na stevige therapieën, er weer aardig ben. Mocht je nog vragen hebben of gewoon je verhaal kwijt willen, pb staat open.

Sterkte.