Geplaatst Ik had het vorig jaar bijna opgegeven, toen ik zelfs in een rolstoel belandde omdat mijn lichaam het gewoon niet meer deed.
Maar toen kwam ik er ook snel achter, dat mijn vermoeidheid psychisch was. Door een onveilige jeugd en vele trauma's, ontwikkelde mijn lichaam zich anders omdat ik altijd 'aan' stond. Ik moest mezelf altijd veilig houden.
Citaat:Het sympathisch systeem zorgt ervoor dat je lichaam in onveilige of stressvolle situaties kan vluchten of vechten. Je hartslag en bloeddruk gaan omhoog, je spijsvertering wordt stilgelegd, je immuunsysteem gaat trager werken, je hersenen focussen zich op het gevaar en de rest van je brein gaat in ruststand. Dit systeem heeft zijn functie ook vanuit de oertijd, als je een beer tegen kwam, dan kickte het sympathisch systeem in om te kunnen vluchten. Hartstikke handig dat we dit systeem nog steeds kunnen gebruiken. Het gaat alleen tegen je werken als de stress of onveiligheid langdurig wordt, zoals in een onveilige thuissituatie. Normaal als de beer weer weg is, dan kickt het parasympathisch systeem in, die zet alles weer in werking zoals het hoort. Maar met chronische onveiligheid, gebeurt dit niet. Als dit weken, maanden of jaren duurt, kun je je voorstellen dat je hele lichaam chronisch overbelast raakt. En vaak houdt trauma dit sympathisch systeem ook nog in stand. Hoe merk je dat hier vaak last van hebt? Denk aan steeds een gejaagd gevoel hebben door een hoge hartslag, snel hyperventileren door een verkeerde ademhaling, moeite hebben met de ontlasting, niet goed kunnen slapen, heel icht slapen of niet in kunnen slapen.
Enfin, ik ben keihard aan de slag gegaan met mijn psychische gesteldheid. Ik ben weer naar een traumatherapeut gegaan, maar ook naar een osteopaat en later naar een psychosomatische fysiotherapeut. Ik dacht dat ik al veel wist over mezelf, maar ik heb nog zoveel meer geleerd! Nu herken ik bijv dat mijn vermoeidheid ook deels dissociatie is bijv, en kan ik andere lichamelijke klachten veel beter herkennen als spanning.
Ik ben nu een paar maanden bezig, maar ik word ongeduldig merk ik... Ik ben nog steeds aan het verwerken, herstellen, etc, en de vermoeidheid is iets verminderd. Maar, ik ben er nog lang niet. En dan rijst de vraag, kan ik wel herstellen? Hoe lang gaat dat duren? Wat kan ik nog meer doen?
Ik denk dat het gewoon een kwestie van geduld is
Maar daardoor rijst dus een andere vraag, zijn er mensen (deels) herstelt van CVS? En dan met name vanuit de psychische hoek? Hoe verliep dat voor jou ? Heb je nog tips? Ik ben echt zo nieuwsgierig, en misschien wel op zoek naar wat hoop. Want ik wil gewoon zo graag weer een beetje leven, ik hoef niet zoveel, ik vraag niet zoveel. Maar ik wil mezelf weer terug... 
Ik accepteer in zeker zin dat ik minder kan dan een gemiddeld mens (even er vanuit gaande dat een gemiddeld mens 32 tot 40 uur werkt en nog activiteiten naast het werk doet), en dat er idd altijd een rugzakje blijft hangen die mij minder veerkrachtig maakt. En dat ik heel erg op mijn balans moet letten, ik ga er nu aan werken om een goede balans te creëren voor mezelf. Dus op tijd uit bed, regelmatig bewegen, gezond eten, op tijd naar bed etc. 
Mensen zien mij om wat ik te bieden heb, niet om wat ik van ze vraag. Ik doe dit omdat ik het leuk vind, niet enkel om gezien te worden en om aandacht te krijgen. En het voelt zo gek, ik kan het gewoon niet uitleggen. ER vind een grote verschuiving plaats van binnen, op een positieve manier en mijn lichaam weet nog niet hoe hij daarmee om moet gaan