Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-23 20:43

Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-23 20:43

Goede avond,

Vorige week is mijn vader overleden. Hij was ziek, maar toch is het heel onverwachts gekomen. Ik merk dat ik op zoek ben naar ervaringen van mensen in dezelfde situatie. We hebben gisteren de uitvaart gehad. Ik voel me verschrikkelijk, ik leef wel onder het mom 'het leven gaat door' maar ik merk dat ik afwezig ben en met vlagen enorm verdrietig. Hoe ging dat bij jullie? Wanneer begonnen jullie weer met werken etc?

**Geplaatst**: 10-09-23 20:47

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 10-09-23 20:47

Wat erg, gecondoleerd. :(:)

Ik denk dat dat voor iedereen verschillend is. Er is geen vast moment. Doe waar je je goed bij voelt.

Zou je nu willen en kunnen werken? Als het antwoord nee is dan blijf je nog even thuis.

**Geplaatst**: 10-09-23 21:08

Geplaatst: 10-09-23 21:08

Heel veel sterkte, mijn vader had opeens rare dingen zoals een heel dik been en soms praten met een dubbele tong. Hij ging naar het ziekenhuis en overleed 3 dagen later aan uitzaaiingen van die rot ziekte. Mijn moeder had het er echt heel moeilijk mee, het was zo onwerkelijk. Ze woonden naast ons dus dat maakte het ook extra zwaar, want we zagen hem iedere dag.

**Geplaatst**: 10-09-23 21:13

Geplaatst: 10-09-23 21:13

Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden, wel na een ziekbed maar de laatste week ging onverwacht snel. Ik was toen maar heel iets ouder als jij nu bent.
Ik kreeg helaas op haar sterfbed geen vrij van mijn toenmalige werkgever waardoor ik mij genoodzaakt zag om me ziek te melden (was voor mijn werk veel op de weg, was niet verantwoord).
Na het overlijden ben ik een half jaar thuis geweest, ik heb in de 3,5 jaar dat ze ziek was eigenlijk geen nacht normaal geslapen, continue de angst dat er iets mis zou gaan, altijd stand by staan etc dat heeft me echt enorm opgebroken. Daarbij opgeteld de stress die het meegaf dat ik op haar sterfbed in discussie moest met de vrouw van mn toenmalige werkgever omdat zij haar vakantie belangrijker vond en ik dus moest komen werken. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik na het overlijden echt tijd nodig had om alles op een rijtje te zetten.
Ik ben een half jaar thuis geweest en toen ik mijn werk weer had opgebouwd heb ik ontslag genomen.

Ik kan je eigenlijk alleen maar het advies geven om je gevoel te volgen, een ouder verlies je maar 1x en als je nu de tijd niet neemt om te verwerken (en daar hoort ook huilen en doelloos voor je uit staren bij) komt het op een later moment gewoon terug, de verwerking hoort erbij.
Heel veel sterkte, je mag bij vragen altijd een pb sturen

**Geplaatst**: 10-09-23 21:18

Geplaatst: 10-09-23 21:18

Heel veel sterkte.

Je bent pas 29 jaar. Dus je vader is ook jong overleden. Dat maakt al een groot verschil. Mijn vader was 90 jaar. En we hebben het organiseren van de begrafenis naar de middag verplaatst zodat ik een belangrijk gesprek kon doen waar een baan vanaf hing. De baan ook gekregen, zonder dat men wist dat mijn vader overleden was.
We hadden er zoveel vrede mee en hij ook. Het was een mooi voltooid leven.

Ik wil je veel sterkte wensen. Doe wat voor jou goed voel. Er is geen concept voor. Iedere situatie is anders.

**Geplaatst**: 10-09-23 21:25

Geplaatst: 10-09-23 21:25

Mijn vader is zo’n 3 jaar ziek geweest en in die jaren ben ik bijna elke dag wel langs geweest. Hij wilde mij heel graag wat vaker zien en daar heb ik gehoor aan gegeven, al snel vond ik dat zelf ook wel fijn, dus dat was nauwelijks moeite. En we hebben ook nog heel veel leuke dingen gedaan.

Toen hij uiteindelijk slechter werd (en in de laatste dagen ook nog een opleving kreeg en ineens weer beter leek) en overleed, dacht ik dat ik het allemaal wel bij elkaar had. Het was te verwachten, hij zou ook komen te overlijden en we hebben alles gedaan wat we konden, medisch gezien, maar vooral ook qua leuke tijden hebben enzo, maar toch was het nog te snel en te moeilijk.

Ik ben na een week weer aan het werk gegaan, werd ook van me verwacht, maar het ging niet van harte. Vanwege allerlei omstandigheden ben ik uiteindelijk vorig jaar onderuit gegaan en in de ziektewet gevallen. Dat was niet alleen door mijn vader, maar dat speelde wel mee. Op werk was er vooral veel onbegrip.

Het is nu 4 jaar geleden en ik heb het er nog steeds onwijs moeilijk mee. Ik mis hem nog elke dag. Die intense vlagen van verdriet heb ik niet meer, het is meer een soort ballast die ik meedraag of zoiets. En inmiddels denk ik wel weer veel meer aan de goede herinneringen dan aan het verlies. Dus het kost vooral tijd.

Sorry als dit niet heel hoopgevend is, maar het werkt voor iedereen anders en je moet het “gewoon” doorstaan. Vooral over blijven praten ook.

Heel veel sterkte gewenst :knuffel:

**Geplaatst**: 10-09-23 21:26

Geplaatst: 10-09-23 21:26

Mijn ouders leven beide gelukkig nog, maar ik heb wel heel veel ervaring met onverwachte overlijdens tijdens mijn werk.

Wat ik heb geleerd is wel dat je er goed aan doe om nu de tijd te nemen voor rouw! Zorg goed voor jezelf en elkaar. Laat je verdriet toe en zoek afleiding in dingen waar jij ontspannen van wordt.

Ik zeg altijd tegen mensen dat werken pas op de zoveelste plek komt. Je kunt niet voor anderen zorgen als je niet voor jezelf hebt gezorgd, in welk werkgebied dan ook…

**Geplaatst**: 10-09-23 21:45

Geplaatst: 10-09-23 21:45

Gecondoleerd…
Mijn moeder is ruim 12 jaar geleden overleden een week na mijn 27e verjaardag na een ziekbed van ruim 4 maanden. Na 3 weken ben ik weer gaan werken om het weg te stoppen.
Mijn vader is overmorgen 5 jaar geleden overleden na ruim 4 jaar ziek te zijn geweest en tussen hoop en vrezen heeft geleefd. Hij overleed in m’n vakantie ( we waren niet weg maar m’n werk had er gaan “last” van) en er werd raar gekeken toen ik vroeg of ik nog wat langer de tijd kon krijgen want zat er doorheen…dat kon uiteindelijk in februari…
Ik herken daarin een hoop in het verhaal van Polly. Je leeft continu onder een soort van spanning.
Op het laatst ging het ineens erg hard bij m’n vader en kwam z’n overlijden toch nog onverwachts.

En niemand…niemand kan je tips geven.
Je leert er niet meer leven, het krijgt geen plekje… het is zoals het is en je moet zelf een weg zien te vinden in het rouwen.
Ik rouw nog steeds. Ik huil niet meer elke dag maar het is rete zwaar allemaal.
Ik mis ze beide bij zoveel dingen. Inmiddels zelf moeder geworden en ze hebben nooit hun kleinkind kunnen ontmoeten…denk dat ze zelfs nooit gedacht hadden opa en oma te worden.
Mijn ervaring is dat het zo vlak na de uitvaart nog wel gaat… ergens heb je er vrede mee dat het lijden over is…en er moet zoveel worden geregeld.
De klappen komen ( helaas) nog.
Idd ook niet erg hoopgevend maar ik kan het niet mooier maken…
Heel veel sterkte :knuffel:

**Geplaatst**: 10-09-23 21:52

Geplaatst: 10-09-23 21:52

Gecondoleerd, wat verschrikkelijk. Heel veel sterkte gewenst.

Mijn pap overleed toen ik 27 was, nu 4 jaar geleden. Hij was in totaal 7 jaar ziek geweest (kanker). Op het laatst had hij geen kanker meer maar zijn lichaam was op. Tijdens zijn ziekzijn had hij meerdere dingen gehad waardoor we hem bijna verloren, maar toch krabbelde hij altijd weer op. Tot die dag. En daarom voelde het nog steeds als onverwacht.

Ik heb in het begin nooit de tijd genomen om te rouwen want iemand moest een uitvaart regelen. Mijn moeder en zus waren hier niet een hulp in en daarom heb ik veel op me genomen. Dat hield me staande, bezig. Na het afscheid heb ik de rest van de week nog vrij gehad en ben daarna weer gaan werken. Ik kan niet stilzitten. Terugkijkend had ik dat misschien niet moeten doen want ik ben veel te laat met de rouwverwerking begonnen.

Tijd heelt veel, maar dit soort dingen houden een rauw randje. Ik heb met vlagen nog steeds veel verdriet, en heb geleerd dat dit gewoon een plaats mag houden. Doe vooral waar je je nu goed bij voelt. Praat erover, of uit je op een andere manier. Het is gewoon klote.

Persoonlijk haal ik inmiddels veel troost uit het feit dat ik veel op hem lijkt qua karakter. Hij is altijd een stukje van mij. Bij mij. Dat doet me veel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-23 21:56

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-23 21:56

Bedankt voor alle antwoorden zover. Ik zal iets meer uitleg geven.

Het ging al een flinke tijd niet goed met mijn vader. Hij was overduidelijk ziek, zag geel en viel enorm veel af. Hij had allerlei onderzoeken in het ziekenhuis maar heeft ook een beetje zijn kop in het zand gestoken. Er werd eerst gedacht aan een slecht functionerende lever. 15 augustus kregen we te horen dat hij alvleesklierkanker heeft. Hij is toen ook meteen opgenomen in het ziekenhuis, en afgezien van één weekendverlof is hij hier niet meer uit gekomen. Een week later kregen we te horen dat het niet te behandelen was, dus we gingen de palliatieve fase in. Mijn vader kreeg ondertussen sondevoeding en voelde zichzelf eigenlijk al een stukje beter. Woensdag 30 augustus is hij geopereerd voor een stent. Deze operatie was goed gegaan en zou er voor zorgen dat zijn gal beter afgevoerd werd, waardoor hij zich ook beter zou gaan voelen. Hij mocht vrijdag naar huis. Echter donderdag had hij heel erg veel pijn en was hij erg moe. Hij vroeg of ik vrijdag wilde komen ipv donderdag. Tuurlijk pap, spreek je morgen, zei ik nog. Vrijdagochtend geen contact met hem te krijgen.. we hebben met het ziekenhuis gebeld en die konden ons vertellen dat het niet goed ging, maar ze nog onderzoeken aan het doen waren. We zijn er meteen heen gegaan. Papa was al niet meer aanspreekbaar. Hij viel continue weg, was verward, had pijn. Ik ben die nacht bij hen gebleven, heb niet geslapen maar continue met hem in de weer geweest. Het was de heftigste nacht uit mijn leven. Mijn vader heeft geschreeuwd en gehuild van de pijn en ellende, en tussendoor zakte hij weg. Zaterdag ochtend hebben wij met de familie besloten dat dit zo niet verder kon, en ook de arts vond het niet medisch verantwoord. Mijn vader kreeg code 5: ultiem comfort. Dat betekende een morfine pomp, maar ook geen sonde meer. We zouden zeer binnenkort afscheid moeten nemen. Mijn vader zweefde tussen 'helder' zijn en wegvallen; soms werd hij wakker en herkende hij ons, soms deed hij hele gekke dingen. In een helder moment zaterdagochtend heb ik hem kunnen uitleggen wat er ging gebeuren en dat dat betekende dat we afscheid moesten nemen. Papa was opgelucht, hij zei letterlijk dat hij het goed vond en geen pijn meer wilde. Maar toen de arts de voorbereidingen pleegde, begon mijn vader te schreeuwen dat we hem niet dood mochten maken. Ik heb me mog nooit zo verschrikkelijk gevoeld. Het duurde ongeveer een half uur voor mijn vader in een diepe slaap belandde, en tot hij zondagavond overleed is hij ook niet meer wakker geweest.

Ik worstel heel veel met die laatste momenten. Het was zo vreselijk hem zo te zien vechten tegen de pijn. En die laatste opleving, ik voel me zo verschrikkelijk schuldig.

Mijn werk is super meelevend, vanaf het moment dat we de diagnose kregen hebben ze me helemaal vrij gelaten in wanneer ik er wel of niet zou zijn. Ik heb zelf aangegeven dinsdag weer te komen, maar ik krijg het al benauwd als ik er aan denk. Aan de andere kant denk ik dat het misschien ook wel kan helpen om mijn gedachten wat te verzetten. Ik weet gewoon echt niet waar ik goed aan doe. Gelukkig weet ik dat als ik het dinsdag nog niet aan kan, daar ook alle begrip voor is.

Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik dit moet verwerken.

**Geplaatst**: 10-09-23 22:00

Geplaatst: 10-09-23 22:00

Gecondoleerd :knuffel:

Ik was pas 9 en omdat mijn moeder de dood van mijn vader niet aankon verloor ik eigenlijk haar toen ook.

Maar van werk was uiteraard nog geen sprake.

Voor jou. Doe geen dingen omdat een ander dat ook deed of kon.
Jou vader. Jou band met hem. Jouw rouw.
En die is voor niemand gelijk.
Doe waar jij je goed bij voelt.

Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 10-09-23 22:06

Geplaatst: 10-09-23 22:06

Gecondoleerd. Mijn vader overleed 13 jaar geleden volkomen onverwachts. ‘s Morgens zei ik nog “tot vanmiddag!” en gaf hem een zoen op zijn wang en toen ik hem ‘s middags zag was hij al overleden. Ik was toen 35 jaar, nog alleenstaand en was echt een kind van mijn vader. Ik kreeg echt een mokerslag en voelde mij ontworteld. Ik heb toen gemerkt dat je echt ziek van verdriet kan zijn. Werk heb ik na 1,5 a 2 weken opgepakt, maar in het begin een paar uur per dag. Als ik daarna thuis kwam was ik kapot en lag vervolgens een paar uur te slapen op de bank. Heb mijn werk weer moeten opbouwen in een half jaar tijd.
Gelukkig een werkgever die veel begrip had. De directeur zijn eerste opmerking was wat ik kwam doen toen ik mij meldde op mijn werk. De bedrijfsarts heeft mij eerder afgeremd dan gepusht om weer aan het werk te gaan. Doordat mijn ouders aan de andere kant van het land woonden en ik toen geen vriend had, was mijn rouwproces vooral alleen. Gelukkig had ik wel vrienden met begrip, mede omdat een aantal ook al 1 of beide ouuders hadden verloren. Ook ben ik via de huisarts bij een therapeut gekomen die mij heeft geholpen met rouwverwerking.
Tot op de dag van vandaag zijn er momenten dat het verdriet weer rauw boven komt drijven. Het verlies heeft een plekje gekregen, maar is blijvend want mijn vader komt nooit meer terug.
Wat ik heb geleerd is dat ieder rouwproces uniek. Ook heb ik gemerkt hoeveel mensen er voor mij klaar stonden. Dat heb ik erg gewaardeerd.

**Geplaatst**: 10-09-23 22:11

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 10-09-23 22:11

Vreselijk…gecondoleerd met je verlies.
Mijn vader had hetzelfde, ik was 19 en hij was net één dag 50 toen hij overleed. Ik ben inmiddels al ouder dan hij ooit geworden is. Ik ben 52 en heb het nog steeds moeilijk met het verlies en het missen. Scherpe kantjes gaan er natuurlijk vanaf na zo lang, maar het gemis blijft vreselijk.
Ik denk dat iedereen zijn eigen manier en tijd van rouwen heeft…en het is zwaar, mega zwaar en rauw.
Geef het de ruimte en de tijd, heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 10-09-23 22:20

Geplaatst: 10-09-23 22:20

ManonGrr schreef:
Bedankt voor alle antwoorden zover. Ik zal iets meer uitleg geven.

Het ging al een flinke tijd niet goed met mijn vader. Hij was overduidelijk ziek, zag geel en viel enorm veel af. Hij had allerlei onderzoeken in het ziekenhuis maar heeft ook een beetje zijn kop in het zand gestoken. Er werd eerst gedacht aan een slecht functionerende lever. 15 augustus kregen we te horen dat hij alvleesklierkanker heeft. Hij is toen ook meteen opgenomen in het ziekenhuis, en afgezien van één weekendverlof is hij hier niet meer uit gekomen. Een week later kregen we te horen dat het niet te behandelen was, dus we gingen de palliatieve fase in. Mijn vader kreeg ondertussen sondevoeding en voelde zichzelf eigenlijk al een stukje beter. Woensdag 30 augustus is hij geopereerd voor een stent. Deze operatie was goed gegaan en zou er voor zorgen dat zijn gal beter afgevoerd werd, waardoor hij zich ook beter zou gaan voelen. Hij mocht vrijdag naar huis. Echter donderdag had hij heel erg veel pijn en was hij erg moe. Hij vroeg of ik vrijdag wilde komen ipv donderdag. Tuurlijk pap, spreek je morgen, zei ik nog. Vrijdagochtend geen contact met hem te krijgen.. we hebben met het ziekenhuis gebeld en die konden ons vertellen dat het niet goed ging, maar ze nog onderzoeken aan het doen waren. We zijn er meteen heen gegaan. Papa was al niet meer aanspreekbaar. Hij viel continue weg, was verward, had pijn. Ik ben die nacht bij hen gebleven, heb niet geslapen maar continue met hem in de weer geweest. Het was de heftigste nacht uit mijn leven. Mijn vader heeft geschreeuwd en gehuild van de pijn en ellende, en tussendoor zakte hij weg. Zaterdag ochtend hebben wij met de familie besloten dat dit zo niet verder kon, en ook de arts vond het niet medisch verantwoord. Mijn vader kreeg code 5: ultiem comfort. Dat betekende een morfine pomp, maar ook geen sonde meer. We zouden zeer binnenkort afscheid moeten nemen. Mijn vader zweefde tussen 'helder' zijn en wegvallen; soms werd hij wakker en herkende hij ons, soms deed hij hele gekke dingen. In een helder moment zaterdagochtend heb ik hem kunnen uitleggen wat er ging gebeuren en dat dat betekende dat we afscheid moesten nemen. Papa was opgelucht, hij zei letterlijk dat hij het goed vond en geen pijn meer wilde. Maar toen de arts de voorbereidingen pleegde, begon mijn vader te schreeuwen dat we hem niet dood mochten maken. Ik heb me mog nooit zo verschrikkelijk gevoeld. Het duurde ongeveer een half uur voor mijn vader in een diepe slaap belandde, en tot hij zondagavond overleed is hij ook niet meer wakker geweest.

Ik worstel heel veel met die laatste momenten. Het was zo vreselijk hem zo te zien vechten tegen de pijn. En die laatste opleving, ik voel me zo verschrikkelijk schuldig.

Mijn werk is super meelevend, vanaf het moment dat we de diagnose kregen hebben ze me helemaal vrij gelaten in wanneer ik er wel of niet zou zijn. Ik heb zelf aangegeven dinsdag weer te komen, maar ik krijg het al benauwd als ik er aan denk. Aan de andere kant denk ik dat het misschien ook wel kan helpen om mijn gedachten wat te verzetten. Ik weet gewoon echt niet waar ik goed aan doe. Gelukkig weet ik dat als ik het dinsdag nog niet aan kan, daar ook alle begrip voor is.

Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik dit moet verwerken.

Wat een ongelooflijk heftig overlijden. Vreselijk gewoon. Dat je hier moeite mee hebt dat snap ik. Geloof me, ik ben bij veel overlijden bijgeweest, maar zo heftig ken ik het niet. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Ik weet ook niet hoe je dit zou moeten verwerken. Misschien maar accepteren dat dit niet te verwerken valt en het gelukkig nu over is voor je vader?
Wellicht hier nog een gesprek over hebben met de betrokken arts(en,)? Want wat is daar nu mis gegaan?

Jou treft geen enkele blaam!!!! Probeer dat echt aan te nemen. Je bent een geweldige dochter voor hem die de zorg en moed had dat laatste stuk bij haar vader te blijven. Voel je ajb niet schuldig. Dat maakt het onnodig zwaar en het is al heftig genoeg.
Ik geef je een knuffel!!

**Geplaatst**: 10-09-23 22:36

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 10-09-23 22:36

Jeetje at een heftig verhaal, gecondoleerd. Ik snap dat zijn einde heel heftig is geweest, misschien wel traumatiserend? Hoe dan ook, er zijn professionals gespecialiseerd in rouwverwerking, misschien is het verstandig om eens contact op te nemen. Dat kun je doen via je huisarts, die kan je doorverwijzen.
Zorg goed voor jezelf is het enige wat ik je verder kan meegeven. En geef jezelf de tijd, dit is een periode waarbij je niet te snel wilt gaan, want dan stort je later in.

**Geplaatst**: 10-09-23 22:38

Geplaatst: 10-09-23 22:38

Vreselijk nieuws en heel erg gecondoleerd.

Mijn vader is overleden aan longkanker toen ik 20 was en hij net geen 60. 9 weken na bericht longkanker is hij overleden. Die laatste maand heeft hij zelf heel veel geregeld voor zijn crematie. Daar mocht ik en mijn moeder ook niet bij zijn. Op de dag van zijn overlijden zakte hij inderdaad veel weg, maar "schrok" elke keer wakker. Soms afwezig, ons niet herkennen. Andere keren helder. Hij heeft ons op een gegeven moment naar huis gestuurd. We waren nog geen uur thuis toen het ziekenhuis belde dat hij was overleden.

Ik heb het er heel erg moeilijk mee gehad, maar ik moest door destijds. Ik zat in mijn laatste jaar van MBO en ik had al een jaar overgedaan. Was erop of eronder en ik moest mijn laatste stage echt doen, anders geen diploma en geen opleiding meer. Dit was alleen een interne stage van 3 maanden. Officieel moest die in het buitenland worden gedaan, maar school heeft dat voor mij toestemming gegeven om het gewoon in NL te doen. Maar dat waren geen leuke 3 maanden. Ik kon door mijn ADHD-I het wegstoppen en mezelf voorliegen. Maar enkele weken nadat ik thuis kwam ben ik volledig ingestort. Mede ook omdat mijn moeder het er extreem zwaar mee had.

Uiteindelijk ben ik versneld bij psycholoog in een traject gekomen omdat het super slecht ging met mij. Hier zijn wat dingen boven gekomen (oa de ADHD-I) en heb ik het uiteindelijk kunnen gaan verwerken.

Ben bijna 36 maar nog steeds grijpen dingen mij naar de strot. Een nummer op de radio, omdat die op de crematie is geweest. Iemand die op een bepaalde toon fluit (pap floot altijd als hij mij niet meer zag in een groep mensen) Gebakken eieren (maakte pap super lekker) Ze smaken gewoon niet meer hetzelfde, ik heb ze volledig onbewust zelfs jaren niet gegeten totdat ik er opeens trek ik had en met bakken bedacht waarom ik ze al zolang niet meer had gegeten. Die eieren die toen in de pan zaten zijn ook de vuilnisbak beland. Janken natuurlijk. Zelfs dit typen is rauw.

Maar iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ik wilde het vooral in stilte verwerken, het zelf een plekje geven. Mijn moeder wilde met iedereen over hem praten. Zodat hij er nog bij was op 1 of andere manier. Hier hebben wij ook ruzie over gehad. Zoek gewoon, door het te proberen, op wat voor jou werkt en wat jou rust geeft.

En verwacht niet dat het opeens verwerkt is. Zoals borderjay ook zegt, de tijd haalt de scherpe kantjes eraf maar het blijf zwaar, rauw en gewoon #^$^@. En die tijd wisselt per persoon. Luister vooral niet naar de mensen die roepen van "ach het is al een jaar geleden hou eens op, nu weet ik het wel" iedereen rouwt in zijn eigen tijd en manier.

Mijn pb staat altijd op :knuffel:

**Geplaatst**: 10-09-23 22:48

Geplaatst: 10-09-23 22:48

Rouwen is ook keihard werken.
Ikzelf ben mijn zusje nu 2 jaar geleden onverwachts verloren.
Ik ben 2 weken thuis geweest, daarna op arbeidstherapie begonnen.
Vooral de 1e dagen vreten energie.
Iedereen wilt wat van je, geef je grenzen aan.
Ook collega's die je uit de weg gaan omdat ze niet weten wat te zeggen of ermee om kunnen gaan.

Verder heb ik bij de praktijkondersteunster gelopen voor de mentale ondersteuning.

**Geplaatst**: 10-09-23 22:48

Geplaatst: 10-09-23 22:48

Gecondoleerd..

Mijn vader is plotseling overleden aan een hartstilstand. Ik zat op bokt te discussiëren over bultrug Johannes toen mijn zus om half 12 in de avond voor de deur stond. Die nacht was een surreële ervaring, in de tijd van anderhalf uur gaat het van normaal naar een soort slechte film, met schouwartsen en lijkwagens en nachtelijke visite. Je gaat echt op stand overleven.
Ik zou zeggen, neem de tijd om te rouwen, gun je zelf huilbuien, lekker schreeuwen of boos worden. Ik ging op de automatische piloot en denderde door, waardoor ik door onverwerkte rouw later vreselijk onderuit ben gegaan.

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 10-09-23 22:58

Geplaatst: 10-09-23 22:58

Wat een heftige verhalen allemaal :knuffel:

Ik ben niet OP, maar ik wil wel even zeggen dat ik het fijn vind te lezen dat ik niet alleen ben en niet gek ben dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb.

Mijn vader had de laatste +- 24 uur delieren en bij een helder moment had de huisarts al overlegd met hem wat hij wilde en hij wilde in slaap gebracht worden. Alleen dat had ik niet meegekregen, ik was op dat moment een apparaatje aan het halen bij de thuiszorg denk ik, want ik was er verder de hele tijd. Ik heb er ook geslapen die laatste nacht. Dus na zijn overlijden heb ik nog een tijd het gevoel gehad dat we hem vermoord hadden, ook al wist ik ergens in mijn achterhoofd wel dat dat vast niet zo was. En later kwam ik ook achter hoe het precies zat.

Ook heb ik me nog lang schuldig gevoeld en het idee gehad dat we te afstandelijk naar hem waren achteraf gezien, maar die delieren waren zo heftig en naar (hij wilde alles uittrekken, inclusief zijn stoma en alles bijvoorbeeld) en het was een grote en vrij zware man en mijn moeder en ik konden hem niet goed houden, dus we wilden hem zo lang laten slapen als kon en niet teveel storen. We waren zo bang dat hij zou vallen en dan zou het heel moeilijk zijn hem weer overeind en op bed te krijgen.

Als hij wakker was en tekeer ging, dan gingen we natuurlijk wel bij hem zitten en met hem praten en dergelijke. Mijn broer was er op gegeven moment een keer bij (aan de andere kant van de kamer) en vroeg "wat wil hij dan?" en ik zei "ja, hij wil opstaan" en toen zei hij "hij heeft toch niets meer te willen!" en toen ben ik heel boos geworden, omdat hij natuurlijk nog wel wat te willen had, alleen ging het niet. Daar ben ik ook nog lang boos over geweest.
Maar van mijn broer was het ook een stuk onmacht natuurlijk... Bleh, wat een klotetijd was dat. Ik krijg het ook niet meer uit mijn hoofd.

Wat heel raar was, is dat ik tegen half 6 's avonds, toen we al bijna 24 uur zo bezig waren zo ongeveer, ineens heel sterk het gevoel kreeg dat ik naar mijn paard moest. Achteraf snap ik nog steeds niet waarom, want ik was op dat moment helemaal niet in stress ofzo, pa was al even stabiel, maar niet goed natuurlijk, de thuiszorg zou zelfs nog komen om iets te doen, maar ik hoefde helemaal niet naar mijn paard, die was gewoon verzorgd, maar het was net alsof het echt "moest", net als dat brandweerauto's rood moeten zijn, ik kan het niet goed uitleggen, maar op dat moment was het logisch.
En mijn moeder was er ook gewoon oké mee, die vond het ook niet raar. Dus ik ben de auto in gestapt. En een kwartier later reed ik net het terrein van stal op en toen werd ik gebeld dat hij overleden was.
En ik was er zo graag tot het einde bij geweest voor hem.
Maar omdat het zo logisch voelde om weg te gaan, had ik daar wel gauw vrede mee, moest zo zijn op 1 of andere manier.

**Geplaatst**: 11-09-23 20:14

Geplaatst: 11-09-23 20:14

Heel veel sterkte. Dat is heel heftig wat je hebt meegemaakt. Niet alleen het feit dat je vader overleden is maar ook de manier waarop en wat er gebeurd is.
Ik herken het gedeeltelijk. Mijn vader overleed toen ik 22 was, aan kanker. Hij was net een paar weken 48 jaar. Hij heeft ook een lijdensweg gehad en was bang voor de dood. Het was heel heftig om mee te maken en ik merkte pas veel later hoe ik dit allemaal weggedrukt had toen.
Praat erover met mensen en eventueel ook met een hulpverlener, ervaringswerker of psychologe. Dat is helemaal geen schande. Dikke knuf voor jou.

**Geplaatst**: 11-09-23 20:35

Geplaatst: 11-09-23 20:35

Gecondoleerd TS. Mijn papa is in december 2020 overleden op 63-jarige leeftijd.

Ik heb bijna twee weken niet gewerkt, maar werkte destijds via een uitzendbureau en langer niet werken werd niet betaald. Achteraf wellicht te vroeg (maar thuis stilzitten in de misere vond ik ook verschrikkelijk) en een half jaar later kreeg ik overspanningsklachten en heb ik 3 maand niet gewerkt

Mijn vader had hersentumoren en er zat 8 maande tussen eerste epileptische aanval/diagnose en overlijden.

Opzich is het rauwe randje weg en heb ik er vrede mee, maar ik heb het nog steeds niet verwerkt. Emoties blijven hoog zitten en ik voel me 'ontspoord' , niet extreem, maar papa was mijn tourguide door het leven. We belden elke week, praatten over alles en we vonden bij elkaar wat anderen maar moeilijk begrepen (in autistische/intelligente zin en dan ook in de relatie vader-dochter) en dat mis ik enórm! Niet zozeer elke week maar in grote lijnen

Edit: Jeetje TS, lees nu pas je laatste bericht echt goed. Jemig wat mega heftig!
Neem vooral je tijd. Als je van tevoren al naar wordt van het idee dat je dinsdag moet werken, werk dan niet. Anderzijds ben ik jou niet en moet je vooral doen wat goed voelt!

Ik vond het verschrikkelijk om midden op een werkdag huilend te vragen of ik aub naar huis mocht ( en sommige floor managers wisten dan niet eens wat er speelde)

Laatst bijgewerkt door AnnetteFlame op 11-09-23 20:46, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 11-09-23 20:37

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 11-09-23 20:37

Heel veel sterkte.
Geen een verwerkingsproces is hetzelfde, woorden nemen de pijn niet weg.
Al advies wat ik je wil geven: luister naar je lichaam en gevoel en niet naar andere en naar wat “moet”

Heel veel kracht toegewenst

**Geplaatst**: 11-09-23 20:53

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 11-09-23 20:53

Gecondoleerd TS,

Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden. Ze leed aan dementie. We zagen haar steeds verder afglijden maar op het einde toch nog onverwachts.
Ik kreeg een week vrij en op de laatste dag moest ik eerst mijn leidinggevende bellen. Ze vroeg of ik nog langer de tijd nodig had maar dat hoefde voor mij niet. Moest toen nog 1 avond werken en dan had ik 2 week vrij. Vond het wel fijn om even mijn collega’s te zien en te spreken.

**Geplaatst**: 11-09-23 21:01

Geplaatst: 11-09-23 21:01

Gecondoleerd.

Mijn vader is geen dag ziek geweest (op zich fijn)
maar het hartinfarct dat hem noodlottig werd was een soort donderslag bij heldere hemel.

Ik heb in de periode na zijn overlijden geen dag thuis gezeten - maar achteraf was dat niet verstandig.
'Een mens heeft tijd nodig om te rouwen.' Hoe, wanneer, hoe lang - dat verschilt.

En ik snap van A tot Z dat het afscheid van je vader rond blijft spoken.
Rationeel denk ik dat wat de arts op dat moment gedaan heeft helaas de enige optie was,
en hij zei zelf ook dat hij geen pijn meer wilde -
maar wat voel je je ellendig als hij dan zegt
- volstrekt menselijk en begrijpelijk, "wie is er niet bang voor de dood" -
'dat de dokter hem niet dood mag maken...'
:(:)

En nee: jij bent niet schuldig!!!
Je hebt je kranig en als een goede dochter en een fantastisch mens gedragen door bij hem te zijn toen hij het vreselijk had.
Chapeau...!!

En hij stierf aan een nare ziekte.
Met helaas een pijnlijk sterfbed, dat is een zeldzaamheid in de 21ste eeuw.
Hij stierf niet door jouw nalatigheid - verre van.

... maar ik herken het stemmetje.
Het hoort ook bij rouw.
'Maar als ik nou X anders had gedaan?
Of als ik Y had gedaan?
Misschien had ik Z moeten doen...!!'
(Het is een naar stemmetje. "In de boekjes" staat het als de 'onderhandelingsfase' van het rouwproces. En het is heel pijnlijk. RAUW.)

**Geplaatst**: 11-09-23 21:16

Geplaatst: 11-09-23 21:16

Gecondoleerd TS. Heel veel sterkte. :(:)

Ik ben in februari dit jaar mijn moeder verloren aan een hersentumor. Het is verschrikkelijk om mee te maken en ik vind het alleen maar zwaarder worden naarmate ze langer bij ons weg is. Tegelijkertijd krijg ik ook weer de behoefte om het leven op te pakken en doe ik dat ook zeker, maar dat is echt niet altijd makkelijk. Ik loop er zelf tegenaan dat mijn leven in een klap zo anders is dan dat van mijn vriendinnen/leeftijdgenoten (25jr) en dat dat er ook voor zorgt dat je niet met iedereen goed kan praten over de situatie. Ik heb me denk ik nog nooit zo eenzaam gevoeld als de afgelopen maanden omdat mensen die dit niet meegemaakt hebben het gewoonweg niet begrijpen…

Het enige advies dat ik je kan geven is luister naar je gevoel en gun jezelf de tijd om te rouwen. Voor de ene is het fijn om snel weer aan het werk te gaan terwijl de ander zich daar nog helemaal niet toe kan zetten. Er is niets goed of fout daarin. Doe waar je behoefte aan hebt en wat goed voelt.

Mocht je behoefte hebben om te kletsen, dan staat mijn inbox altijd open.