Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-09-23 21:47

Geplaatst: 11-09-23 21:47

Gecondoleerd met het verlies van jouw vader. Wat ontzettend verdrietig..

Het is nu wellicht te vroeg maar weet dat je hulp kan krijgen bij rouwverwerking. En daarnaast zou het je kunnen helpen om bijvoorbeeld emdr te krijgen voor het laatste stuk van zijn overlijden. Het klinkt heftig en ik kan me voorstellen dat dat traumatisch voor je is geweest.

Voor nu, doe vooral voor wat voor jou goed is/voelt.
Ontzettend veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 11-09-23 21:54

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 11-09-23 21:54

Gecondoleerd met het verlies van jouw vader… Mijn vader is twee weken geleden plotseling overleden en ik kan het nog steeds niet geloven. Wij hadden zo’n intense band en zagen elkaar iedere dag. Mijn hart is gebroken. Ik kan niet geloven dat ik hem nooit meer zal zien. Ik mis hem zo…
Ik ben 35 jaar en ik heb nog geen kinderen en geen partner. Ik ga kapot. Lig hele dagen op bed te tiktokken om mezelf af te leiden. Dus ik weet niet of ik je echt kan helpen, maar ik wil je wel laten weten dat je niet alleen bent :knuffel:

en ik hoop hier ook wat steun te vinden, want ik denk eerlijk gezegd dat ik nooit meer gelukkig zal kunnen worden. Of in ieder geval een beetje blij..

**Geplaatst**: 11-09-23 21:56

Geplaatst: 11-09-23 21:56

Lieve ts, ik wil je heel veel sterkte wensen in deze enorm moeilijke tijd!
Ik ben zelf mijn moeder verloren in december 2021 (ze was toen 52)
Wat ik vooral kan zeggen, laat het verdriet toe, stop het niet weg en alle eerste en ook de 2e keren zijn moeilijk en soms blijft het ook moeilijk en dat mag.
Ja het leven gaat door maar je verdriet mag er ook zijn.
Het overvalt mij soms ook nog, als ik bijvoorbeeld met mn zoontje(september 2021 geboren)aan het fietsen ben en hij opeens keihard Beppe(oma) roept als ie een vlinder ziet.

Je mag me altijd een berichtje sturen :+:

**Geplaatst**: 11-09-23 22:00

Geplaatst: 11-09-23 22:00

Gecondoleerd!

De situatie van mijn pa, nu een goede 3 jaar geleden, was al zijn 7de of 8e kanker, maar vreemd genoeg hebben we dat nooit als iets dodelijks gezien. Een paar jaar voordien was het ook al bijna slecht afgelopen, maar dat waren complicaties door slordigheid van het ziekenhuis, de kanker was nog maar eens overwonnen. Maar de laatste kanker, toen kregen we te horen dat het verder bleef uitzaaien en dat het niet meer goedkwam (op één plek botkanker, maar helaas ook uitzaaiingen in de hersenen).

Hij was terminaal in maart 2020 toen de lockdown begon, en sociaal als hij was, verdroeg hij de eenzaamheid niet. We gingen wel - uitzonderingen waren toegestaan gelukkig - dagelijks op bezoek, maar hij had geen kamergenoot meer, en voor hem was dat de druppel. Hij wou al een tijd euthanasie (één van zijn vorige kankers hebben we er hem ook moeten doorheen praten) hoewel hij geen pijn had, maar mijn ma en zus wilden daar niet van horen. Hij had ook geen eetlust meer, en kwijnde snel weg, en de hoofdverpleegster zei dat we toch beter zijn wens zouden inwilligen, hij vroeg niets anders. Dus heb ik overleg gevraagd met de sociale dienst en met mijn familie (mijn ma en zus) en zagen zij ook in dat het zo niet verder kon. Toen hij te horen kreeg dat de euthanasie maar de maandag kon (het was toen donderdag dacht ik) vloekte hij, zo kwaad was hij dat het niet direct kon. Dus hebben we gekozen voor palliatieve sedatie (dus ook morfine) maar hier ging nog iets niet helemaal goed: ik had afscheid genomen en wou 's anderendaags niet terug omdat hij toch al zou slapen, maar mijn ma en zus gingen wel, en hij lag met zijn ogen open maar kon niet meer praten. Dit was juist de situatie die we wilden vermijden: dat hij (bijv. door de hersentumoren) "gevangen" zou zitten in zijn eigen lichaam en zijn wensen niet meer zou kunnen uitdrukken. De artsen wilden echter geen hogere/andere medicatie geven omdat er toen net een proces lopende was van een familie tegen een ziekenhuis, omdat ze toch spijt hadden van de euthanasie. Mijn zus heeft dan gezegd: "Ik ga hier niet weg voor hij in slaap is", en de artsen hebben dan de huisarts gebeld, die ons steunde. Ik had mijn telefoon niet bij, pas meer dan een uur later hoorde ik het bericht van mijn zus (ik was in de veronderstelling dat hij van de wereld niet meer afwist) en pas na mijn telefonische toestemming kreeg hij het verlossende infuus waardoor hij sliep. Was enkel palliatieve sedatie, maar amper enkele uren later kregen we al telefoon dat hij overleden was.

Ikzelf ben wel gewoon blijven functioneren, was toevallig wel werkloos die periode (mijn zus heeft de wettelijke 3 dagen rouwverlof of zo gehad) en heb alles georganiseerd (voor zover er iets te organiseren was, lockdown was net 6 dagen ver, dus op zijn strengst) maar ik had er minst problemen mee omdat ik al langer achter mijn pa zijn keuze stond en ik me er al langer mee verzoend had.

Maar ik merk wel dat het toch in mijn achterhoofd blijft hangen, zelfs bijna 3,5 jaar later, omdat het samenviel met de covid periode: voor velen gaat het leven weer zijn gewone gangetje, terwijl voor ons de periode voor covid de periode was met pa, en die tijdens/na covid zonder pa, dus voor ons is het leven nooit meer hetzelfde geworden. Het blijft toch dagelijks door mijn hoofd spoken, het doet geen pijn of zo, maar het is een herinnering die blijft sluimeren en er ergens altijd wel is.

**Geplaatst**: 11-09-23 22:09

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst: 11-09-23 22:09

Gecondoleerd.
Mijn vader is overleden toen ik rond de 25 jaar was. Het was een roerige tijd omdat in de jaren er voor ook veel ooms en tantes waren overleden. En daarna ook.

Mijn vader was ook ziek. Maar heeft het 2 jaar goed gehad, alleen de laatste paar dagen en vooral zijn dood waren heel erg naar.
Ik heb het toen vooral proberen weg te stoppen, continu werken en weinig verwerken.
Een jaar later kwam de klap hard terug toen ik op mijn werk een suicide poging meemaakte (had ik al vaker meegemaakt en nooit "last" van gehad)
Nu wel... omdat mijn vader zijn uiteindelijke dood met veel bloed gepaard ging.
Nu kan ik daar gelukkig weer goed mee om gaan, omdat ik weet dat bloed en vooral de geur daarvan voor mij een trigger is.

Mijn vader was een allemans vriend, grote mond, klein hartje en door zijn bedrijf best bekend bij veel mensen.
Nog steeds, nu al die jaren later, hebben mensen het vaak over hem. Hoe hij gemist wordt maar ook de gekke dingen die hij soms uit kon halen of de dingen die hij voor andere mensen deed.
Ik vind dat altijd wel mooi, dat hij niet alleen voor ons zo veel betekende, maar ook voor andere mensen.

**Geplaatst**: 11-09-23 22:39

Geplaatst: 11-09-23 22:39

Ten eerste gecondoleerd ts.
Mijn vader overleed bijna 4 jaar geleden, plotseling, aan de gevolgen van alcoholisme.
Ik vond hem. En, aangezien ik de enige erfgenaam was kwam het regelen van alles op mijn schouders neer.
Gek genoeg putte ik daar steun uit. Regelen. Iets tastbaars.
Na 2 weken ging ik weer aan het werk, de eerste 6 maanden schoot ik er regelmatig flink in.
Het verdriet en de pijn is nog rauw en je kent het nog niet... na verloop van tijd krijgt het een plek.
Het verdriet wordt niet kleiner of minder, verwerking bestaat niet imo.
Persoonlijke groei echter wel en het verdriet leer je kennen. Ik zeg wel eens, ik heb gegeten en gedronken met mijn verdriet; het is nu bekend.
Alhoewel het nu ondenkbaar lijkt, er komen weer momenten van plezier. Er komen momenten dat je niet meer aan je vader denkt voor uren of dagen, er komen nieuwe herinneringen en een leven zonder vader.
Geef jezelf tijd en liefde, en probeer geen omweg voor je verdriet te nemen. De enige route is er dwars door heen.

Heel veel kracht en sterkte wens ik je.

Edit: Jungles voor jou ook!

**Geplaatst**: 11-09-23 22:56

Geplaatst: 11-09-23 22:56

Jungles schreef:
Gecondoleerd met het verlies van jouw vader… Mijn vader is twee weken geleden plotseling overleden en ik kan het nog steeds niet geloven. Wij hadden zo’n intense band en zagen elkaar iedere dag. Mijn hart is gebroken. Ik kan niet geloven dat ik hem nooit meer zal zien. Ik mis hem zo…
Ik ben 35 jaar en ik heb nog geen kinderen en geen partner. Ik ga kapot. Lig hele dagen op bed te tiktokken om mezelf af te leiden. Dus ik weet niet of ik je echt kan helpen, maar ik wil je wel laten weten dat je niet alleen bent en ik hoop hier ook wat steun te vinden, want ik denk eerlijk gezegd dat ik nooit meer gelukkig zal kunnen worden. Of in ieder geval een beetje blij..

Voor jou ook veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-23 23:01

Re: Vader overleden, hoe ging dat bij jou?

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-23 23:01

Ik vind het ontzettend moeilijk om op dit moment inhoudelijk te reageren, maar aan een ieder die hier gereageerd heeft: ontzettend bedankt. Het geeft me echt enorm veel steun om jullie berichten te lezen. Dikke knuffel voor Jungles en iedereen die het gebruiken kan. Ik reageer later inhoudelijk Y;(