Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-06 17:31

2 jaar ziek zijn, hier mijn verhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-06 17:31

Dit is gewoonweg voor mezelf, om alles op een rijtje te krijgen en mijn hart te luchten.
Het is een heel verhaal, en misschien een beetje onsamenhangend en verwarrend, maar ik het het geprobeerd zo duidelijk mogelijk op te schrijven.

Zo’n 2 jaar geleden is de hele ellende begonnen.
Ik ben een dagje op bezoek geweest bij Shanna, en sindsdien is het allemaal anders. De week na mijn bezoekje aan shanna was ik zo verschrikkelijk moe. Ik kon het niet bevatten. Het enige wat ik kon doen was slapen slapen en slapen… op sommige dagen zelfs wel 23 uur. Na die week ging het wel, en sloeg ik druk aan het huiswerken.
En weer terug naar school, ik zat namelijk in mijn examen jaar.
Toch bleef ik veel slapen, en veel slaap nodig hebben… naar de dokter geweest, pfeiffer laten testen, en weer door gezet. De uitslag was negatief, ik heb het wel gehad, pfeiffer, maar op dat moment niet.

Na een maand van veel slaap kwam er een periode van geen slaap. 3uur in de nacht, dan was het veel… nou, op zo weinig slaap kan ik niet functioneren… geen enkel mens. Ja, een paar dagen. Maar niet altijd… hier heb ik een lange poos mee rondgelopen, en dat was echt verschrikkelijk.. nachten duren lang, dan merk je dat pas. Uuuren zat ik achter de pc of lag ik te woelen en draaien in bed. In het weekend was een vriend van mij wezen stappen, en kwam rond 4 uur thuis, dan gingen we een rondje wandelen, en slapen. Dan lag ik er om kwart voor 5 in sliep met geluk om 5 uur, en werd dan om half 8 weer wakker… slopend is dat. Echt slopend. Ook de dokter vond dit, en gaf mij slaap pillen. En behoorlijk zware ook.
Ik mocht er 2 nemen als maximum. Sommige mensen hier zullen misschien wel ervaring hebben met slaappillen, of kennen de werking ervan.. je slaapt veel, en lang. de dokter vertelde me dat ik er minimaal 10 uur mee zou moeten kunnen slapen.
Na de 1e pil mocht ik er met een uur nog 1 nemen als ik niet kon slapen. Dit was dus het geval, mijn (ex)vriend was bij me, en ik lag 2 uur eerder in bed dan hij, hij kwam dus 2 uur later, en nog lag ik wakker met die 2 pillen. Na 3 uur sliep ik eindelijk, en na 6 uurtjes op een hoge dosis slaap pillen, was ik weer wakker.
Ook dat was geen succes.

Doorverwezen naar een internist. Allerlei onderzoeken gedaan, ik kampte op dit moment ook met hoofd en buikpijnen en hij heeft meteen een echo gemaakt.
Niets te vinden in mijn buik, zag er netjes uit..
De internist dacht dat ik herstellende was van een virus infectie, maar bij die uitslag hadden wij geen goed gevoel, en gingen dus door zoeken.

Ik kwam uit bij een psycholoog. Doorgestuurd door de huisarts. Hier een paar keer heen geweest, maar ook zei vond niets.
Toen een lange tijd door gegaan zoals we gingen… rustig aan. Veel slapen, en zien hoever ik kwam op school.
Een zonnebank kuur werd ons aangeraden, dus dat geprobeerd, maar behalve van een bruin kleurtje kwam er niet veel verbetering.
Acupunctuur gaan proberen, maar ook dit hielp niet veel.
Huisarts stelde voor om me te laten masseren voor mijn buikpijn door een antroposofische masseur. Hier een lange tijd bij gelopen, en dit heeft zeker geholpen voor mijn buikpijn.

Op school ging het goed, behalve dan dat al de mensen met wie ik contact had me zo’n beetje lieten zitten. Geen kaartjes, geen sms’jes, geen telefoontjes. Niets. Geen vraag hoe het ging… en dat deed pijn.
Schoolwerk kon ik thuis redelijk bijbenen, en voor de dingen waar voor ik op school moest zijn redde ik het net.
Toch probeerde ik een ding wat de psycholoog me vertelde zeker te doen… genieten. Als jou pony je laat genieten, doe dat. Als een leuke film je laat genieten, doe dat. En dat deed ik. De pony was de “dupe” en ik genoot ervan om bij haar te zijn. Ook al was ik zo verschrikkelijk moe elke keer. zo moe, dat als je op bed ligt je lichaam niet kunt bewegen… zo moe dat als je zit je je hoofd niet omhoog kunt houden… zo moe, dat uren slapen een goede oplossing zouden zijn, maar dat je dat niet kunt, omdat je te moe bent.

Mn examen was afgesloten met goed resultaat. Ik wachtte de uitslag af op de rug van mn pony, en werd niet gebeld… een uitbarsting in galop door het bos was het resultaat. Alles van me af laten stromen. Naast tranen stroomde er ook rust door me heen.
Dit, galopperen, dit staat nu symbool voor mijn doel. Doorgaan. Voorwaarts, en niet meer terug kijken.
Dit terug kijken doe ik nog te veel, en dit hoop ik achter me te kunnen laten.

Na examen had ik hoop dat ik door de vakantie rust zou vinden en beter zou worden. Misschien was ik onderbewust wel zo gestressed geweest voor mijn examen, maar helaas, ik werd niet beter. Een nieuwe opleiding zou ik gaan starten. Paardenhouderij en Management in Barneveld. Alles over nieuw beginnen, en iets wat ik moeilijk vind. Erkennen dat ik ziek ben.
Via bokt had ik al contact met een paar mensen, en dat stelde me wel gerust. Op het schoolkamp ben ik niet lang gebleven. Ik kon het allemaal niet aan, en na 1 nacht ben ik naar huis gegaan. In een mentor uur ben ik in de klas gaan staan, en heb verteld wat me mankeerde. Wat starende blikken was het gevolg, maar ik was blij dat ze het iig wisten.
School ging moeizaam. Ik ging opzoek naar een stage bedrijf, en die vond ik. Stal lozeman in putten. De eigenaar Henk Jan lozeman, is een onwijs gezellige vent, en ik begon me er thuis te voelen. De hele dag in de stal lopen, dat is wat ik wilde. Ik vrolijkte op en hield 2 dagen achter elkaar stage vol. Daarna niet meer. De 3 dagen school die ik daarna nog had, haalde ik niet. Gewoonweg omdat ik te veel moest stilzitten en ik bezig wilde blijven in de buitenlucht.
Ik was dan ook dolgelukkig toen de fulltime stage eraan kwam.

Van maandag tot vrijdag van half 9 tot 6 bezig zijn op stal. Wat genoot ik!
Ik mocht Mn lease pony meenemen, en het was geweldig. Een tijd die ik nooit meer zal vergeten. Ik knapte zo verschrikkelijk op. Ondanks er geen oplossing was gevonden door artsen, dit maakte mij dat ik opleefde.
Tuurlijk, savonds was ik volledig naar de knoppen. Ik kwam thuis at wat en ging achter de pc zitten mail checken en naar bed, maar dat gaf niet. Want de volgende dag kon ik door. De hele dag bij de paarden ik genoot van elk moment. Soms waren er zelfs dagen dat ik 2 paarden reed! Dit was het gene waar ik altijd van gedroomd had. En er kwam een einde aan.

De lease pony ging weer naar huis, raakte weer uit conditie, omdat ik het niet trok om weer alles te doen. 2 dagen stage, 3 dagen school ik viel terug in een gat. Halverwege in mn fulltime stage ging het dan ook nog eens uit met mn vriend. We waren bijna 2 jaar samen. Maar het ging niet meer. Ik was er goed stuk van, maar ook daar krabbel je van overeind.
(Jullie kunnen dan misschien ook wel begrijpen hoe gelukkig ik was toen ik een vakantie baantje aangeboden kreeg op stal lozeman)

Er was een nieuwe dokter die we gevonden hadden. Werkt voornamelijk met biologische geneeskunde (www.drpekelharing.nl ) en hij wilde weer een hoop nieuwe testen gaan uitvoeren.
Onder andere op ontlasting en bloed. Bloed 8 buisjes laten prikken, en maar weer afwachten.
Toen alle resultaten binnen kwamen zijn we naar hem toe gegaan. Hier waren een hoop dingen uit gekomen.
Ik loop met een infectie in mn darmen rond.
Ik mis wat essentiele bacteriën in mn darmen die voor de vertering zorgen, hierdoor is er zetmeel te vinden in de ontlasting, dit houd dus in dat ik dat niet goed opneem
Ik zat tegen bloedarmoede aan. Dus heb ijzerpillen gekregen
En last but not least… oestrogeen gehalte is veel te laag.
Dit hoort rond ovulatie 8.0 te zijn en was bij 3.3.
Zo zie je dus dat er een hoop mis is in mijn lichaam. En als je het zo bekijkt is het wel logisch dat ik me zo moe voel bij alles wat ik doe. Voor dit alles zit ik nu aan medicijnen, en met 2 maanden zou het een stuk beter moeten zijn.

Toch voelde ik me na die uitslag heel raar. Iets wat amper te beschrijven is, zeer emotioneel, in een dipje, maar ook blij dat we iets gevonden hebben.

Zoals sommige mensen wel weten ben ik vrijwilliger geweest op concours hippique Eindhoven. Dit wilde ik om een paar bepaalde redenen. Natuurlijk omdat het me verschrikkelijk leuk leek, en.. de hoofdreden. Ik wilde het graag om me weer normaal te voelen. Klinkt misschien heel vreemd, maar ik wilde graag weer mee doen zoals een gezond persoon kan.
Ik kan niet uitgaan in de weekenden omdat ik dan in bed lig bij te komen. S’avonds kan ik geen leuke dingen doen, omdat ik dan lig bij te komen. En na 2 jaar, heb je dat behoorlijk gehad. Je bent 18 jaar, en je moet rusten alsof je 80 bent. Dat was iets wat ik heel moeilijk kon accepteren. En er zijn mensen gezegd, waarom zet je niet door, als je doorzet kom je er wel overheen! Maar ik geleerd, dat ik mijn eigen grenzen moet behouden. Zodra ik daar overheen ga moet ik 3 dagen bij komen.

Ja, van eindhoven was ik verschrikkelijk moe na afloop. Heb 2 dagen geholpen, en 2 dagen zo verschrikkelijk genoten van alles. Alleen het erbij zijn voelde al verschrikkelijk goed. Dit maakte me zo blij en dat gaf me nieuwe energie. Door mijn lage weerstand werd ik na eindhoven behoorlijk ziek, flinke griep gehad. Maar dat gaf voor mijn gevoel niet. Ik had “geleefd” klinkt misschien heel stom, maar zo voelde dat voor mij.
En nu, nu zit ik aan de oestrogeen medicijnenen, en ik merk dat dit hormonen zijn. Sochtends moet ik ze in nemen voor het ontbijt, en ik krijg veel energie, word vrolijk, en kan de hele dag door. Maar savonds, ik kom thuis, word moe en down en chagerijnig. Ik merk dat ik mijn grens niet meer kan vinden door deze pillen. Ik ga er continu overheen zonder dat ik er zelf wat aan kan doen. En dat is best eng voor een controlfreak. Savonds voel ik me dan ook lamlendig. Ook slaap ik weer slecht voor die pillen. Het is allemaal erg jammer, maar ik probeer het beeld van voorwaarts gaan in mijn hoofd te houden.

Vandaag is zo’n dag dat ik te moe ben om dat te doen. Te moe om uit bed te komen, te moe om me op huiswerk aan te zetten, te moe om naar beneden te gaan om wat te eten te halen… en dan baal ik zo, want ik weet dat ik het kan. En ik weet wat een normale 18 jarige kan. Een dag school, savonds naar het paard of naar vrienden… dat is iets wat ik ook wil.. maar ik moet me er bij neer leggen dat dat niet gaat.

Nu hoop ik dat deze medicijnen het gaan zijn voor me. Dat ik niet meer zo moe ben, en eindelijk weer normaal mn opleiding kan volgen en normaal mn pony kan rijden.
Tot dan, zal ik het hier mee moeten doen. Rusten, en genieten van de moment dat ik wel dingen kan doen. Genieten van de tijd dat ik leef.

Eline.

Er zijn zoveel gevoelens die je probeert te beschrijven. De momenten dat je je down voelt, de moment dat je blij bent, maar dat is onmogelijk om dit alles in een verslagje van 2 jaar te zetten.

Ook op deze manier wil ik even een paar mensen bedanken.
Shanna.
Maaike.
wendy
De leden van www.newforestponyforum.tk
mn ex vriend
En er zijn er nog een paar die dat zelf wel weten.