Mijn ouders waren zo´n 35 jaar getrouwd voordat ze gingen scheiden. Ze gingen alleen officieel scheiden omdat mijn moeder apart wilde wonen en in die tijd niet in aanmerking kwam voor een huis als ze niet gescheiden was. Er waren geen kinderen meer thuis. Mijn vader is een goed lobbes, het was mijn moeder die continue vreemd ging en fewoon meer van hem verlangde dan in hem zat. Ze zat constant op hem te fitten en heef hem het leven behoorlijk zuur gemaakt, maar ze vind dat zij zielig is. hoe dan ook, in ben opgegroeid in ene huis met herrie en wenste dat ze gewoon uit elkaar waren gegaan toen we nog klein waren, maar toen was er gewoon nog niet genoeg hulp voor alleen staande moeders (spreek over de jaren 60). Als mijn moeder niet finacieel afhankelijk was geweest had ze het veel eerder gedaan. Tot zover mijn ervaring.
Wat ik tegen jou wil zeggen, is dat scheiden tussen twee mensen is en al treft het ook de kinderen het is belangrijk dat ze zelf niet meer ongelukkig zijn, want alleen dan kunnen ze echt goede ouders zijn. De scheiding zelf is een pijnljk proces, maar daarna breekt een fijne tijd.
Het maakt helemaal niet uit of ze twee jaar bij elkaar waren of 60 jaar. Het moment dat je niet meer gelukkig bent in een relatie is in je hart al verbroken, moet je gewoon vertrekken.
Ik heb trouwens zelf ervaring met een relatie waar drank in het spel was, en geloof me, dat is een hel. Mensen die drinken beloven van alles maar belazeren je keer op keer en maken echt ALLES kapot. Je kunt niet blijven bij iemand die aan de drank of drugs is, want ze vernielen je.