Geplaatst 
Het moet me toch van het hart. Ik stel het al zo lang uit, ik voel me er al zo lang zo sneu onder.
Ik kan niet paardrijden. Nou, dat is misschien wat sterk en kort door de bocht uitgedrukt dus ik zal het even toelichten.
Sinds zo lang ik me kan herinneren ben ik helemaal dol op paarden. Als klein meisje was ik echt best zwaar Penny.
Ik las de Penny, aaide paardjes en voerde ze een handje gras. Ik was niet zo erg dat ik roze lintjes in hun manen vlocht of als een idioot het weiland in dook om op een paarderug te kruipen, dat nu ook weer niet. Maar, als er een weiland tussen de paarden en het wandelpad lag, kroop ik wel vaak onder de omheining door om toch de paardjes even te kunnen aaien. Voeren deed ik niet, want ik was wel het soort Penny die begreep dat dat niet goed voor het beestje was. Tot 1 handje gras geven liet ik me nochthans wel soms verleiden, maar ja, welke zesjarige Penny heeft dat nou niet? Ik las boeken, keek naar Black Beauty en fantaseerde over het hebben van een eigen paard. Er was alleen 1 probleem. Ik mocht niet paardrijden van mijn ouders. Ze zeiden dat het te duur was.
Dat vond ik nogal vreemd, met mijn merkkleding van over de 100 gulden per stuk en mijn merkschoenen van 200 gulden (en dat voor kinderkleding!) dat ze dan niet het geld hadden om een paardrijlesje van een 10 a 15 gulden per uur te betalen. Dat besef had ik wel degelijk. Het was altijd maar, als ik er dus tegenin ging: "ja, maar je hebt ook nog een broer en zusje! Als zij ook willen gaan sporten zijn we dus 45gulden kwijt per uur!" En jammergenoeg heb je dan als kind weinig in te brengen in waar je ouders hun geld aan uitgeven.
Tot er schot in leek te komen. Ik moest naar de schoolarts, mijn moeder ging mee. Ik sliep op een slecht matras en ik had last van een holle rug. De dokter zei dat mijn houding zou verbeteren en veel problemen in de toekomst konden worden voorkomen door mij op balletles of paardrijles te sturen.
Ik had moeite mijn enthousiasme in te houden en mijn ouders gingen overleggen om me alsnog op paardrijles te doen. We gingen dat weekend wat rondvragen in de buurt bij ponyclubs, maneges en particulieren. Uiteindelijk werd een goedkoop adresje gevonden (mijn vader was een krent, dat heeft hij zelf toegegeven. Onlangs heeft hij zelfs gezegd dat achteraf gezien ze makkelijk een paard hadden kunnen betalen voor mij. Dat doet best zeer). Ik was niet zo enthousiast na de eerste rijles, zeiden mijn ouders nadien... te weten, nadat ze het weer van me af hadden gepakt. Ik zat nu eenmaal bij een achterlijke particulier die een stuk of 10-15 penny's zoet probeerde te houden met 2 pony's. Dat kon je onmogelijk mijn schuld noemen! Vind je het dan gek dat ik zeg dat het heel leuk was maar dat ik het jammer vond dat ik maar 10 minuutjes heb mogen rijden? Kom nou toch. Enfin, mijn zusje wilde nu ook op paardrijles. Waarom? Omdat ik het mocht, wilde zij ook. Ze is nu eenmaal opgevoed met de gedachte dat zij meer verdient dan mijn broer en ik (neem ik haar verder ook niet kwalijk). Toen mijn broer en ik fossielen en stenen verzamelden en ook echt in groeves op zoek gingen, wilde mijn zusje dat ook ineens.
Maar twee kinderen op paardrijden vond mijn vader geldverspilling.
Ik ben nog 1 keer meegeweest naar de pony's, mijn zusje ging mee maar omdat het nu dus 16 kinderen waren heb ik in dat uur voor die 10 piek nog geen seconde op de rug van een paard doorgebracht. Mijn vader was hier boos over en heeft ons daar toen weggehaald. Om vervolgens het doktersadvies voor het gemak te 'vergeten' en mij zinloos nog jaren door te laten zeuren of ik nu eindelijk wel eens op paardrijles mocht.
Dat heeft me erg veel pijn gedaan. Ik was zo dichtbij!
Op mijn veertiende was ik nog steeds niet genezen van het paardenvirus. Mijn moeder had via een vriend van haar geregeld dat ik bij een meisje mocht gaan kijken die een verzorgster zocht voor haar Friese ruin. Ik was in de wolken. Het ging toen heel slecht met mijn moeder, overigens.
We zijn er ik geloof op een zaterdag wezen kijken, de hoefsmid kwam langs, ik vond het allemaal heel interessant. Ze vroeg of ik haar paard wou borstelen. Ik was opgevoed met de gedachte niet gretig te zijn dus ik sloeg het af. "nee hoor, hoeft niet. dat kan later ook wel een keer." Het meisje dacht daardoor dat ik bang was voor haar paard (wat absoluut niet het geval was, ik was gewoon super verlegen en bang me op te dringen, daarnaast onervaren).
Mijn moeder zei me dat ze ook voor de zaterdag erna had afgesproken. De zaterdag erna had ik een vriendinnetje meegevraagd. Maar er was op stal niemand te bekennen. We zijn toen langs haar huis geweest; ze zei van niets te weten. Achteraf zei ze dat ze er toch maar vanaf zag. Waarom? Ze maakte zich er vanaf door te zeggen dat ze me te terughoudend vond om bij haar paard te laten, maar later heeft ze gezegd dat het aan mijn moeder lag (die was geestesziek, inmiddels is ze er ook aan overleden). Goed, weer een droom in duigen.
Ik bleef intussen rondhangen tussen de paarden. Dit was niet iets dat met de pubertijd over zou gaan, zoals je erg vaak ziet. Mijn moeder hoopte van wel. Zij had ook haar hele jeugd paardgereden maar was er sinds haar zestiende van 'genezen'. Haar hengst was voor de zoveelste maal op hol geslagen en ze was daardoor erg bang geworden. Ook had ze niet veel tijd meer over voor de paarden omdat ze uitgaan leuker vond. Ze is toen dus gestopt met rijden en sindsdien was ze bang voor paarden, hield ze duidelijk afstand van ze. Maar ik wilde maar niet genezen.
Ik werd gevraagd door een particulier die koerste met renpaarden of ik interesse had eens bij hem te komen kijken. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen! Het klikte onmiddelijk met zijn driejarige, echt een superbeest was dat. Het was een wederzijdse liefde op het eerste gezicht, zeg maar. Telkens als ik erheen fietste moest ik eerst een stuk langs de weides en dan draafde hij het hele stuk luid briesend en hinnikend met me mee dat was echt een wereldgevoel. Ik had mijn plekje gevonden! Uitmesten en borstelen deed ik nauwelijks. Conditie van de paarden opbouwen des te meer. Ik weigerde ook maar iemand in te lichten dat ik nooit op rijles had gezeten en dat ik daardoor vrijwel alles wat ik wist uit boekjes had. Ik was te bang te worden weggestuurd. Wie vertrouwt er immers een driejarige toe aan een Penny? Niemand toch? Maar de klik bleef en ik heb er desondanks toch veel geleerd, al had ik dus inmiddels nog geen enkele echte les genoten. Het ging goed zo, en ik was niet van plan het ooit op te biechten. Ik vertelde mijn ouders niet waar ik heen ging. Dat ik naar paarden rook was voor hun geen verrassing, want ik 'stonk toch al altijd naar die rotbeesten.'
Maar de gezondheid van de eigenaar liet te wensen over. Hij kon het niet meer opbrengen. Na veel gekwakkel en getwijfel, en een poging een van zijn kinderen de boel over te laten nemen werden de dieren van de hand gedaan. Zijn kinderen hadden alleen interesse in dressuur.
Mijn hart was gebroken. Alle renpaarden werden verkocht (er stonden er al niet zoveel, het was echt een hobby naast de dressuur en fok) behalve een merrie en haar veulen. Toen het veulen wat ouder was werd het alsnog verkocht. Ik kon hem dus niet verder op zien groeien. En eigenlijk was het al niet meer hetzelfde dan voorheen. Uiteindelijk ben ik er niet meer heen gegaan, ik vond het zo vreselijk. Het ging heel slecht thuis, er was veel geweld. Elke dag kwam de politie over de vloer, ik was zielsongelukkig, mijn hart was gebroken. Ik heb die jaren als een zombie geleefd, eigenlijk tot ik een jaar of 20 was. Ik wilde niets meer van paarden weten, het waren alleen maar pijnlijke herinneringen van dromen die telkens opnieuw in duigen vielen. Ik wilde het niet meer. Het kon me gestolen worden. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Ik kwam wederom in aanraking met de paarden. Ik kreeg de opdracht om zebra's te portretteren voor een tijdschrift. Het kwam eigenlijk een beetje uit de lucht vallen, maar ik heb geen nee gezegd. Toen ging het toch weer kriebelen. Ik ben weer begonnen met paarden te tekenen en schilderen, sinds 2001 geloof ik. Inmiddels dus ook weer een jaar of 5. Maar van paardrijden was nog steeds geen sprake. De drempel was te groot. Ik wist niet hoe ik het moest aanpakken. Ik wist met paarden om te gaan, maar rijden... tja... ik had gewoon nooit lesgehad, zelfs al kon ik me voorheen toch redelijk goed redden had ik het idee. Inmiddels wordt de drempel elke dag groter. Ik heb het gevoel dat ik het verleerd heb. Maar ja, wat heb ik dan verleerd? Ik heb toch nooit lesgehad?! Moest ik dan bij een manege aankloppen en daar tussen de onwetenden gaan zitten terwijl ik verdorie toch echt wel weet hoe met een paard om te gaan? Hoe kon ik anders die dieren feilloos portretteren, hun bespiering volledig analyseren? Maar ja... dat rijden he? Ik heb nu eenmaal nooit les gehad. Kan ik het dan wel? Ik kon me toch prima redden? Maar nu, zoveel jaar later dan? Ik blijf erbij: ik heb nooit lesgehad. Als vriendinnen vragen of ik hun paard wil poetsen of op stal wil zetten sla ik het af. "nee hoor, joh." En altijd weer die smoesjes. Ik heb geen geschikte kleren aan, dan worden die smerig. Het hoeft niet. Ik heb last van mijn gewrichten (door het slechte matras is inmiddels mijn rug vergroeid en heb ik dus vooral bij koud of vochtig weer erg last van mijn botten tot het punt dat ik niets meer kan vastgrijpen, erg vervelend maar in dit geval komt het me toevallig wel heel goed uit). Ik weet niet eens meer wat voor smoesjes ik allemaal heb verzonnen. Het is gewoon heel tegenstrijdig: ik weet vrij veel van paarden (zeker anatomisch!), maar vraag me iets dat met rijden te maken heeft en tja... dan kan ik alleen opdreunen wat ik gelezen of gehoord heb want ik heb er geen ervaring mee.
Ik voel me dan als een enorme sukkel. Ik kan niet rijden. Of valt het toch mee? Ik ben te bang voor de werkelijkheid.
Hoe moet je brokkelige hoeven uit een bloedlijn fokken? Daar weet ik meer van dan van rijden. Ik voel me er inmiddels zo onzeker over dat ik zelfs vrees voor het opstijgen, de teugels oppakken, een cap opdoen. Het is allemaal achter een enorme drempel verdwenen, die maar niet weg wil gaan. Hoe moet ik er overheenstappen?
Goed, toch maar de stoute schoenen aangetrokken en geinformeerd naar maneges in de buurt (ik woon in Amsterdam). De eerste stal die bij je opkomt is dan toch de Hollandsche Manege, waar je elke ochtend langskomt met de tram. Ik wil niet in een groepje lessen, goed, dat moet je zelf weten, nietwaar? Dus ga je informeren naar privéles. 50euro per uur. Nu ja, mijn vriend vindt dat het zelfs 100euro mag kosten als ik er maar wat aan heb en er lol mee beleef. Goed, geen probleem dus. Maar wat krijg je ervoor terug? Je krijgt les van een ongediplomeerd paardenmeisje. Nee, daar ga ik echt geen 50euro voor betalen. Dat is me toch te veel.
Dan ga je dus verder rondkijken. Geuzenveld. Dat is goedkoper, maar ja... het blijft een manege. Ik ben en blijf erg ongemakkelijk bij grote groepen mensen, dus hoe moet ik dat aanpakken. Erheen gaan is al een hoge drempel voor mij, laat staan vragen naar privéles, neen, privéles eisen zonder een eigen paard te hebben. Moeilijk? Eigenlijk helemaal niet. Maar het probleem is dat ik door een ellendige jeugd zo getraumatiseerd ben dat een pak melk kopen eng is en tegen een overvaller die een pistool tegen mijn schedel drukt te zeggen dat ie op mag rotten geen enkel probleem is. Bezopen? Nogal. Dus hoe dit aan te pakken? Ik heb iemand nodig die mijn handje vastpakt, maar wie? Het moet doordeweeks, mijn vriend zit dan in Friesland. Mijn beste vriendin werkt dan op het lab. Mijn broer zit dan in zijn atelier in Maastricht. Wie kan me dan helpen? Moet ik dan maar op zoek naar iemand die mij privéles kan geven bij een privéstal? Maar hoe dat aan te pakken? En wie wil er een absolute beginner op zijn of haar knol? Niemand toch? Ik ben zo bang dan dat paard de vernieling in te helpen, zo onzeker voel ik me erover.
Stel je niet aan. Ik weet het. Maar ja, het pak melk is al een enorme opgave. Een overvaller uitschelden blijkbaar niet.
Ik weet me er echt geen raad mee. Ik voel me zo rot. Hoe kan ik ooit een eigen paard bezitten als ik zelfs dit niet kan? Hoe kan het dat een opdrachtgever bezoeken aan de andere kant van het land geen enkel probleem is en dit zo moeilijk is dat ik het maar blijf uitstellen?
Ik weet niet of het goed staat. Ik weet dat als ik het eenmaal gepost zal hebben ik er vast enorm veel spijt van zal hebben. Het beeld dat mensen van me hebben valt misschien wel in duigen. Maar ik moet het kwijt. Ik val mijn vriend er al zo erg mee lastig. De hele tijd dat ge-'jamaar'. Ik wil zo graag gaan rijden, het eindelijk eens echt leren... maar ja, doordeweeks... privéles... die drempel...
Ik heb dit al maanden geleden neergeschreven maar durf het niet te posten. Wat moeten mensen niet van me denken? Wat moeten opdrachtgevers niet denken? Weet ze überhaupt wel iets van paarden? En dat is nu juist het probleem. Ik ben nu al meer dan een week ziek, ik gok dat het een fikse griep is. Schrijven lukt me zelfs niet. Opdrachtgevers wachten en wachten maar. En ik voel mezelf steeds zieliger. Dus dan kan dit er net zo goed ook bij.
Over een jaar is iedereen het weer vergeten. Morgen misschien al. Hoop ik dan.
. Wanneer je graag iets wilt, ga je ervoor. Je bent nooit te oud om wat te leren. Wat maakt het uit dat je van bepaalde dingen niets weet, daar zijn lessen juist voor. Probeer je zelf maar eens kwetsbaar op te stellen in plaats van jezelf anders voor te doen: "Het plezier wat je gaat delen met een paard, is dat meer dan waard". Neem les nu het nog kan, straks kun je het lichamelijk niet meer aan en dan heb je helemaal spijt. Wat je ook doet, doe het voor het te laat is. 
