Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-11-06 13:53

chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst door de TopicStarter : 07-11-06 13:53

Hallo allemaal,

ik vroeg me af hoe jullie omgaan met je chronische ziekte. Ik heb een ongedifferentieerde bindweefselziekte en mijn klachten wisselen nogal. Over het algemeen kan ik er goed mee omgaan maar soms wordt het me gewoon teveel en krijg ik huilbuien en depressieve gevoelens. Ik voel me dan onbegrepen en ik heb het gevoel alsof ik er helemaal alleen voor sta. Ik ben 24 en wordt af en toe doodziek van al die mensen die opmerken dat je je vast aanstelt want je bent tenslotte nog maar zo jong. Ja denk ik dan, ruilen?

Hoe is dat bij jullie. Is dit herkenbaar? Wat doen jullie eraan? Zijn er ook mensen die lid zijn van een patiëntvereniging en hoe bevalt dat je? Soms lijkt het me wel een fijn idee om met lotgenoten te praten maar ik ben bang dat je dan al snel vervalt in "oooh wat zijn wij toch zielig" en daar heb ik helemaaal geen zin in.

**Geplaatst**: 07-11-06 21:41

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 07-11-06 21:41

Ik was 21 jaar toen ik de diagnose fibromyalgie kreeg en een paar jaar later kwam er reactieve artritis bij.
Ik begrijp je heel goed, het is tenslotte ook niet niks om op jonge leeftijd iets te mankeren en niet alles meer te kunnen wat je wilt.
Dat er mensen zijn die domme opmerkingen maken...tjah ook dat heb ik meegemaakt en het is niet prettig te horen dat men je lui vindt.
Maar...JIJ weet wel beter! Jij weet wat je voelt..wat je wel en niet meer kunt ..en dat moet je onthouden. Die mensen die die opmerkingen maken weten gewoon niet wat er in je omgaat...en kunnen beter zulke opmerkingen voor zich houden!

In het begin dat ik de diagnose kreeg ben ik niet echt aardig geweest (heb het mijn ouders en broers goed moeilijk gemaakt met mijn humeur enzo)..ik had dat echt nodig om het te (proberen) accepteren (al weet ik niet of je een ziekte wel kan accepteren..er mee leren leven lijkt me beter geformuleerd)

Ik ben lid van een patientenvereniging maar ik moet zeggen dat ik nog nooit naar bijeenkomsten ben geweest, ik heb daar geen behoefte aan.
Ik praat veel met een vriendin van me, ze heeft MS en we kunnen elkaar gewoon goed opvangen en naar elkaar luisteren.

Je mag me altijd pben hoor om je verhaal kwijt te willen...

**Geplaatst**: 07-11-06 21:52

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 07-11-06 21:52

Ik was 17 toen ik een ongeluk kreeg, sinds die heb ik erg veel last van mijn rug. Ik kon niet goed meer lopen en niets meer wat ik eerst graag deed. Daar had ik het aan het begin ook erg moeilijk mee. Dat gaat nu aardig, maar af en toe heb ik ook van die "buien". Het gaat nu al een stuk beter met mij. Ik kan al weer een paar uur per dag naar school. Nu even niet, maar dat komt wel weer.

Het is vast niet zo erg als wat jullie hebben, want dat lijkt me erg lastig. IK praat er vooral met mijn vriend en ouders over. Andere mensen laat ik meestal gewoon weten dat het goed met me gaat. Doen jullie dat ook? Als ik me niet goed voel houd mijn vriend me meestal gewoon even goed vast. Daarna gaan we wat leuks doen. Dan voel ik me meestal al weer een stuk beter.

Nogmaals, ik denk niet dat het bij mij zo erg is als bij jullie. Ik weet ook niet of je wat aan mijn idee hebt. Maar als je met iemand wil praten mag je mij ook altijd pben.

**Geplaatst**: 08-11-06 17:35

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 08-11-06 17:35

het is zeker herkenbaar,alleen ben ikzelf mijn ergste vijand,in dit geval.
ik kan zelf heel moeilijk accepteren dat ik niet alles kan wat ik zo graag wil.
het praten(hetzij via forum,oid) met mensen die hetzelfde hebben,helpt mij veel.
soms om gewoon ff je frustratie te uiten,maar ook om practische tips,etc.

**Geplaatst**: 08-11-06 17:39

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 08-11-06 17:39

Tien jaar geleden ben ik ongeneeslijk ziek geworden, toen ik de boodschap, hooguit nog een jaar of twee mee.
Ik ben er nog steeds, ik heb wel besloten dat ik mijn tijd niet wil verdoen met mezelf af te vragen waarom ik e.d.

Stel dat ik 80 mag worden, dan kan ik nog ruim 50 jaar depri zijn.

Tuurlijk heb ik ook wel moeilijke momenten, vooral na een periode dat ik heel veel energie heb, en helaas is die niet oneindig.
Maar mijn lichaam zet me altijd weer op mijn plaats.

Bovendien leer als chronisch zieke heel goed te relativeren.

**Geplaatst**: 15-11-06 20:01

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 15-11-06 20:01

Toen ik 15 was is er bij mij ME gediagnostiseerd. Het was heel moeilijk om hier in eerste instantie mee om te gaan. Ik was al langere tijd moe en kon al niet mee gaan met de rest. maar nu was het echt de tijd om aan mezelf te denken. Dat was erg moeilijk. Er zat nu wel in een keer een naamplaatje aan maar andere zagen je niet anders. Ze zeggen wel eens, het is makkelijker als je een been mist of als je je arm gebroken hebt. In het tweede geval is het vaak nog beter aangezien je dan na 6 wk niet meer piept dat je pijn hebt. Want heb ik het meest moeite mee gehad. Dat mensen zoiets hadden van heb je nu alweer pijn, ben je nu alweer moe enz.. enz... Want die Jenna heeft altijd wat. Dat vond ik heel moeilijk. En dat blijft moeilijk. Ik voel me regelmatig depressief. Soms vraag ik me wel eens af of dat wel over gaat. Dat baard me wel zorgen... :'( Ik denk niet zozeer dat ik me depressief voel van de chronische ziekte maar meer wat er omheen allemaal om gebeurd is en trouwens nog steeds gebeurd. Ik voel me depri omdat ik me voordurend vergelijk met andere. In alles. Daar wordt ik erg onzeker en verdrietig van. Ik denk dan ook dat het het allerbelangrijkst is dat je hele lieve mensen om je heen hebt. Die je accepteren zoals je bent. En ik ben serieus al mijn toenmalige vrienden kwijtgeraakt. Maar ik heb nu wel "echte" vrienden er voor terug gekregen. Ik denk dat dat bij veel chronisch zieken het probleem is. Dat je niet geaccepteerd wordt door andere. Zolang andere je accepteren kan je je zelf ook beter accepteren denk ik.. Veel succes!

**Geplaatst**: 15-11-06 20:20

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 15-11-06 20:20

Tja, ik zeg dan tegen mezelf:"He is niet eerlijk en het is zwaar ....(vul maar in), maar het is nu eenmaal zo". Maar ik moet bekennen dat ik ook wel eens zin heb om gewoon even niks te doen en lekker te janken. Lucht erg op. De frustratie is meestal van wat je niet meer kan, maar je moet ook blijven kijken naar wat je nog wel kan en wat je nog kunt leren. Zo houd ik een positieve kijk.
Maar depressie hoort wel degelijk bij chronisch ziek zijn en als het erg wordt, kun je medicatie vragen.

Ik ben dan wat ouder (45), maar toch wordt het ook niet begrepen dat ik "niks" doe, en afgekeurd ben, omdat ik er verder gezond uitzie. Ik ga geen lijst opsommen wat ik allemaal heb, maar ik ben dus erg moe, en tegenwoordig weer wat nieuws erbij, neurologische problemen, wat zich uit in duizeligheid, misselijkheid (beide redelijk onder controle met medicijnen), lichtflitsen en andere feestelijkheden in mijn ogen (af en aan), spiertrekkingen, spierzwakte (ook komen en gaan). Ze zijn nog aan het onderzoeken waar het vandaan komt. De oorarts (bestrijd de duizeligheid) doet erg haar best, de neurologe minder. Volgend jaar worden er pas MRI´s gemaakt. Zucht.

**Geplaatst**: 26-11-06 23:25

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 26-11-06 23:25

Saar4 schreef:
Over het algemeen kan ik er goed mee omgaan maar soms wordt het me gewoon teveel en krijg ik huilbuien en depressieve gevoelens. Ik voel me dan onbegrepen en ik heb het gevoel alsof ik er helemaal alleen voor sta. Ik ben 24 en wordt af en toe doodziek van al die mensen die opmerken dat je je vast aanstelt want je bent tenslotte nog maar zo jong. Ja denk ik dan, ruilen?

Wat je hier beschrijft, dat is precies hoe ik het ook ervaar. Ik heb astma / allergieen (ja, ook voor paarden Knipoog

), en daarnaast heb ik rugklachten (scoliose). Ook ik ben de ene dag ook beter dan de andere. Ik wil niet teveel zeuren of klagen, omdat ik weet dat je dan zielig gevonden wordt, wat ik absoluut niet wil. Keerzijde is dat je er inderdaad alleen voorstaat. Mensen begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Laten je vervolgens alleen, omdat je toch maar zeurt en ze je niet kunnen helpen. En nee, dat is niet leuk. Ik had ook liever iemand die me begrijpt en met me meevoelt, maar dat is nou eenmaal niet zo. Daarbij moet ik ook nog zeggen dat contact met lotgenoten ook niks voor mij is. Die vind ik namelijk meestal zeikerig en zielig Haha!

Bovendien heb ik jaren geleden meegedaan aan een project waar ook lotgenotencontact bij was, en het beeld wat jij beschrijft klopt wat mij betreft helemaal. De een is nog zieliger dan de ander, en als ik dan thuis kwam voelde ik me niet bepaald prettiger, eerder depressiever door al het leed op deze wereld Knipoog

Mij bood het iig geen steun.

Eigenlijk vind ik het ook wel weer prettig om niet altijd te hoeven delen waar ik zelf heel veel moeite mee heb. Laat mij maar gewoon een dagje (of langer) in mijn eentje 'zielig' zijn, ik relativeer de boel wel weer en ga verder met mijn leven. Ook al is dat niet altijd prettig... maar voor mij beter dan medelijden.

Wat voor mij het best werkt is iemand die er altijd voor me is, als ik hem nodig heb. Die altijd voor me klaar staat, die me helpt inzicht te krijgen in mijn leven. Waar ik ongestraft tegen kan schelden en met wiens gevoelens ik geen rekening hoef te houden. Mijn dagboek Knipoog

Het helpt me op mindere dagen enorm om mijn frustraties te uiten, lekker subjectief te zijn en iedereen de schuld te geven van het mij aangedane 'leed', zonder daar andere mensen mee lastig te hoeven vallen. Voor mij is dat ideaal.

Je mag me altijd een pb'tje sturen of toevoegen op msn als je nog eens verder wilt babbelen!

**Geplaatst**: 27-11-06 00:09

Re: chronisch ziek zijn en depressieve gevoelens

Geplaatst: 27-11-06 00:09

Ik heb ook een ziekte, Ik kan je eigenlijk maar 1 ding zeggen, Luister niet naar anderen. Luister alleen naar jezelf, Je leert ermee leven.

Ik heb het vanaf me 4e, heb het er even moeilijk mee gehad, en nu is het niets anders dan normaal, Ik word er in ieder geval niet echt ongelukkig van.

Als je op een patiente vereninging gaat, heb je vaak *ik zeg niet overal* dat je dan van die verhalen krijgt hoe zielig ben ik.