Geplaatst ik wil eventjes wat aan jullie kwijt en hoop wat goede adviezen te krijgen. Het ligt nogal pijnlijk en moeilijk allemaal al lijkt het vast dat als je me verhaal leest je zou denken dat het allemaal wel meevalt. Maar adviezen zouden me echt verder helpen,, het zit zo.
Het gaat eenn beetje om wat ik met me vriend heb, het gaat eigenlijk echt harstikke goed. Ik ben nu 5 maanden verder met hem en we zien elkaar iedere dag en slapen samen enzo.
Als wij elkaar niet zien is dat soms heel erg moeilijk we houden echt zoveel van elkaar en zelfs nog steeds steeds meer dat we echt niet zonder elkaar meer zouden willen en kunnen.
Nou hebben we besloten dat we gaan samenwonen en vanaf 1 januari gaan we vast in een huisje van een ander proberen hoe het gaat, we hebben ook al een weekje samen vakantie gehad en dat was echt zo fantastisch alles verliep soepeltjes en we hebben geen zware woordenwisselingen gehad ofzo dus aan dat huis twijfelen we ook niet.
Het is alleen dat hij het heel erg druk heeft, hij werkt 40 uur en bijna iedere avond gaat hij zitten studeren. 4 avonden per week wordt het gewoon laat eerder hij echt met zijn aandacht bij mij kan zijn, denk aan 10 uur half 11 en dan is het snel douchen en naar bed, in bed nog wel wat praten maar that sit, we zijn dan allebei moe en moeten weer vroeg op en de volgende dag weer hetzelfde. We hebben wel het weekend maar dan moet hij vaak ook weer van alles doen.
Het is voor mij heel moeilijk om die tijd dat hij studeerd mezelf nog bezig te houden, ik ben bij hem dus wil dan ook met hem wat doen, als ik thuisblijf vallen de laatste uren ook zwaar.
Ben ik bij hem dan ga ik wel wat doen maar meer tegen me zin in, hij zit afgezonderd.
Nu gister bleek het zo te zijn dat hij de laatste weken wat had willen zeggen maar het niet kon uit angst voor mijn reactie. Hij heeft het te druk en wil een beetje minder opgefokt voelen enzo, ik ben er tenslotte vaak bij en dat ragt hij alles een beetje af om maar weer op tijd klaar te zijn om er dan vervolgens voor mij weer te zijn en dat valt hem moeilijk. Het zou betekenen dat we elkaar iets minder zouden moeten zien, terwijl die hele lange dagen al zo ontzettend lang zijn. Hij wil wel meer bij me zijn maar red dat gewoon niet, ik zou het ook zo fijn vinden als hij wat meer aandacht kon geven. het is af en toe zo moeilijk, zo gaat het al 4 maanden en we hebben er nog eentje te gaan. Maar juist nu is het zo moeilijk, ik kan die tijd wel vullen maar ik heb meestal toch niks meer te doen op dat tijdstip, het is zo slopend geestelijk. En als hij meer rust zou moeten creeeren betekend het dat de dagen waarschijnlijk nog langer worden en als dat niet gaat? wat gebeurd er dan?
Ik wil hem echt niet kwijt hij is alles voor me en op het moment zelfs de enige die me kan steunen als ik het echt moeilijk is, en dan is hij er ook voor me en ik wil er ook voor hem zijn.
Ik ben zo onzeker dat het fout kan gaan omdat ik teveel lijk op te eisen maar ik eis niks naar mijn idee, ik gun hem zijn studie en ook zijn rust maar wil er ook voor hem zijn want ook hij heeft mij hard nodig. En ik vindt dat als je bij elkaar bent ook iedere dag nog een beetje met elkaar moet kunnen praten ipv alleen maar te werken.
Beste vriendinnen vallen ook weg bij mij en mijn moeder heb ik ook niet veel aan de laatste tijd omdat ik haar bijna nooit alleen kan spreken. Hij is de enige waar ik nu echt wat aan heb en andersom net zo, het is slopend voor hem en ook voor mij. Deze hele maand november wogen de laatste lootjes al het zwaarst maar nu moet het zeker nog een maand zo verder gaan ondanks de feestdagen.
Wie kan mij goed advies geven, over hoe ik me op zou moeten stellen? & jij zou doen? ik wil dit echt niet verpesten, het lijkt wel een laatste kans
alstjeblieft...
sorry voor het lange verhaal , als je alles hebt gelezen..bedankt..
wacht eerst eens af hoe het over een jaar gaat 
. Probeer toch iets voor jezelf te zoeken. Ga 's avonds naar vriendinnen toe, tv kijken, lezen, internetten. Probeer jezelf te vermaken. 
