Geplaatst Mijn opa heeft al een hele tijd last van dementie.
het begon allemaal ongeveer 5 jaar terug. Ineens ging hij veel dingen vergeten, was snel boos. Ging rare dingen doen, was boos op zijn huisarts (geen flauw idee om wat...) wilde iedere keer van huisarts verwisselen, want geen een huisarts was volgens hem nog goed...
Ik kan me er niet veel meer van herinneren hoe hij nog was toen hij 'goed' was (klinkt vreemd maar ik kan het me gewoon niet meer herinneren)
Daarna ging het vrij snel met de dementie. Zo maar ineens liep hij wel eens weg van huis, als mijn oma net even naar boven was, liep hij snel weg.
We hebben hem is een keer terug gevonden met zijn gezicht helemaal open, toen was hij van de stoep gevallen....
Hij had toen nog vaak momenten dat hij wel eens 'helder' was. Als ik voorbij fietste riep hij wel eens heel hard: 'kijk daar gaat Marieke!' terwijl mijn oma en moeder toen nog niet eens doorhadden dat er ook maar iemand voorbij fietste.
maar er waren ook momenten dat hij niks zij, en hij kon je zo maar ineens een klap verkopen, hij heeft mijn oma wel eens laten vallen. Ze liep voorbij en ineens stak hij zijn been uit en mijn oma erover viel.
Het ging daarna steeds slechter, mijn oma deed altijd alle deuren op slot, zelfs als ze thuis was, dat hij niet meer weg zou lopen.
Op een dag was het hem wel gelukt en toen hebben we heel Vlissingen afgezocht naar hem, uiteindelijk had iemand hem thuis gebracht die wist wie hij was.
Mijn familieleden waren al een tijd bezig om hem te laten opnemen in een verzorgingstehuis voor dementerende mensen, maarja het zit overal helemaal vol en er was nergens plek...
Op het eind ging het gewoon niet meer. Sommige mensen worden weer een soort 'kleuter' als ze dement worden. Mijn opa helaas niet, hij werd agressief...
ik durfde toen niet meer alleen met hem in een kamer te zijn, hij kon je de hele tijd aankijken met een heel boos gezicht, ik was als de dood dat hij me ineens een klap gaf...
Uiteindelijk was er ergens plek in een tehuis en kon hij worden opgenomen. Toen hij eenmaal daar was had hij totaal geen besef meer van de bekende mensen om hem heen, hij herkende niemand meer en sprak ook amper.
Ik ben toen een keer naar hem geweest op zijn verjaardag, heel de familie kwam met taart, drinken, slingers en wij allemaal zingen in de hoop dat hij wat vrolijker zou kijken of ook maar iets zou herinneren, maar nee hoor helemaal niks.
Mijn nicht had toen net een kindje gekregen, toen had ze dat kindje in zijn armen gelegd en was ze er naast gebleven voor het geval dat er iets gebeurde. Ineens kwam er een enorme glimlach op zijn gezicht, toen ging hij lachen en zingen!!
Ongeveer een half jaar geleden moest hij overgeplaatst worden, omdat het tehuis waar hij inzit afgebroken werd. Er was toen net een enorm gigantisch en heel mooi verzorgingstehuis bij ons in de buurt gebouwd. (mijn oma woont om de hoek.) daar mocht hij toen heen.
Ik ben vandaag nog eens gaan kijken met mijn oma, toen ik hem zag liggen kon ik wel janken.
Normaal was hij altijd een vrolijke opa, kon je echt enorm mee lachen, was niet dik maar had een bol gezichtje. nu zag het eruit alsof hij dood was...
Schrok me echt helemaal wild toen ik zijn kamer binnen kwam. Hij lag op bed, vel over been. Hij wil niks meer eten dus heeft de dokter een speciaal vloeibaar recept voor geschreven (wat er trouwens echt ranzig uitzag...) hij heeft gewoon bijna geen vet meer, zijn gezicht is gewoon een schedel met vel erover heen. hij draagt zijn kunstgebit ook niet meer, het leek echt net een mummie gewoon.
Hij was een heel iel mannetje, er hingen nog foto's in zijn kamer van hoe hij eruit zag toen hij nog 'goed' was. Ik had tranen in mijn ogen, op die foto's was hij enorm aan het lachen, zag er echt als een gezellig opa uit. En nu zag ik iemand liggen die niet veel dagen meer bij ons is...
Het gaat echt berg afwaarts met hem. Hij heeft laatst een herseninfarct gekregen maar wel overleefd. Zijn ene kant is nog een beetje verlamd, maar het trekt een beetje bij.
Hij probeerde me oma nog te slaan toen ze naast hem stond maar ze is het onderhand gewoon gewend en weet wat ze moest doen.
ik daarintegen bleef veilig op een paar meter afstand staan. Ik weet dat het heel grof klinkt omdat het mijn opa was, maar ik was gewoon echt bang van hem geworden
hij maakte af en toe van die brullen en probeerde overeind te komen.Hij heeft een soort band om zijn buik zitten en is daarmee vast gebonden aan zijn bed, hij mag zijn bed niet uikomen want hij is zo mager dat hij gelijk om zou vallen...
Soms ging hij slapen en dan was ik de hele tijd aan het kijken of hij nog wel ademde, je zou echt zeggen dat hij niet meer bij ons was...
Toen ik na een uurtje weg ging, ging ik naast hem staan en toen zei ik: 'doei opa! ik ga nu weg!' en ik maakte nog een zwaai beweging naar hem.
Toen tilde hij zijn hand een beetje op en leek het net alsof hij probeerde terug te zwaaien. ik keek toen weer naar die foto's waarop hij enorm aan het lachen was, en toen keek ik weer naar hem. Hij was weer aan het slapen. Het zag er zo zielig uit, gewoon een klein hoopje mens....
ik vind het echt helemaal erg voor mijn oma. Haar daginplanning is gewoon helemaal aan mijn opa ingepast. iedere middag gaat ze om precies 3 uur naar hem toe en blijft ze daar een paar uur.
Wij gaan iedere dag langs mijn oma, mijn andere familieleden wonen door heel Nl, maar die komen minstens 1 keer per maand naar mijn oma en opa.
ik probeer mijn oma ook zo veel mogelijk met dingen te helpen, schrijf kerstkaartjes voor haar (ze is ooit eens een keer geschept door een auto en toen heeft ze haar pols gebroken en ze kan nu niet goed meer schrijven.)
ik heb er verder gewoon geen woorden meer voor. ik kan er echt wel om janken als ik mijn opa zo zie. Ik zie iedere keer weer dat beeld voor me, hoe hij in het bed ligt en dan weer die foto's van toen hij nog goed was.
Ik mis mijn opa enorm...
, het is echt verschrikkelijk moeilijk om te zien. Super dat je zo lief bent voor je oma.
Waren ze laatst op crematie geweest, waren ze weer thuis had ie tegen oma gezegd: Wat hebben we het weer gezellig gehad niet. 
(Oma blijft er wel vrolijk onder, ze gaat er goed mee om. Ik vind het wel zielig voor dr: ze heeft het ook meegemaakt met haar eigen moeder.) Maar verder waarmee ik gebleven was: Oma: En hoe heten je kleinkinderen, dus de kinderen van Ad en Renee? Opa: Ik wete het echt niet. Oma: Lilian en Joost. Opa: Oo, ik weet het echt niet meer. 
