hahahatsjoe schreef:Wat ontzettend goed dat je het niet opgeeft, dat je nog zo bezig bent met je dieren . Hopelijk wordt je gezondheid ook beter, in elk geval minder pijn. Wist niet dat CRPS zo erg kon zijn dat amputatie nodig is. Een vriendin van mij heeft het ook maar die hobbelt rond met een protese om haar been en doet eigenlijk alles. Jouw verhaal doet me beseffen dat het niet zomaar iets is.
Dankje wel:) opgeven zit niet in mijn systeem haha...ik probeer altijd wel een manier te vinden dat het wel mogelijk is.
Ja ik vind dieren geweldig ik heb ook altijd met dieren gewerkt. Ik vond het heerlijk de reden dat ik ooit begonnen ben met het werken met dieren was omdat dieren niet oordelen. Ze liegen niet en hebben geen vooroordeel...het maakt hun niet uit of je nu kruipend of op 1 been aankomt. Zolang je ze maar eten en aandacht geeft zijn ze snel tevreden. Dat vond ik zo fijn want ik hoefde nooit iets uit te leggen
Ja daar ga ik wel voor. Ik hoop snel af te kunnen bouwen van de medicatie want dat is nog het enige wat er voor zorgt dat ik nu niet helemaal gezond ben. Zodra ik de helft minder kan gebruiken hang ik de vlag uit.
Nee ik eerlijk gezegd ook niet..ik had ook nooit verwacht dat ik het zou zeggen. Haal mijn been er maar af. Ik wist niet eens wat het was in het begin tot dat ik op internet ben gaan lezen. Ik kwam toen in contact met iemand die crps had en geamputeerd was. Ik gaf haar een compliment dat ze zo positief was ondanks de situatie en dat ik hoopte ook geamputeerd te worden. Haar reactie vond ik zo bot en ik heb toen ook terug gestuurd dat alles wat ik zei ik dat nu niet meer meende. Want ze zei dat voor alleen pijn de chirurg niet ging amputeren. Ik was zo verbaasd en boos want ik had niks gezegd over welke vorm ik had en waar haalde ze het vandaan.
Toen ik uit eindelijk in maart 2020 de warmte foto's zag en met mijn eigen ogen kon zien wat ik al die tijd gevoeld had viel er zo'n last van mijn schouders dat ik nu de bevestiging had dat ik niet gek was of aandacht zocht maar dat er echt wel iets aan de hand was.
Ik heb heel lang bij een fysio gezeten en hij had 3 crps patiënten. 2 vrouwen die het aan hun hand/arm hadden en ik.
Bij 1 mevrouw ging de fysio goed en kon ze steeds meer.
Bij de andere mevrouw was het nog onduidelijk maar de functie kwam langzaam terug en bij mij ging het steeds slechter
Als je mijn enkel vast pakte voelde je het kraken van binnen en het zat muurvast en ik jammerde het uit van de pijn. En dan bij mijn scheenbeen voelde ik niks want die zenuwen waren zo kapot dat ze gewoon weg waren.
Mama zegt wel daarin is er niks veranderd want als ik je nu daar aanraak voel je het ook niet:)
Wauw wat knap van je vriendin dat ze alles kan en doet!
Dankje wel lief