Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 69 van de 91 [ 2264 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1 ... 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72 ... 91  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

[VER] Ik heb je liever dan lief…

 
Profiel   

Zo deze komt even binnen. Echt super geschreven, je leest/voelt alle emotie.
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 15-01-22 09:27 



 
Profiel   

Jij bent GOOOEEED!!

Link naar dit berichtGeplaatst: 15-01-22 13:57 



 
Profiel   

wauw, janken hier......

Link naar dit berichtGeplaatst: 15-01-22 17:22 



 
Profiel   

*\o/* *\o/* *\o/*
soeboenoe schreef
Als het schrijven goed wil vlotten, duurt het misschien geen week O:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 15-01-22 18:21 



 
Profiel   

Ik heb een klein stukje voor jullie vandaag.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De zuster antwoord haar dat ze het door zal geven en dat ze hem dan zo kan verwachten. Ik merk wel dat ze nu niet goed weet wat de relatie tussen Daniël en mij dan betreft, aangezien zij ook weet dat ik mee ben geweest de operatiekamer in. Ik schenk er niet te veel aandacht aan en probeer om mijn volledige focus op Daniël te leggen die nog steeds ontzettend rustig is.

‘Ik weet wat je wil zeggen Syl, maar ik kan hem niet ontzeggen dat hij zijn kind ziet.’ – alsof ze mijn gedachten leest.
‘Het is jouw kindje Daniël, het maakt niet uit wat mijn mening is, je moet doen wat voor jou goed voelt.’
‘Hij moet ook zien wat hij gedaan heeft… Hij heeft me mijn kind afgenomen…’ – en midden in die zin breekt ze, haar stem vervormt en haar hele gezicht vertrekt naar een verdriet dat niet in woorden te vatten is. Met haar vrije hand veegt ze de tranen weg voordat deze van haar gezicht vallen. Het lijkt echter of ze zich groot wil houden, aangezien ze een paar keer diep ademhaalt en de opwellende tranen weer weg knippert.
‘Je mag best verdriet hebben hè, dat hoef je echt niet te verbergen voor mij.’
‘Ik wil het niet verbergen, maar ik wil de momenten die ik nog heb niet verspillen aan tranen en huilbuien. Ze is nu nog zo perfect, ik wil haar zo herinneren. Ik wil nog even in de illusie leven dat ze nog meekrijgt hoeveel ik al van haar houd, dat ik echt heel goed voor haar heb willen zorgen en dat ze meer dan welkom is geweest.’ – terwijl ze dit zegt, wijkt haar blik geen seconde van haar kindje, haar dochtertje en bij mij kom het keihard binnen. Het is voor mij de gehele tijd een soort film geweest waarin ik toeschouwer ben geweest, waarin emoties vlak zijn geweest en het niet voelt alsof het de realiteit is waarin we zitten. Haar liefdevolle betoog aan haar dochter, waarin ze haar onvoorwaardelijke liefde uit, prikt dwars door de bubbel heen en zet me met beide benen op de grond.

Ze is haar dochtertje verloren.

Alsof iemand alle deurtjes in mijn lijf open heeft gezet, stroom ik over van wat er zich aandient. Het enorme respect naar Daniël toe, die de enige en laatste momenten met haar dochter zo vredig mogelijk door wil brengen, de enorme liefde die ik voor haar voel omdat ze zo’n immens mooi persoon is, withete woede naar Niels voor wat hij haar heeft aangedaan en tegelijkertijd kamp ik met een berg aan schuldgevoel. Ik ben de trigger geweest in dit hele verhaal. Als ik niet bij haar langs zou zijn gegaan, zouden we niet op dit punt zijn beland, zou Niels niet als een razende tekeer zijn gegaan en zou ze nu geen afscheid hoeven nemen van haar dochter.
Ik voel me een gruwelijke egoïst en mijn hele lijf wordt steenkoud. Ik trek mijn handen terug van het bed en vouw ze tegen mijn buik aan terwijl ik licht vooroverbuig.
We horen voetstappen op de gang en ik ga er in ieder geval vanuit dat dit Niels is.

‘Ik zal jullie zo alleen laten.’
‘Nee, je hoeft niet weg.’

Ik kan geen protest meer geven, want in de deuropening staat een schim van Niels. Zijn schouders hangen af, zijn armen hangen levenloos langs zijn lichaam en hij durft niet op te kijken van de grond. Niemand van ons drieën zegt iets en de sfeer is meer dan ongemakkelijk te noemen. De verpleegster neemt hem bijna aan de arm mee naar het bed van Daniël. Ze zet een stoel neer achter Niels, waar hij voorzichtig op gaat zitten. Zonder woorden te wisselen, gaat Daniël wat meer rechtop zitten en reikt het bundeltje aan Niels die het met de grootste zorg aanpakt en in zijn arm legt. Zijn hand naast het kleine meisje ziet eruit als een reuzenhand. Met zijn wijsvinger aait hij langs het gezichtje en barst uit in enorm gesnik. Onder zijn adem hoor je hem aaneengesloten “het spijt me zo” fluisteren. Ik kijk van het Niels tafereel naar Daniël en ik zie welgeteld één traan over haar wang lopen die ze wederom vlug weer wegveegt. Niels staat op en wil Daniël omarmen, maar ze deinst terug en steekt haar handen uit om haar dochter weer in haar armen te kunnen sluiten.

‘Wil je haar een naam geven?’ – Niels probeert voorzichtig iets van een gesprek op gang te krijgen.
‘Nee, ze is perfect zoals ze is. We hebben het recht niet om haar een naam te geven.’ – ik zie dat haar lippen zich samenpersen tot een dunne lijn om alle lelijke dingen die ze nu zou willen zeggen niet uit te spreken.
‘Het spijt me zo Daniël…’
‘Ik wil de tijd die we hebben niet verdoen met dit soort gesprekken, straks is ze er niet meer. Nooit meer.’ – Niels slaat een hand voor zijn gezicht, alsof de woorden hem daar zojuist keihard geraakt hebben.

De rest van de avond spenderen we in stilte, niemand weet hoe hiermee om te gaan, maar we respecteren elkaars aanwezigheid. Sommige momenten zit Niels met hun dochter in zijn armen, maar de meeste tijd is het Daniël die haar vasthoudt, wiegt en er onophoudelijk naar kijkt. Als de nacht zich aandient, komt de verpleegster ons vertellen dat Daniël echt even haar rust moet pakken en moet proberen of ze wat kan slapen. Het meisje wordt weer in het wiegje naast het bed van Daniël gelegd en Niels en ik worden verzocht om in ieder geval voor even de kamer te verlaten. Een van ons zou hier vannacht mogen blijven, waarop Daniël heel duidelijk is dat dat Niels niet is. Het kwetst hem zichtbaar, maar hij mag morgen terugkomen om definitief afscheid te nemen. Daniël heeft namelijk besloten om haar dochtertje naar het mortuarium van het ziekenhuis te laten brengen morgen, omdat ze niet wil zien hoe haar dochtertje “verandert”. Niels en ik verlaten gelijktijdig de kamer, maar ik loop bewust een andere kant op dan hij. Ik ben er nog lang niet aan toe om hem over wat dan ook te spreken.

Link naar dit berichtGeplaatst: 17-01-22 15:05 



 
Profiel   

slik dit is echt zo heftig.... je wordt echt in het verhaal gezogen, je gaat een mening vormen, je gaat iemand gewoon haten.... Goed geschreven....

Link naar dit berichtGeplaatst: 17-01-22 15:17 



 
Profiel   

Wat een verrassing! Maar ook wat voor één zeg, pff. Heftig. Ontzettend goed geschreven weer.

Ik begin wel te begrijpen hoe het nu richting de proloog kan gaan... :\

(Wellicht mierenneukerij, maar ik zou persoonlijk schrijven 'buiten adem' in plaats van 'onder de adem' :o )

Link naar dit berichtGeplaatst: 17-01-22 17:31 



 
Profiel   

Kippenvel, wat een achtbaan.
Komt echt keihard binnen |(

Link naar dit berichtGeplaatst: 17-01-22 22:47 



 
Profiel   

Heel tof!

In het begin had ik weinig met de hoofdpersoon/ personen. Nu beginnen ze meer diepte te krijgen. Daar hou ik van.
Ik hoop dat we nog wat meer leren over Niels, zodat we zijn heftige reacties leren begrijpen en wat sympathie kweken.

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-01-22 22:49 



 
Profiel   

Het was nog niet eens vrijdag. En wat voor cadeautje heb je ons gegeven <3

Ik stond daar echt in die kamer. Goed beschreven

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-01-22 05:40 



 
Profiel   

Ik slenter wat rond in de hal van het ziekenhuis, ik denk dat ik ongeveer een uurtje alleen maar rondjes heb gelopen zonder een heldere gedachte te hebben. Wanneer ik terugloop naar de kamer waar Daniël verblijft, kom ik langs verschillende kamers van waaruit ik gehuil van een baby hoor komen. Ondanks dat het technisch gezien niet mijn kind is, voelt het ontzettend oneerlijk dat die andere mensen wel een levend kindje mogen verwelkomen en wij morgen afscheid moeten nemen van wat een prachtige baby had moeten worden.
Ik kom de kamer ingelopen en zie ik Daniël met haar rug naar het wiegje liggen, ergens hoop ik dat ze al slaapt, want dit zal een enorme aanslag zijn op haar gestel. Als ik weer op mijn vaste stoel neerzak, zie ik dat ze strak voor zich uit ligt te staren.

‘Kom je bij me liggen?’
‘Ik weet niet of dat mag.’
‘Maakt me niks uit, ik heb het echt even nodig dat je me vasthoudt.’

Ik loop om haar bed heen en nestel me op het randje bed dat er nog over is. Ik sla mijn arm om haar heen en voel dat ze ligt te rillen.

‘Heb je het koud?’
‘Ik ben gewoon op.’
‘Probeer wat te slapen.’
‘Ik kan niet slapen Syl, heel deze avond blijft door mijn hoofd spoken als ik mijn ogen dicht doe.’
‘Het spijt me Daniël… Het spijt me zo…’
‘Jij bent niet als een beest tekeergegaan.’
‘Maar ik ben wel de aanleiding geweest.’
‘Al had ik een orgie thuis georganiseerd, hij had nooit zo tekeer mogen gaan.’
‘Ik vind het wel heel knap dat je hem wel zijn afscheid gunt.’
‘Het is en blijft ook zijn kind en hij heeft er ook echt van gehouden. Ik denk dat er iets geknapt is bij hem, ik praat het niet goed, maar we hebben ook veel voor onze kiezen gehad.’
‘Ik wil hem nooit meer zien na morgen, maar dat is een gesprek voor een andere keer. Het is wel echt beter als je probeert om een klein beetje uit te rusten.’ – ik probeer zonder haar of mezelf pijn te doen iets dichter tegen haar aan te gaan liggen.
‘We zien wel Syl. Voor nu kan ik echt niet in de toekomst kijken.’

Een diepe zucht volgt, we zeggen beide niets meer. Ondanks dat het me best wel wat moeite kost om in slaap te komen, sukkel ik op een bepaald moment toch wat in. Ik droom levendig, iedere keer komt het gezicht van Niels voorbij, die onmetelijk woedende blik is het hoofdonderwerp van mijn dromen. Ergens halverwege mijn slaap schrik ik wakker in een leeg bed, in het donker zoek ik om me heen naar Daniël. Ergens uit de donkerte hoor ik “Shh” en als mijn ogen een beetje aan de kamer gewend zijn, zie ik Daniël op de stoel naast het wiegje zitten.

‘Daan, je mag helemaal niet uit bed. Kom, dan ga ik eruit.’
‘Ik word gek in bed, ik blijf maar malen.’
‘Ik snap je lief, maar je hebt net een operatie achter de rug, kom alsjeblieft weer in bed liggen.’ – met wat moeite zie ik haar terug naar bed schuifelen, als ze eenmaal ligt ga ik weer op de stoel naast haar bed zitten.
‘Kan ik iets voor je doen?’
‘Wat zou jij doen?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Als het jouw kind zou zijn geweest.’
‘Ik weet het niet Daniël… Ik denk dat het er meer om gaat wat jij fijn vindt.’
‘Ik wil geen groot afscheid, ik wil niet al die mensen onder ogen komen die het dan “oh zo erg” vinden.’
‘Wil je wel een afscheid?’
‘Ik heb morgen mijn afscheid al… Waarom zouden al die anderen afscheid moeten nemen van mijn kindje? Ze hebben alleen mijn zwangere buik meegekregen.’
‘Jij moet een goed afscheid hebben, je hoeft helemaal geen rekening met anderen te houden.’
‘Is het heel verschrikkelijk als ik haar hier achterlaat?’
‘Als dat voor jou beter voelt, is het helemaal niet verschrikkelijk.’
‘De verpleegster heeft gezegd dat ik morgen nog een gesprek krijg met een hulpverlener, om zeker te weten dat ik geen spijt krijg van bepaalde beslissingen.’
‘Nou dat is toch fijn?’
‘Ik ben bang dat diegene me van alles aan gaat praten. Ik wil geen crematie, geen begrafenis, ik wil morgen afscheid nemen en daarna gewoon verdriet mogen hebben om het verlies van mijn lieve meisje.’
‘Lieve Daan, als dat is wat je wil, zal diegene je morgen echt niets anders aan willen praten. Het gaat erom dat jij het een plek kunt geven, als jij geen crematie of begrafenis wil, hoeft dat niet.’
‘Lief van je.’
‘Dat is wel het minste dat je verdient.’

Ik geef voor hoe goed dat gaat in het donker een kus op haar voorhoofd dat ontzettend warm aanvoelt. Hopelijk is dat gewoon van de vermoeidheid en alle indrukken, koorts zou de situatie echt niet beter maken.
Na een tijdje lijkt het erop dat ze toch in slaap gevallen is, of in ieder geval rustiger in bed ligt. Ik kijk op mijn telefoon naar de tijd en zie dat het al bijna 6.00 in de ochtend is. Een grote gaap ontsnapt me en ik leg mijn hoofd nog even neer op haar matras. Ik word weer wakker van de verpleegster die de ochtendronde komt doen en aan Daniël vraagt of ze misschien een kop thee wil en eventueel iets van een licht ontbijtje.
Het ontbijtje slaat ze af, maar gelukkig wil ze wel iets drinken. Ik merk aan haar dat ze er veel moeite mee heeft vandaag. Ze is wat nors en staart geregeld in de verte. Na haar thee vraagt ze of ik haar wil helpen door haar dochtertje bij haar te leggen.

‘Ze is nu echt heel erg koud en stijf… Ik herken haar al bijna niet meer.’ – als ik heel eerlijk ben, is ze al veel meer verkleurd dan ik verwacht had. Waar ze gisteren nog een heel klein beetje een rozige gloed had, is ze nu behoorlijk blauw/grauw.
Ik ga naast haar staan en sla een arm om haar schouders, ik weet echt niet wat voor antwoord ik haar kan geven. Misschien dat ze nog een herinnering wil aan dit moment?

‘Zal ik nog een foto maken van jou met je dochter? Dan heb je nog iets tastbaars later.’
‘Misschien moet ik dat maar doen, al is het maar dat ik later nog eens naar haar kan kijken.’

Met mijn telefoon maak ik een paar foto’s van haar met haar dochter en een paar foto’s van het meisje in het bundeltje doeken. Ik vind het ergens heel moeilijk, ik wil niet weten hoe moeilijk het voor haar is.
Na een poosje reikt ze me het bundeltje weer aan en als automatisch wil ik haar eigenlijk weer in het wiegje leggen, maar ze vraagt of ik even naast haar wil zitten met haar kindje.

‘Staat je goed.’ – met een wrange lach probeert ze de sfeer wat minder zwaar te maken.
‘Ooit misschien.’

Er wordt op de deur geklopt en Niels staat weer in de deuropening. Ook hij ziet eruit alsof hij door een trein is overreden. In een reflex sta ik op en geef hem zijn dochter om vervolgens aan de andere kant van het bed te gaan zitten.

‘Hey meisje…’

Meer kan hij niet uitbrengen voordat hij weer in een luid gesnik uitbarst.

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 16:11 



 
Profiel   

;( ;( snik

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 16:45 



 
Profiel   

Jeetje wat heftig weer, pffff wat een achtbaan voor emoties

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 16:52 



 
Profiel   

pffff je schrijft het zo ontzettend goed dat het gewoon echt heftig is om te lezen

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 16:54 



 
Profiel   

Prachtig geschreven weer..ik wil zo graag doorlezen..

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 17:27 



 
Profiel   

Gewoon kippevel...

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 18:53 



 
Profiel   

Weer janken hier, wat zet je het verhaal goed neer. Wederom chapeau!

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 18:55 



 
Profiel   

Wauw, ook mij raakt het heel erg diep dit stuk. Super knap geschreven weer. Ik kan niet wachten op het volgende stuk.

Link naar dit berichtGeplaatst: 21-01-22 23:41 



 
Profiel   

Chapeau2002 schreef
Prachtig geschreven weer..ik wil zo graag doorlezen..


Dit.. Echt zo mee slepend verhaal, heel mooi en intens geschreven _/-\o_

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-01-22 00:16 



 
Profiel   

Eens met al het bovenstaande. Alleen voor mij persoonlijk, is dit wel genoeg voor dit stuk. Qua 'gehuil' etc. Mag wel weer wat spanning inkomen!

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-01-22 07:56 



 
Profiel   

Dankjulliewel! :)

@ApplePapple ik snap je helemaal, maar het is wel cruciaal in het verhaal. Het is echter ook niet zo dat ik er 100 pagina's aan ga besteden.

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-01-22 11:50 



 
Profiel   

soeboenoe schreef
Dankjulliewel! :)

@ApplePapple ik snap je helemaal, maar het is wel cruciaal in het verhaal. Het is echter ook niet zo dat ik er 100 pagina's aan ga besteden.


Nee dat begrijp ik! Het was absoluut ook geen kritiek hoor maar meer een persoonlijke mening :o

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-01-22 12:33 



 
Profiel   

Ik snap dat het bij het verhaal hoort maar dit is toch allemaal dat anders dan het voorgaande wat ik spannender vond en meer op zat te wachten dan dit stukje.

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-01-22 14:47 



 
Profiel   

Nog 100 pagina's mag best hoor :D

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-01-22 19:34 



 
Profiel   

Wanneer hij weer enigszins bedaard is, komt de verpleegster binnenlopen en vraagt hoe Daniël vandaag wil laten verlopen. Daniël op haar beurt, antwoord dat ze voor de middag afscheid genomen wil hebben omdat ze haar dochtertje al haast niet meer herkent en wil voorkomen dat ze nog verder verandert in haar zicht. Niels heeft er duidelijk moeite mee, maar houdt zijn mond. Hij weet heel goed dat hij zijn zeggenschap hierin compleet heeft verspeeld. Ze spreken af dat een medewerker van het mortuarium het kindje om 10.00 komt halen, dan hebben ze nog welgeteld 2 uur om afscheid te nemen. In deze tijd besluit ik om me op de achtergrond te houden, ik blijf wel in de kamer, aangezien Daniël aangegeven heeft dat fijn te vinden.
De korte wisseling van woorden tussen Daniël en Niels laat ik compleet aan me voorbijgaan. Ik observeer Niels en vraag me af waar die onmetelijke woede-uitbarstingen vandaan komen. Als je hem zo ziet zitten, met zijn ziel onder zijn arm, zou je niet verwachten dat hij de controle zo erg verliest dat dit het resultaat is. Je merkt aan alles dat het gevoel van spijt uit iedere porie van zijn lijf lijkt te komen. Zijn houding is veranderd van dominant naar compleet onderdanig, als Daniël zou kikken zou hij in het gelid springen. Ik merk tevens dat ik zo’n intense haat voel voor deze man, maar dat dit niet enkel gericht is op het feit dat hij wel met haar heeft mogen zijn zonder daarbij stiekem te doen. Er is iets aan hem, in hem, dat ervoor zorgt dat mijn intuïtie als een dolle schreeuwt dat er zoiets enorms niet aan hem klopt. Zelfs in deze kwetsbare staat voelt het of er iets achtergehouden wordt, dat hij niet 100% oprecht is. Ik geloof ergens wel dat hij denkt dat hij van Daniël houdt en dat ze gelukkig zijn geweest samen, maar als ik hoor hoe hun relatie in elkaar steekt en is geweest, voelt het meer als pappen en nathouden in plaats van oprecht gelukkig zijn samen.
Hoe Daniël ook over hem heeft gesproken, dat hij in het begin wilde zorgen dat iedereen gelukkig zou zijn. Het zou toch juist moeten zijn dat je gelukkig bent samen, dat het fijn is om bij elkaar te zijn en dat er niet “gezorgd” hoeft te worden dat iedereen gelukkig is. Het voelt haast manipulatief.

Niels kijkt een paar keer in mijn richting voordat ik merk dat ik al lange tijd onophoudelijk naar hem aan het staren ben. Als onze blikken elkaar kruisen, trekt mijn maag samen. Ik voel dat hij mij verantwoordelijk houdt voor deze situatie, in een fractie van een seconde zie ik weer die vernietigende blik in zijn ogen. Zijn ogen lijken op zo’n moment echt gitzwart te worden. Normaal gesproken zou ik degene zijn die het oogcontact verbreekt, maar ik wil me zeker in deze situatie niet laten kennen. Zonder mijn gezichtsuitdrukking te veranderen blijf ik hem recht aankijken, zijn neusgaten verwijden zich en ik zie het trekje onder zijn oog weer. Ik merk dat ik de vensterbank waar ik tegenaan sta steviger vastgrijp en de adrenaline weer door mijn lijf begint te gieren. Hij trekt zijn schouders naar achteren en staat in een ruk op, voor een kort moment denk ik dat hij me hier ter plekke weer aan gaat vallen. Echter draait hij zich om en loopt de kamer uit. Ik haal een hand door mijn haar en zucht. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Daniël naar me kijkt, maar ik durf haar op het moment eigenlijk niet aan te kijken. Ik wil haar namelijk niet opzadelen met mijn gemoedstoestand.

‘Kom eens hier.’ – het klinkt behoorlijk dwingend.

Ik ga naast haar bed zitten, met mijn handen in mijn schoot gevouwen en mijn ogen gefixeerd op mijn handen. Ze pakt een van mijn handen en legt deze op haar buik, ik voel de opgezette wond onderaan haar buik door de stof van haar ziekenhuisgewaad heen.

‘Dit is een resultaat van dat hele gedoe dat zich zojuist ook weer afspeelde. Besef je even wat dat inhoudt.’ – ik wil mijn hand wegtrekken uit schaamte, maar ze houdt deze met een stevige grip op de plaats.

‘Je mag kwaad, woedend of zelfs bang zijn op en van hem, daar heb je alle recht toe na gisteren, maar houd alsjeblieft even je fatsoen hier en lok hem niet uit zijn tent.’

Ze laat mijn hand los en ik waag me aan haar ogen, deze staan koud en star. Een koude rilling gaat door heel mijn lijf, het voelt of ze alle gedachten die ik nu zou hebben meteen kan zien.

‘Sor…’
‘Nee, geen sorry, want dat meen je niet. Je hebt geen seconde spijt van die uitwisseling van blikken van net. Laat hem op dit moment gewoon met rust. Anders ga je maar een rondje lopen of een kop koffie halen, ik wil dat gedoe hier en nu gewoon niet hebben, duidelijk?’ – de enige keer dat ik haar gezicht zo heb gezien, was nadat ze me gezegd heeft dat ik ver uit haar buurt moest blijven.
Ik knik naar haar en kijk vervolgens weer naar mijn handen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan… Dat ze op zo’n moment als dit nog als scheidsrechter tussen Niels en mij in moet gaan staan, gaat echt veel en veel te ver.
Na een paar minuten in stilte te hebben gezeten, komt Niels de kamer weer binnen met een kop koffie, hij kijkt nogmaals het wiegje in voordat hij weer gaat zitten en zich tot Daniël wendt.

‘De verpleegster vertelde me net dat ze haar zo op komen halen, wil je haar nog even vasthouden?’
‘Ik weet het niet Niels… Ze is stijf, blauw en koud, ze lijkt niet eens meer op het meisje dat ik voor de eerste keer vast heb gehouden.’
‘Hierna kan het niet meer.’
‘Jij mag haar best nog vasthouden als je dat graag wil.’

Niels pakt het bundeltje weer uit het wiegje en houdt het nog even kort in zijn armen voordat de medewerker van het mortuarium met de verpleegster de kamer binnen komt stappen.
Als Niels haar weer in het wiegje legt, vist hij uit zijn jaszak nog een heel klein knuffelkonijntje wat hij bij haar legt.
Wanneer ik van het tafereel naar Daniël kijk, zie ik dat ze de tranen in stilte over haar wangen heeft lopen. Ze aait nog een keer langs het gezichtje en kijkt daarna Niels aan.
Niels legt een arm om haar heen en ze leunt tegen hem aan. De man die het wiegje meeneemt zegt nog tegen ons dat hij goed voor haar zal zorgen, dat ze netjes behandeld zal worden en dat ze altijd nog mogen vragen of ze toch nog even terug mag komen.

Als ze de hoek om zijn, stort Daniël helemaal in. Ze grijpt zich vast aan Niels en begraaft haar gezicht in zijn trui, hij slaat zijn andere arm ook om haar heen en kroelt wat door haar krullen. Bij hem lopen de tranen ook onophoudelijk over zijn gezicht. Ik voel me op dit moment een complete buitenstaander, ik heb een enorme brok in mijn keel en voel ontzettend veel onmacht, maar er zijn geen tranen, er is geen behoefte om uit te barsten in paniek-gesnik en het voelt ook compleet niet als mijn plaats om nu iets van troost te bieden. Ze delen zo innig hun verdriet, dat ik daar niet bij pas.

Na een bepaalde tijd, zwakt het tafereel af en laat Daniël zich weer tegen haar kussen in bed zakken. Ze veegt de resterende tranen van haar gezicht af en haalt een paar keer diep adem. Ze drukt op het knopje om de verpleegster te roepen, die kort daarna binnen komt lopen.
Ik verbaas me wederom over de kalmte waarmee ze de verpleegster toespreekt, ze wil geen gesprek met de hulpverlener en geeft aan heel graag naar huis te willen.
De verpleegster geeft aan dat het verstandiger is om zeker nog een nacht hier te blijven in verband met de keizersnede en de nacontrole, maar veel ruimte om dit te opteren krijgt ze niet. Daniël is vastbesloten dat ze vanavond nog naar huis wil. De verpleegster oppert nogmaals om nog een nachtje te blijven, maar wanneer hier afkeurend op gereageerd wordt, krijgt Daniël een aantal voorwaarden waaraan ze moet voldoen voordat ze vanavond naar huis toe mag.

Een van die voorwaarden houdt in dat ze aan kan geven wie er voor haar gaat zorgen en hoeveel dat gaat zijn. Dit is het moment dat mijn hartslag weer omhooggaat. Ik heb het idee dat de tijd tussen de vraag van de verpleegster en het antwoord van Daniël uren duurt. Wanneer het eindelijk tot me doorgedrongen is dat ze gezegd heeft dat Niels voor haar kan zorgen, geloof ik niet dat ik gehoord heb wat ik net gehoord heb.
Volgens mij hangt mijn mond compleet open en verdwijnen mijn wenkbrauwen in mijn haarlijn als ik in totale verbazing naar Daniël kijk. Ik heb niet de verwachting gehad dat ze zou zeggen dat ik wel voor haar zou gaan zorgen, maar dat ze van alle mensen Niels daarin vertrouwt na wat er gisteren is gebeurd…
Daniël negeert mijn non-verbale vraag om uitleg compleet en ik durf het op dit moment ook niet aan om in de richting van Niels te kijken. Nog voor de verpleegster klaar is met het doornemen van de voorwaarden, sta ik op en loop de kamer uit. Ik neem op dit moment het advies van Daniël maar om een kop koffie te gaan halen, aangezien ik blijkbaar weer ingeruild word voor Niels en ik het ongepast vind om daar nu in die ruimte over te gaan zitten mokken. Beneden in de hal van het ziekenhuis zit een kiosk waar je broodjes en koffie kunt halen en ik bestel een grote koffie. Met mijn gruwelijk hete koffie loop ik naar buiten en waar ik al die tijd nog geen behoefte heb gehad aan een sigaret, overvalt het me nu zo heftig dat ik naar de eerste de beste toe loop die een sigaret lijkt te hebben.
De beste man is zo aardig om me een sigaret en een vuurtje te geven om daarna weer door te lopen naar zijn auto.
Als ik tegen een paaltje hang, denk ik weer even terug aan dat vreemde oude mannetje dat bij me kwam zitten na de zoen met Daniël bij hen thuis op de bank. Hoe heette hij ook alweer?
Zijn naam komt niet meer bovendrijven, maar zijn boodschap wel: “Alles is overkomelijk en niets duurt voor eeuwig.”
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 24-01-22 15:24 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 69 van de 91 [ 2264 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1 ... 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72 ... 91  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen