Omdat de foto's geen succes waren hier maar een gedicht...
Het gedicht:
"Een verborgen persoonlijkheid."
Soms voel ik de stilte,
de eenzaamheid diep in mij.
Een gevoel, zo kwellend omdat je jezelf mist.
Niemand die je begrijpt,
je gevoelens kan zien.
Diep van binnen,
is het licht verdwenen.
Ik kan lachen,
als me ziel huilt.
Mijn gezicht spreekt een taal,
een taal die ik zelf niet ken.
Diep in mij,
heerst het kwade.
Gevoelens die ik niet kan verwerken.
De traan die over mijn wang rolt,
is maar een klein deel van mijn verdriet.
Een stukje wat ik los kan laten,
maar de rest kleeft aan me ziel.
Me leven verberg ik,
door het masker op mijn gezicht.
Het leven kwelt me tot dat ik het licht puntje niet meer zieā¦.