Bokt.nl

prompter schreef:

Waar komt je paard vandaan dan? Mijn dravermerrie die ook gekoerst heeft vanaf haar 3e is kerngezond 26 geworden. Heeft je paard als tweejarige al koersen gelopen, en weet ie ook bij welke trainer?

Sunnda schreef:

Je weet in welke richting je moet zoeken dus ik zou de dier laten onderzoeken door een DA en als de uitkomst slecht is laten inslapen.

Verder schrik ik enorm hoeveel mensen het normaal vinden om op basis van zo'n totaal oncontroleerbaar verhaal een dier in te laten slapen.
Waarschijnlijk betekent gewoon een gebrek aan (geld voor) onderzoeken.

Eerst de feiten dan de emoties.
In ieder geval wel als je iets wilt doen wat je niet terug kan draaien.

En als mensen zeggen een paard leeft in het hier en nu, zeg je ook meteen waarom die reading zeer waarschijnlijk dikke stierenpoep is.

Isapaardje schreef:

Ik vroeg me dat ook ooit af en dat met een 25 jarige pony die echt wel kwaaltjes had waar een ander haar al lang voor had laten gaan.
Wanneer is het genoeg? Laat ik haar leven omdat ik haar niet kwijt wil, of wil ze zelf niet?
Ze had een hele hoge wil om te leven en ze genoot, ook liggend, van de mooie dingen om haar heen. Dat zagen mensen pas, als ze haar in het echt zagen.
Toch wilde ik haar zo niet nog een winter in laten gaan. Niet zo ver laten komen dat ze door haar kwaaltjes niet meer overeind zou kunnen wanneer het buiten hard vroor.
Dus begon ik het afscheid al een soort van te regelen, zoals jij nu doet.
Voor mij was dat vooral, welke datum kies ik, wat wil ik nog met haar gaan doen en vooral, hoe wil ik dat ze na haar dood bij ons weg gaat. Ik koos voor crematie, mede omdat ik echt niet wilde dat ze op de grote hoop zou verdwijnen en een ander mogelijk 'plezier' aan haar lijf beleefde om hoeven te gaan ontleden of wat dan ook.
Maar nog voordat we die bewuste datum hadden bereikt, kwam ik op een ochtend bij haar en was haar energie heel laag. Alsof er al een lijntje naar boven uithing zeg maar.
Ik had er wel eens via anderen over gehoord, dat je 'het moment' herkent en ik wist meteen 'dat is dit'.
Ze was op, ze wilde niet meer en ik besloot direct de dierenarts te bellen om te komen.
Het was fijn dat ik veel dingen had voorbereid, oa ook inderdaad bij de dierenarts een aantekening dat dit mijn wens was.
Helaas bleek het uitgezochte crematorium op dat moment niet beschikbaar te zijn en moest ik heel snel een ander zien te regelen, wat niet helemaal vlekkeloos verliep, maar achteraf juist heel goed is gegaan allemaal.
Ik had een hele vriendelijke lieve dierenarts die super begeleiding deed.
Er was één klein minpuntje, iets waar ik ook heel erg voor gevreesd had, ze wilde niet dood. Ook niet na 2 injecties. Ik hoor het de dierenarts nog zeggen; ze wil niet. Maar er is dan geen weg terug, dus ben ik haar gaan vertellen dat het goed was, dat ze mocht gaan en dat ik het wel zou overleven zonder haar. Dat ze vrij was en weer kon gaan rennen over de eeuwige weides en ze altijd in mijn gedachten bleef.
Derde spuitje sliep ze rustig op in.

We hadden haar op een makkelijk bereikbaar stukje liggen trouwens, maar wel eentje waar ze altijd graag kwam en waar de andere pony goed afscheid kon nemen.
Ik heb trouwens bij leven een pluk manen afgeknipt die ik die ochtend toen ik besloot dat het zo ver was, in een vlecht had gelegd.
Verder heb ik uiteindelijk niets meer afgeknipt, ook niet haar staart. Dat was haar staart, ik was altijd trots op die staart, maar wilde hem niet aan de muur hebben hangen.
Later daar wel spijt van gehad, omdat de meeste sierraden van de dikke lange staartharen gemaakt worden, maar het is goed zo.
Ik heb er nog altijd een fijn gevoel bij hoe het gegaan is toen en kan er dan ook op een prettige manier naar terug kijken.
Voordeel bij mij was misschien wel, dat ik nog een andere pony had die net zo goed in de rouw was en daarom al mijn aandacht vroeg de dagen er na.

Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst bij je beslissing.

Suliko schreef:

Annebeth95 schreef:

Misschien klinkt het in mijn topic een beetje te kort door de bocht.. Zoals ik benoemde er is zeker ook een dierenarts bij geweest, meerdere keren. Ze heeft op pijnstilling gestaan om haar klachten te verminderen en verschillende kreupelheidsonderzoeken gehad. Het gaat waarschijnlijk om slijtage in haar heupen/bekken/SI gewricht. Ouderdom dus, wat niet meer opgelapt gaat worden.

Ik snap dat jullie na het lezen van dit topic je afvragen of het een juiste beslissing is, maar ik kan ook alleen maar eerlijk zijn naar haar.

Daarnaast is ze niet een beetje 'moe', maar is ze (toen ik een weekje op vakantie was) meerdere keren in haar slaap omgevallen. Er is niet 24/7 op stal, dus de kans dat dit vaker gebeurd (is), is reëel.

Dit klinkt meer alsof haar klachten ervoor zorgen dat ze niet meer kan liggen. Een paard kan staand niet in de REM slaap komen en zal dus niet echt slapen, dat kunnen ze alleen liggend. Zodra een paard niet kan liggen, bouwt het al heel snel slaaptekort op.
Het kunnen de problemen in haar bekken/SI zijn waardoor ze niet meer kan liggen of dat ze zich te kwetsbaar en gestresst voelt om te liggen. Dit zou ik goed uitzoeken voordat je verdere stappen onderneemt.

Uiteindelijk houd het op en een paard dat door (aanwijsbare) lichamelijke problemen niet meer kan slapen, vind ik wel een legitieme reden om het dier te laten gaan.