Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 4 van de 6 [ 126 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

 
Profiel   

Achterom schreef
Pfff, heftig hoor! Ik vind het mooi zoals je het omschrijft, je verdriet. Heel invoelbaar, ik vrees ook voor het moment dat ik een keer afscheid moet gaan nemen van mijn Walter, hij wordt dit jaar 20 en dan heb ik hem dus ook alweer 18 jaar, waarvan de laatste 8 jaar hier aan huis. Hij is ook echt mijn maatje, ik herken veel van wat je omschrijft over jullie band :knuffel:
Er is niemand die dat kan vervangen, nooit.

Maar omdat ik de paarden aan huis heb, heb ik inmiddels dus ook een ander vriendje, James. Heel anders dan Walter (gelukkig!) maar ook met hem heb inmiddels een mooie band. Daarom vraag ik me ook af: betekent jouw afscheid van Daisy nu ook afscheid van de paarden?


Ja, naar mij gevoel wel.
Ik ben nooit een held te paard geweest :) Trainen was nooit mijn echte ambitie, ik was altijd de recreatieve bosruiter, en liep altijd met evenveel plezier naast mijn paard dan dat ik in het zadel zat.
Ik heb véél paarden gereden, veel paarden in handen gehad. En er waren er een paar met wie ik klikte - maar niet, nooit, zoals dat gebeurde vanaf die eerste seconde met Daisy. Natuurlijk is mijn band met Daisy kunnen uitgroeien door de jaren heen, maar die instant connectie heb ik in 23 jaar maar 1x mogen ervaren, en dat was met haar.

En voor minder doe ik het gewoon niet (meer). Ik zie me niet naar een random manege rijden, of een verzorg/bijrijdpaard zoeken/nemen.

Daardoor ben ik echt heel veel verloren. Ik zat 23 jaar tussen de paarden, en ik weet niet wie ik ben als die stoel wegvalt voor mij. Het is het onderwerp waar ik het meeste van weet/ken. Ik ben 23 jaar lang een paardenmeisje geweest, en nu plots.. niet meer. Dat voelt heel raar. Ik ben, bovenop het immense verlies van mijn beste vriendinnetje, ook al mijn routine kwijt. Mijn passie. Mijn hobby. Mijn sociale plek. Ik zal mijn kennis en tips nooit meer nodig hebben, kunnen gebruiken.

Het rijden op zich mis ik niet echt. Dat deed ik al heel lang niet meer :)
Maar.. geen paarden meer in mijn leven.. de omgang.. Ja, dat voel ik wel. Heel erg. Ik heb 23 jaar lang paarden geademd. En nu dus niet meer..
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-01-23 12:04 



 
Profiel   

Het is goed dat je het zo van je afschrijft, wellicht dat het je ietsjes helpt om je hart te luchten ipv alles zelf te moeten doen... Maar pfff, wat een heftige moeilijke tijd. Idd wat je zegt, niet alleen je allerliefste maatje, maar ook gewoon het grote gat qua tijd en invulling van je dag dat opeens zo wegvalt. Kan mij goed voorstellen dat naast het immense verdriet, ook de muren enorm op je afkomen :(:) Ik heb geen tips of tricks, laat je verdriet er zijn... en als het iets helpt, blijf hier posten. Sterkte :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-01-23 12:51 



 
Profiel   

Heel veel sterkte met dit onbeschrijfelijke, grote verlies.

Doe wat voor jou goed voelt. Iedereen rouwt op z'n eigen manier. De liefde is voelbaar door wat je schrijft en nu was liefde helaas loslaten. Ontzettend moeilijk, maar ik denk dat je diep in je hart wel weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt.

Laat schuldgevoel jullie mooie jaren niet overschaduwen. Je mag haar missen, je mag boos zijn, verdrietig of bang of wat dan ook en ook dankbaar, voor alle jaren die je met haar hebt gehad. Dit zal elkaar afwisselen (tenminste, zo is 't bij mij en soms zo onverwachts).

Of je nu vindt dat het te vroeg was, of te laat was, dat maakt nu niet meer uit, dit was het moment. Een heel klein moment op al jullie jaren. Ongelooflijk zwaar, maar wel het moment. Onomkeerbaar.

Hou je vast aan al jullie mooie momenten, aan jouw liefde voor haar en ook aan haar liefde voor jou. Ze heeft echt een mooi leven gehad bij jou, denk daaraan en niet aan wat beter had gekund (niemand is perfect en dat hoeft ook niet).

Dat is wat mij helpt en ik hoop jou ook.

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-01-23 20:38 



 
Profiel   

flavlip schreef
Heel veel sterkte met dit onbeschrijfelijke, grote verlies.

Doe wat voor jou goed voelt. Iedereen rouwt op z'n eigen manier. De liefde is voelbaar door wat je schrijft en nu was liefde helaas loslaten. Ontzettend moeilijk, maar ik denk dat je diep in je hart wel weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt.

Laat schuldgevoel jullie mooie jaren niet overschaduwen. Je mag haar missen, je mag boos zijn, verdrietig of bang of wat dan ook en ook dankbaar, voor alle jaren die je met haar hebt gehad. Dit zal elkaar afwisselen (tenminste, zo is 't bij mij en soms zo onverwachts).

Of je nu vindt dat het te vroeg was, of te laat was, dat maakt nu niet meer uit, dit was het moment. Een heel klein moment op al jullie jaren. Ongelooflijk zwaar, maar wel het moment. Onomkeerbaar.

Hou je vast aan al jullie mooie momenten, aan jouw liefde voor haar en ook aan haar liefde voor jou. Ze heeft echt een mooi leven gehad bij jou, denk daaraan en niet aan wat beter had gekund (niemand is perfect en dat hoeft ook niet).

Dat is wat mij helpt en ik hoop jou ook.


Tot die conclusie ben ik idd gekomen: ik hoefde niet perfect te zijn, niemand is perfect. Ik heb het goed genoeg gedaan, ook al had ik af en toe een baaldag. Op al die andere dagen was ik wel wie zij verdiende, of voorzag ik iemand die haar de verdiende aandacht. Ik was een goede eigenaar. Misschien niet de allerbeste, maar ik was wel goed genoeg.

Het komt in golven, het missen en het verdriet. Af en toe een hele hoge golf. En af en toe is de zee wat kalmer.
Het is moeilijk.

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-01-23 21:20 



 
Profiel   

Vandaag weer een moeilijke dag..

Ik besefte vandaag dat het om 17u nog klaarlicht was. Mooie blauwe lucht, lekker zonnetje aan de hemel.
Ik ben je al 3 weken kwijt. Ik leef in een soort van vacuum, ik ga op automatische piloot.
En nu zit ik weer tranen met tuiten te huilen, want het is nog licht buiten, en ik word daar normaal ZO blij van, want ik had geen licht op mijn wei, en ik vond het altijd zo heerlijk als het weer langer licht was en ik niet met als een mijnwerker moest rondlopen.

Ik wou zo graag nog eens in het zonnetje met jou gaan wandelen. Je nog een dikke knuffel geven, en je horen knabbelen aan een wortel.

Ik heb je voer en je kruiden aan andere oudjes geschonken.
Mijn beste vriendinnetje heeft jouw deken gekregen, en ik heb een gemeenschappelijke EHBO samengesteld voor onze oude stalgenoten. Want ik had altijd alles liggen - en die spullen heb ik nu nooit meer nodig.

Ik ben afgelopen zondag "naar stal" geweest. Stalletje en paddock gaan uitmesten van een vriendin die moest gaan werken. Ik vond het fijn om weer "op stal" te zijn, maar jouw lege weitje deed me heel veel pijn.

Ik mis je, lieve schat van me..

Heb je de ballonnen gekregen op je verjaardag?
Ik geloof het wel :) Het was heel de dag super grijs weer, ook nog terwijl ik mijn spullen ophaalde en de stal ben gaan uitmesten. En net toen ik daarmee klaar was, kwam het zonnetje er door - alsof de hemel zijn poorten opende om jouw ballonnen te ontvangen. Een kwartier later, toen ik onderweg was naar huis was de lucht weer bewolkt.

[ img ]

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 17:48 



 
Profiel   

Oke, ik ga het proberen. Ik ga tussen mijn foto's bladeren, en ik ga proberen om er een aantal leuke uit te kiezen. Moeilijk hoor, want ik heb zoooo veel leuke foto's! 11 jaar en half.. Ja, dan heb je natuurlijk een heleboel herinneringen en foto's..

Random, kriskras door elkaar!

Je kon zo héérlijk poseren! Oké, ik geef het toe - er kwamen wel eens hinnikende paardjes van youtube aan te pas, want merrie's kijken nu eenmaal graag zuur :') Maar eens die oortjes naar voren gingen, was je meteen een supermodel!
[ img ]

Dit was zo'n fenomenale dag! Onze eerste wandeling "op locatie". Ik reed sinds een tijdje enkel bitloos, maar wilde "op locatie" toch liever de zekerheid van een bit. Bij aankomst bleek dat ik ons hoofdstel met bit thuis vergeten was, ik was dan ook zo ontzettend zenuwachtig! Maar jij Daisy, jij bleek weeral de held van het veld te zijn. Je was ZOOOO braaf, zette geen stap verkeerd. Zelfs toen we een flinke regenbui over ons heen kregen bleef je gewoon vrolijk verder gaan, en je had altijd zo'n bloedhekel aan de regen. Mijn gouden paardje..
[ img ]

Ah, toen we nog wel met bit reden. Je had echt een schijthekel aan pistewerk :') Van zodra je achteruit begon te lopen, wist ik "als ik 2x been geef, gaat ze omhoog". Maar - als ik het je vroeg, dan deed je het wél. Teamwork makes the dream work, dat heb ik van jou geleerd..
[ img ]

Dit. Dit was het, ons lange leven. Wij tweetjes, niemand anders. Samen de bossen en velden gaan verkennen. Nooit ook maar 1 stap verkeerd gezet, wat we ook tegen kwamen. Zonder zadel, zonder bit. Enkel jij en ik - meer hadden we nooit nodig. Ik, die zo'n schijtlaars ben te paard - ik ging bitloos en zonder zadel, en zonder iemand erbij gewoon BUITEN wandelen!! Jij bracht altijd al het beste in mij naar boven. Dankjewel daarvoor.
[ img ]

Dansen. Dansen, met mijn favoriete 500kg aan knuffels. Het kon jou niks schelen dat ik technisch geen goeie ruiter was - ik was een vriendelijke ruiter, en ik geloof oprecht dat dat meer waard was voor ons. Mijn heldin.
[ img ]

Ah, weet je nog, Daisy? Voor we de diagnose kregen. Na een peesblessure. Je mocht voor het eerst weer lichtjes aan het werk. Je was flink bijgekomen na 6 weken boxrust, en nu moest je weer in die saaie piste. Je had nood aan eerst een dikke knuffel. Mijn favo knuffel <3
[ img ]

Oh, en deze!!! Hier was mijn mamie bij. Jij bent altijd haar lievelings-kleinkind geweest, ook al was mama soms wel bang van je, en ging mama soms letterlijk van de wei lopen omdat jij met je kont tegen haar aan kwam schurken om kontje-kriebel te krijgen :') Dit was onze allereerste keer bitloos buiten. We waren eigenlijk aan de hand gaan wandelen, en toen durfde ik het plots: ik ga bitloos in het bos rijden! En toen ik daarna deze foto zag, en jouw grote smile... Ik heb je nooit meer een bit in de mond gestoken. Jij maakte mij zoooo dapper!
[ img ]

Hier was je een jaar of 9 - volgens mij was je hier gaan lopen :') Ik had je losgelaten in de piste, en ik had niet gezien dat die niet afgesloten was. Jij nam natuurlijk de benen, en was zo flink om op een openstaande wei te gaan staan. Zo fier als een gieter met je ontsnappingsmanoeuvre denderde je door die wei. Mijn knap kind <3
[ img ]

Onze eerste "echte" fotoshoot. Ik werd wakker en zag een sneeuwtapijt liggen, en smeekte de fotograaf om langs te komen. Die foto's zijn echt magisch geworden <3
[ img ]

En sinds een jaar of 5 mocht ik ook echt altijd bij jou komen knuffelen als je een dutje deed. Je was altijd zo lief voor me. Ik genoot ZOOOO intens van die knuffels.. Ik mis ze nu echt heel erg..
[ img ]

En dit was onze 2de fotoshoot, ter ere van ons 10-jarig samenzijn. Ik wou dat we nog 10 jaar extra hadden gekregen.. Ik kocht teugels met diamantjes voor je, bijpassend met je frontriem, want jij verdiende het om met diamanten omgeven te zijn. Want je was zelf het mooiste juweel dat ik ook heb gekregen.
[ img ]

De clown van mijn hart. Mijn bijzondere paardje. Ik hoor het mezelf nog zeggen "ik wil een schimmel-ruin, ik wil echt geen bruin paard meer, en al helemaal geen merrie". En toen kwam jij, en jij was alles wat ik ooit zou willen. Zoveel meer dan ik kon wensen en dromen...
[ img ]

En ook al vond je de piste zo ontzettend saai - je was altijd braaf. Je was een open boek, dus als je iets niet zo leuk vond, liet je dat duidelijk merken - maar je deed wel altijd wat ik van je vroeg. Ik ben zo trots op jou, mijn lieve kleine Daisy!
[ img ]

Alle dromen die ik had voor "mij en mijn paard" heb jij laten uitkomen. Jij hebt van mij de meest trotse eigenaar gemaakt die er maar kan zijn. Je leerde me wat teamwork is, wat vertrouwen betekent, en maakte van mij een beter mens. Ik hoop dat ik in jouw leven een even fijne invloed was als jij in het mijne.
[ img ]

Mijn favo herfstfoto! Je kleurde altijd zo heerlijk rood in de herfst. Mijn rosse mossel <3
[ img ]

Het ga je goed hierboven, mijn lieverd.
Ik kan echt zweren dat ik het vorige week plots voelde - ik voelde je knabbelen. Zo overduidelijk, dat ik achter me keek. Wat ik ook doe - je bent erbij. Ik hou van je, mijn allerliefste Daisybol. Voor eeuwig en altijd, en nog een dag langer.

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 18:31 



 
Profiel   

Heel mooie fotos van jou en daisy <3
Fijn dat jullie toch nog zo veel mooie herinneringen hebben.

Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen met dit grote verlies. Ik begrijp je helemaal. Je verliest niet alleen je pony van wie je zielsveel houdt maar ook een stuk van je routine. Helemaal na zo'n lange tijd. Je sluit er voor jezelf een enorm grote periode mee af.
En juist door die routine die je kwijt bent word je er steeds weer aan herinnerd.
Sterkte :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 19:31 



 
Profiel   

Zo herkenbaar... Het komt echt in golven. Het ene moment instorten omdat 't gemis zo groot is en 't volgende moment kunnen genieten van de foto's en met liefde en dankbaarheid terug denken aan alle mooie momenten.

Wat een prachtige foto's!

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 19:33 



 
Profiel   

Dandelion07 schreef
Heel mooie fotos van jou en daisy <3
Fijn dat jullie toch nog zo veel mooie herinneringen hebben.

Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen met dit grote verlies. Ik begrijp je helemaal. Je verliest niet alleen je pony van wie je zielsveel houdt maar ook een stuk van je routine. Helemaal na zo'n lange tijd. Je sluit er voor jezelf een enorm grote periode mee af.
En juist door die routine die je kwijt bent word je er steeds weer aan herinnerd.
Sterkte :(:)


Ja, die routine... Ik rij nu recht naar huis na mijn werk, en dat is echt ZO vreemd. Dat heb ik in 11 jaar en half bijna nooit gedaan.
Als vrienden vragen "heb je al plannen komend weekend" denk ik altijd automatisch, zoals al jaar en dag "eerst naar de paarden en dan ben ik vrij".. Zo'n gat waar je dan invalt als je beseft "oh.. nee.. ik moet niet meer naar stal.."

Als ik nu thuiskom, blijf ik vaak nogal ontredderd nog aan paar minuten verdwaasd in de auto voor me zitten uit staren, voor ik uitstap en naar binnen ga.

En anderzijds wordt je echt gedwongen van "verder te gaan". Ik moet werken, voor de poezen zorgen, ik ben thuis degene die naar de winkel gaat en degene die kookt (mijn vriend springt nu wel bij waar/wanneer hij kan), er zijn mensen jarig, je moet uit eten, vrienden vragen om hulp, ..

En ik slaap echt zo slecht, sinds Daisy er niet meer in. Ik geraak niet in slaap. Ik kan echt nog een uur of 2 - 3 wakker liggen, terwijl ik normaal binnen de 10 min. slaap. Heel vermoeiend.

Dat komt dan allemaal bovenop het enorme verdriet, het grote gemis. Zoveel struggles tegelijk.

Flavlip ik heb een paar dagen geleden een paar uur lang zowat AL onze foto's en filmpjes bekeken. Ik heb meer moeten lachen dan huilen, dus dat was een heel fijn moment. Mijn vriend heeft me vorige week een elektronische fotokader gegeven, hij speelt ook korte filmpjes af, en ik dacht eerst "oh God, nee, hier ben ik nog niet klaar voor", maar het deed me echt goed om door al die superfijne herinneringen te gaan. Die zal ik altijd hebben, en het doet me goed om al die gelukkige momenten te zién, wanneer ik me down voél. Het voelt een beetje als een zichtbare bevestiging van "ik heb het goed gedaan, nadat we het samen zo lang goed hebben gehad".

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 20:11 



 
Profiel   

Heel veel sterkte!

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 20:32 



 
Profiel   

Och wat was ze prachtig. En wat heb je het mooi geschreven.

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 20:52 



 
Profiel   

Prachtige foto's... Koester alle mooie herinneringen die je van haar hebt :knuffel:

Link naar dit berichtGeplaatst: 07-02-23 21:44 



 
Profiel   

Avalanche schreef
Och wat was ze prachtig. En wat heb je het mooi geschreven.


Ze was echt de mooiste die er was. Ook al was ze overbouwd, ook al waren haar spronggewrichten veel te dik. Ik heb door de jaren heen haar bles zien groeien, grijzer zien worden. Ze was prachtig, elke dag van het jaar.

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-02-23 07:42 



 
Profiel   

<3 Zo veel mooie jaren, zo veel mooie herinneringen en gelukkig ook nog zo veel mooie foto's om ons ondanks het verdriet toch een glimlach op ons gezicht te toveren door die toppers.

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-02-23 08:34 



 
Profiel   

3timesmom schreef
<3 Zo veel mooie jaren, zo veel mooie herinneringen en gelukkig ook nog zo veel mooie foto's om ons ondanks het verdriet toch een glimlach op ons gezicht te toveren door die toppers.


Oh, jij zat ook in het IM topic met jouw paardje.. Gecondoleerd.. Het doet vreselijk veel pijn he..
Maar idd - zo veel mooie jaren, en zo veel mooie herinneringen om ons een hartje onder de riem te steken..

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-02-23 17:48 



 
Profiel   

[ img ]

Deze foto is van mijn paard en de tekst vond ik toen zó treffend.
Mijn paard is nu 2,5 jaar geleden aan koliek overleden op haar 27e.

Ik heb al die stadia die jij nu doormaakt ook gehad, ik voel zó met je mee en geef je een dikke virtuele knuffel Y;( .
Het komt goed maar dat duurt helaas wel even.
Maar gooi je verdriet eruit als je dat wilt, schaam je niet, het lucht enorm op!

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-02-23 23:35 



 
Profiel   

Sterkte :knuffel: Zo te lezen heeft ze een heel fijn leven bij je gehad!

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 06:44 



 
Profiel   

cissy schreef
[ [url=m/zfiKE6.jpg]Afbeelding[/url] ]

Deze foto is van mijn paard en de tekst vond ik toen zó treffend.
Mijn paard is nu 2,5 jaar geleden aan koliek overleden op haar 27e.

Ik heb al die stadia die jij nu doormaakt ook gehad, ik voel zó met je mee en geef je een dikke virtuele knuffel Y;( .
Het komt goed maar dat duurt helaas wel even.
Maar gooi je verdriet eruit als je dat wilt, schaam je niet, het lucht enorm op!


Ik heb ondertussen gelukkig wel al een aantal momenten dat ik vrij rustig ben. Dat ik op mezelf kan inpraten en kan zeggen "joh, je hebt het goed gedaan. Je was een goeie eigenaar, en je hebt op het juiste moment de juiste beslissing gemaakt". Dat is al heel wat meer dan 2 weken geleden, toen voelde het echt alsof ik een moord op mijn geweten had. Het klinkt dramatisch, maar zo heb ik het echt even ervaren. Omdat ik weet dat ik het nog had kunnen rekken.. Maar dat zou ik dan voor mezelf hebben gedaan, omdat ik er nog niet aan toe was haar af te geven. Daar zou ik nooit aan toe zijn geweest.. En ik vond het niet eerlijk dat zij voor mij nog meer pijn moest lijden.

Nu ben ik daar gelukkig dus rustiger in geworden. Dat paniekerige is er af, zegmaar. Ik kan nog steeds heel hard huilen en me erg down voelen, maar ik voel wel dat ik het juiste gedaan heb.

Dat neemt alleen het overweldigende gemis natuurlijk niet weg..

En je tekstje klopt idd ook. Bovenop het gemis en verdriet, moet je ook dealen met die routine die je kwijt bent. Mijn wereld staat op zijn kop omdat ik haar zo enorm mis - en daarbij komt ook een wereld die op zijn kop staat omdat mijn routine er niet meer is. Ik heb tijd over nu, en weet niet wat ik daarmee moet. Het maakt het gemis en verdriet alleen maar groter.

Ik heb gisteren voor het eerst weer echt achter mijn potten en pannen gestaan. Ik ben naar de winkel gereden, en kon een komkommer en tomaten in mijn kar leggen zonder te huilen bij het gebrek aan wortels of appels daarbij.

Ups & downs. Wat een rollercoaster.

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 07:36 



 
Profiel   

Kan me jouw diep intense verdriet en dit zware gemis zó goed voorstellen!!! Wel mooi beschreven, ik voel je, hoor.

Alle sterkte en kracht voor jou Y;( !! Jouw Daisy heeft een erg fijn leven bij jou gehad en weet dat zij daar héél dankbaar voor is geweest. Net als dat jij vast erg dankbaar bent, dat zij in jouw leven is geweest. Warme omhelzing voor jou....

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 08:51 



 
Profiel   

Ik wil je vooral enorm veel sterkte toewensen met dit grote verlies. :knuffel:
En je vooral vertellen dat elke stap die jij maakt in je rouwproces goed is, zolang het je maar helpt en comfort geeft. Iedereen doet dat anders.
Ik heb 1.5 jaar geleden m'n New Forest moeten afgeven aan koliek. Toen ik thuiskwam moesten alle foto's uit het huis weg, alles wat me aan hem deed denken moest verdwijnen.
Bij mij kwam het verdriet pas veel later.

Geef het vooral de tijd en denk nooit dat je raar of anders reageert in je eigen rouwproces. Een paard verliezen is voor mij gelijk aan een familielid verliezen. ;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 09:06 



 
Profiel   

Macen1995 schreef
Ik wil je vooral enorm veel sterkte toewensen met dit grote verlies. :knuffel:
En je vooral vertellen dat elke stap die jij maakt in je rouwproces goed is, zolang het je maar helpt en comfort geeft. Iedereen doet dat anders.
Ik heb 1.5 jaar geleden m'n New Forest moeten afgeven aan koliek. Toen ik thuiskwam moesten alle foto's uit het huis weg, alles wat me aan hem deed denken moest verdwijnen.
Bij mij kwam het verdriet pas veel later.

Geef het vooral de tijd en denk nooit dat je raar of anders reageert in je eigen rouwproces. Een paard verliezen is voor mij gelijk aan een familielid verliezen. ;(


Hier kan ik het echt alleen maar eens mee zijn.
Daisy was mijn kind. Ik wil geen echte mensenkinderen, ik ben meer voor de huisdierkindjes, en prop daar al mijn liefde en zorgen in. En hoewel ik een héél goeie band met mijn ouders heb, woon ik wel 40km verderop, dus hoewel we wekelijks 3-4x met elkaar bellen, zié (zag) ik Daisy veel vaker.. Dus voor mij was ze écht een familielid. Mijn kind.

En ik ben dan de geluksvogel die nog niet zo heel veel verliezen heeft moeten ervaren.
Twee jaar geleden mijn babykatje. Dat deed héél veel pijn - en dan nu Daisy. Dit zijn echt "mijn" verliezen, en hoewel ik super veel steun krijg, voel ik me daar soms heel alleen in.. Het waren mijn kindjes..

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 16:38 



 
Profiel   

6 weken al vandaag.. 6 weken al zonder mijn lieve Daisy..
"De tijd" is nog steeds iets heel raars. Enerzijds voelt het alsof ik haar al eeuwen kwijt ben - anderzijds lijkt het alsof het nog maar gisteren was.
Al bij al doe ik het "vrij goed"; ik functioneer. Ik zit niet meer zo in de auto wezenloos voor me uit te staren als ik thuis kom. Ondertussen ben ik het (helaas) al "gewend" om na mijn werk naar huis te rijden, in plaats van eerst naar stal te gaan, zoals ik al dik 11 jaar deed. Mijn huis is verdomd schoon - ik kom geen hooi, stro, kruimels van koekjes meer tegen. Mijn schoenen zijn ook schoner. Wie weet koop ik binnenkort wel witte schoenen.. Mijn nagels zijn terug mooi, mijn kleren ruiken "frisser" en ik haat het...

Ik heb mijn spullen van de garage naar het tuinhuis verhuisd. Alles netjes ingepakt zodat er geen vocht of insecten bij kunnen. Ook een aantal dingen weg gegooid. Vorige week eindelijk een pluk haar via de post opgestuurd om mijn ring te laten maken.

En ik kan al met een glimlach herinneringen ophalen. Ik spreek de helft van de tijd nog in de tegenwoordige tijd.. en de keren dat ik dat niet doe, doet het pijn.

Ik huil nog regelmatig. Het gemis en verdriet zijn ZO enorm.

Het schuldgevoel ook. Wanneer ik lach, wanneer ik blij ben om iets, wanneer ik mijn katten knuffel, wanneer ik plannen maak voor de toekomst. Dan voel ik me schuldig, hoewel ik weet dat dat niet nodig is.

Ik kan ook al beter terugkijken en mezelf voorhouden dat ik het goed gedaan heb. Ik was niet perfect, maar wel goed genoeg.

Het is een rollercoaster, echt waar...
Want.. Ik ben er nog steeds niet klaar voor, hoewel het al gebeurd is. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan mijn lieve meisje denk.

Daisy, mijn lieve Daisy.. Ik mis je zo ontzettend hard. En ik hou van je, voor eeuwig en een dag.

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-02-23 12:43 



 
Profiel   

Wat een prachtig en herkenbaar verhaal. Wat een liefde voor Daisy en wat ben jij een goed maatje voor haar geweest, zoals zij voor jou. Je hebt haar op het juiste moment laten gaan, daar ben ik van overtuigd. Ze heeft je het laten weten dat het goed zo is. Vandaar je tranen voordat je haar gezien had toen je naar de dierenarts ging. Jullie waren zo goed op elkaar afgestemd.

Ik geef jou en Daisy een knuffel.

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-02-23 13:22 



 
Profiel   

Wat mooi dat je die ring laat maken!

En wat herkenbaar is dat verhaal over dat je huis, nagels en alles schoon blijft. Vreselijk toch.
Ik werd soms gek van de witte haartjes van mijn hondje die overal zaten en dat de bank stofzuigen een half uur tijd in beslag nam en dan was het nog niet helemaal haar vrij maar wat zou ik nog graag die haartjes overal weer hebben zitten.
Misschien kan je het je nu nog niet helemaal voorstellen maar het doet nu geen pijn meer haar haartjes te missen, het is meer een liefdevolle herinnering nu.

Ook voor jou zullen al dat soort dingen zo gaan voelen. Maar niet nu nog. Maar ooit…
:knuffel:

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-02-23 13:56 



 
Profiel   

Zo mooi en verdrietig tegelijk. En zo herkenbaar.

Bij mij was het maandag 7 weken geleden. Er rollen ook nog geregeld tranen over mn wangen. En toch als ik kijk naar de foto's en filmpjes krijg ik ook een lach op mn gezicht. De knoop in mn keel is er nog wel. De ene dag meer als de andere. En ik heb afgelopen weekend pas haar stal kunnen leeghalen zonder dat ik het geovel of schuldgevoel had dat ik haar mee weg gooide.

Het is zo een ander leven, toen en nu. Dikke knuffel.
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-02-23 14:40 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 4 van de 6 [ 126 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen