Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 1 [ 14 berichten ]
Plaats een nieuw onderwerp

Het leek zo'n goed plan...

 
Profiel   

De uitvoering is wat minder.

Moeilijk waar te plaatsen. Hoop dat 't goed staat.

Mijn zus en ik gaan al zo'n 30 jaar samen naar de paarden. Ruim 20 jaar geleden beiden een eigen paard/pony gekocht.

Toen de beiden paarden wat op leeftijd kwamen gingen we nadenken over de toekomst. Verzorg/bijrijdpaard vonden we voor ons niet (meer) passend. Dus het plan kreeg vorm om als onze oudjes er niet meer waren samen een jonkie te kopen.

Paarden is zo'n groot deel van ons leven en nu met beiden een gezin leek dit de perfecte oplossing.

Alleen in al die jaren zijn we 1 paard tegengekomen die we beiden leuk vonden. Dus we dachten dat 't een uitdaging zou worden. Nou nee, voor we het wisten kwam Uniek op ons pad. Wat te vroeg (en wat te jong), want beiden paardjes waren er nog. Dit zagen we juist als een voordeel (zodat we wel door moesten als de oudjes er niet meer waren, niet in een gat zouden vallen) en een paard die we beiden leuk vonden, we konden haar niet laten staan.

Moeilijk om 3 paarden genoeg tijd en aandacht te geven. De oudjes gingen toch voor. Haar tijd kwam nog wel.

Voor mij is de tijd met haar nu echt gekomen. Half november heb ik m'n allerliefste pony laten inslapen.

Alleen, het valt me allemaal zo zwaar. Ik vind het gewoon niet meer leuk. Uniek wel, laat daar geen onduidelijkheid over bestaan. Zij is echt geweldig. Wel nog jong en dit is gewoon heel anders dan met m'n oudje, de vanzelfsprekendheid is er (nog) niet.

Hoe meer tijd verstrijkt, hoe moeilijker ik het vind worden en dat had ik niet verwacht. Het gemis/verdriet om Flavio zal blijven maar dit kan bestaan naast het plezier met Uniek. Zo ging 't ook de eerste paar keer.

Alleen waar ik tegenaan loop is dat ik niet meer in m'n fijne "paarden bubbel" kom. Naar de paarden gaan was echt m'n ontspanning en dat begon al zodra ik de auto uitstapte. Nu dus niet. Soms als ik met Uniek werk kom ik even in m'n flow, maar vaak kan ik me hier niet toe zetten.

Het is waarschijnlijk iets waar ik doorheen moet, wat tijd nodig heeft... Maar ik hoop op tips en ervaringsverhalen, hopelijk positief. Of tips, om het makkelijker te maken.

Hoe ga je verder met je nieuwe paard? Ik wil echt met haar werken. Verkopen is denk geen oplossing, dan ben ik 2 paarden kwijt en word al verdrietig als ik daaraan denk, maar voor nu, ik ben echt niet blij...
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 05-02-23 11:16 



 
Profiel   

Geef het de tijd, niet denken in dagen, weken, maar maanden.
Je verdriet moet slijten, een plekje krijgen voordat je niet meer elke seconde aan je oude paard denkt.

Ik heb zelf mijn merrie, die ik slechts 7 maanden had, begin 2019 in laten slapen. Omdat ik de paarden wel miste, ben ik vlak daarna een onwijs leuke pony gaan bijrijden. Pas na 10 maanden kwam weer het gevoel van ik wil een eigen paard, bijna een jaar later is die er gekomen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 05-02-23 11:29 



 

Daar kan ik mij echt wel iets bij voorstellen. Het vertrouwde ben je kwijt en daar gaat tijd overheen wil je dit gevoel met je nieuwe paard ook krijgen. Geef het die tijd. Dat je, je hier al bewust bent is stap 1.

Link naar dit berichtGeplaatst: 05-02-23 11:33 



 
Profiel   

Je bent aan het rouwen, dus wat je nu ervaart is OK.

Toen ik ruim 4 jaar geleden mijn eerste paard, mafje, moest laten inslapen vanwege een blessure, had ik 3 weken daarna een ander paard. Hoewel dit nieuwe paard een bewuste keuze was heeft het wel 2 jaar geduurd voordat ik tijdens het poetsen ineens de bewuste gedachte had hoe vertrouwd ze me is. Dat heeft dus best een poosje geduurd. In die tussentijd had ik met haar gewerkt, haar leren kennen en leren waarderen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 05-02-23 12:54 



 
Profiel   

Dankjullie voor 't lezen van m'n lange verhaal en de reacties.

Zal inderdaad tijd nodig hebben... Dat heb ik wel. De eerste tijd na 't inslapen wilde ik haar echt niet. Ik wilde alleen maar Flavio, maar is niet dat ik met haar verkopen hem terug krijg... Ook wilde ik niet impulsief/vanuit emotie handelen. Dus toen met mezelf afgesproken dat ik 't in elk geval een jaar geef. De eerste keer naar stal was verschrikkelijk... Ik heb haar toen niet gedaan, de merrie van m'n zus gepakt om te wandelen.

En het is niet alleen 't missen van m'n pony, maar echt alles er omheen zeg maar. En einde van een tijdperk, 20 jaar bel en flav, meer dan de helft van m'n leven.

Normaal als ik niet zo lekker in m'n vel zat en ik ging naar de paarden was ik weer opgeladen en dat is nu niet. Dat breekt me een beetje op heb ik 't idee.

Natuurlijk is de band met Uniek anders, alleen sinds het inslapen van Flavio is m'n hele motivatie om haar te doen weg... Terwijl ik haar ook echt heel leuk vond. Juist blij ben/was dat ik haar al heb leren kennen, we hebben haar nu bijna 2 jaar.

Wat is wijsheid... Juist gaan, of even niet? Ik weet het echt niet. Voor nu ga ik wanneer het "moet" (ivm klusjes of afgesproken). Eerst deed ik dan alleen dat en nu ook wat met 1 van de dames, wat maakt niet uit, als ik maar wat doe. Dan vind ik 't ook wel leuk, alleen die drempel om wat te doen lijkt steeds hoger te worden... En het stomme is dat ik echt wel zin heb om haar te doen, word blij van het idee, alleen het daadwerkelijk doen is een ander verhaal.

Link naar dit berichtGeplaatst: 05-02-23 17:18 



 
Profiel   

pffff, zó herkenbaar.
Chico is nu 9 maanden overleden, ik kan het nu een plekje geven, heb er vrede mee en jank minder, denk soms een dagje er niet aan....
Ik kom echt ook niet meer in de "paardenbubble" zoals jij het heel goed noemt.

Ik heb 15 fakmerries waar ik elke dag mee kan klooien, het zijn show-arabieren van een fokker, tevens een zooi jong spul in de opfok.

Ik ging na Chico's dood elke dag erheen en poetsen, wassen, vlechten etc etc, bleek struisvogelpolitiek want na een paar weken kreeg ik de klap met de hamer....wilde niet meer...
Ik kon Chico's dood niet verwerken. Dat is pas daarna gelukt.

Nu ga ik 2x doordeweeks en in het weekend naar mijn verzorg-meiden zoals ik ze noem.... en soms zelfs alleen het weekend. Voor het eerst geniet ik daar sinds kort pas echt van.
Zondag was Chico 9 maanden dood en ik voelde me best naar, en dan toch opeens..... na een paar meiden vlechten en poetsen met een muziekje erbij, lekker in mijn uppie bij ze voelde ik me opeens erg goed!!!

Het heeft echt heel veel tijd nodig!!! Ik rij niet meer, ik klooi er een beetje omheen. Envoor nu is dat prima!

Link naar dit berichtGeplaatst: 06-02-23 11:54 



 
Profiel   

Ik herken het wel. Mijn once in a lifetime paard is in augustus overleden. De andere drie zijn niet eens nieuw. De merrie hebben we al jaren en de jonkies worden dit jaar twee. Ik hoefde dus niet aan een ander paard te wennen. Hoewel ik nog steeds gek ben op de paarden en ik ze ook niet kwijt wil, is de glans er wel helemaal af. Ik schrik er een beetje van. Heel de motivatie is weg. Verzorging prima, maar ik doe verder niets met ze. Ik ben als paardenmens niet meer wie ik was en ik weet ook niet of dat ooit nog terugkomt.

Link naar dit berichtGeplaatst: 06-02-23 12:16 



 
Profiel   

Absoluut helemaal herkenbaar.
In 1 jaar tijd heb ik afscheid moeten nemen van mijn (1e zelfgefokte) jaarling, mijn 16-jarige dressuurtopper (die ik al 12 jaar had) en mijn 7 weken oude veulen.
Nog steeds ben ik er kapot van. Mijn paarden staan aan huis en ik heb mijn ouwetje en mijn 13-jarige nog, maar heb echt een jaar lang op non-actief gestaan en moet mezelf ertoe dwingen om weer te doen wat ik altijd deed: genieten, rijden, verzorgen, tutten.
Succes en sterkte TS, ze zeggen dat het slijt.

Link naar dit berichtGeplaatst: 06-02-23 12:25 



 
Profiel   

Het zal slijten denk ik...
Toen ik 2 jaar geleden mijn pony van 23 (had ik al vanaf 4 maanden oud) in moest laten slapen voelde dat als een amputatie. Ik dacht dat ik nooit meer op zou houden met huilen. Binnen een maand liep ik tegen mn huidige pony aan, hij was toen 9 maanden. Ik wist dat ik hem niet kon laten schieten maar was ook bang dat ik vanuit emotie zou handelen. Het voelde ook wel een beetje krom, want hoe kon ik nou blij zijn terwijl mijn oudje net overleden was...

Inmiddels ben ik zo ontzettend blij met hem dat ik met een lach naar stal ga. De band die ik met hem heb is nog sterker als bij mn oudje. En dat ik zo blij ben met hem betekent ook niet dat ik daarmee mn oudje vergeten ben. Hij zal altijd een speciaal plekje houden!

Geef jezelf tijd en zie het als 2 aparte "hoofdstukken". Ooit ben je ook blanco begonnen met je oudje. Met je nieuwe paardje kan je ook een vergelijkbare band krijgen.

Komt goed!

Link naar dit berichtGeplaatst: 06-02-23 13:32 



 
Profiel   

Ik had hetzelfde, en het slijt maar kost tijd.
Heel veel tijd, en nog moet ik deze post niet te lang maken.

Link naar dit berichtGeplaatst: 06-02-23 13:55 



 
Profiel   

Dankje voor jullie berichten. Geeft me wel steun, dat ik niet de enige ben die dit ervaart.

Al moet ik zeggen dat 't deze week wel okey ging. Het weekend ben ik niet geweest en met mezelf afgesproken dat dit ook niet hoeft, 2x door de week wel, klusjes en wat met uniek doen.

Nu zag ik er zo tegenop en was het eigenlijk gewoon echt leuk. Scheelt dat ik samen met anderen was (ene dag verzorgsters en andere dag m'n zus). Kan 't altijd over Flavio hebben, hij is er altijd bij.

Toch ook nog een dag zelf gegaan. Stappen met de dames, omdat ze toch wel hard gewerkt hadden de dag ervoor. Dit was wel alleen en huilend er naar toe. Eenmaal op 't erf ging toch 't knopje weer om ofzo en kon ik genieten van onze wandeling. Wat 't moeilijker maakte weet ik niet. Dat ik alleen was, of dat 't zo dubbel voelde omdat ik vooral vaak met Flavio wandelde. Geen idee, maar het mag en denk dat dit stukje me vooral geholpen heeft.

Ik was eerst heel boos op mezelf dat ik niet kon genieten van m'n tijd met Uniek. Want nu had ik eindelijk tijd voor haar en ik vind haar leuk, maar vond het dus niet meer leuk.. Werd gek van mezelf.

En toen dacht ik ja, het heeft tijd nodig en 't is ok, alles wat ik voel mag er zijn. Ik hoef er niks van te vinden. Doordat ik me er bewust van werd mocht het er zijn. Precies wat jullie zeiden.

Wat ik heel moeilijk vond is dat 't anders ging dan ik in m'n hoofd had en ik niet had verwacht dat 't zo een impact zou hebben.

En inderdaad 2 aparte hoofdstukken. Er is een overlap van de paarden (ruim 1,5jaar 2 paarden) maar er is een met Flavio en een zonder Flavio en dat maakt 't anders, dat voelt zo anders, ik ben anders. Dat krijg ik nooit meer terug, het is voor altijd anders, maar het komt goed.

Voor nu is 't goed. Morgen kan 't weer anders zijn, maar dan weet ik nu dat ook dat weer voorbij gaat.

Bij de paarden was 't nu leuk, erna het verdriet/gemis heftiger, maar dat is ook niet gek. Zal ook met de tijd minder worden denk ik. Vind 't wel gek dat ik dan bij de paarden het heel blij over 'm kan hebben, of gewoon blij aan 'm kan denken en dan thuis (vooral in de avond) instort en 'm zo mis..

Nogmaals, dankjullie voor de berichtjes. Doen me goed. De band met m'n zus is echt heel goed en ze is er echt voor me, maar dit verdriet kent ze (nog niet). Zij zit nu in de fase er voor... Het echt ouder wordende paard.

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 21:45 



 
Profiel   

Rouwen is hard werken. Huilen, gemis, herinneringen koesteren, een mooie herinneringsplek voor Flavio maken.
Probeer het eens anders te zien.
Misschien helpt je andere paard juist jou met ruimte maken voor het verdriet. Een paard gaat jou niet veroordelen om je verdriet. Ook dat mag er zijn.

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 22:12 



 
Profiel   

_Lorette_ schreef
Ik herken het wel. Mijn once in a lifetime paard is in augustus overleden. De andere drie zijn niet eens nieuw. De merrie hebben we al jaren en de jonkies worden dit jaar twee. Ik hoefde dus niet aan een ander paard te wennen. Hoewel ik nog steeds gek ben op de paarden en ik ze ook niet kwijt wil, is de glans er wel helemaal af. Ik schrik er een beetje van. Heel de motivatie is weg. Verzorging prima, maar ik doe verder niets met ze. Ik ben als paardenmens niet meer wie ik was en ik weet ook niet of dat ooit nog terugkomt.

Jawel, zowel voor TS als voor jou; het komt heus goed, in z'n eigen, nieuwe versie.

Het is wel herkenbaar en mijn ervaring: het is elke keer anders. Ik heb er intussen drie laten gaan en de ene kostte meer tijd dan de andere.

Geef het tijd.

senna21 schreef
Rouwen is hard werken. Huilen, gemis, herinneringen koesteren, een mooie herinneringsplek voor Flavio maken.
Probeer het eens anders te zien.
Misschien helpt je andere paard juist jou met ruimte maken voor het verdriet. Een paard gaat jou niet veroordelen om je verdriet. Ook dat mag er zijn.

Absoluut en wellicht werkt dit.
Uiteindelijk doet iedereen het op z'n eigen manier. Geef dat vooral de ruimte.

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 22:44 



 
Profiel   

Ik kan me alleen maar voegen bij wat alle voorgangers al hebben gepost. Ik heb toen ik Zelano moest laten inslapen ook een hele tijd geen lol gehad in het paardrijden, ondanks dat ik Alanda al had toen Zelano er nog was. Wat hielp was dat ik met haar naar een andere stal ben verhuisd, dus echt helemaal los van het oude. Daarnaast was Alanda ook ongelofelijk in rouw en steeds op zoek naar haar vriendin. Dat maakte dat ik er ook echt voor haar moest zijn en we hebben echt hard aan de weg moeten timmeren om elkaar weer te vinden. Het verdriet is er lang geweest en wat ik met Zelano had, heb ik nooit meer ervaren. Maar naarmate ik weer een beetje in mijn ritme kwam, kon ik Alanda ook meer gaan waarderen om wie zij was en heb ik daar uiteindelijk ook een hele sterkte maar andere band mee opgebouwd.

Geef het tijd. Het heeft tijd nodig en die mag je jezelf gunnen.
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-02-23 23:39 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 1 [ 14 berichten ]
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen