Prachtige tekst. Kippenvel. Sterkte

Ah 3timesamom, ik herken je gevoel omtrent de stal! Ik had 2 weken de tijd om hem leeg te maken, maar ik had het ook aan de staleigenaar mogen vragen hoor. Ik wou het zelf doen. Ik heb alleen de drollen eruit gehaald (plas was al lang opgedroogd) en al het schone stro (was super veel want prinses op de erwt haha) laten liggen voor de 2 buurpony's, zodat hun eigenaars niet helemaal naar de loods moeten lopen voor schoon stro
Ik voelde me echt schuldig toen ik haar springschoenen weg gooide. Maar om eerlijk te zijn - die had ze al 10 jaar niet meer aangehad - ze had ze niet meer nodig omdat we niet meer reden, én 10 jaar geleden had een muisje er een nestje in gemaakt en de vulling geplunderd, dus dat schuldgevoel was helemaal niet nodig, maar idd - je hebt het gevoel dat je je paard ermee weg gooit he.. Wat zijn we toch raar, als mens

Het leven is idd anders he, nu.. Ik vond het "toen" veel leuker, alhoewel ik mezelf (dat merk ik nu) vaak voorbij liep. Met alle liefde en plezier van de wereld hoor! Nu heb ik tijd over.. En van dat schone huis word ik gezien de omstandigheden ook niet blij..

Melzazu dat half uur stofzuigen zou je zo weer terug willen he.. Ik had het er gisteren nog met mijn vriend over, want ik had gisteren weer een baaldag. Er stond een stukje in de online Bit over euthanasie bij paarden - het was eigenlijk heel mooi geschreven. Ik heb gereageerd, en heb daar echt mijn ziel bloot gegeven, en toen zat ik voor ik het wist alweer te huilen. Maar - het helpt me. Ik moet er over kunnen praten/schrijven, ook al maakt het dat ik huil. Er zijn al heel veel momenten dat ik ook kan lachen als ik de herinneringen boven haal. Alleen die ene dag.. die herinneringen doen zo veel pijn..

Pien_2010 ze was voor mij echt een open boek Na al die jaren waren we een ijzersterk team, zo mooi op elkaar ingespeeld.. Zo veel wederzijds vertrouwen en respect.. Mijn hoofd weet wel dat ik het juiste gedaan heb, op het juiste moment - maar mijn hart is er nog steeds helemaal ondersteboven van.

Lnvdh dankjewel

Ik drop hier ook het linkje van Bit. Ik vond het mooi geschreven.. Het kaart ook aan waar ik het met mijn vriendinnen al eerder over had: de manier waarop je die keuze moet maken. Soms is het niet echt een "keuze", bij een noodgeval zoals ernstige ziekte of verwonding. Soms is het "gewoon" slijtage, en dat duurt "langer", je moet niet "vandaag" al de keuze maken en je krijgt hierdoor iets meer tijd om jezelf op de beslissing voor te bereiden. Met het gevaar dat je de grens blijft verleggen, en uit het oog verliest "wanneer het echt tijd is". Ik vond het mooi geschreven, iets in dat artikel raakte me en stelde me gerust.
Euthanasie - als het einde in zicht is..

Het maakte dus dat ik mijn hart heb uitgestort, en volgens mij heb ik dingen geschreven die anderen geraakt hebben. De meer.. technische kant.. van dat alles. Het is niet alleen je hoofd dat moet zeggen "nu is het tijd" - je moet ook echt actie ondernemen, en hoewel ik al een tijdje voorbereid was op "we zitten aan de laatste jaren" had ik op de één of andere manier de praktische kant over het hoofd gezien - over hoe jij als eigenaar je telefoon moet nemen, en naar de DA moet bellen. Hoe jij die woorden moet uitspreken - terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wilt.. Elk scenario waarin we ons maatje verliezen is traumatiserend, hoezeer we ons ook kunnen/proberen voorbereiden op dat moment..

Niemand is er ooit op voorbereid. In mijn geval had ik wel een beetje tijd, de slijtage was al langer zichtbaar, maar dan nog kwam het toch als "heel plots". Het doet pijn, nog steeds.. Ik denk dat het altijd pijn zal blijven doen - want ik zal haar altijd blijven missen. Ik struggle ook nog heel erg met "de laatste beelden", want hoewel het bij ons dus best vredig en humaan was - ik ben wel mijn Daisy verloren. Ik heb haar niet reeds gestorven aangetroffen, en daar ben ik super dankbaar voor, want ik zou ik dat geval mijn leven lang met vragen en een ander soort schuldgevoel hebben rondgelopen - maar het neemt niet weg dat ik mijn beste vriendinnetje ben verloren..

Het is inderdaad een mooi maar ook duidelijk en helder artikel.
Ook fijn om te lezen dat het je wat gerust stelde. Dat kun je nu toch goed gebruiken om alles te verwerken.

Ik vond dat het stof tot nadenken gaf!
Nou ja, misschien niet meer voor mij.. Maar het was mooi en idd duidelijk en helder geschreven, en ik raadt iedere paardeneigenaar aan om idd op voorhand al eens goed na te denken over bepaalde situaties - ook al hopen we die natuurlijk nooit mee te maken. Maar ik merkte bij mezelf wel dat ik héél rationeel was in de aanloop naar "het moment" toe, en volgens mij komt dat doordat ik het al een tijdje "voelde aankomen". Ik wist niet "wanneer", maar wel dat het er zat aan te komen. En daardoor kon ik streng zijn voor mezelf en kon ik "de beslissing" nemen, in plaats van te freaken en te gaan lopen rekken.

Ik ben achteraf wel ingestort natuurlijk - maar ik ben héél blij dat ik er op dat moment gewoon kon zijn voor mijn lieve paardje. Want dat verdiende ze. Dus ja.. Misschien is een beetje voorbereiding wel "handig", als dat maakt dat je in zo'n situatie het hoofd relatief helder kunt houden, als je op voorhand al hebt uitgepuzzeld wat je in welke situatie moet/wilt doen. Ik kon meteen overschakelen naar automatische piloot. Mijn familie was echt stomverbaasd - zij dachten altijd dat ze me zouden moeten laten opnemen als het zover was, dat ik compleet zou doordraaien. Dat dacht ik stiekem zelf ook, om eerlijk te zijn. Maar dat is dus niet gebeurd, en dat komt volgens mij echt door de mentale voorbereiding die ik mezelf verplicht heb opgelegd toen Daisy haar lichaam zichtbaar ouder werd. Altijd met een klein en bang hartje hoor, als ik daaraan dacht - maar achteraf gezien denk ik dat het me gered heeft van een complete zenuwinzinking.

We willen het niet. We willen het niet weten, we willen het niet doen. Maar van zodra we een dier onder onze hoede nemen, moeten we rekening houden met het feit dat wij hen zullen overleven, en dat we hen op een bepaald moment zullen verliezen. Niemand weet wanneer dat zal zijn, of hoe - maar echt, probeer jezelf zoveel mogelijk voor te bereiden. Des te helderder kan je op zo'n moment zijn, en dat komt onze dieren alleen maar ten goede. En jezelf "daarna" ook..

Ik heb 3x al een paard verloren helaas.
1x wel ziek maar keken we het in overleg met DA nog wel even aan, was ik even naar huis geweest om een paar uur te slapen en dood in de stal gevonden.
2x keuze zelf moeten maken.

Het is heel moeilijk. Je wilt niet te laat zijn maar ook niet te vroeg de beslissing nemen.
Ik hoor ook wel dat mensen er niet bij willen zijn. Dat kan ik aan de ene kant verstandelijk begrijpen en aan de andere kant helemaal niet!
Ik kan het begrijpen in de zin dat het niet altijd prettig is om te zien maar eigenlijk in mijn hart begrijp ik er totaal niets van. Je dier vertrouwt jou en ik vind altijd dat je dan ook tot hun eind erbij hoort te zijn.

Ik zag eens langer geleden al een documentaire over humane artsen en een aflevering ging over euthanasie.
1 arts vertelde daarin dat hij een vriend had die dus veearts was. Die had hem eens iets gezegd als: dat is het recht van de dieren.

Ik vond dat op de 1 of andere manier heel mooi.
We doen van alles met onze dieren maar dat recht hebben ze ook dat als lijden last wordt we het voor ze kunnen wegnemen.

Heel herkenbaar. In 2019 kwamen we terug van vakantie. Hercule had een pijndelirium en ik wist meteen dat het uit en over was. Dierenarts, euthanesie, manlief en vriend die op hem lette opgevangen, na zijn dood zijn vrouw polie opgevangen die alleen nog maar haar ellende kon uitgillen (zo zielig en hard hinniken een week lang), en alles met liefde, verdriet maar onderkoeld haast gedaan. Teveel onderste boven van alles was ik zelf.
Het heeft echt lang geduurd en mijn beste vriend zal ik altijd blijven missen. Maar nu is er vooral de dankbaarheid dat ik zo'n grote vriend in mijn leven heb mogen hebben en zie ik mijn mooie hengst/ ruin weer voor me.

Dat vreet net een beetje aan mij, ondanks dat ik weet dat het de juiste beslissing was om haar te laten gaan.
Ik moest een soort afscheid van haar nemen voor ze onder narcose ging voor de operatie. Ik was er niet bij op het moment dat ze is gegaan, dat kon niet, omdat ze onder narcose op de operatietafgel lag.
En dan neem je achteraf afscheid van het dode dier.
Ik ben bij al mijn andere paarden bij geweest tot de laatste adem, en dat hielp mij wel. Ik was er voor hen tot op het laatste. En dat voelt een beetje vreemd , dat ik niet bij haar was tot haar laatste adem, alsof ik ze een beetje in de steek heb gelaten. Ook al weet je donders goed dat je die beslissing maakt voor haar, om ze meer pijn te besparen.
Het zal allemaal bij het rouwproces horen denk ik, ieder op zijn of haar manier. Maar 1 ding hebben we allemaal gemeen, dat we ze nooit zullen vergeten en voor altijd van ze blijven houden.

3timesmom dan ben je er op het belangrijkste moment wel bij geweest. Zoals de dierenarts mij vertelde krijgen ze van de rest niet heel veel mee. Al snap ik dat het gevoelsmatig heel anders is. Ik weet zeker dat je in gedachten toen ook bij je paard was.
En ja, we zullen ze nooit vergeten en altijd van ze blijven houden.

Dat gevoel heeft mijn mama bij onze vorige hond ook. Of nee - eigenlijk heeft mijn stiefpapa dat gevoel. Hond moest onder narcose om uit te vogelen wat er scheelde - en dat bleek ontzettend veel en pijnlijk te zijn..
Haar heup was verbrijzeld, botkanker. Twee weken eerder liep ze nog vrolijk rond, kwam dus echt als een hele nare donderslag bij heldere hemel.
Die boodschap kregen mijn ouders toen Noia nog onder narcose was. Er werd toen ook besproken wat mogelijk was - ze konden bijvoorbeeld de achterpoot amputeren. Dat vond mijn mama geen goed idee - Noia was een rottweiler van dik 40kg.
Daarbij kwam ook de boodschap "we gaan er van uit dat ze verder ook al aangetast is". Dus nee, geen amputatie, dat was rekken, en dat wilde mijn mama de hond niet aandoen.
En mijn mama wilde haar ook niet meer wakker maken om afscheid te nemen - want Noia had heel veel pijn. Dus hebben ze haar niet meer wakker gemaakt, en hebben ze afscheid genomen van een slapende Noia.
Daar heeft mijn stiefpapa het nog steeds erg moeilijk mee - maar ik begrijp mijn mama zo goed.. Haar wakker laten worden zou pijnlijk geweest zijn voor Noia zelf - waarom zou je haar dat aandoen?
Het is natuurlijk erg moeilijk.. We hadden dit nieuws niet verwacht. We zagen natuurlijk wel dat ze kreupel liep, ze jankte als ze in de zetel wilde kruipen, maar dit ging alles ZO snel, echt waar, twee weken eerder was er nog niets aan de hand (toch niet zichtbaar/merkbaar). En dan bam, heeft je hond botkanker, is de heup verbrijzeld, en weet je dat ze ontzettend veel pijn moet hebben gehad. Een week eerder waren we trouwens ook al in de kliniek met haar geweest, en met medicatie en pijnstilling naar huis gestuurd. "Als het niet beter wordt, kom je terug". Ja, het werd dus niet beter, maar het was ook niet ZO slecht dat wij die uitkomst konden voorspellen. Ze liep in huis nog steeds rustig rond, jankte enkel als ze ging liggen of op de zetel wilde kruipen. Nee, die diagnose hadden wij niet zien aankomen..

Anyway. Mijn stiefpapa is heel lang boos geweest op mijn mama. Naar zijn gevoel heeft hij door haar beslissing niet "op zijn manier" afscheid kunnen nemen van onze Noia. Ik snap hem wel, ik snap dat hij het héél graag anders had gezien - maar mijn rationele zelf kan mijn mama alleen maar gelijk geven. Hoe graag we het ook anders zien - Noia had te veel pijn om haar wakker te maken, alleen maar omdat wij, de mens, op onze manier afscheid willen nemen. Dat is niet eerlijk naar Noia toe.
En mijn stiefpapa blokkeerde op dat moment ook gewoon - er kwam geen woord meer uit. Ik denk dat hij.. minder voorbereid was. Nou ja, mijn mama had dit ook niet zien aankomen, maar wij zijn misschien.. ik weet het niet.. rationeler op zo'n moment. Kei hard voor onszelf, en met onze dieren op de eerste plaats. Hoeveel pijn dat ons, de mens, ook doet. Je moet aan hen denken.

Ik wil maar zeggen: ik ga akkoord met Flavlip. Je bent er zeer zeker op het belangrijkste moment wél bij geweest. Het is onze menselijke manier van denken die daar tegenin wilt gaan. Ik snap je ZOOO goed - je wilt er tot de laatste adem bij zijn. Je wilt hen kunnen troosten en steunen.
Soms.. hebben we die keuze niet. Soms is die optie er gewoonweg niet..
Jij had met je andere paarden die keuze wel, dus je kan het gevoel van afscheid nemen daardoor vergelijken.. En ik snap je als je zegt dat het jou geholpen heeft.. Het heeft mij ook geholpen. Ik had nog 10 jaar meer gewillen - maar ik was dankbaar voor het feit dat ik mijn Daisy tot steun kon zijn. Ik reed al jaren de wei op met een klein, bang hartje.. Ik was zo bang om haar reeds gestorven aan te treffen, of nog niet, maar wel al liggend, niet meer kunnen recht komen, bang, alleen, met pijn, .. Nu had ze helaas ook pijn aan haar been.. Maar ze was niet alleen - de pony's waren bij haar, en daarna ik. En het zonnetje scheen, het was een stralende dag, en we hebben ons afscheid heel vredig en humaan mogen doen. Ze was niet alleen - ik was er. Dat was het allerlaatste wat ik voor haar kon doen, en ik ben zo dankbaar dat ik dat heb mogen/kunnen doen..

Jij hebt dat ook gedaan. Je was er voor haar. Onze hoofden weten dat er een verschil is tussen slapen en echt gaan - maar dat zal je lieve paardje niet geweten hebben. In haar beleving was jij er, tot ze ging slapen. Dus neem jezelf niets kwalijk - je hebt het goed gedaan.

Ik voel me een l*l - want ik weet dat je hier niets aan hebt. Ik heb alweer een krop in de keel.. Wat ik ook zeg, wat anderen ook zeggen - woorden voldoen niet, veranderen niets aan de pijn in onze harten.

Dus laat ik dit bericht maar afsluiten met een dikke virtuele knuffel, en de boodschap "ik weet het.. ik begrijp je.."

Met tranen lees ik deze berichten. Echt dank je wel.
Fijn om te kunnen delen met mensen die begrijpen wat er in je om gaat.

Lw Daisy, ik wil hiermee niet jou topic overnemen want dit gaat over jullie verdriet, en jou mooie dinnetje.
Maar het helpt echt wel om het verdriet een plaats te geven.

Je bent hier méér dan welkom Ik ervaar hetzelfde - het helpt om met mensen te praten die hetzelfde verdriet kennen. Ik heb echt ontzettend veel steun aan mijn naasten - maar ik voel het verschil tussen zij die mij heel lief willen steunen, en degenen die ervaring hebben met dit verdriet.. Bij die laatste groep heb je minder woorden nodig - ze begrijpen het, ze hebben hetzelfde meegemaakt.

Dank je wel

Het is echt zo, soms moet je dingen zelf hebben ervaren voor je het kan begrijpen.

Ik had gisteren 3 vriendinnetjes over de vloer, dolle dinsdag bij Domino's haha.
En naderhand moest ik huilen.. Want ik ben geen paardenmama meer, en zij nog wel..
En ik gun het hun met heel mijn hart hoor! Maar ik wou dat ik ook nog kon zeuren over beschimmeld hooi en een platte kruiwagenband..

Awh, snap 't helemaal. Ik heb dan nog wel een paard, maar toch...

Er komen bij ons nieuwe stalgenoten, gingen kennis maken met z'n allen en ik moest ervoor al huilen, want ik ben niet meer "naam" van Flavio... Dat soort dingen komen echt binnen dan.

Exact dat! Niemand zal zich ooit nog vergissen van naam - de meeste nieuwe stalgenoten dachten altijd dat ìk Daisy heet, ipv mijn paard. Ugh, en het praten in de verleden tijd vind ik ook zo confronterend..

Ja... Al vind ik 't super fijn om 't over Flavio te hebben, maar blijft dubbel, om precies wat jij zegt, alles is in de verleden tijd.

Ik praat ook graag over Daisy. Ze was ook echt zo'n fantastisch paard, zo'n goeie vriendin. Ik kan me niet voorstellen dat ik niét over haar zou praten. Het is idd wel dubbel - maar ik kan me niet voorstellen dat ik niet over haar zou praten.

Dat is natuurlijk ieder voor zich. Er zullen mensen zijn die dat niet kunnen, die telkens opnieuw in huilen uitbarsten en het zichzelf daarom (nog) niet aandoen. Maar ugh, die verleden tijd.. Ik vind het elke keer opnieuw heel confronterend.

Ondertussen heb ik mijn ring ontvangen, ik ben er erg blij mee!
[ img ]

Naar de Horta gaan was weer bleh vandaag. Terwijl mijn vriend pellets op de kar stond te laden, ging mijn hoofd alweer richting de paardenafdeling.. liksteen? Oh.. nee..

mooi hoor, je ring, nu is ze voor altijd een beetje bij je

Ik ben er blij mee!

Ik heb zondagavond een mailtje gestuurd naar een manege hier in de buurt, met de vraag of ze een rustig paard & plaats in de groepslessen hebben voor mij. Ze doen ook aan wandelingen, maar ik kan na al die jaren nog wel eens een lesje gebruiken haha.

Ik heb nog geen antwoord gehad maar denk wel dat ik die therapie fijn zal vinden

Ik heb nieuws.. Met een beetje een dubbel gevoel..

Ik mis de paarden. Ik wil geen eigen paard meer, daar ben ik niet aan toe. Volgens mij nooit meer, en daar kan ik wel mee leven - maar ik mis de paarden.

Dus heb ik een stal in buurt een mailtje gestuurd, en volgend weekend heb ik voor het eerst in 10 jaar weer les. Ik kijk er naar uit, maar vind het ook best spannend!

Het zijn allemaal ijslandertjes daar, maar ik denk dat ik dat wel leuk ga vinden. Ik vind het wel spannend hoor, na zo lang weer in het zadel te stappen!

Daisy is vast trots op me

Ik denk dat het je goed gaat doen! Ik vind een heel dapper besluit van je

Nu mis je niet alleen Daisy maar ook alles met paarden, kan ik me zo indenken. Ik heb nadat mijn pony dood was gegaan ook heel veel steun aan al het andere rondom paarden gehad.

Ik mis idd "alles".. Ik denk niet dat ik super veel zal gaan rijden, 1x in de 2 weken ofzo, maar ik denk idd wel dat het me goed zal doen Ik heb nog heel veel verdriet, huilbuien, en ik denk dat de omgang met paarden het verdriet en gemis hopelijk een beetje zal verzachten

Hoe erg ik ook mijn Zozo mis, ik ben ook heel blij dat we nog een paard hebben en 2 veulens. Ze helpen mij met mn verdriet om mijn maatje.
Ook al is alles anders nu en rijd ik nog amper, bezig zijn met hen vind ik nog steeds even mooi als voorheen. Want ergens weet ik dat Zozo erbij is.
Dus ik denk en ik hoop dat het jou ook zal helpen op je verdere weg. Al die vitamine P gaan je vast goed doen.

Nou, ik heb dus gisteren mijn half uurtje privéles gehad met een ijslandertje.

[ img ]

Eén van mijn vriendinnen wilde mee, we hebben het leuk gehad. Ik heb vooral erg met mezelf moeten lachen, na een kwartier voelde ik mijn bilspieren al protesteren De les was leuk, maar ik denk dat het maar goed is dat ik geen ambities heb qua "serieus rijden", want echt waar, ik heb nog nooit zoveel been moeten geven als gisteren tijdens dat half uur. Zo'n luie pony.. Ze leek me wel 100% betrouwbaar, en dat vind ik heel fijn, maar ze leek ook wel volledig afgestompt op de hulpen.. Het was een hele strijd om haar vooruit te krijgen, en dat was best vermoeiend haha. Ik vrees een beetje dat het "typisch een manegepony" is, de lesgeefster heeft er letterlijk met een longeerzweep achteraan moeten zitten, maar langs de andere kant voelde ik me wel heel veilig op zo'n goedzak.

Maar: ik vond het leuk. Leuk om weer "op stal" te zijn, om in het zadel te zitten, om een paar rondjes galop te rijden. Ik ben een schijtlaars te paard, dus ik vind snel excuses om niet te galopperen, en die neiging had ik gisteren totaal niet.

Dus ik ga zeker nog terug. Vriendin stelde voor om onze agenda's naast elkaar te leggen en samen een groepsles te rijden, ik kijk er nu al naar uit!