Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 2 van de 7 [ 165 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5 ... 7  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

 
Profiel   

Ik heb in 2016 mijn eerste paard in moeten laten slapen. En ik heb nu nog steeds moment dat ik het er moeilijk mee heb en haar ontzettend mis. 3 maanden na haar dood heb ik mijn huidige paard gekocht. Ik wilde dat toen eigenlijk niet omdat ik er nog niet klaar voor was. Maar mijn shetje was zo verdrietig en eenzaam dat het voelde alsof ik geen andere keuze had. Mijn huidige paard was toen 2,5 jaar. Ik was toen ook wel blij dat ik nog niet veel met haar moest doen (bedoel dan rijden). Daar had ik ook echt geen behoefte aan. Wilde ook lange tijd niet rijden. Toen ze een jaar later ingereden werdt, was het prima, toen was ik er klaar voor. Ben nu echt super blij met haar maar zal m’n eerste paard nooit vergeten en heb zelfs nog geregeld momenten dat ik haar erg mis. Weet niet of dat gemis ooit weg gaat.

Ik wens jou heel veel sterkte toe en neem je tijd. Alleen jij kunt het tempo hierin aangeven. Y;(
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-05-23 13:38 



 
Profiel   

Bij mij is het inmiddels 7 jaar geleden. Ik heb het er nog steeds af en toe echt moeilijk mee. Ik schijn een paar maanden na het inslapen van mijn paard nog met de dierenarts gepraat te hebben erover, omdat ik het er zo moeilijk mee had toen. Veel schuldgevoelens. Ze boden het aan bij het inslapen, zo lief. Ik weet niets meer van dat gesprek, vreemd genoeg. Misschien toch verdrongen.

Ik heb daarna ook geen ander paard meer gehad, alleen bijrijdpaarden. Het was ook echt het afsluiten van een hele fijne tijd.

Edit: gek genoeg huil ik nu weer. Terwijl ik niet eens super verdrietig ben. Dit zal altijd wel blijven denk ik. Ergens misschien ook wel fijn, dan is ze nog echt heel dicht bij mij.

Nog een edit: de schuldgevoelens kwamen bij mij ook niet door het inslapen, maar door haar ziekteproces (hko en kissing spines). Ik heb haar verkocht en teruggekocht: had ik haar niet moeten verkopen? Was ze dan nog goed geweest? Had ik er niet eerder een dierenarts bij moeten laten komen? Was het zadel wel goed genoeg? Stak ik niet enorm mijn kop in het zand? Zag ik haar als een gebruiksvoorwerp? Veel van die gevoelens kwamen ook voort uit een topic op bokt, waarin mijn paard niet goed liep. Ik kende haar zo lang, ik zag het niet meer, ik dacht een beetje stijfheid, en achteraf heb ik me zo schuldig gevoeld. Ik kreeg nare pb's, ik werd ervan beschuldigd niets om mijn paard te geven terwijl ze mijn ALLES was. Ik vond het echt verschrikkelijk en eerlijk gezegd heb ik daar nog steeds last van. Ook al zei de dierenarts dat haar rug echt nog verrassend soepel was en dat ik echt niks fout had gedaan.

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-05-23 14:07 



 
Profiel   

Ach, wat delen we allemaal toch veel verdriet..
Ik heb het eerder vaak grappend gezegd: waarom doen we onszelf dit aan, en kopen we geen goudvissen ipv paarden? :')

VogeltjeM fijn he, al die wijze lessen! Ik heb van Daisy ook super veel mogen leren, ze was echt een hele fijne leermeester! Heel geduldig met mij en mijn angsten. Ik heb mijn eerste (en laatste) sprongen met haar gedaan en 2 dressuurwedstrijdjes gereden (voor we de diagnose artrose kregen uiteraard), ik heb jaar en dag bitloos met haar door de natuur getrokken, vaak ook zonder zadel, ze was een kei in grondwerk en vrijheidsdressuur (ze had hier geen eerdere ervaring mee, ik ook niet, dus we hebben dit echt samen mogen leren), op locatie gaan rijden, ... Ik heb haar mogen houden op de manier die ik fijn vond: veel vrijheid, en hoewel ik heel veel tot alles zelf moest doen, had ik ook veel te zeggen op die manier. Zij heeft mij geleerd wat het inhoud om "eigenaar" te zijn, en daar bovenop kreeg ik er het beste vriendinnetje van heel de wereld bij.
Daar ben ik suuuuper dankbaar voor - maar het maakt ook dat ik haar eens zo hard mis..

D_akotaIk weet niet wat "beter" is.. Verder moéten omdat je er nog eentje (of meerdere) hebt, of zoals mij "zonder" vallen.. Ik kom af en toe nog onder de paarden en op zich vind ik dat leuk, maar er komt ook altijd een droevig gevoel bij kijken..
Blijven missen zal ik idd altijd blijven doen. Daar kan ik zeker mee leven, dat lijkt me alleen maar normaal. Ik hoop alleen dat dat rauwe, dat paniekerige, er uit gaat.. Dat ik vaker met een glimlach dan met die oerpijn kan herinneren..

Sheran ooh, jij zit/zat ook met zoveel schuldgevoelens.. Erg he, dat we dat moeten doormaken..
We hebben altijd zo goed proberen zijn, het juiste proberen doen.. En dan, bovenop al het verdriet en gemis, lig je zo in de knoop met jezelf.. Het maakt het missen alleen maar erger en moeilijker..
Ik ben de dag nadien nog gewoon gaan werken, en toen 2 dagen niet, dokter had me thuis geschreven. En me een foldertje meegegeven ivm rouwen. Misschien moet ik daar toch maar eens naar kijken, waar ik terecht kan.. Ik dacht dat ik dat niet zou nodig hebben, maar misschien kan het geen kwaad..

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-05-23 09:57 



 
Profiel   

Ohh ik voel zo met je mee. Heel veel sterkte met het verlies van jouw paardje.
Bij mij is het net gebeurd. Ik heb maandag avond plotseling afscheid moeten nemen van mijn pony, mijn vriendinnetje die ik al meer dan de helft van mijn leven heb.

Het gevoel wat jjj ook heb, de schuldgevoelens of je er wel genoeg bent geweest voor haar. Of je de juiste keuze heb gemaakt . Als dit, als dat , als zus , als zo. En eigenlijk diep van binnen weet je wel dat je de goede keuze hebt gemaakt .

Het komt nu echt pas binnen dat ze niet meer thuis komt. En ik word er meerdere keren op een dag mee geconfronteerd omdat ik er voor mijn andere paard moet zijn, die ook zoekende is nu. En naast een lege stal staat.

Ik slik nu maar oxezepam om rustig te blijven. Maar ik ben gebroken..

Ik wil jou ( en de rest hier ) heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je het een plekje kan geven✨

Link naar dit berichtGeplaatst: 06-07-23 06:29 



 
Profiel   

Jessicauvita ach, gecondoleerd met je verlies.. Ik vraag me altijd af of het "erger" of "moeilijker" is als het plotseling is, of net niet.. Misschien is het anders. Maar waarschijnlijk nooit makkelijker.

Je weet idd diep vanbinnen wel dat je het juiste hebt gedaan - maar hart en verstand liggen zelden op 1 lijn. Ik word nog héél vaak overvallen door paniek, twijfel, angst, ... Heb ik wel het juiste gedaan?
Dan kan ik dat beredeneren, en dan komt mijn verstand tot de conclusie "je hebt het juiste gedaan". Op dat moment denkt mijn hart "maar wat nou als..." - en andersom evengoed. Dan voelt mijn hart "je hebt het goede gedaan", en dan vraagt mijn verstand zich af "wat als ik nou zus of zo nog geprobeerd had?"

Ik krijg ze zelden op hetzelfde moment op dezelfde lijn. En daardoor blokkeer ik het, want ik kan het gewoon niet aan.
Elke dag opnieuw ervaar ik mijn verlies. Elke dag opnieuw doet het pijn. Ik kan wel al een stuk vaker op leuke, lieve, mooie, ... herinneringen terugkijken, en vooral dankbaarheid ervaren - maar ik sukkel telkens opnieuw terug in die grote leegte, in dat "nooit meer"...

Mijn dokter wilt dat nu ik toch echt een rouwtherapeut contacteer. Ik kan over alles praten, altijd, overal, met iedereen.
Maar over mijn Daisy.. Nee.. Dat lukt me niet.. Zelfs al typend lukt me dat niet zoals het zou moeten, zoals ik het zou willen.. Het doet pijn, ik paniekeer, en moet ophouden met praten/typen/denken, want ik denk dat ik anders zo hard instort dat ik het nooit meer te boven kom.

We zijn natuurlijk nog maar 6 maanden verder.
Maar ik betwijfel of het ooit echt beter wordt - want "nooit meer" blijft "nooit meer", dat zal.. nooit meer.. veranderen. Ik zal altijd zonder Daisy zijn, en dat is zo pijnlijk en eenzaam en leeg..

Die lege stal - ik zie hem niet. Ik heb geen andere paarden, ik kom niet meer op stal. Ja, heel sporadisch, als ik even inspring voor een (ex, eigenlijk) stalgenoot, of als een (ex, wat vreemd) stalgenoot me meevraagt.
En dan zie ik mijn wei, mijn stal. Die is al terug gevuld. En van ver doet dat nog het meeste pijn - want van ver zie je een bruine merrie die achter het hoekje komt kijken, en héél even denk je.. "Daisy?" ook al weet je natuurlijk beter..

Ik heb (ex, bah) stalgenoten die zoals jij nog een ander paard hebben, die daarom alleen al moeten doorduwen en elke dag naar stal moeten en daarmee geconfronteerd worden. Het lijkt me erg moeilijk.
Ik weet niet wat ik zou verkiezen, als ik een keuze zou hebben. Het zoals jullie moeten doen - of het moeten doen zoals ik het nu moet doen. Zonder naar stal te gaan, zonder tweede paard. Mijn dagritme is compleet weg. Ik heb erg veel vrije tijd en erg weinig te doen. Minder sociale contacten. Aangeleerde gewoontes die na 11 jaar en half plots weg vallen. Kennis die nooit meer nodig zal zijn, spullen die nooit meer gebruikt zullen worden. Mijn leven staat op zijn kop, ik ben zoveel kwijt. Ik ben ook mezelf kwijt, want ik weet niet wie ik ben, zonder Daisy, zonder paard, zonder "elke dag naar stal", zonder +20 jaar tussen de paarden, zonder ervaringen delen met andere eigenaars, zonder goede raad te kunnen geven of nodig te hebben, ..

Link naar dit berichtGeplaatst: 23-07-23 19:36 



 
Profiel   

LWDaisy schreef
Jessicauvita ach, gecondoleerd met je verlies.. Ik vraag me altijd af of het "erger" of "moeilijker" is als het plotseling is, of net niet.. Misschien is het anders. Maar waarschijnlijk nooit makkelijker.

Je weet idd diep vanbinnen wel dat je het juiste hebt gedaan - maar hart en verstand liggen zelden op 1 lijn. Ik word nog héél vaak overvallen door paniek, twijfel, angst, ... Heb ik wel het juiste gedaan?
Dan kan ik dat beredeneren, en dan komt mijn verstand tot de conclusie "je hebt het juiste gedaan". Op dat moment denkt mijn hart "maar wat nou als..." - en andersom evengoed. Dan voelt mijn hart "je hebt het goede gedaan", en dan vraagt mijn verstand zich af "wat als ik nou zus of zo nog geprobeerd had?"

Ik krijg ze zelden op hetzelfde moment op dezelfde lijn. En daardoor blokkeer ik het, want ik kan het gewoon niet aan.
Elke dag opnieuw ervaar ik mijn verlies. Elke dag opnieuw doet het pijn. Ik kan wel al een stuk vaker op leuke, lieve, mooie, ... herinneringen terugkijken, en vooral dankbaarheid ervaren - maar ik sukkel telkens opnieuw terug in die grote leegte, in dat "nooit meer"...

Mijn dokter wilt dat nu ik toch echt een rouwtherapeut contacteer. Ik kan over alles praten, altijd, overal, met iedereen.
Maar over mijn Daisy.. Nee.. Dat lukt me niet.. Zelfs al typend lukt me dat niet zoals het zou moeten, zoals ik het zou willen.. Het doet pijn, ik paniekeer, en moet ophouden met praten/typen/denken, want ik denk dat ik anders zo hard instort dat ik het nooit meer te boven kom.

We zijn natuurlijk nog maar 6 maanden verder.
Maar ik betwijfel of het ooit echt beter wordt - want "nooit meer" blijft "nooit meer", dat zal.. nooit meer.. veranderen. Ik zal altijd zonder Daisy zijn, en dat is zo pijnlijk en eenzaam en leeg..

Die lege stal - ik zie hem niet. Ik heb geen andere paarden, ik kom niet meer op stal. Ja, heel sporadisch, als ik even inspring voor een (ex, eigenlijk) stalgenoot, of als een (ex, wat vreemd) stalgenoot me meevraagt.
En dan zie ik mijn wei, mijn stal. Die is al terug gevuld. En van ver doet dat nog het meeste pijn - want van ver zie je een bruine merrie die achter het hoekje komt kijken, en héél even denk je.. "Daisy?" ook al weet je natuurlijk beter..

Ik heb (ex, bah) stalgenoten die zoals jij nog een ander paard hebben, die daarom alleen al moeten doorduwen en elke dag naar stal moeten en daarmee geconfronteerd worden. Het lijkt me erg moeilijk.
Ik weet niet wat ik zou verkiezen, als ik een keuze zou hebben. Het zoals jullie moeten doen - of het moeten doen zoals ik het nu moet doen. Zonder naar stal te gaan, zonder tweede paard. Mijn dagritme is compleet weg. Ik heb erg veel vrije tijd en erg weinig te doen. Minder sociale contacten. Aangeleerde gewoontes die na 11 jaar en half plots weg vallen. Kennis die nooit meer nodig zal zijn, spullen die nooit meer gebruikt zullen worden. Mijn leven staat op zijn kop, ik ben zoveel kwijt. Ik ben ook mezelf kwijt, want ik weet niet wie ik ben, zonder Daisy, zonder paard, zonder "elke dag naar stal", zonder +20 jaar tussen de paarden, zonder ervaringen delen met andere eigenaars, zonder goede raad te kunnen geven of nodig te hebben, ..


Ik voel zo mee met je.. ik ervaar het precies zo.
Veel mensen zullen zeggen het is maar een paard , get over it, maar voor mij voelt het alsof ik een kind verloren ben.
Voor mij is het nu morgen 3 weken geleden, en de eerste week is helemaal een achtbaan geweest. De crematie geregeld, haar weer opgehaald, een kettinkje met haar as besteld en opgehaald. ( heb je haar ook laten cremeren ? ) en heb haar stal aangehouden en we hebben het tussenschot eruit gehaald zodat mijn andere paard een hele grote stal nu heeft, omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen dat die stal word gevuld met een ander paard. Maar door dat alles ben je druk met van alles en geregel en nu word het iets rustiger en komt het besef dat ze nooit meer terug komt. En dan krijg ik paniek , en hoe jij het beschrijft heb ik ook. Snel gedachten weer op wat anders zetten..
en dan mijn andere paard die verdrietig is. Ze is helemaal niet meer haarzelf..
ik weet ook niet wat makkelijker is, er naar toe leven of dat het zo plots is gekomen.
En om nog op stal te komen of net als jou er niet heen te hoeven… elke dag die confrontatie . Maar ik wil er gewoon zijn voor mijn andere paard, dus ik raap alles bij elkaar om er gewoon 2x per dag te zijn voor haar ..

Link naar dit berichtGeplaatst: 24-07-23 13:13 



 
Profiel   

LWDaisy schreef
Mijn dokter wilt dat nu ik toch echt een rouwtherapeut contacteer. Ik kan over alles praten, altijd, overal, met iedereen.
Maar over mijn Daisy.. Nee.. Dat lukt me niet.. Zelfs al typend lukt me dat niet zoals het zou moeten, zoals ik het zou willen.. Het doet pijn, ik paniekeer, en moet ophouden met praten/typen/denken, want ik denk dat ik anders zo hard instort dat ik het nooit meer te boven kom.
Misschien kan je naar een creatieve therapeut gaan? Of een lichaamstherapeut? Of zelfs een therapeut samenwerkt met een paard? Als praten niet lukt? Er zijn verschillende manieren om je te uitten. Om met je verdriet om te gaan. Ik denk dat het goed is om extra ondersteuning te krijgen om dit allemaal te verwerken.

Veel liefs, Riel :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 24-07-23 15:04 



 
Profiel   

Wat ben ik blij dit te lezen. Zoveel herkenning in het verdriet dat we delen.

3 november afgelopen jaar heb ik m'n allerliefste meisje moeten laten gaan. Het lukt me niet dit zonder tranen te schrijven of om zelfs maar aan haar te denken.

Ik weet dat ik alles heb geprobeerd om haar het beste te geven maar toch was het niet genoeg. Ze mocht maar 15 jaar worden.

Ik probeer er niet te vaak aan te denken omdat het gewoon teveel pijn doet. ;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 24-07-23 15:08 



 
Profiel   

4 maanden pas, echt pas.

Schaam je niet om je tranen, niet om je verdriet, het mag. Echt het mag. :knuffel:

En ondertussen heb ik ervaren dat het bij elk dier ook nog anders is en nooit zoals verwacht.
Bij Kawa mijn paard had ik er beste vrede mee. Me daar zelfs schuldig over gevoeld. Want hoe kon ik dat zo goed aan??
Want ik had altijd gedacht dat ik dan niet meer kon functioneren als hij er niet meer was. En dat viel mee. Natuurlijk wel verdriet, maar dat hele diepe intense niet, het was goed zo...
Maar mijn hondje Pukkie, zij is dood gegaan in 2012 toen dat liedje van Fun -We Are Young veel op de radio was.
Toevallig hoorde ik dat vorige week, tranen met tuinen, ik kon ze niet stoppen...... 2012...

Rouw is zoiets raars..... maar het is goed, het mag er zijn :j
En wie dat niet begrijpt omdat het maar een dier is...
Dikke middelvinger!

Grote knuffel :knuffel:

Link naar dit berichtGeplaatst: 24-07-23 15:22 



 
Profiel   

S_zanne schreef
Wat ben ik blij dit te lezen. Zoveel herkenning in het verdriet dat we delen.

3 november afgelopen jaar heb ik m'n allerliefste meisje moeten laten gaan. Het lukt me niet dit zonder tranen te schrijven of om zelfs maar aan haar te denken.

Ik weet dat ik alles heb geprobeerd om haar het beste te geven maar toch was het niet genoeg. Ze mocht maar 15 jaar worden.

Ik probeer er niet te vaak aan te denken omdat het gewoon teveel pijn doet. ;(


Ja.. Exact dat..
En dan voel je je daar weer schuldig over, want je wilt hen herdenken..

Dank voor jullie lieve woorden allemaal :knuffel:

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 06:45 



 
Profiel   

Veel sterkte met het verlies! Voor iedereen hier die z'n maatje is verloren. Y;(

Het is helaas herkenbaar voor mij. 2 jaar geleden is het inmiddels en de scherpe randjes zijn er zeker wel af. Maar het gemis blijft.
Ik betrap me erop dat ik nog steeds niet te lang naar foto's of video's kan kijken. Heel even, dat gaat met een glimlach. Maar hoe langer ik kijk, hoe meer gedachten er komen.
Ik weet nog goed dat het weer wat ging. Een half jaar later was het geloof ik. Toen vroeg iemand waar ik was: heb jij ook een paard of hou jij niet van paarden? Voor ik antwoord kon geven, begon ik te huilen als een klein kind. Die persoon schrok. Het duurde even voor ik een normaal antwoord kon geven maar dat was eigenlijk niet meer nodig _O-

Destijds was mijn dochter net een jaar oud, zij heeft mij er echt doorheen geholpen want voor haar kwam ik mijn bed uit.

Ik heb nu wel sinds kort een veulen en wil het dus weer aan gaan. Ondanks die angst om ooit weer dat telefoontje te krijgen dat het niet goed gaat.

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 07:38 



 
Profiel   

Rouw is een vreemd fenomeen.

Mijn lieve Jip is op 1 december 2020 vrij plots uit mijn leven verdwenen, al was hij al bijna 33 jaar.
Dus echt plots kan het ook weer niet zijn, op die leeftijd. Ik leefde altijd bij de dag, zei ik, maar toch...
De dag dat ik het telefoontje van mijn stalbaas kreeg dat hij niet in orde was, had ik toch niet aan zien komen.

Zijn dood sloeg een echt een krater van verlies, ik was zó leeg.

Ik had(heb) echter wel nog een paard en dus moest ik dezelfde dag nog terug naar stal, want ook hij verloor z'n maatje en ook hij had recht op mijn aandacht, gedeeld verdriet.

Ik denk dat mede de zorg voor Elmo er wel voor gezorgd heeft, dat ik het verlies van Jip kon verwerken.

En ja, zelfs nu nog kan ik een traan laten bij een Facebook herinnering.

Maar ik kijk ook terug op 29 jaar fantastisch genieten van mijn grote gouden vriend en dat heeft inmiddels steeds vaker de overhand.

Een ieder rouwt op zijn eigen manier.
Ik denk wel dat wanneer je het gevoel hebt dat het verdriet je belemmert in je functioneren, het verstandig kan zijn om eens met iemand te gaan praten.
Kan al met de praktijkondersteuner van de huisarts, in eerste instantie, dat is doorgaans vrij laagdrempelig en zij kunnen evt ook nav een of meerdere gesprekken kijken of je nog baat zou hebben bij een andere therapeut.

Je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen, dood hoort bij het leven en de een verwerkt een afscheid makkelijker dan een ander.
Alleen is het heel lastig om in je eentje dat patroon waarin je nu zit met je immense verdriet en je schuldgevoel te doorbreken.
Verdriet mag er altijd zijn.

Veel sterkte, het blijft echt niet niks om je dikste maatje te verliezen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 08:41 



 
Profiel   

Ik snap je. Ik heb een jong paard gehad dat ik heb moeten laten gaan. Natuurlijk had ik het kunnen rekken maar mijn gevoel zei nee. De dierenarts was het ook helemaal met me eens. En toch blijft er iets knagen. Voor altijd. Dat ik haar langer bij me had kunnen houden als… inmiddels is het inslapen 10 jaar geleden en heb ik geaccepteerd dat dat gevoel altijd een beetje zal blijven knagen. Maar als ik terugkijk zie ik vooral de mooie en fijne herinneringen.

Na haar overlijden ben ik 7 jaar paardloos geweest. Ik had geen zin meer in die paardenlucht, in rijden, in wandelen, in poetsen, in zachte neusjes. Ik ben hele andere dingen gaan doen. Maar na 7 jaar wilde ik weer en ben ik begonnen op een manege. Een jaar daarna stond er weer een eigen paard op stal waar ik inmiddels al ruim 2 jaar heel veel lol mee heb. De jaren er tussenin had ik nodig om te rouwen en zelfs nu kan ik nog huilen om het verlies. Maar zonder dat verlies was ik nu niet zo happy met mijn huidige paard. En daar ben ik ook dankbaar voor.

Leven met paarden brengt hoge pieken maar ook diepe dalen met zich mee. Hopelijk zijn de pieken die je met Daisy hebt beleefd zo hoog geweest dat ze je door dit diepe dal heen trekken. Sterkte!!

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 09:13 



 
Profiel   

Mijn Daisy was niet piepjong meer.. Maar ik vond haar ook niet oud.
Ze was 20 jaar - we hadden imo nog minstens 10 jaar te gaan. Ook al wist ik wel dat dat met artrose moeilijk zou worden - ik heb bijvoorbeeld altijd gezegd dat ze makkelijk moest kunnen gaan liggen/rollen en ook weer relatief vlot zou moeten recht geraken. Ik heb oudjes gezien die dat met héél veel moeite nog konden, en dat wilde ik niet voor Daisy.
Maar echt.. 20 jaar.. Het was te vroeg.

En hoe meer tijd er overheen gaat - hoe bozer ik op mijn stal wordt.
Nieuwe eigenaars, nieuw beleid. Daisy moest elke dag mee naar "de overkant". Is een zandweggetje van 1m breed oversteken, is allemaal geen probleem hoor, en dan daar overdag gras vreten. 's Avonds mocht ze weer terug naar haar eigen stukje.

Ik had altijd een hekel aan die overkant. Daar was geen schuiloptie, om te beginnen. Het gras stond er ook te hoog om putten oid te kunnen spotten. En: ze moest daar de boel delen met andere paarden. En Daisy is nooit erg sociaal geweest.. Daardoor stond ze daar imo nooit helemaal op haar gemak, ze had altijd de andere paarden in het oog, joeg ze al eens weg, .. Dat nam imo het chille van haar pensioen weg. Dat was niet wat ik destijds beloofd gekregen heb: rust. Daisy was nou eenmaal geen sociaal paard, maar lichamelijk kon ze niet meer wat 5 jaar eerder geen probleem was.

Ik heb lang blijven proberen inpraten op de nieuwe eigenaars, die meer van bloemen kennen dan van paarden. Zij wilden haar mee naar de overkant want daar stond gras, dus moest ze geen hooi = voordeliger in hun portemonnee. Ik had gerust willen bijbetalen, dat heb ik ook meermaals aangegeven.

Oh, ik word weer boos en verdrietig als ik er nog maar aan denk. Ik heb nog steeds het appje staan van 1 dag eerder - laat haar nou aub gewoon staan, ze voorspellen slecht weer. Daar had Daisy ook een hekel aan, daar werd ze onrustig van aan de overkant want ze kon daar niet schuilen. "Jaja", ze mocht blijven staan.
En ze hebben haar niét laten staan..

Ik heb die gedachte toen ook meteen afgeblokt. Ik wilde op dat moment niet uithalen naar hen. Ik had zo veel verdriet, pijn. Ik vertrouwde mezelf niet op dat moment. Ik wilde niet met de vinger wijzen.

Maar nu.. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik niet harder voor Daisy ben opgekomen. Ik gunde haar de vriendjes aan de overkant ook wel. Ze was met de jaren wel rustiger geworden, en de 2 pony's lieten haar echt altijd heel netjes met rust, die 2 konden haar heel mooi lezen, ze moest maar met een oor draaien en die 2 liepen al naar de andere kant van de wei om haar alle ruimte te gunnen.

Maar.. Ik wou dat gesleep niet. Ik wou niet dat ze alle dagen van de ene naar de andere werd verzet. Dat heb ik ZO vaak gezegd, geappt, .. Maar ik was duidelijk niet streng genoeg ofzo.. Zij kenden haar ook niet zo goed natuurlijk, zagen het probleem niet. Alle andere paarden waren wel sociaal, geen enkel paard stond te schuilen bij regen, waarom zou de mijne de uitzondering zijn?

Ik hou er maar weer over op. Ik wil niet met de vinger wijzen.
Maar.. Wat als..

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 11:32 



 
Profiel   

LWDaisy schreef
Mijn Daisy was niet piepjong meer.. Maar ik vond haar ook niet oud.
Ze was 20 jaar - we hadden imo nog minstens 10 jaar te gaan. Ook al wist ik wel dat dat met artrose moeilijk zou worden - ik heb bijvoorbeeld altijd gezegd dat ze makkelijk moest kunnen gaan liggen/rollen en ook weer relatief vlot zou moeten recht geraken. Ik heb oudjes gezien die dat met héél veel moeite nog konden, en dat wilde ik niet voor Daisy.
Maar echt.. 20 jaar.. Het was te vroeg.

En hoe meer tijd er overheen gaat - hoe bozer ik op mijn stal wordt.
Nieuwe eigenaars, nieuw beleid. Daisy moest elke dag mee naar "de overkant". Is een zandweggetje van 1m breed oversteken, is allemaal geen probleem hoor, en dan daar overdag gras vreten. 's Avonds mocht ze weer terug naar haar eigen stukje.

Ik had altijd een hekel aan die overkant. Daar was geen schuiloptie, om te beginnen. Het gras stond er ook te hoog om putten oid te kunnen spotten. En: ze moest daar de boel delen met andere paarden. En Daisy is nooit erg sociaal geweest.. Daardoor stond ze daar imo nooit helemaal op haar gemak, ze had altijd de andere paarden in het oog, joeg ze al eens weg, .. Dat nam imo het chille van haar pensioen weg. Dat was niet wat ik destijds beloofd gekregen heb: rust. Daisy was nou eenmaal geen sociaal paard, maar lichamelijk kon ze niet meer wat 5 jaar eerder geen probleem was.

Ik heb lang blijven proberen inpraten op de nieuwe eigenaars, die meer van bloemen kennen dan van paarden. Zij wilden haar mee naar de overkant want daar stond gras, dus moest ze geen hooi = voordeliger in hun portemonnee. Ik had gerust willen bijbetalen, dat heb ik ook meermaals aangegeven.

Oh, ik word weer boos en verdrietig als ik er nog maar aan denk. Ik heb nog steeds het appje staan van 1 dag eerder - laat haar nou aub gewoon staan, ze voorspellen slecht weer. Daar had Daisy ook een hekel aan, daar werd ze onrustig van aan de overkant want ze kon daar niet schuilen. "Jaja", ze mocht blijven staan.
En ze hebben haar niét laten staan..

Ik heb die gedachte toen ook meteen afgeblokt. Ik wilde op dat moment niet uithalen naar hen. Ik had zo veel verdriet, pijn. Ik vertrouwde mezelf niet op dat moment. Ik wilde niet met de vinger wijzen.

Maar nu.. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik niet harder voor Daisy ben opgekomen. Ik gunde haar de vriendjes aan de overkant ook wel. Ze was met de jaren wel rustiger geworden, en de 2 pony's lieten haar echt altijd heel netjes met rust, die 2 konden haar heel mooi lezen, ze moest maar met een oor draaien en die 2 liepen al naar de andere kant van de wei om haar alle ruimte te gunnen.

Maar.. Ik wou dat gesleep niet. Ik wou niet dat ze alle dagen van de ene naar de andere werd verzet. Dat heb ik ZO vaak gezegd, geappt, .. Maar ik was duidelijk niet streng genoeg ofzo.. Zij kenden haar ook niet zo goed natuurlijk, zagen het probleem niet. Alle andere paarden waren wel sociaal, geen enkel paard stond te schuilen bij regen, waarom zou de mijne de uitzondering zijn?

Ik hou er maar weer over op. Ik wil niet met de vinger wijzen.
Maar.. Wat als..


Ohh lieve schat probeer je zelf geen verwijten aan te praten . Ik weet dat het moeilijk is , ook ik doe dit , maar probeer helder erover te denken.
Het is deze tijd gewoon echt een rottijd, op alles en overal moet bezuinigt worden, alles is mega duur geworden, en je heb gewoon ook weinig keuze hier in nl om echt de 100% perfecte stalling te hebben.

Je heb alles voor je paardje over gehad als ik het zo lees, dus probeer jezelf niet gek te maken :knuffel:

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 17:46 



 
Profiel   

Nu vandaag is het voor rubina 3 weken geleden dat ik haar naar de kliniek bracht. Ook ik loop met schuldgevoelens al de hele dag.. savonds toen ze onderzocht was, heb ik haar daar op stal gezet . Ben even bij haar gebleven, ze lag languit, ze was doodop want we liepen al 2 uur met haar vanwege de koliek. En daarna ben ik naar huis gegaan, met de gedachten om de volgende ochtend meteen weer daar op de stoep te staan. Maar zover kwam het niet, en eigenlijk toen we de net thuis waren na dat we de trailer terug hadden gebracht en mijn uvita gevoerd hadden, toen werd ik al gebeld dat het echt slecht ging en ze daar ondertussen nog echo’s gemaakt hadden.
Waarom ben ik weggegaan, waarom heb ik haar daar alleen gelaten , ziek op een plek wat ze niet kende.
Natuurlijk zijn we direct na dat telefoontje terug gegaan, maar waarom ben ik niet voor haar gebleven in die tussentijd ;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 17:58 



 
Profiel   

Omdat je je rust hard nodig had om de volgende dag weer voor haar te kunnen zorgen?

Ik herken 't hoor maar laat mezelf daar niet heen gaan. Flavio z'n laatste stal was top, maar die ervoor... Pff dichtbij, maar zoveel blub en dan de kou, dit heeft echt een wissel getrokken op z'n lijf... Dus ik ken de gedachte, had ik maar... We hebben ons best gedaan, daar hou ik me aan vast. Hij heeft een mooi leven gehad en heel veel liefde. Achteraf zijn er altijd dingen die je anders had kunnen doen, maar je doet 't op dat moment met de beste intentie. Ik hou me vast aan m'n liefde voor hem en ow wat had ik 'm graag nog veel langer bij me gehad.

Link naar dit berichtGeplaatst: 25-07-23 18:18 



 
Profiel   

We doen het zo te lezen allemaal he..

Ik vind het zo erg. Dat die laatste dag al die mooie jaren zo overschaduwt. Dat mijn focus zo ligt op het afscheid, en niet op de hartstikke vele mijlpalen die we samen behaald hebben. Ik lijk alleen in chronologische volgorde te kunnen terugblikken - en ik begin van achter in plaats van van voor, en daardoor kom ik dus niet voorbij die laatste dag. Ik zou zo graag weer aan al die mooie jaren willen kunnen denken in plaats van vast te lopen op het afscheid..

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 07:42 



 
Profiel   

Helpt het dan niet om foto's op te zoeken van enkele jaren voor het afscheid?
Die bewust op te zoeken en te bekijken?

Dat je bewust de mooie herinneringen op zoekt?

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 07:48 



 
Profiel   

Ik herken het niet. Tuurlijk mis ik grietje onwijs. Ze is 19 jaar in m'n leven geweest en ik heb haar 3 jaar geleden laten inslapen. Ik was 12/13 toen ik haar kreeg, dus eigenlijk wist ik niet beter dan dat ze bij me hoorde.

De beslissing vond ik onwijs moeilijk en ik voelde me in de tijd soort van depressief en had veel huilbuien. Ik zou gaan beslissen dat m'n kleine meisje dood moest. Maar op een gegeven moment vroeg ik me af voor wie doe ik het?

Het inslapen ging zo vredig. Thuis op het gras. M'n andere ponys erbij zodat ze afscheid konden nemen. Ze was al rap weg bij de eerste spuit. Daardoor heb ik het nu eigenlijk lastiger met de vraag of ik juist niet te lang gewacht heb. Ik kijk juist met heel veel liefde terug op het inslapen, juist omdat het zo mooi ging en ze echt door liefde is omringd tot het einde.

Ik weet dat ik de juiste keus heb gemaakt uit liefde voor haar. En ja ik mis haar en soms ben ik nog verdrietig. Maar de mooie momenten overheersen. Ik had het niet anders gedaan nu ik terugkijk. Hooguit wat eerder naar de dierenarts gebeld. Ik heb alles gedaan om haar beter te maken, maar dat ging niet meer lukken. Dus het is goed zo.

Ik hoop dat jullie ook die rust kunnen gaan vinden. Sterkte :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 07:51 



 
Profiel   

Ik heb het schuld gevoel ook niet. Ik vind het juist heel mooi dat ik hem dat heb kunnen geven. Hij was 30 jaar en op. Een laatste blessure was de druppel en de beslissing was toen snel gemaakt. Hij is heel vredig ingeslapen, in de wei. Het is nu 9 jaar geleden en ik denk nog elke dag aan hem. Hij was dan ook 21 jaar van mij. Ik mis hem, maar het doet me geen verdriet meer. We hebben een prachtig leven samen gehad vol mooie herinneren.

Ik hoop dat je die rust vind. :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 08:20 



 
Profiel   

Rouw is een raar iets, ik ben iemand die 'vlucht' voor verdriet, dus doorgaan tot de man met de hamer komt. Ik krijg last van vreselijke eczeem als ik mijn rouw onderdruk. Nu ik terugkijk op die periode was ik mentaal ook helemaal de weg kwijt, echter had ik dat helemaal niet door.
Mijn vader overleed op 75 jarige leeftijd plots aan een hartaanval, het voelde als een foute film waar je in zat, midden in de nacht ineens bij je moeder thuis en de schouwarts komt binnen. Ik heb zijn dood altijd nog op afstand, geen idee waarom. Toen stierf onze hond, mijn hemel wat heb ik daar een verdriet van gehad, ik vraag me af of met de dood van de hond ook de rouw over vader binnenkwam.
Toen kreeg mijn zus kanker, wat een ellendig traject van een jaar, met haar dood tot gevolg. Ik stond inmiddels stijf van kapotte huid, door behoorlijke eczeem. Ze was pas 52. Het verschil tussen iemand plots verliezen of met voortraject... ik weet niet wat erger is. Met kanker had ik gevoel dat het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hing en dat een lange tijd, vreselijke periode was het. Bij mijn vader was het verhaal gelijk klaar zeg maar. Van de een kan je afscheid nemen, maar zie je ook aftakelen en de ander heb je dat allemaal niet, maar die persoon heeft ook niet geleden.
Toen werd mijn paard ingeslapen, op 1 januari 2020. Ze was 35 jaar, niet mee verhuisd met ons een provincie verder, ze stond immers al 17 jaar bij iemand prive en dat was haar thuis. Ik ging eens per week naar haar toe. Mijn stalbaas belde ze was gaan liggen en niet meer op wilde staan, ze had zich verstapt in de bak, een paar dagen er voor en stond op metacam. Met het geven van de medicatie was ze door haar achterbenen gezakt en is nooit meer opgestaan. Advies veearts was inslapen. En ik was er niet bij en daar voel ik me enorm schuldig over. Het zat potdicht met mist die ochtend en het was niet vertrouwd om die 100 km te rijden en tevens was het niet eerlijk haar daar zo lang te laten liggen. De stalhoudster was voor haar zo vertrouwd, daar haal ik troost uit, maar het doet wel enorm zeer. In februari heb ik weer een hond in moeten laten slapen, ik ren maar gewoon door..

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 09:06 



 
Profiel   

Voor iedereen hier veel sterkte :knuffel:
Ik ben een paard van 4 jaar verloren, en voor mijn paard van 26 is het waarschijnlijk ook over niet al te lange tijd klaar. Daar heb ik meer moeite mee, dat weten dat het eraan komt.

TS, ik denk dat je inderdaad baat zal hebben bij therapie. Iemand noemde hier al de ondersteuner bij de huisarts, dat is een laagdrempelige manier om te beginnen. Zoals ik het lees is het niet alleen het grote gemis, maar kamp je ook met schuldgevoelens. Terwijl je het volgens mij goed gedaan hebt. Je paard was op leeftijd, ze had pijn, en toen het niet meer ging heb je de enige juiste keuze voor haar gemaakt.

Nogmaals veel sterkte, en ik hoop voor je dat je echt die stap zet om een afspraak te maken.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 10:18 



 
Profiel   

Capopjekop precies die gedachte voor wie doe ik 't had ik ook. In april 'm erdoor getrokken ook voor hem, ik gunde hem de zomer en 't gras, maar 't houdt een keer op. Ging van 't 1 naar 't ander en toen 't slechte weer op komst...

Flavio is ingeslapen op de laatste mooie dag van 't jaar, 16 nov. In het zonnetje en heeft tot de laatste dag gras gehad. Het inslapen ging echt heel rustig en vredig en ook belmera heel mooi afscheid genomen.

Ook kan ik zeker aan onze mooie momenten denken. Het vliegt bij mij alleen alle kanten op en dat mag, maar de kant van schuld ga ik niet op. Scheelt dat ik al wat jaren therapie achter de rug heb.

En wat heftig wintu....en snap dat 't zeer doet, maar de omstandigheden had je niet in de hand.. Echt heel naar.

Ik heb ook zo'n opeenstapeling, anders, maar wel alles na elkaar en dat ik me afsloot/wegrende, maar het is niet tegen te houden. Dus nu weer toelaten en bewust opzoeken. Alles mag er zijn.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 10:55 



 
Profiel   

LWDaisy schreef
We doen het zo te lezen allemaal he..

Ik vind het zo erg. Dat die laatste dag al die mooie jaren zo overschaduwt. Dat mijn focus zo ligt op het afscheid, en niet op de hartstikke vele mijlpalen die we samen behaald hebben. Ik lijk alleen in chronologische volgorde te kunnen terugblikken - en ik begin van achter in plaats van van voor, en daardoor kom ik dus niet voorbij die laatste dag. Ik zou zo graag weer aan al die mooie jaren willen kunnen denken in plaats van vast te lopen op het afscheid..

Geef jezelf tijd… Ik weet niet of tijd alle wonden heelt, sommige wonden blíjven, voor mijn gevoel. Maar ze worden minder scherp. Ik ben mijn echtgenoot jaren geleden zeer onverwacht en op een zeer onaangename manier verloren. Die laatste momenten overschaduwen echter al lang niet meer de jaren die we samen gehad hebben en ik kan met een glimlach terugdenken. Maar dat heeft tijd gevraagd, veel tijd, en professionele hulp. Wees niet te koppig om zelf ook hulp te vragen. En nogmaals, geef jezelf tijd, alle tijd die nodig is. En práát erover, ook al betekent dat dat je elke keer zit te janken. Praten over verlies is zó belangrijk om met dat verlies om te leren gaan. Dikke knuffel.

Wintu, jij ook…
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-07-23 10:57 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 2 van de 7 [ 165 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5 ... 7  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen