Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-12-23 20:44

Geplaatst: 27-12-23 20:44

@flubberboot herkenbaar dat geen zorgen meer hoeven maken, al was het bij flavio met de kou. En ineens met Nieuwjaar vorig jaar kreeg ik toch een klap... Het jaar ingaan zonder Flavio... Ik had daar echt niet hij stil gestaan. Pfff en nu is dat jaar bijna voorbij. Gek idee, maar merk wel dat ik er wat meer rust in gevonden heb.

En z'n spullen. Het meeste ligt nog in z'n kast... Zadel gebruiken we voor uniek, maar ik ben nog niet op haar geweest. Sjabrak mee naar huis, bitje ook, maar verder ligt 't daar.

@3timesmom hier ook nog zeker weleens een traan. Het blijft moeilijk. En soms om van die stomme dingen...
Ik merkte dat ik het echt heel moeilijk had de periode vlak voor 't een jaar geleden was. Heel veel sterkte en een dikke knuffel. Ook voor jou LWDaisy!

Ik merk wel dat ik dus echt heel blij ben met m'n verzorgpony. Heel anders dan met Flavio, maar zo fijn en dat gevoel heb ik echt gemist. Met uniek vond ik het sommige momenten wel leuk. Op 't oudje van m'n zus rijden ook. Alleen m'n verzorgpony vind ik dus ècht leuk. En dat heb ik gemist en ik dacht echt dat dit weg was en niet meer terug zou komen.

Heb er zo m'n best voor gedaan, het tijd gegeven, gefocust op de leuke dingen, maar het was 't gewoon niet en zo zwaar. Nu ben ik blij dat ik wel heb doorgezet (omdat 't van mezelf moest, omdat uniek ook mijn paard is). Het is er weer. En tja, vond 't wel even lastig dat ik m'n eigen paard dus niet doe en nu wel een verzorgpony heb, maar het is goed zo. Voor nu is 't goed en ik zie wel wat de toekomst brengt.

**Geplaatst**: 10-01-24 16:48

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 10-01-24 16:48

Gisteren was het een jaar geleden dat ik Zozo heb moeten laten gaan.
Ik had het vooral ook lastig de dagen ervoor.
Want ik wist nog precies wat onze activiteiten in die dagen waren, allemaal onze laatste helaas.
De dag zelf beleefde ik wel opnieuw helemaal mee van uur tot uur, maar merkte toch dat ik dr iets beter mee om kan nu.
Ik heb een reel gemaakt op facebook om haar te gedenken. met mooie herinneringen. Zoals ze was........

https://www.facebook.com/reel/261823496917591

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-01-24 18:18

Geplaatst door de TopicStarter : 10-01-24 18:18

3timesmom schreef:
Gisteren was het een jaar geleden dat ik Zozo heb moeten laten gaan.
Ik had het vooral ook lastig de dagen ervoor.
Want ik wist nog precies wat onze activiteiten in die dagen waren, allemaal onze laatste helaas.
De dag zelf beleefde ik wel opnieuw helemaal mee van uur tot uur, maar merkte toch dat ik dr iets beter mee om kan nu.
Ik heb een reel gemaakt op facebook om haar te gedenken. met mooie herinneringen. Zoals ze was........

https://www.facebook.com/reel/261823496917591

Dikke knuffel. Mooie reel!
Over een week is het hier ook een jaar geleden.. De aanloop is pijnlijk he. Ik zie de herinneringen op facebook, hoe ze 1 jaar geleden in december plots kreupel stond, daar vlot door kwam, en hoe blij en opgelucht ik was.. Vorig jaar had ik nu al haar verjaardags-ballonnen klaar liggen in de auto.. Ik dacht "we hebben nog wel een jaar of 10 samen"..

**Geplaatst**: 11-01-24 10:58

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 11-01-24 10:58

Echt raar......

**Geplaatst**: 12-01-24 22:12

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 12-01-24 22:12

Vandaag heb ik alle foto's van mijn merrie's laatste jaar overgezet van m'n telefoon naar usb. Het is volgende week een jaar geleden, maar ik hikte er al een tijdje tegenaan. Nu het gedaan is voelt het ergens bevrijdend maar tegelijkertijd ook als een nieuw einde. Alle dingetjes die ik nog moest/wilde doen rondom haar dood zijn gedaan.
Volgende week laat ik op haar sterfdatum een paard keuren. Ik kijk er ontzettend naar uit, en het voelt ook wel bijzonder dat dat zo loopt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-24 00:32

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-24 00:32

Vikawiek - ooh, dat stel ik steeds uit. Ik scroll eigenlijk ook nooit verder dan 17 januari. Of ja, heel snel. Om niet "dié foto's" te moeten zien.
Succes met de keuring, het is alsof het zo moet zijn! Ik duim!

Ik moest vandaag naar een begrafenis, familie van mijn vriend. Ik ben Daisy bijna 1 jaar kwijt. En heb in augustus mijn grootmoeder verloren.

Het hakt er allemaal heel erg in. Ik ben voor Daisy nooit iemand echt dierbaar verloren, niet iemand waar ik een band mee heb, zegmaar. Wel viavia, maar niet persoonlijk. Daisy en mijn grootmoeder.. Het lijkt alsof ik het ene nog niet een fractie verwerkt, en het volgende verlies dient zich al aan.

Ik had zelf niet echt een band met de overledene van de begrafenis vandaag - maar mijn partner wel. Zijn ouders. Neven, nichten. En ik ben dan zo iemand die als een spons al die gevoelens, al dat verdriet opzuigt, ik heb de ogen uit mijn kop gehuild. Want.. ik weet wat het is. Ik zie hun verdriet, ik weet hoe zo'n verdriet voelt, en ik heb echt een hele zware dag achter de rug. Ik heb hun verlies gevoeld, bovenop alles waar ik zelf al bijna een jaar en een half jaar mee rondloop, en het was gewoon echt een rotdag. Eén van de neven vroeg ook naar Daisy, hij wist nog dat het bijna 1 jaar geleden was (vond ik suuuper lief!), maar nou ja, jullie begrijpen het wel.. Het is allemaal zo zwaar.. Eens zo zwaar op een dag als vandaag.

Ik weet nog niet wat ik de 17de ga doen. Ik wil wel iets doen, om mijn Daisy te herdenken.
Ik betrapte mezelf gisteren in de supermarkt, ik stond bij de ontbijtgranen naar appelmüsli te staren - niet omdat ik dat zelf eet, ik weet niet eens of ik het lust - maar de 31ste zou Daisy jarig zijn, en ik maakte er 11 jaar een sport van om dan koekjes voor haar, haar vriendjes en onze menselijke stalgenoten te bakken. Mijn gedachten gingen al richting een bindmiddel, ik stond al te bedenken waar de Luikse siroop stond - en toen besefte ik het weer: geen koekjes meer bakken voor mijn Daisy. Auw.

Misschien moet ik ze toch maar bakken. Dat heb ik vorig jaar, 2 weken na haar overlijden niet gedaan, maar ik heb wel emmers vol koekjes op stal neergezet met een briefje, "Daisy wilde toch nog een keer heel graag trakteren". De stal keek er altijd zo naar uit, ik kwam elk jaar met een nieuw, zelfbedacht recept, zowel paard- als mensvriendelijk. Daisy lustte altijd alles (behalve banaan en komkommer haha), en ze at zoooo graag, het was altijd zo'n feest om haar die rare creaties genietend te zien opslobberen..

Afbeelding

Misschien moet ik toch maar koekjes bakken. Voor haar vriendjes.
Ik weet het nog niet.

Ik kwam wel een heel sterke (vind ik) quote tegen:
Afbeelding

Aan zulke dingen kan ik me soms wel optrekken. Ik vond het wel toepasselijk.

**Geplaatst**: 13-01-24 10:01

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 13-01-24 10:01

Wat een mooie creaties!! Ik zou ook dit jaar wat maken hoor, maar doen wat voor jou goed voelt. Ik vind het een heel mooi idee, zeker omdat je 't al deed.

Flavio was ook zo dol op eten en ik maakte vaak ook wat lekkers en dan ook voor de andere paarden. Dit jaar niet gedaan, wel een wortel voor ze meegenomen en in z'n voer emmer heb ik worteltjes gezaaid om erna uit te delen. Was niet een hele grote oogst, maar toch, gaat om 't idee. Hij is er nog bij, maakt 'm weer wat tastbaarder op 1 of andere manier. Nu heb ik een boompje er in geplant.

Mijn zoontje heeft de laatste keer dat hij Flavio heeft gezien ook een taartje gegeven die we hadden gebakken (met pepernoten haha), ook voor het paard van m'n zus. Hebben er een afscheidsfeestje van gemaakt. Voelde echt wel heel dubbel voor mij, maar voor hem was het fijn en ik kijk er met een goed gevoel op terug.

**Geplaatst**: 13-01-24 20:43

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 13-01-24 20:43

Ik lees al een tijdje mee in dit topic. Niet eerder is het me gelukt om meer dan drie woorden te tikken.
Helaas heb ik afgelopen juni mijn paard na ruim 12 jaar bij me te mogen hebben in laten slapen. Misschien weten sommige mensen het wel we hebben samen veel meegemaakt. In 2018 een tussenpeesblessure aan zijn achterbeen en toen die goed en wel opgeknapt was moest die eind dec 2019 geopereerd Aan koliek. Hij is het allemaal te boven gekomen ware het niet dat hij altijd een zorgenkind is gebleven met zijn buik en spijsvertering. Maar hij wou zo graag. De laatste week was een regelrechte hel waarbij hij niet meer gewoon hooi kon verdragen en elke avond na het eten met koliek stond. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om hem ondanks dat die zelf graag doorging uit zijn leiden te verlossen.

Maar het gemis is intens, ik neem ook geen ander paard meer. Terwijl ik na mijn vorige paard al heel snel op zoek ben gegaan.

Heel eerlijk ik heb nog 1 keer gereden op het paard van m’n vriendin maar verder heb ik niks meer met paarden gedaan. Het is het gewoon allemaal niet. Ik ben wel veel gaan sporten want ik merkte dat ik toch iets lichamelijks moest gaan doen om m’n tijd in te vullen en energie kwijt te geraken. Maar het gemis is intens en steekt op de meest onhandige momenten tevoorschijn, hij was echt mijn solemate, mijn maatje en rots in de branding ondanks dat ik eigenlijk wel altijd heel veel zorgen om hem heb gehad. We hadden een heel strak management met zaagsel en eigen hooi, wat ie in afgemeten porties kreeg. Afbeelding

**Geplaatst**: 14-01-24 11:42

Geplaatst: 14-01-24 11:42

Wat ontzettend verdrietig chess..

en het is mosterd na de maaltijd maar het klinkt echt alsof je hem geholpen hebt op deze manier. Echt knap hoe je dat besluit hebt genomen, en ook hoe je alles op alles hebt gezet hem toch een fijn leven te geven na die operatie! Zo oneerlijk dat het toch allemaal niet heeft mogen baten voor jullie. Maar een enorm gemis als je allerbeste vriend na 12 jaar je vroegtijdig moet verlaten. :knuffel:

Het is ook nog maar zo kort geleden, misschien heb je gewoon even afstand van de paarden nodig. 12 jaar is echt niet niets.. maar snap ook heel goed als er geen paard meer komt. Sommige dieren stelen je hart gewoon en een ander paard zal het nooit meer hetzelfde voelen.
ik hoop wel dat de scherpe randen er al wat zijn afgegaan inmiddels. Hopelijk kun je wat rust vinden in je besluit en de kennis over wat je hem nu ook bespaard

Heel veel sterkte deze periode LWDaisy. Twee verliezen in je leven in 1 jaar is een flinke verandering. Wat een ontzettend lieve traditie heb je opgezet toen met haar verjaardag! Misschien kan het je juist wat helpen om haar te blijven eren?
Ik trakteer overigens ook liever paarden dan mensen. Zitten ze het zo lekker guitig op te kauwen. Wellicht brengt het je toch wat vreugde tijdens deze periode.

Flubberboot, heb je de spullen opgeslagen of kan je er wat moois uitmaken? Ik ben aan het kijken of ik wat spullen in en vitrine kan plaatsen. Denk eerlijk gezegd dat een ander paard dit niet meer zal gebruiken.

Flavlip, wat mooi dat je meer dankbaarheid hebt gevonden. Uiteindelijk is de pijn die je voelt alleen maar een teken van hoeveel vreugde en liefde het je ooit bracht. Voor mij persoonlijk zijn dingen nog lastig. Van de week ging ik wandelen met mijn bijrijdpaard, waar ik overigens echt wel gek op ben. Maar toch toen ik alleen was, was het zwaar. Ik wandel liever met mijn maatje. Alles was leuk met haar. En ik ben wel dankbaar wat ze voor mij betekend heeft. Ze heeft mij paarden nog meer laten waarderen. Ik heb er nooit opgezeten, maar toch was het fantastisch met haar. Paarden zijn magisch voor mij. Ik vind er rust en ze vangen alles op en communiceren klein. Ik vind die rust minder bij honden bijvoorbeeld. En zij duwde mij juist uit die comfort zone. Soms moest ik actief zijn om haar te beteugelen. Ook zoveel weer geleerd van haar.

Verder is het lastig allemaal. De dag na het inslapen kreeg ik al nieuws dat mijn vader heel erg ziek is. Van de week kregen we de uitslag dat hij ongeneeslijk ziek is. Ik kan beide niet echt verwerken, omdat het verdriet zich zo snel afwisselt. Ze zijn ook nog eens op dezelfde dag jarig. Dit was voor mij destijds een extra reden om haar te kopen. Ik hoop dat hij nog wel een aantal jaar bij ons blijft, hij is wel een van de belangrijkste personen in mijn leven.

**Geplaatst**: 24-01-24 11:46

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 24-01-24 11:46

Raineri heel veel sterkte, dit is teveel voor een mens. Mijn Rhea was op 11 november 3 jaar overleden, Tut is 16 juni overleden, mijn tante (2e moeder) is 1e Kerstdag overleden en ik trek het gewoon allemaal niet.

**Geplaatst**: 24-01-24 12:11

Geplaatst: 24-01-24 12:11

Heb de spullen nog, de halsters, dekjes en dekens gebruik ik gewoon voor Peetje. Zou het zonde vinden als ze niet meer gebruikt kunnen worden. Haar hoofdstel past Peet helaas niet, maar op de merries van mijn moeder ligt hij goed dus die gebruiken hem nu. Heb nog een armbandje met haar manen en een vlecht. Wil eerst de muren van mijn kamer een andere kleur maken voordat ik er echt wat mee ga maken.

Afgelopen jaar op mijn verjaardag mijn oma verloren (22 mei), 30 augustus onze lieve hond en 6 oktober onze Tet. Ben er nu wel echt even klaar mee. Heb ook met Peet afgesproken dat hij nergens heen mag gaan. En gezond en heel moet zijn en blijven. Rest van onze dieren moet ook heel blijven. Bingokaart is even vol voor nu :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-24 19:06

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-24 19:06

Ach, het is moeilijk he.. Hier ook een volle bingokaart, vlak na het nieuwe jaar een dubbele begrafenis in de familie moeten bijwonen. Ik ben er helemaal klaar mee

Alle gekheid op een stokje - het blijft natuurlijk allemaal heel zwaar. Ik kan er irl nu wel al beter over praten, en dat helpt wel. Maar ik mis de uitlaatklep wel, het uurtje poep scheppen en verstand op nul, Daisy borstelen, de stal uitmesten, lekker uitwaaien, knuffelen, .. Ik mis de troost die zij voor mijn ziel was. Ik mis haar gezelschap, ook als het ijskoud is of belachelijk hard regent.

Ik leer leven met de leegte. Maar het is het soort leven waarbij je je wel constant bewust van de leegte die je altijd in je hebt, bij je draagt. Er ontbreekt altijd is, en dat kun je nooit meer terug krijgen. En daar leer je uiteindelijk mee leven denk ik - je kunt niet echt anders, toch? Het betekent niet dat je haar minder mist, dat het verdriet minder is. Uitendelijk (helaas) wen je er aan.. Dat ze er niet meer is. Dat je niet meer naar stal gaat. Dat het weerbericht plots niet meer belangrijk is. Dat je geen wortels en appels meer koopt. Het doet nog steeds pijn, maar het doet al zo lang pijn, dat je er aan gewend bent.
Ik zeg ook maar wat.

Kop op allemaal. Het gemis en het verdriet dat we nu voelen, bewijst alleen maar hoe mooi het allemaal geweest is.
Stel nou dat je terug in de tijd kon - zou je dan je paard opnieuw kopen, wetende hoe je je vandaag voelt, nu je hem/haar verloren hebt?
Ik zou het zò weer doen. Het was en is het allemaal waard. Dus al bij al kan ik dan, doorheen de pijn, alleen maar intens dankbaar zijn dat ik zo'n mooie, lieve en wijze leermeester en vriendin bij me heb mogen hebben. En dat is een miljoen keer beter dan terug gaan in de tijd en haar niet gekend te hebben. Het had van mij nog 20 jaar langer mogen duren, maar het is was het is. We hebben 11 jaar en half samen gekregen, en ze waren dag na dag prachtig. En die ervaring kan niemand ons afnemen. Wij zijn de gelukkigen, omdat we hen bij ons mochten hebben.

**Geplaatst**: 28-01-24 13:27

Geplaatst: 28-01-24 13:27

je hebt gelijk LW Daisy, mooi verwoord.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-01-24 14:24

Geplaatst door de TopicStarter : 28-01-24 14:24

3timesmom schreef:
je hebt gelijk LW Daisy, mooi verwoord.

Dankjewel

Vandaag weer bah. Herinnering op Facebook: koekjes bakken.
Ik probeer mezelf af te leiden en bezig te houden, washok reorganiseren enzo.
Maar komende woensdag zou Daisy jarig zijn geweest.. En ik ben donderdag jarig.. 't Zal nooit meer hetzelfde zijn..

**Geplaatst**: 28-01-24 19:15

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 28-01-24 19:15

Voor mij is het nu 2 jaar en 3 maanden. Het slijt. Echt. Je kunt het niet geloven maar je moet verder. En gek genoeg ga je ook verder. de wereld draait echt zomaar door, ook al begrijp je daar niets van. En dan gaan de scherpe kanten van het verdriet af. Ik heb fijne foto's van hem aan de muur hangen en zo is hij toch bij me. En ondanks dat het ontzettend K is gegaan met zijn overlijden, is het nu wel oké voor mij op mijn manier. Zijn spullen heb ik nog en zal ik nooit wegdoen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-24 13:31

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-24 13:31

Hoe gaat het hier met iedereen?

Hier is het prut. Ik weet niet waarom, maar gisteren zat ik met mijn broer bij onze mama aan tafel, en toen moest ik plots weer huilen. En vandaag weer, bij het zien van wat heel mooie herinneringen zijn.

Er zijn zo van die dagen dat het verlies gewoon dubbel zo zwaar lijkt te wegen. Gisteren en vandaag zijn zo van die dagen.

Ik mis mijn Daisy..

**Geplaatst**: 29-03-24 14:57

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 29-03-24 14:57

Hier gaat het redelijk, al kan het verdriet zomaar weer opduiken. Het is echt doorbijten soms.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-24 15:05

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-24 15:05

hahahatsjoe schreef:
Hier gaat het redelijk, al kan het verdriet zomaar weer opduiken. Het is echt doorbijten soms.

Ja he, dat dus.. Ik ben meestal ook wel oké, maar zo af en toe haalt het je onverwachts weer helemaal onderuit..

**Geplaatst**: 29-03-24 16:34

Geplaatst: 29-03-24 16:34

Hier gaat het goed, meestal. Soms is het gemis heel erg groot, vooral wanneer we een euthanasie hebben op werk (ik ben paraveterinair). Dan komt het wel weer even terug. Het gevoel van nutteloosheid en uitzichtsloosheid wat ik had is er gelukkig niet meer. Foto’s zien blijft erg moeilijk en ik heb het er nog steeds niet over, dat werkt niet voor mij. Het leven is nu erg druk met werk, onze bruiloft die we aan het plannen zijn, een opleiding… dus dat is een goede afleiding.

Ik heb bij Vedder&Vedder een mooie ketting laten maken, met aan de voorkant de bloem van haar geboortenaam (madeliefje, April) en aan de achterkant haar naam gegraveerd. Daar ben ik heel erg blij mee.

**Geplaatst**: 29-03-24 19:13

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 29-03-24 19:13

Hier gaat het ook goed eigenlijk. Rond de jaarswisseling had ik het lastig en met zijn verjaardag begin maart ook. Het is het jaar dat er weer de "de eerste keren" zijn, maar dan zonder hem. En dat is wel lastig vind ik zelf.

**Geplaatst**: 29-03-24 19:44

Geplaatst: 29-03-24 19:44

Hier gaat het eigenlijk wel goed

na de rouwtherapie kwam ik een heel leuk paard tegen. Ik was heel bang dat het te vroeg zou zijn, en heb toen met mezelf afgesproken dat io ging kijken en als het tijdens de bezichtiging voelde alsof ik er niet klaar voor was of dat het te vroeg was dan was dat prima. Ik was met die pony aan het lopen en ik voelde me zo blij en rustig. Die pony heb ik uiteindelijk niet gekocht, maar toen ik in de auto terug naar huis zat voelde ik me zo kalm en ik merkte dat ik de paardjes ontzettend heb gemist. Toen ben ik langzaam weer gaan zoeken en nu staat er een super lieve merrie weer op stal. Ze staat in dezelfde box als mijn vorige paard en heb op advies van de rouwtherapeut wat in de box gehangen als plekje voor mijn vorige paard zodat het niet voelt alsof ik haar plek weggeef

**Geplaatst**: 29-03-24 21:48

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 29-03-24 21:48

Ik voel me stiekem alweer schuldig. Tet is in oktober pas overleden maar heb het idee dat ze al dik een jaar weg is? Komt misschien omdat ik al in het voorjaar had besloten dat ze ingeslapen werd als ze niet lekker de winter in ging. Spms nog wel dagen dat ik haar mis maar veel minder dan een paar maanden terug

**Geplaatst**: 29-03-24 22:35

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 29-03-24 22:35

Hier loopt ik er ontzettend tegenaan en hoewel ik het voor jullie anders gun lucht het ook op dat ik niet de enige ben die het zo moeilijk heeft met het overlijden van een paard. Veel sterkte allemaal!

Het is nu 3 maanden terug en nu met het mooiere weer en de langere avonden mis ik onze wandelingen en samenzijn ontzettend. Daar komt bij dat de pony ook echt mijn uitlaatklep is en dat ik die nu door priveomstandigheden heeel hard nodig heb en hij er gewoon niet is en ik nog geen goed alternatief heb gevonden.

**Geplaatst**: 29-03-24 23:25

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 29-03-24 23:25

Heeeeeel zwaar. Heb van haar stal een dubbele stal voor mijn andere paard gemaakt, dus ben elke dag nog in haar stal. Sta echt te huilen vaak daar… wat mis ik haar…

**Geplaatst**: 29-03-24 23:28

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 29-03-24 23:28

Ik vind het echt heel erg voor jullie allemaal. Maar het bewijst wel hoe rouw voor ieder persoon anders is. Ik wou dat ik jullie allemaal een dikke knuffel kon geven.

Flubberboot, de tijd vliegt ook enorm voorbij. Mijn vriend had zich ook versproken daarstraks. Hij zei "ja ons paard is in augustus overleden" (het was eigenlijk in November). De tijd gaat zo snel..

Femek2902, helpt het misschien om een verzorgpaard te zoeken? Of is dat nog te moeilijk?

Jessicauvita, lijkt me ook niet makkelijk inderdaad.