Giolli schreef:Ik heb zondag afscheid genomen van mijn paard. Ik wil er eigenlijk zo min mogelijk over praten. Als mensen er naar vragen geef ik kort antwoord en probeer er zelf niet aan te denken. Dan gaat het heel goed.
Maar als ik dan de realiteit onder ogen zie... (zijn lege stal zien, dat stukje staart zien liggen, zijn spullen verkopen) kan ik alleen maar huilen.
Ja, ik heb het er heel erg zwaar mee. Al valt dat voor andere mensen niet op.
Hier eigenlijk hetzelfde, nu een ruime week geleden. Ik heb ook op mijn werk enzo gevraagd er niet naar te vragen, dan kan ik het wat ontwijken. Beetje op overleefstand. Al praat het met hun makkelijker erover omdat zij niet precies kennen hoe bijzonder ze voor mij was.
Praten is wel goed voor verwerking, maar vaak nog zwaar, dus dat doe ik liever thuis. Ik praat nog of ze achter me staat, moet even slikken als ik de voerbakken pak, maar niet die van haar, als ik in de wei kijk dan mis ik een derde pony en besef dan dat ze er niet meer is.. Dat heeft gewoon tijd nodig.
Jessix schreef:Afgelopen zaterdag heb ik mijn paard verloren aan koliek. De dierenarts was al geweest en het leek allemaal wel mee te vallen. Twee uur later ging het helemaal mis en toen ging het zo snel dat we niet meer op de kliniek hebben kunnen komen. Mijn paard is op straat overleden terwijl ik met hem stond te wachten op de trailer.
De beelden staan op mijn netvlies... Nu nog maar twee dagen later heb ik niets meer dan een stapel vuile dekens en een pluk uit zijn staart. Vreemd genoeg functioneer ik nog fysiek en mentaal, maar gevoelsmatig is mijn wereld ingestort.
Zo heb ik mijn eerste pony verloren, dat beeld zie ik nog zo voor me en het is nu ruim 16 jaar geleden. Ook door koliek, een dierenarts die aangaf dat het wel meeviel. Toch ging het helemaal mis, dus trailer geregeld, maar het mocht al niet meer zo zijn.
Twee totaal verschillende manieren om een dier te verliezen. Nu heb ik alles zelf in gang gezet omdat er geen andere opties meer waren, we waren uitbehandeld. Dat was naar om te horen, helaas was het inslapen een bevestiging dat het nodig was. Maar je leeft er wel naar toe, al maakt dat de dagen ervoor heel zwaar. De andere keer was het plotsklaps en had ik veel meer waarom vragen.
Hier zijn de anderen kuddegenoten wel wat rustiger geworden. Eerste dagen alleen maar roepen. Maar ze zijn nog niet zichzelf, vooral mijn jonge pony is onzekerder. Hun leider is weggevallen en ze kijken of ze niet toch terugkomt.
Nooit heb ik zo'n band gehad met een pony als mijn merrie die ik nu heb moet laten gaan. En ik besef mij dus dat verdriet nog wel even gaat duren. Ik heb hier nog wel manen/staart liggen waar ik iets mee wil doen. En haar linkervoorijzer, die wil ik behouden.