Geplaatst Inmiddels is het alweer een maand geleden dat we onze topper hebben moeten laten gaan... Het drama begon eigenlijk donderdag 3 februari. Mijn moeder heeft toen preventief bloed laten prikken omdat ze er zeker van wilde zijn dat Vos (Piccolo dus) helemaal gezond was. Vrijdag zijn we samen een dag naar de KWPN hengstenkeuring in Den Bosch geweest. Al met al is er in die twee dagen weinig bijzonders gebeurd.
Zondag viel op dat Vos niet zoveel zin had om naar buiten te gaan. Hij had het na tien minuten wel gezien. Nou goed, dachten wij, iedereen heeft wel eens een mindere dag. Het was immers grijs, grauw en vochtig weer. Echter was het maandag ineens mis... Vos wilde z'n stal niet meer uit. Hij liep toen nog wel maar niet veel. Dierenarts er natuurlijk direct bijgehaald en hij zou spierbevangen zijn. Spierverslappers, een pijnstiller en hopen op verbetering. Dinsdag en woensdag weer gespoten, maar hij werd steeds slechter en stopte op een gegeven moment met eten. Mijn moeder begon te twijfelen of hij wel echt spierbevangen was en ging nadenken. Hij was toevallig net opnieuw beslagen, misschien was hij verkeerd genageld. Snel de hoefsmid gebeld, welke meteen kwam en de hele avond heeft lopen puzzelen. Na verschillende soorten ijzers en zooltjes te hebben geprobeerd is Vos toch maar op blote voeten gezet.
Ik vertelde er het volgende over op Bokt:
Laurie schreef:Koppie staat er wat frisser op, hij kan alleen nog steeds niet lopen. Je ziet echt dat hij veel pijn heeft. Het stomme is dat we vorige week preventief bloed hebben laten prikken en daar kregen gisteren de uitslag van kregen; alles was goed. Hij leunt nu met zijn volle gewicht op de achterhand. Voorbenen zijn helemaal dik en de boel klopt. Het lijkt wat op hoefbevangenheid, maar dat is praktisch onmogelijk omdat hij alleen in een gangetje heeft gelopen...
Donderdag plaatste ik dit:
Laurie schreef:We zijn nog niks opgeschoten, behalve dat de Jazz dus niet bevangen is. Hij leek zich vanochtend beter te voelen maar is nu duidelijk slechter. Hij zweet vanuit zijn hoeven en heeft het helemaal warm (overigens geen koorts) van het zichzelf overeind houden. Dierenarts is weer onderweg...
De dierenarts had toen hij kwam de tranen in zijn ogen staan uit medelijden... Vos heeft die avond nog hele zware pijnstilling gekregen omdat hij zich anders zou laten vallen. DA en hoefsmid hebben overlegd en besloten om vrijdag samen naar hem te gaan kijken. Helaas ging het alleen maar bergafwaarts. 's Ochtends weer medicatie gegeven, maar die leek niet te helpen. Vos stond helemaal te shaken, had enorme neusgaten en kon zijn hoeven niet eens meer optillen.
Vrijdag om 14.15 uur zag de situatie er zo uit:
Laurie schreef:Gaat helemaal niet goed hier, ze proberen straks nog één ding en anders laten we hem vandaag nog inslapen. Kl*tezooi..."
Rond kwart voor vijf kwam dan toch het verlossende woord:
Laurie schreef:Dank voor alle berichten, we hebben het! Het was uiteindelijk toch acute hoefbevangenheid. Oorzaak is vooralsnog onbekend... Dierenarts heeft in Engeland al eens meegemaakt dat er een gat in de hoefwand werd gemaakt zodat het vocht (abces) eruit kon. Is ontzettend link maar wel levensreddend, dus de smid heeft eerst met Rob Renirie overlegd en is er toen toch voor gegaan. Diep respect voor hem. Het is meteen al een wereld van verschil!
Voor nu veel pijnstilling en hij mag absoluut geen rare bewegingen maken. Het risico dat het hoefbeen dan alsnog gaat kantelen is te groot. Voet is wel opgevuld met een packing, maar dat spul kan daar natuurlijk niets aan voorkomen. Het belangrijkste is dat we hem pijnvrij krijgen. Als dat lukt hebben zijn hoeven minimaal driekwart jaar nodig om te herstellen, dan is het nog afwachten of hij ooit weer de sport in kan... Vos is helemaal uitgeput, hij heeft de hele week zoveel pijn gehad... Alle spieren op zijn lijf zitten vast van het zichzelf overeind houden. Zoals gezegd zijn we dus al acht jaar met hem aan het kwakkelen. Mijn moeder heeft letterlijk voor hem moeten vechten, ik kan niet uitleggen hoe erg ik dit voor haar vind...
De dag erop ging het weer steeds slechter... Zondag was het helemaal hopeloos:
Laurie schreef:Dierenarts heeft beide hoeven aan het begin van de middag nog een keer open gemaakt, er zat totaal geen doorstroom in. Hij heeft daarna een heel verhaal gehouden waar ik helaas weinig van mee heb gekregen omdat ik even op z'n zoontje moest letten, maar het komt erop neer dat dit waarschijnlijk al veel langer speelt. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat dat dier zó hard voor zichzelf kan zijn, vooral niet omdat hij eerder ontzettend kleinzerig was... Bizar, kan niet anders zeggen... We zijn er echt kapot van. Vanmiddag brak hij door de pijnstillers heen en heeft het opgegeven. Om zeven uur hebben we hem laten gaan, de dierenarts kwam een uur vroeger dan gepland..."
Vos heeft keihard geknokt en het was goed.
Ik weet nu waarom hij het niet aangegeven heeft; er is nog voor we hem kochten een zenuwsnede uitgevoerd. Hij had helemaal geen gevoel meer in het achterste helft van beide voorhoeven. Daardoor hebben we de signalen niet op tijd op kunnen pikken en was het al zo erg. Voor de koop is hij gekeurd en was het gewoon in orde, niemand die die sneetjes ooit herkend heeft...
Meer foto's van Piccolo zijn hier te vinden.
Mijn moeder en ik hadden/hebben ons er inderdaad heel rot over gevoeld. We kenden hem goed en hebben veel ellende met hem meegemaakt. Dat is voor een groot deel opgelost, maar mam zei altijd dat voor haar gevoel het laatste stukje van de puzzel ontbrak. Achteraf klopte dat dus.
