Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-10-13 00:19

Geplaatst: 16-10-13 00:19

Jessix schreef:
Afgelopen zaterdag heb ik mijn paard verloren aan koliek. De dierenarts was al geweest en het leek allemaal wel mee te vallen. Twee uur later ging het helemaal mis en toen ging het zo snel dat we niet meer op de kliniek hebben kunnen komen. Mijn paard is op straat overleden terwijl ik met hem stond te wachten op de trailer.

De beelden staan op mijn netvlies... Nu nog maar twee dagen later heb ik niets meer dan een stapel vuile dekens en een pluk uit zijn staart. Vreemd genoeg functioneer ik nog fysiek en mentaal, maar gevoelsmatig is mijn wereld ingestort.

dat is ook wel een vreselijke manier om een paard te verliezen

Het zal slijten,al geloof je dat nu niet natuurlijk.
Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 16-10-13 16:45

Geplaatst: 16-10-13 16:45

Mijn paard is afgelopen zondagavond overleden en heb ook een schuldgevoel

er is een deel van mijn leven weg.
Ze was 21,5 jaar oud.. afgelopen april een eerste veulentje gehad kerngezond..
Merrie was iets mager maar knapte weer op sinds veulen eraf is..
Zondagavond half 7 was ik er nog geweest, gedaan wat ik altijd deed. Maar ze hadden die dag binnen gestaan vanwege het slechte weer de hele dag.
Was net een half uurtje thuis en toen werd ik in een keer gebeld dat het niet goed ging.
Ik snel er naar toe had ze in een keer hele erge koliek. Dierenarts gebeld, spuitje gegeven maar die hielp niet heeft er toen nog 2 extra gehad, als het na een half uur niet over was moest ik terug bellen, na een half uurtje rolde ze 2 x en begon ze liggen.. ik gebeld en dierenarts weer gekomen.. toen lag ze nog.. ze zij ze kan een knoop in de darmen hebben en dan moet ze geopereerd worden en zon operatie kost minimaal 4000 euro als alles goed zou gaan. Maar dat bedrag en zware operatie voor een 21,5jarig paar vond ik te zwaar en teveel. Toen nam ik het besluit om haar te laten inslapen, ze lag al rustig in de stal en de dierenarts ging de spuitjes klaar maken. Toen kwam de dierenarts terug van haar auto en stond mijn paard in een keer op en liep best fit naar buiten.. eenmaal buiten zei ik van ze is nu in een keer weer zo fit. en toen zei de dierenarts ja ik weet het ook niet, maar het kan over een uur weer terug komen. Toen dacht ik daaraan en had gezegt dat doen we het nu maar. Maar nu denk ik steeds aan dat moment dat ze fit was en heb een schuldgevoel dat ik te snel dat besluit heb genomen. Ik ben er nu zelf van overtuigd dat als ik had gewacht dat mijn paard weet beter zou worden. Ik heb hier zoveel verdriet van en kan het nog niet verwerken

.

**Geplaatst**: 16-10-13 16:50

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 16-10-13 16:50

Jeetje! dat is helemaal nog recent!!
Maar je moet je niet vastklampen aan een schuldgevoel.
Mijn paardje was 15, heb ik vandaag precies een maand geleden moeten laten inslapen.
Ze was wezen dollen op het land. Op een tijdstip waarop ik eigenlijk zou komen, maar ik had toen even school op nummer 1 gezet.
Waarschijnlijk heb je je vriendinnetje gewoon heel veel leed bespaard. dat moet je vasthouden..
Ik weet hoe moeilijk het iss, maar denk aan de leuke tijden. Je hebt het beste gedaan wat je kon!

**Geplaatst**: 16-10-13 16:56

Geplaatst: 16-10-13 16:56

Sterkte...
Lees op internet eens over rouwverwerking. Misschien heb je er wat aan.
Het is belangrijk dat je alle rouwfasen gaat doorlopen.

**Geplaatst**: 16-10-13 17:07

Geplaatst: 16-10-13 17:07

Kwam vandaag een paard langs die op mijn overleden paard leek, nog maar 3 maanden geleden, mijn andere paarden stonden te roepen in koor...ook zij zijn nog steeds timide dat hun leider er niet meer is.

Wij beiden waren er zeer ontroerd van, want ook wij missen hem nog elke dag enorm.

Denk dat hij altijd een zere plek blijft.

**Geplaatst**: 16-10-13 17:12

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 16-10-13 17:12

Lieve Chamiraa, de dierenarts gaat niet zomaar een paard een spuitje geven, het was vast erg...en hij heeft ook een pijnstiller gespoten...paarden zijn overlevers en laten liever niet zien dat ze pijn hebben of niet meer kunnen.

Je hoeft je niet schuldig te voelen..je paard was al oud en herstel is dan vaak ook weer moeilijker..

**Geplaatst**: 16-10-13 17:21

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 16-10-13 17:21

Bedankt allemaal! , het lijkt elke dag iets minder te worden, maar nog steeds teveel verdriet en schulgevoel..
Komt ook omdat ik dacht van na dit veulente (eerste veulentje) mag ze lekker gaan genieten van buitenritjs met mij en lekker weiland maar dat het al zo snel moest gaan, had verwacht haar nog minimaal een paar jaar te hebben aangezien haar goede fitte conditie. En denk nu steeds aan die beelden:(

**Geplaatst**: 16-10-13 18:07

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 16-10-13 18:07

@chamiraa: sterkte!!!

Mijn paard had zware ataxie en ik had met mijn dierenarts afgesproken dat zij zou bepalen wanneer het niet meer verantwoord was en we hem lieten inslapen. Een paar maanden later was het zo ver en waren er eigenlijk geen woorden voor nodig, genoeg is genoeg. Nu kende ik mijn Da toen al 10 jaar en vertrouw ik haar 200%, ik hecht veel belang aan een goede (vertrouwens) band met mijn Da.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-13 18:16

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-13 18:16

Danku allemaal voor de reactie's
aan iedereen veel sterkte he!
Ikzelf had nog een mooie toekomst te gaan met hem en we waren ons ook al op dingen aan het concentreren.. we gingen misschiend ressuurwedstrijden meedoen en ook eens een keuring, maarja de week
daarachter was het gedaan met onze droom.. Ik weet nog heel in het begin, ik had het friesje gered omdat hij te koop stond maar toen ik er mee begon te rijden hebben we hem op dat ene jaartje hem super veel zien veranderen.. Ook werd hij eigenlijk zo goed als van mij.. Hij was echt super voor een 5jarig paard te zijn, nam de leiding, liep niet weg, was betrouwbaar,... en nu, nu rijd ik een ander paardje maar het is toch niet hetzelfde meer, en is een heel ander karakter dan de fries geweest.

**Geplaatst**: 16-10-13 18:24

Geplaatst: 16-10-13 18:24

Ook ik ben zondagochtend mijn meissie heel plotseling verloren.
Ben helemaal verdoofd, en leef op de automatische piloot.

Maar ik weet dat er een tijd komt dat het minder wordt.
Bij mijn vorige hondje heeft het wel heel lang geduurd, paar jaar.
Het wordt beetje bij beetje steeds wat minder.

Al zal dit van mijn meissie langer duren, zij was een deel van mijn leven, zijn met elkaar opgegroeid.
Maar het maakt mij niet uit, ik neem mijn tijd wel, maakt me niet uit wat een ander ervan vind.

**Geplaatst**: 17-10-13 18:53

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 17-10-13 18:53

Vorig jaar augustus heb ik mijn jaarlinghengst vrij plotseling moeten laten inslapen nadat hij heel ernstig ziek werdt,bleek grass sickness te zijn. Het was een heel kort,pijnlijk en heftig verloop.
Ik vond het fijn het erover te hebben met mensen.

**Geplaatst**: 17-10-13 19:09

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 17-10-13 19:09

Ik merk dat ik er ook veel over praat. Had ik niet gedacht in eerste instantie. Bij mensen die niet heel dicht naast me staan, zoals collega's kan ik er ook over praten zonder te moeten huilen.

Het is pas 4 dagen geleden. Het gemis is groot, ook voor mijn andere paarden.

**Geplaatst**: 17-10-13 19:13

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 17-10-13 19:13

Jessix sterkte, gemis zal nog een tijdje duren, bij mijn kudde na 3 maanden nog steeds niet....we waren met elkaar allemaal erg close.

**Geplaatst**: 17-10-13 19:18

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 17-10-13 19:18

Jessix, dat ervaar ik ook.
Kan er nu over praten zonder te hoeven huilen.

Praat echt enorm veel erover, en dat helpt echt.

Moeilijkste vond ik gisteren toen ik terug ging naarvstal om definitief ons boek te sluiten, lege stal etc alle beelden die naar boven kwamen.
Dat gevoel was vreselijk!

**Geplaatst**: 17-10-13 19:31

Geplaatst: 17-10-13 19:31

russel schreef:
Jessix sterkte, gemis zal nog een tijdje duren, bij mijn kudde na 3 maanden nog steeds niet....we waren met elkaar allemaal erg close.

Dank je. Ze hebben wel afscheid genomen dus ze weten dat hij niet meer terug komt. Dat scheelt wel, daarna waren ze wel rustig en zijn gestopt met roepen en zoeken. Nu staan ze er alleen nog zo verloren bij..

Het rotte is dat het mijn middelste paard was die nu is weg gevallen. Ik heb mijn oudste nu nog van 29 jaar en een paard van 6 en een mini pony van 5 jaar. Gelukkig zijn ze wel allemaal lief voor elkaar, maar er zit dus nu een leeftijdsverschil is van 23 jaar! Mijn 6 jarige hengst kon fantastisch spelen met mijn 14 jarige hengst. Ik vind het zo zielig voor hem dat hij zijn maatje kwijt is..

@ _CS_ Praten zonder huilen lukt inderdaad nu, behalve bij mijn ouders. Dan wordt het te persoonlijk of zo. Daarbij zit ik ook nog met de hele horror film van die nacht zelf.. Mijn maatje is echt een vreselijke dood gestorven en ik kon er niets aan doen.. Dat komt juist boven als ik alleen ben. 's Nachts, maar ook 's morgens als ik wakker wordt of onder de douche sta. En de laatste ronde 's avonds laat is ook nog een moeilijk moment.

**Geplaatst**: 17-10-13 19:32

Geplaatst: 17-10-13 19:32

geerke schreef:
Jessix schreef:
Afgelopen zaterdag heb ik mijn paard verloren aan koliek. De dierenarts was al geweest en het leek allemaal wel mee te vallen. Twee uur later ging het helemaal mis en toen ging het zo snel dat we niet meer op de kliniek hebben kunnen komen. Mijn paard is op straat overleden terwijl ik met hem stond te wachten op de trailer.

De beelden staan op mijn netvlies... Nu nog maar twee dagen later heb ik niets meer dan een stapel vuile dekens en een pluk uit zijn staart. Vreemd genoeg functioneer ik nog fysiek en mentaal, maar gevoelsmatig is mijn wereld ingestort.

dat is ook wel een vreselijke manier om een paard te verliezen
Het zal slijten,al geloof je dat nu niet natuurlijk.
Heel veel sterkte

Thanks, dat geloof ik best. (en weet ik ook uit eigen ervaring met het verliezen van mensen en dieren) Maar voor nu is het nog vers en verdomd moeilijk.

**Geplaatst**: 17-10-13 19:35

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 17-10-13 19:35

Klinkt misschien heel stom, maar je hebt je best gedaan.
Ik snap je volkomen hoor, maar je was op punt om naar de kliniek te gaan.
Geloof best dat dat beeld je nog heel lang bij zal blijven, maar ik weet zeker dat je paard jouw echt niet de schuld geeft.

**Geplaatst**: 17-10-13 19:46

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 17-10-13 19:46

Daar kan ik ook wel in berusten. Ik ben "blij" dat ik er bij ben geweest, hoe verschrikkelijk ook, gelukkig was hij niet alleen. En ik ben ook "blij" dat het is gebeurd op straat en niet in de trailer onderweg of alsnog op de kliniek. Het is gewoon te snel gegaan, daar kon niemand wat aan doen en neem ik ook niemand kwalijk. Je staat op zo'n moment gewoon machteloos.

Het heeft gewoon tijd nodig, maar dat geldt voor iedereen natuurlijk.

**Geplaatst**: 18-10-13 10:33

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 18-10-13 10:33

Jessix vreselijk! Maar je was erbij, hij wist dat je voor hem vocht op dat moment...ze weten het gewoon. Zo staat het ook nog op mijn netvlies, zo op de wei met kudde erbij....hij wist het, maar het moest en ook vroeger dan gepland was...

2 weken zijn aanwezigheid gevoeld, misschien is hij ook nu nog even bij je....een deken gaat nooit de was in...die blijft zoals hij was.....

Sterkte..

**Geplaatst**: 19-10-13 08:05

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 19-10-13 08:05

Dank je wel

**Geplaatst**: 19-10-13 09:45

Geplaatst: 19-10-13 09:45

Giolli schreef:
Ik heb zondag afscheid genomen van mijn paard. Ik wil er eigenlijk zo min mogelijk over praten. Als mensen er naar vragen geef ik kort antwoord en probeer er zelf niet aan te denken. Dan gaat het heel goed.
Maar als ik dan de realiteit onder ogen zie... (zijn lege stal zien, dat stukje staart zien liggen, zijn spullen verkopen) kan ik alleen maar huilen.
Ja, ik heb het er heel erg zwaar mee. Al valt dat voor andere mensen niet op.

Hier eigenlijk hetzelfde, nu een ruime week geleden. Ik heb ook op mijn werk enzo gevraagd er niet naar te vragen, dan kan ik het wat ontwijken. Beetje op overleefstand. Al praat het met hun makkelijker erover omdat zij niet precies kennen hoe bijzonder ze voor mij was.
Praten is wel goed voor verwerking, maar vaak nog zwaar, dus dat doe ik liever thuis. Ik praat nog of ze achter me staat, moet even slikken als ik de voerbakken pak, maar niet die van haar, als ik in de wei kijk dan mis ik een derde pony en besef dan dat ze er niet meer is.. Dat heeft gewoon tijd nodig.

Jessix schreef:
Afgelopen zaterdag heb ik mijn paard verloren aan koliek. De dierenarts was al geweest en het leek allemaal wel mee te vallen. Twee uur later ging het helemaal mis en toen ging het zo snel dat we niet meer op de kliniek hebben kunnen komen. Mijn paard is op straat overleden terwijl ik met hem stond te wachten op de trailer.

De beelden staan op mijn netvlies... Nu nog maar twee dagen later heb ik niets meer dan een stapel vuile dekens en een pluk uit zijn staart. Vreemd genoeg functioneer ik nog fysiek en mentaal, maar gevoelsmatig is mijn wereld ingestort.

Zo heb ik mijn eerste pony verloren, dat beeld zie ik nog zo voor me en het is nu ruim 16 jaar geleden. Ook door koliek, een dierenarts die aangaf dat het wel meeviel. Toch ging het helemaal mis, dus trailer geregeld, maar het mocht al niet meer zo zijn.

Twee totaal verschillende manieren om een dier te verliezen. Nu heb ik alles zelf in gang gezet omdat er geen andere opties meer waren, we waren uitbehandeld. Dat was naar om te horen, helaas was het inslapen een bevestiging dat het nodig was. Maar je leeft er wel naar toe, al maakt dat de dagen ervoor heel zwaar. De andere keer was het plotsklaps en had ik veel meer waarom vragen.

Hier zijn de anderen kuddegenoten wel wat rustiger geworden. Eerste dagen alleen maar roepen. Maar ze zijn nog niet zichzelf, vooral mijn jonge pony is onzekerder. Hun leider is weggevallen en ze kijken of ze niet toch terugkomt.
Nooit heb ik zo'n band gehad met een pony als mijn merrie die ik nu heb moet laten gaan. En ik besef mij dus dat verdriet nog wel even gaat duren. Ik heb hier nog wel manen/staart liggen waar ik iets mee wil doen. En haar linkervoorijzer, die wil ik behouden.

**Geplaatst**: 07-02-24 20:02

Geplaatst: 07-02-24 20:02

Voor mij gaat het heel langzaamaan om het verlies van alwin te verwerken

**Geplaatst**: 07-02-24 20:25

Re: Hoe gaan jullie om met verdriet om paard?

Geplaatst: 07-02-24 20:25

Ik heb mijn eerste pony op 19 okt 2019 in moeten laten slapen. En hoewel ik altijd 100% achter mijn keuze heb gestaan (Ascot had op dat moment buikvliesontsteking. Mijn keuze was nu op stal in laten slapen, of naar de kliniek om diagnose te bevestigen en daar in laten slapen), heb ik heel lang veel moeite gehad met het waarom. Ik weet de oorzaak niet. De week ervoor lichte koliek. Op zondag een heel fijn buitenritje gemaakt. Op maandagavond opstappen en direct voelen dat er iets niet klopt. Dinsdag dierenarts laten komen, bloedonderzoek laten doen. in een paar dagen tijd teerde het dier voor mijn ogen weg. Het bloedonderzoek gaf wel een dat er een heel groot probleem was, maar geen waarom. Was het een tumor? Toch wormen?

Voor mij kwam de berusting vorig jaar. Ik had in 2020 een nieuwe pony gekocht, waar ik in 2021 veel medisch drama mee heb gehad. In 2022 was ze weer topfit, en heb ik fotoś met haar kunnen maken op de Sint Jansberg en op de Mookerhei, waar ik met mijn oude pony ook veel reed. Ik heb foto's van hun beiden, op precies dezelfde plek genomen. Die had ik vorig jaar laten afdrukken, en aan de muur gehangen. En dat was het eerste moment dat ik mijn verdriet als een tevreden verdriet kon omschrijven. Dankbaar voor de vele jaren met Ascot, dat ik hem een afscheid heb kunnen bieden op een manier die bij hem paste. En dankbaar voor de avonturen die ik nu met Tara mag aangaan.

**Geplaatst**: 07-02-24 20:37

Geplaatst: 07-02-24 20:37

Dit topic is 11 jaar oud!!!

**Geplaatst**: 17-04-24 21:55

Geplaatst: 17-04-24 21:55

Bij mij neem ik alle tijd om het verlies van alle paardern die ik heb verloren te verwerken.
Na het verlies van alwin bijna 5 jaar geleden gaat het heel langzaam dat de pijn weg gaat maar het schuldgevoel van dat ik er niet bij was en er te laat achter kwam dat hij er niet meer was , gaat nooit echt weg.