[ img ]


Woensdag 14 juni 2017... toen kwam de dag die ik om eerlijk te zijn nooit meer had verwacht.
United had namelijk 9 levens... nou ja 9? Misschien wel 20...
[ img ]


13 jaar geleden kocht mijn vriendin en instructrice een nieuw 3 jarig paard, en daar was jij... onverschrokken, erg brutaal en vol humor. Je liet je niet snel van de leg brengen en liep overal rond alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Net onder het zadel, maar vrachtwagens? bladblazers? Ritselende dingen naast de bak? Ja lekker boeiend
Maar toen je echt aan het werk moest veranderde je even een in draakje, hetzelfde draakje die je altijd in het bos terug zag omdat je je enthousiasme nooit kon bedwingen. De vliegende piroutte, piaffe met je staart in de lucht en bokken die meer weg hadden van een handstand, dat was toen wel jouw specialisme en dat is met boscrossen ook altijd zo gebleven. Van machines, zwaailichten, reclmeborden, sissende vrachtwagens ben je nog nooit onder de indruk geweest... maar gekke boskabouters in de bosjes, en vooral narcissen ja daar kon je natuurlijk niet zo maar langs. Heel soms doken die kabouters ook op in de bak... en dat maakte het best onvoorspelbaar voor de persoon op je rug omdat je ze normaal nooit zag

[ img ]


Ik was altijd al gek op je geweest, ging vaak mee naar wedstrijden en heb je vaak uit gestapt. Wedstrijden deed je met 2 vingers in je neus... ook door de ruiter op je rug, maar zeker ook omdat je zo snel leerde. Je beheerste alles, van wissels om de pas tot piaffe... alleen wel op zijn United's... gewoon lekker makkelijk en je vooral niet te druk maken. Op je 6e liep je Z2 .

Op een dag zei Miran opeens dat ik mocht proefrijden op United Waarom vroeg ik nog... en ik kreeg het antwoord dat mijn vader je wilde kopen. Ik gaf nog aan dat mijn vader wel wat lesjes had gehad maar dat het me niet zo verstandig leek dat hij Uni zou kopen omdat het wel een ander kaliber paard was dan hij gewend was in de manege lesjes Maar het bleek voor mij te zijn


[ img ]


Natuurlijk was ik meteen verkocht, ik kende je immers al... de keuring volgde en een perfect rapport rolde er uit. Naast mijn oma Warina had ik jou. En wat was ik verliefd op mijn paard
En ook... wat heb je mij het vreselijk moeilijk gemaakt die eerste weken
Ik voelde me meer een rodeo clown dan ruiter... bang ben ik nooit van je geweest, maar ik ging wel even twijfelen aan mijn kunnen. Bokkend gingen wij dag na dag door de baan... achterbenen die op de bakrand vastzaten, mensen die niet meer bij ons durfden te rijden... tot Ome Wim naar beneden vanuit zijn kantoortje kwam stormen en aangaf dat ik je echt op je donder moest geven, en dat anders hij dat zou gaan doen.
Ik heb je toen aangepakt... en opeens was het over Het lag er niet aan dat ik iets echt fout deed, maar jij had gewoon volledig de leiding, en dan veranderde je blijkbaar in een bokkend ongeleid projectiel. Nooit meer heb je het bij me gedaan. Maar als er ooit iemand op je rug ging zitten die je niet kende, of zelfs bang was... dan kwam die draak weer naar boven en ging je stuiterend door de bak Tot aan gebroken polsjes van ruiters aan toe

Ik had nog nooit wedstrijden gereden... wist zelfs niet eens waar al die letters zaten
Maar ben toch met jou in de B begonnen. Die proefjes vond je maar saai, dus je gooide er soms wat wisseltjes of andere oefeningen tussendoor. Zo vaak heeft er op mijn protocol gestaan dat de oefening goed was uitgevoerd maar helaas nog niet werd gevraagd
En vaak stond er "grappig paard" want zelfs met die enkele minuten in de baan kon je mensen voor je winnen. Met je grappige opgetrokken wenkbrauwtjes, vrolijke snuit en kleine
"storingen" waar we altijd hard om konden lachen. Van de B gingen we naar de L en zo verder...


[ img ]



In 2009 kwam een zwarte pagina... een die nu, bijna 8 jaar later, ook jouw einde heeft betekend.
Je was je hele leven nog nooit ziek geweest, zelfs nog nooit verkouden. Wonden had je wel altijd... omdat je zo lomp was en veel te hard voor jezelf.

Maar in 2009 veranderde dat...
Jij bent met spoed afgevoerd naar Utrecht je had koliek en opvoelen lukte niet door al het gas wat erin zat. Ik ben er ook heen geraced, al daar bleek het echt foute boel te zijn, ook het buikvocht was wijnrood in plaats van het helder wit of het al gevreesde geel... toch besloot ik je te laten opereren, de kans was klein maar die kans wilde ik je geven.
Tijdens de operatie hebben we boven staan kijken en de chirurg vaak nee zien schudden. Je darmen sprongen eruit toen ze begonnen met opereren... ook als leek zag ik dat het niet normaal was. De operatie duurde uren en daarna ging jij naar de uitslaapruimte om wakker te worden. Dit deed jij natuurlijk snel en je stond nog sneller weer op je benen.
Er werd mij verteld dat het wel echt foute boel was. Een stuk darm, was verwijderd die gedraaid zat, stukjes dunne darm waren geperforeerd en gehecht. Je maag was uitgerekt geweest omdat jij ondanks je koliek en verstopping gewoon door was blijven eten. De kans was erg klein dat je het zou redden... maar dat je meteen op je benen stond gaf goede hoop.


[ img ]


Hoge koorts volgde, en je lever en nieren hielden er mee op. We waren daar om een moeilijk besluit te nemen. Op dat moment werd er gevoerd en je sloef je deur er ongeveer uit... want je had natuurlijk honger en nog niks gegeten die dagen. Met je oortjes naar voren stond je te rammen en at je ook gewoon toen we een plukje hooi naar binnen staken. Het besluit kwam om je niet in te laten slapen maar om je een kans te geven. Want je gaf zelf aan dat je het nog ging redden. Bloedplasma werd toegediend, en je hebt er 2 maanden gelogeerd. Huid liet los en er gebeurde allemaal rare dingen in je lijf... maar jij bleef vrolijk, je bleef eten en je knapte gewoon weer helemaal op.
[ img ]

In die twee maanden moest ik Warina op 30 jarige leeftijd in laten slapen en hoorde ik ook dat mijn vader kanker had en nooit meer beter zo worden. Hoe ziek je zelf ook was, je troostte me wel... nou ja troostte? Als ik verdrietig had kreeg ik een gooi van je en ging je daarna gek staan doen... dus je deed het wel helemaal op eigen wijze. Elke dag ging ik naar je toe om je te borstelen.
Rijden hadden we nooit meer verwacht, ook omdat je buikspieren zo aangetast waren en ik had een mooi plekje voor je gereserveerd in een rusthuis. Maar daar was jij het niet mee eens. Thuis werd je beter, en sterker en weer helemaal de oude. In overleg met Utrecht zijn we weer gaan opbouwen...
En je hebt het gered.


koliek is altijd een ding gebleven in ons leven, vooral bij weers veranderingen kreeg je snel kramp. Maar met colosan, een aangepast dieet en veel buiten staan met je vriendjes ging dat toch aardig. Kramp hebben we nooit kunnen voorkomen maar het werd ook nooit meer dan dat. Enkele keren ben je terug geweest naar Utrecht, en toen het meisje bij de receptie opmerkte dat ik mijn haar geverfd had... besefte ik wel dat we iets te veel kind aan huis waren daar Maarna een paar jaar was dat niet meer nodig en bleef het hooguit bij wat kramp die we met colosan zo de kop in drukten.


Wedstrijden gingen ook lekker... en ik genoot samen met jou van de bos en strand ritten die we maakten. Wij pasten ook bij elkaar... we hadden zo veel lol met rijden en daarbuiten. Je kon e ook van alles op je hoofd zetten en je werd dan helemaal gelukkig als iedereen lachend naar je stond te kijken.


[ img ]


Vaak hebben we een revalidatie stop moeten houden omdat je jezelf weer toegetakeld had. Het weiland uitspringen ongeveer de mesthoop in was een van de ergste dingen die je hebt gedaan... en daar hield je ook erge verwondingen aan over. Maar zoals jij was... het genas en je voelde je altijd weer goed. Sowieso zag je nooit wat aan je... alleen als je kramp had zag je het maar verder was je altijd je vrolijke zelf, hoeveel plekken de artsen ook stonden te hechten je begroette ze altijd hele erg blij.


Samen zijn we Z1 geworden en deze zomer zouden we Z2 gaan starten. De almelose ruiterdagen lagen in het verschiet. Speciaal voor ons, want jij vond dat geweldig... groot terrein en allemaal publiek die volgens jou natuurlijk voor de enige echte United kwam


[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]


Maar anderhalve week op zaterdag had je opeens weer koliek... het had gestormd, weersverandering, dus ik keek er niet eens gek van op. Je had al colosan gekregen toen ik op stal kwam en ze waren met je aan het lopen. Alleen deze keer werktte het niet en moest de veearts komen. Er zat heel veel gas vanbinnen. Er was niet te voelen dat er iets niet goed lag, maar het had wel verkeerd gelegen want je milt was iets opgezet. Maar inmiddels wast het door het laten vallen en rollen waarschijnlijk weer op zijn plek. (ook dit had jij eerder gehad en zelf opgelost). Wel wat medicijne gekregen tegen de kramp maar verder hoefde er niets...
Dagen daarna voelde je je prima en we waren weer aan het rijden... maar toch zag ik heel soms iets aan je wat ik niet vertrouwde... maar ik kon het niet goed plaatsen want verder merkte ik niets. Mesten ging ook prima.

Vorige week donderdag had je weer koliek, dierenarts er meteen bij en je zat weer vol gas. Buscopan en finadyne gekregen en het zakte, het gas was er uit, in de avond meldde je je weer. Niet echt schoppen of rollen, maar je stond er raar bij met opgetrokken buik en doffe ogen, met wandelen begon je toch weer te trappen en te rollen en de veearts is weer gekomen. Weer zat je vol gas... je kreeg weer medicijnen en ook olie. Ik ben tot s'nachts bij je gebleven en de staleigenaren hebben ook bij je gewaakt. Wat maakte dat je tegen de deuren ging trappen want ja... je voelde je weer prima dus als we er dan toch stonden konden we ook wel wat te eten aan je geven
De dagen er na was het wisselend... ik kwam meerdere keren per dag naar je toe en vaak was je gewoon je vrolijke zelf. Maar soms kleine momenten als er niemand was stond je met je hoofd omlaag in je stal met je hoofd tegen de muur. Als je me zag veranderde je houding meteen en was je weer de vrolijke clown die ik kende... maar het knaagde wel aan me. Veel op het land, veel wandelen en bij elke twijfel colosan...

dinsdag had je weer koliek en weer veel gas en het riedeltje ging van voor af aan. Bloed en mest zijn meegegaan voor onderzoek en alles is verder nagekeken. De koliek zakte maar je bent niet meer de oude geweest. Je was suf en duf en ook al deed je je best het te verbergen ik zag in je ogen dat je pijn had. Ik nam mezelf voor dat wanneer de koliek terug kwam ondanks alle maatregelen en het wandelen, en er geen enkele aanwijsbare reden uit de onderzoeken kwam, het genoeg was voor je. Ik zag aan je dat je pijn had, ook al wilde je dit zelf niet zien. Ik zag het ook aan de aderen op je lijf... dikke aderen achter je voorbenen die ik enkel eerder had gezien vlak na je operatie, je was bekend met hartruis bij pijn... en alles wees er op dat dit nu ook het geval was. Als er nou maar iets uit zou komen... een ontsteking? Gewoon iets waar we iets mee kunnen? Ik heb nog naar Utrecht gebeld en die gaven aan dat wat ik voorgenomen had te gaan doen goed was.
Er kwam niets uit de uitslagen...
De volgende ochtend heb je lekker op het land gestaan en in de middag heb ik met je gewandeld samen met een van je paarden vriendjes. Normaal was je buiten vaak erg vrolijk en moeilijk te hanteren aan de hand (wat mij vorig jaar een verbrijzelde voet opleverde). Maar nu slofte je achter me aan.
Toen ik net weer thuis was werd ik door stal gebeld...
Je was weer koliekerig.
Ik ging naar stal en ben gaan stappen, je deed niet eens meer trappen of rollen je ging alleen maar liggen en even later stapje je "normaal" naast me maar ik zag in je ogen dat je pijn moest hebben. Ik heb de veearts laten komen en al aan de telefoon gemeld dat ik niet meer wilde behandelen.
Toen ze aan kwam lopen stond je vrolijk te kijken, gewoon normaal zoals je was.
Wat ons liet twijfelen... maar met opvoelen werd mijn angst bevestigd... je zat zo vol gas dat opvoelen niet meer mogelijk was. Alles lag ook verkeerd en zelfs na buscopan geven kon ze niet goed naar binnen door al het gas en kramp.
Het was het moeilijkste besluit wat ik ooit heb moeten nemen... zeggen dat mijn vriendje ingelapen moest worden. Daar stond je dan, glimmend en 1 bonk spier, niets verraadde aan je dat je van binnen zo kapot was. Behalve je ogen, ik zag het in je ogen dat je pijn had, maar nog was de knoop doorhakken zo moeilijk.


[ img ]


Het inslapen ging mooi en rustig, natuurlijk liet je je wel precies de andere kant opvallen dan gepland, bijna bovenop de veeartsen... maar je bleef rustig liggen en terwijl mijn man, ik en je medeberijdster je aaiden ben je rustig weggezakt, je hield het nog erg lang vol zei de veearts, maar anders had ik niet van jou verwacht.
En toen was het klaar... Mijn vriendje mijn eigenwijze professor die in zijn leven zo veel harten van mensen heeft gestolen. Mijn beste maatje die mij door zo veel heen heeft gesleept. Het verlies van mijn familieleden, Warina, mijn vader... altijd was jij er voor me.
Ik heb zo veel van je geleerd en we hebben zo veel lol gehad samen. Van schriktraining tot academy bartels, van wedstrijden tot samen lekker in het zonnetje liggen in de wei. Uren kon ik kijken hoe je lekker met je paardenvriendjes stond te kroelen of als je samen een ereronde door de wei draafde met je staart recht naar achter. Want ja... door je prachtige lage staartaanzet kon die niet omhoog

[ img ]


Je had zo veel humor en was zo lekker eigenwijs, aan de andere kant ook echt het meest betrouwbare paard wat ik ooit gekend heb... zo lang je maar wist wie de leiding had



Mijn ventje, ik ga je zo vreselijk missen


[ img ]

Wat een verlies! Prachtig eerbetoon, ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen. Wát een praard! Heel erg veel sterkte!

Nou dit moet je niet even lekker lezen met een kop koffie op kantoor... Jeetje wat een dapper besluit sterkte hiermee hij moet een geweldig paard zijn geweest!!

Wat een knap paard TS, die heeft maar geboft met jouw goede zorgen. Heel veel sterkte de komende periode!

Wat een dapper besluit heb jij genomen en hij was een geweldig dier voor jou. Heel erg veel sterkte.

Met tranen in mijn ogen zitten lezen... Geweldig om te lezen hoe jullie band was...

Heel veel sterkte!

Veel sterkte met het verlies.

Ontzettend veel sterkte met het verlies van je vriendje.
Maar wat een prachtig eerbetoon heb je geschreven.

Veel sterkte met dit verlies. ontzettend mooi geschreven!

Mijn eerste gedachte was "Neeee, niet jullie!!" maar helaas...dus toch.
Wat een prachtig topic heb je gemaakt, ik hield het ook niet droog.

Wat heb je voor hem gevochten in de jaren en wat heeft hij het zichzelf toch heerlijk zuur gemaakt af en toe. Ontzettend oneerlijk dat het dan toch zo moet gaan.
Je hebt de juiste keuze gemaakt, maar dat maakt het niet minder hard

Heel veel sterkte! Ik heb het ook met tranen in mijn ogen zitten lezen. Dapper besluit heb je genomen!

Heel veel sterkte, wat heb je veel voor hem gedaan!

Tranen in mijn ogen en ook zo onverwachts! United was altijd zo hard voor zichzelf, echt een dapper besluit genomen. Heel veel sterkte...

Ik moest altijd zo lachen om jullie, dat jullie een echt team waren was wel zeker.

tranen lopen over mijn wangen, wat een liefde en respect.. Je was een goed baasje, en je kan lezen dat jullie een bijzondere band hadden. Heel veel sterkte

prachtig eerbetoon aan je maatje.
Je hebt duidelijk alles voor hem gedaan wat er in je macht lag.
En dan .... moet je uteindelijk toch weer vo hem kiezen door zn rust te gunnen.

Ik denk dat hij net zo blij met jou was dan andersom.

Heel veel sterkte met je grote verlies.

Jeeetje wat een verhaal. Meerdere keren tranen in mn ogen. Heeeel veel sterkte!

Jeetje Chantal wat verdrietig, ik weet nog goed dat hij in Utrecht stond.
Rocky stond er toen ook en ik herkende je achternaam op de bordjes.
Wat verschrikkelijk dat je hem nu juist aan dit moet verliezen..

Ik wens je heel veel sterkte toe

Wat een prachtig paard was United. Heel veel sterkte, hij zal gemist worden.

Allemaal heel erg bedankt

Wat heb je dit mooi geschreven over jou zeer bijzonder paardje.
Een pracht paard.
Heel veel sterkte met je verlies.

Wat onwijs liefdevol geschreven & wat was hij prachtig. Je hebt alles gegeven..
Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met dit verlies TS

wat een verdriet...wat heb je voor hem gevochten en wat heb je goed voor hem gezorgd...

je hebt een prachtig eerbetoon aan hem geschreven,heel ontroerend..

heel veel sterkte met het verlies van jouw grote vriend

Phoe...wat een bijzonder eerbetoon..#pinkttraantjesweg.
Heel veel sterkte, wat een bijzonder paard!

Tranen hier....
heel veel sterkte bij het verlies van dit bijzondere paard