[ img ]

[ img ]

En nog elke dag een gemis.
3 jaar geleden hebben we Indy na een zwaar gevecht tegen koliek in Utrecht moeten laten gaan omdat zijn leven lijden zou worden en hij dat zeker nooit verdiende.

We missen je lieve vriend

Het blijft een gemis he? Veel sterkte.

Weet helaas hoe het is,wou dat er niet zoiets als koliek bestond. Kan dan allemaal ineens zo snel gaan. Heel veel sterkte toegewenst! Was een prachtig dier trouwens! Uit het oog maar nooit uit het hart...

Het was een prachtig paard met een net zo'n gouden hart als zijn buitenkant was. De liefste moet je helaas vaak het snelst missen.
Er is nog geen dag geweest dat ik niet aan hem heb gedacht en hem heb gemist. Ik hem bij me gehad van z'n eerste tot z'n laatste adem. We hadden een speciale band en vertrouwde elkaar blindelings.

Ook hier ruim 4 jaar geleden mijn grote liefde moeten laten gaan door koliek. Wat een verdriet en wat een gemis.. Ook wij waren samen vanaf zijn eerste dag, ik heb ook altijd gezegd dat hij zou blijven tot zíjn laatste, zo zuur dat die er dan toch wel heel plotseling en eigenlijk veel te vroeg is...

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk..

Ik begrijp je gemis, mooi dat je het na 3 jaar nog plaatst...

Je had gereageerd onder mijn topic. Nog steeds respect voor jou dat je het nu kan delen. Om dezelfde reden zijn onze paarden ingeslapen, beide aan koliek, beide in Utrecht. Ik snap de leegte, en ik voel het met de dag meer en meer. De weken vorderen en het gemis en besef wordt groter.

Het blijft een gemis en onwijs moeilijk. Maar ik heb nu wel geleerd om niet alleen naar de laatste tijd terug te kijken, maar ook naar alle mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. Wat natuurlijk ook pijnlijk is op z'n tijd, want die tijd komt nooit meer terug.
Morgen ( zaterdag 29-7) zou Indy 18 jaar worden. Een moeilijke dag, maar ook een dag om te laten zien dat hij voortleeft in ons hart en voor altijd bij ons zal zijn.

Een oneerlijke strijd die koliek en niet enkel paard gun je de pijn die mijn jongen had. Ik heb er nu vrede mee dat hij van z'n pijn verlost is en weet dat ik echt geen andere keus had. Iedereen die deze keus heeft moeten maken of ooit deze keus zal moeten maken, laat je goed informeren en bespreek alles goed met je artsen, dan heeft mij enorm geholpen.
Ook nu jaren later, onze eigen dierenarts zei dat ik alles voor hem had gedaan, er geen betere baas wensbaar was voor zo'n ziek dier en er echt geen keus was, laat staan ook nog een kans op een paardwaardig leven, wat uiteindelijk het belangrijkst is.