Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 5 [ 118 berichten ]
Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

Famke Elvira; dag kanjer, ik ga je zo erg missen!

 
Profiel   

Nooit verwacht dat ik zo gauw al een topic hier, bij 'In Memoriam' zou plaatsen... :(


Liefste Famke, wat heb jij toch ontzettend veel meegemaakt in jouw (te korte) leven. En wat heb jij je dapper door alles heengeslagen. Of nou ja.. Bijna door alles.. Helaas kon je het nu niet winnen..

1 juli 2001 werd jij geboren in Marknesse. Bij geweldige mensen die ontzettend veel van jou hielden. Jij was hun allereerste zelf gefokte veulen, het begin van hun fokkersavontuur!
[ img ]
Uit goede bedoelingen hebben zij jou jaren later weg 'gegeven' aan een kennis die bij de kust woonde, dit omdat jij hele erge zomereczeem had gekregen en jezelf kapot schuurde, tot bloedens aan toe. Als deze mensen jou niet meer konden houden zou je terug komen bij de fokkers. Echter is dit helaas niet gebeurd en na een tijdje contact houden is het contact volledig verbroken en waren zij jou kwijt. Niemand wist meer waar je was en hoe het met je ging. Helaas totaal niet goed dus...
[ img ]

Eind oktober 2011 ben je doorverkocht. Gelukkig naar iemand met goede bedoelingen, want je was er ontzettend slecht aan toe. Graatmager, net een wandelend skelet. Onwijs ziek en totaal niet blij meer. Je was bang, kopschuw, wantrouwend en je wilde soms zelfs schoppen.. Gelukkig werd je hier goed verzorgd met liefde en kreeg je alle zorg die je op dat moment nodig had.

1 december 2011 werd ik jouw verzorger/bijrijder. Je was nog altijd lang niet beter, we stopten je vol met voer en liefde en deden ontzettend ons best om je blij en gezond te maken.
De eerste periode bestond vooral uit poetsen en knuffelen. Later voorzichtig wat longeren en rijden. Jij liet het allemaal braaf over je heen komen. Hoewel je het rijden heel lastig vond. Je had geen balans en was duidelijk op een verkeerde manier gereden, aangezien je alleen maar met je kin op je borst wilde lopen. Galop kon je een lange periode niet, dat koste je teveel energie. Al lukte bokken maar al te goed.
Maar je sloeg je er als een diehard doorheen. Eerst was je blik dof en afstandelijk, maar later, na een aantal maanden, kwam de ware Famke omhoog en kwam de glinstering in je blik terug.

Meteen al was ik verliefd op je. Jij had iets wat al die andere paarden niet hadden. Het klikte niet direct, omdat jij je een beetje afzonderde. Maar toen jij je eenmaal naar mij openstelde kregen we direct een ontzettend hechte band en besefte ik mij dat ik mijn droompaard, mijn soulmate, mijn once-in-a-lifetime-horse ontmoet had. Ik nam jouw nukkige buien en dreigementen voor lief en samen konden we de wereld aan!

7 mei 2012 ben je verhuisd naar een stal pal naast het bos. Jouw toenmalige eigenaresse en ik keken er onwijs naar uit; lekker door de bossen crossen! Dat leek ons ook heel erg goed voor jouw spieropbouw. En er werd 24/7 hooi gevoerd, dus kon je lekker nog meer aankomen!
Echter bleek deze stalling toch niet optimaal voor jou. Je was er nog niet klaar voor om in een kudde te staan met meerdere paarden en het hooi te delen. Hoewel er zat ruimte was bij de voederplekken, durfde jij er niet in de buurt te komen en bleef je zielig achter op het kale weiland. Je begon weer erg af te vallen.

Daarom ben je weer verhuisd. Naar een stal die toen der tijd beter bij je paste. En daar was je direct op je plek. Wat was dat een opluchting! Je kon fijn op het gras staan en kreeg ook nog hooi bij. Hier maakte je ook je eerste echte vriendje na al die tijd. Wat was dat een mooi gezicht..! En wat was ik trots op je!
Al gauw knapte je enorm op. De kilo's vlogen eraan en hoewel je nog wel slank bleef, was je mooi op gewicht en begonnen ook je spieren bij te komen. We begonnen dressuurmatig wat te rijden in de bak en maakten buitenritten door het naastgelegen natuurgebied. Wat een tijd.. Wat hebben we genoten daar... Het lijkt net gisteren.. Heerlijk knuffelen en tuttelen op stal, onwijs fijne ritten maken, een heel rondje met lange teugels stappen genoten wij intens van, maar ook een actieve rit met veel galop maakte je ons blij mee. We deden alles, een sprongetje op zijn tijd (ondanks mijn angst), dressuren, buitenrijden. Met zadel, zonder zadel, met bit, bitloos of alleen een touwtje om je nek.. Jij deed alles voor mij. Alles wat ik vroeg. Als ik ergens van overtuigd was, was jij dat ook. Samen stonden we sterk; samen waren wij één. Onze band werd nog vele malen sterker dan hij al was. Ik voelde jou aan, volledig. En jij mij.

1 februari 2013 heb ik jou overgekocht. Een droom die uitkwam, wat was ik blij! En daar heb ik echt NOOIT spijt van gehad. Mijn beste maatje, mijn soulmate. Jij maakte mij gelukkig. Iedere dag weer. Jij hoorde er bij in mijn leven. School, werk en Famke, dat waren de drie vaste dingen in mijn leven. De rest werd daar omheen gepland. Al deze jaren ben jij mijn allerbeste vriendin geweest. En we hebben zoveel lol gemaakt en zo genoten! Van serieus dressuren in de bak, tot lol-met-je-knol op buitenrit, van een laag sprongetje op zijn tijd tot een aantal paardenkeuringen (waar je 2x 3e werd!), van een bixie-cross (omdat ik springen eigenlijk heel eng vond, maar jij zo leuk!) tot lekker hobbelen zonder zadel en vrijheidsdressuur. Jij kon alles. Jij deed alles.
[ img ]


De eerste keer dat je kreupel raakte kreeg ik de schrik van mijn leven. Je was al een paar dagen licht kreupel, en toen- in het weekend, 's avonds laat- kon je bijna niet meer lopen. Huilend van schrik en bang dat ik mijn meisje kwijt zou raken, heb ik mijn moeder gebeld. We hebben gebeld naar de spoedarts en die heeft ons gerust gesteld en zei dat we best tot de volgende ochtend konden wachten. Met veel moeite heb ik jou naar je stalletje kunnen brengen en de volgende ochtend stond de DA op de stoep. Stress om niets.. Want het was maar een hoefzweer. Gelukkig! Wat was dat een opluchting. Niet lang daarna konden we weer volop rijden en genieten. Jij was prachtig geworden; mooi op gewicht, een vrolijk koppie en een mooie laag spieren. Wat was ik daar ontzettend trots op. En vooral dat ik kon zeggen dat deze knappe Friese dame, van MIJ was!
[ img ]


We deden zoveel samen. Niets was ons te gek. Ik vertrouwde jou volledig. En jij mij. Vanaf stal ben ik vaak genoeg naar mijn huis gereden, of bij opa en oma op bezoek en dan dronken we even wat op het bankje voor hun huis. We gingen op vakantie samen, zodat we een weekje op het strand en in de duinen konden rijden. Wat een geweldige tijden.. Wat een zorgeloze tijden.. Konden we maar weer terug...

2 oktober 2015 heb ik jou verhuisd naar een ietwat luxere stal, weer dicht bij het bos en duin. Hier kon je zowel 's zomers als 's winters op het weiland en hoefde je niet meer op die waardeloze paddocks waar je 's winters alleen maar chagrijnig van werd. En hier kreeg je een veel ruimere stal. Wel onwijs spannend, want je kwam hier weer in een grotere kudde terecht.
Gelukkig ging dat allemaal super goed. Je vond je plek in de kudde haast direct en je ging fysiek en mentaal weer een stuk beter. Eigenlijk was je op je hoogtepunt. We reden heerlijk door de bossen, duinen en over het strand. Wat hebben we genoten zeg! Dat pakt niemand ons meer af! Jouw boze buien waren volledig verdwenen, je was alleen nog maar blij en energiek. En dat deed mij zo goed! Je was hier ontzettend goed op je plek. Ook in de kudde werd je zekerder en ik was zo trots op je toen ik je andere paarden weg zag jagen!
[ img ]
[ img ]


Echter kwamen wij eind oktober samen ten val. Op het weiland. Ik haalde je op uit het weiland en omdat het weiland zo enorm groot was, klom ik vaak op je rug om naar stal terug te keren. We draafden aan en zonder protest deed jij dat gewoon. Toen ik je echter terug wilde nemen naar stap reageerde je zo heftig op de druk van het halster dat je een noodrem maakte en met je achterbenen uitgleed. Het leek net slow-motion, ik voelde hoe jij achterover kantelde en viel zelf op de grond. Daarna zag ik jou op mij af komen, vallend. Ik weet nog dat ik jou naam riep, waarom weet ik niet. Jij rolde over mij heen en een stalgenootje die het zag gebeuren schrok zich dood. Wonder boven wonder had ik niets, alleen een paar blauwe plekken. En ook jij stond zo weer op en liep vrolijk mee. Het leek een stom ongelukje.
Pas toen ik je op stal had gezet zag ik dat je hele kaak opgezwollen was. Warm en pijnlijk. Ik schrok mij dood. Had je je kaak gebroken? De DA is toen gekomen en omdat je niet wilde eten heb je pijnstillers en antibiotica gehad voor een aantal dagen. Als het niet verbeterde moesten we foto's laten maken om te zien of hij gebroken was.
Eigenlijk begon je al heel gauw weer te eten. Wel kreeg je de dagen erop koorts en ik merkte daarna op dat de zwelling verplaatste naar onder je kaak en een bult leek te worden. Dat kwam mij wel heel erg bekend voor van foto's.... Droes?! Meteen de DA weer laten komen en die was ook verbaasd dat het opeens zo veranderd was. Zij dacht nu ook meteen aan droes. Je werd direct apart gezet van de rest terwijl het onderzocht werd. En jahoor.. Het was droes. Wat een rot periode.. Je heb twee weken koorts gehad. En je stond een lange periode helemaal alleen op een apart stukje weiland. Als ik naar je toe wilde moest ik mij helemaal desinfecteren en mocht ik niks anders meer aanraken. Een slopende tijd was dat... En ik vond het zo sneu voor jou, dat jij daar stond, alleen. Maar ik moet toegeven; jij sloeg je er met twee hoeven in je neus doorheen. Ondanks dat je koorts had, was je alert en blij. En ondanks dat je antibiotica had gehad (wat een NO-GO is bij droes) knapte de bult vrij snel open naar buiten toe. Je at goed, je dronk goed en je hobbelde blij door het landje heen. Je was ziek, maar toonde niet zo, als je de bult niet zag.

Na die intensieve periode volgde weer een hele fijne periode. Jij was weer volledig opgeknapt en ik had je alle tijd gegeven die je nodig had. Je conditie was al gauw weer opperbest en we genoten van de mooie omgeving. Maakten heerlijke ritten, alleen of met vriendinnen. Wat een geweldige tijd!
Ook ging het dressuren beter dan ooit tevoren! Je liep prachtig op de loodlijn, gebruikte je achterhand meer dan je ooit gedaan had en ook je rug. Je begon mooi te dragen. Galop was al langer geen probleem meer, maar werd nu nog beter. Je kon heel mooi, rustig galopperen. Dat had niemand ooit van jou verwacht! Wat een geweldig gevoel, dit hadden wij bereikt, wij samen! Want wij konden samen de wereld aan!
[ img ]

Ook reden wij in deze periode onze aller eerste TREC wedstrijd. Wat was dat gaaf en wat deed jij dat goed zeg! We vielen nét buiten de prijzen (4e) maar dat deerde niet, want ik was APENTROTS op jou. Ook dit deed jij maar weer gewoon even! En we gingen zwemmen, wat ook een hele gave ervaring was!
[ img ]
[ img ]

Eind juli 2016 kwamen wij terecht in een donkere wolk. Je raakte kreupel aan je linker achterbeen. Dus zette ik je even een weekje op rust. Daarna leek het weer goed en pakte ik het rijden met je rustig weer op. Echter werd je weer kreupel. De DA kwam langs en na een kreupelheidsonderzoek en uitverdoven bleek het probleem onderin je been te zitten. Hij dacht aan je kogel of je pees. Ik schrok. Een peesblessure... Dan zouden we zo lang uit de running zijn. Ik hoorde daar altijd zulke rot verhalen over.
De DA adviseerde om je nog even twee weken totale rust te geven en daarna weer even te kijken. Dus dat deden we. En na die twee weken was je weer goed. Maar je viel al gauw weer terug en je been werd weer dik en warm. Ik was klaar met die onzekerheid en heb een afspraak gemaakt op de kliniek. Daar was ik nog nooit geweest met jou, dus dat voelde wel onwijs spannend. En ik was heel bang op wat ons te wachten stond.

15 september 2016 gingen wij met jou naar de kliniek. Kreupelheidsonderzoek, buigproef etc.. En de DA van de kliniek had meteen al een sterk vermoeden. Er werd een echo gemaakt van je pezen en jahoor... Een peesblessure. Aan de oppervlakkige buiger, bij de kogelringband. Een schok voor ons, maar we gingen ervoor! Ook dit kon jij aan! Daar vertrouwde ik op! Je pees werd ingespoten en je kreeg een periode van rust en daarna revalidatie. Daar sloegen we ons samen doorheen. Op naar betere tijden!
[ img ]

Na een tijd lang stappen kwamen we weer terug op de kliniek. Je liep nog ietwat stijf, maar niet kreupel meer. En de echo was goed! Wat een top nieuws, wat waren we blij! Rustig aan zijn we verder gegaan met opnieuw opbouwen en het ging heel erg goed. Ik bleef heel voorzichtig en was een hele tijd erg bang met rijden, bang dat ik teveel van je zou vragen omdat je zo een harde bent voor jezelf. Bang dat het terug zou komen en we opnieuw konden beginnen. Maar heel langzaam begon dat gevoel te slijten en konden we weer samen genieten.
[ img ]

Ook hadden we weer een fotoshoot in het bos, waar geweldig mooie foto's uit zijn gekomen. En wat ben ik blij dat we die fotoshoot toen gedaan hebben... Toen was alles nog goed.. Toen leken we nog een toekomst te hebben samen. Toen leek alles nog zo rooskleurig...
[ img ]

In april 2017 was ik twee weekjes ziek. Ik was weinig op stal en als ik er was knuffelde ik een beetje met je en gaf je wat eten. 22 april wilde ik met een stalgenootje en tevens hele goede vriendin zonder zadel even een rustig buitenritje gaan maken. Omdat ik nog niet helemaal fit was. Jij was blij en energiek. We hadden er zin in!
Echter toen we aandraafden merkte ik meteen dat het goed mis was en ben eraf gesprongen. Je liep onwijs kreupel. Weer linksachter. En dus dacht ik meteen weer aan de peesblessure. Blijkbaar was die weer terug.. Wat een tegenvaller.. Ik weet nog dat ik zei: "Kunnen we weer opnieuw beginnen.." Ja... Was dat maar zo... Wat had ik dat eigenlijk- achteraf- graag gehad..

Direct heb ik contact gezocht met de kliniek en een afspraak gemaakt. We baalden hard. Hoe kon dat nou, na 2 weken op het weiland gestaan te hebben? Jij was geen paard die heel wild en gek deed op het land. Misschien had je je verstapt..

28 april gingen we naar de kliniek. Die dag vergeet ik nooit meer.. Ze wilden eerst zien hoe je liep. Dus ik moest heen en weer rennen met je op een recht stuk. Maar na een paar drafpassen zei de DA dat ik moest stoppen omdat je gewoonweg té kreupel liep. Dat deed mijn hart al even een paar slagen overslaan. Dit was niet goed..
Met lood in mijn benen bracht ik je naar de behandelruimte waar een echo gemaakt werd. Met een droge keel wachtte ik op reactie van de DA toen hij je pees bekeek. En wat bleek? De pees was prachtig. Niks mis mee. Beter nog dan op de vorige echo! Voor een paar luttele seconden was ik blij. Dat was toch goed?! Dan was ze misschien toch gewoon verstapt, had ze iets verrekt of gekneusd.

Maar nadat de DA had geopperd om haar op pijnstillers te zetten en rust te geven om een eventuele kneuzing te verhelpen, twijfelde hij duidelijk. En stelde hij toch voor om nog een röntgenfoto te gaan maken van haar kogel. Want: "Voor een simpele kneuzing loopt ze veel te kreupel."
Daar ging mijn positieve gevoel. Met enorm veel angst nam ik jou mee naar de röntgenkamer. Jij vond het maar spannend, dat röntgenapparaat aan die rails aan het plafond, vooral als het op jou af kwam. Maar toen ik je zei dat je stil moest staan, luisterde je en deed je dat braaf, hoewel je het nog steeds spannend vond.
[ img ]


De foto's waren gemaakt. Mijn ouders stonden bij de DA bij de computer. Ik stond met jou in de röntgenkamer. Jij vond het ondertussen alweer helemaal prima en stond wat te dutten. Ik dacht toen nog: Wat is het ook een geweldig paard, ze laat zich altijd zo makkelijk behandelen en bekijken.
De assistent kwam naar mij toe en vroeg of zij jou even vast moest houden, zodat ik mee kon kijken. En dat.. dát was het moment dat ik écht wist dat het mis was. Heel erg mis. Met enige tegenzin heb ik het halstertouw afgestaan en ben ik naar de computer gelopen. De foto werd tevoorschijn getoverd. En ik zag meteen dat het foute boel was. De grond zakte onder mijn voeten vandaan en ik werd er helemaal duizelig van. De DA legde uit aan mijn ouders wat er mis was, maar ik hoorde het al geen eens meer, ik staarde naar de foto en kreeg het spaans benauwd.

Je sesambeentje was gebroken. En het gedeelte dat nog op zijn plek zat was nu ontzettend broos en instabiel. De DA liet al een beetje doorschemeren dat het in de meeste gevallen nu gewoon einde verhaal was, maar hij had gauw genoeg door dat wij voor jou tot het uiterste wilden gaan.
Opereren was geen mogelijkheid. Het afgebroken stuk bot zat in je pees en ze zouden alles moeten beschadigen om alle fragmenten eruit te krijgen. Daarnaast zou daarna het restant van je bot instabiel zijn en elk moment volledig af kunnen breken of uit elkaar kunnen spatten.

We waren beland in een rollercoaster. Allerlei mensen gaven adviezen en meningen. Jij moest boxrust voor een paar weken. Dat vond ik zo onwijs sneu voor jou, maar we moesten er alles aan doen om dit te overwinnen. Jij was namelijk nog veel te jong om naar de eeuwige groene weides te gaan. Nog veel te gezond en blij. Alleen dat stomme k*t voetje!!

Weken volgden. Onzekere weken. Eerst boxrust, daarna een mini weide en daarna een wat groter stukje wei met een vriendje. Jij stond toch braaf stil of stapte wat rond. Mijn topper! Je voetje werd ingespoten zodat de ontsteking weg zou gaan en de groei van het bindweefsel geremd zou worden. Dat leek wel even te werken, maar uiteindelijk niet genoeg.
We hadden second opinions bij andere klinieken, overwogen nogmaals een operatie, maar de kansen waren nihil en de kans dat het slechter zou worden was groter.. Dus de operatie werd al gauw weggestreept.

Ook heb ik nog een tijdje overwogen om een weide voor je te zoeken. Zodat je daar mocht gaan genieten tot je echt oud was. Maar langzaam maar zeker begonnen dingen mij op te vallen. Dingen die ik eigenlijk niet wilde zien. Symptomen van pijn. Eerst liep je alleen in draf kreupel, maar uiteindelijk zag ik het ook in stap; je zakte steeds door je heup heen. Je rolde niet meer, lag amper meer (terwijl ik je voorheen heel vaak zag liggen op het land). Je kwam niet meer naar mij toe draven, maar bleef in stap. Je begon schrikachtig te worden, wat je nooit echt bent geweest. Als ik even met je aan de hand ging grazen schrok je zelfs van de wind door de bomen... En dat was nou net iets dat niet bij jou paste, echt niet..

Nogmaals heb ik contact gehad met een aantal dierenartsen van klinieken. Ik wilde je zo graag bij mij houden, lieve Famke! Daar had ik werkelijk álles voor over! Ik voelde mij zo hulpeloos, hopeloos! Waarom kon nou niemand ons helpen? Waarom was er nou niet iemand die zei: Oh, dat fix ik wel even! Nee, dat kon niet, niemand kon ons helpen, niemand kon jou helpen... En dat deed pijn. Dat deed zo intens veel pijn. Was dit dan het eind? Dat kon toch niet? Zo een gezond paard...

Maar je veranderde, lieve Fammie. Ik zag het zelfs aan je blik. Je sprankel, je glinster, het verdween weer langzaam. Je keek minder vrolijk, meer een beetje sip, een beetje moe.. En eerst wilde ik het eigenlijk niet zien, want ik wilde jou niet kwijt. Ik wilde jou voor altijd bij mij houden, minstens tot je 20e!
Echter toen je nukkige gedrag weer omhoog kwam, die ik al járen niet meer had gezien, drong het tot mij door. Dit kon zo niet langer.. Dit ging lijden worden. Ik mocht dit niet voor mijzelf doen. Ik mocht niet egoïstisch zijn.

We hebben nog genoeg afscheidsfoto's gemaakt. En ik ga er zeker één of meer uitvergroten. Hoewel mijn hele kamer al volhangt met foto's van jou. Maar hoeveel foto's van jou ik ook heb, ik kan er nooit genoeg hebben....
[ img ]
[ img ]


Mijn arme meisje, mijn beste vriendin, mijn soumate... Wat deed dit toch pijn.. Wat was het rot om die afspraak te maken, om die knoop door te hakken... Ik heb nog van je genoten afgelopen week, hoewel je niet meer je blije zelf was.. Je was zo rustig, je keerde weer terug in jezelf, je was opnieuw niet goed meer te bereiken, net zoals toen ik je leerde kennen. Je oortjes naar voren, maar je ogen spraken boekdelen...
Wat keek ik op tegen vandaag. Ik heb zoveel gehuild. En afgelopen nachten geen oog dicht gedaan. Wat een pijn... Mijn hart is in duizenden stukjes gebroken. Mijn ogen branden van het huilen. Het voelt alsof er een stukje van mijzelf afgestorven is.

Ik was zo bang. Bang dat je zou vechten tegen het spuitje. Bang dat jij bang zou zijn. Maar dat was je niet.. Na de eerste prik begon je wat te wiebelen, maar je leek je eraan over te geven. Totaal geen angst, totaal geen stress. Een rustige blik. Alsof je wist wat er gebeurde.
Toen je eenmaal lag bleef het zo. Ik knielde bij je neer en heb tranen met tuiten gehuild. Mijn handen door je manen, over je fluwelen neusje.. Wat een nachtmerrie. Wat een vreselijke dag.. Ik wilde je niet kwijt, maar ik zag je verdwijnen. Ik zag hoe alleen je hoesje overbleef, wat ooit jouw lichaam was geweest. Maar jij was er al niet meer... Jij rende bokkend over de regenboogbrug, op naar de eeuwige groene weides. Zonder pijn, zonder stress, zonder zorgen. Nooit meer.


Dag, liefste Famke. Bedankt voor alle geweldig mooie jaren. Ik ga je zo onwijs erg missen.. Maar ooit zullen we elkaar weer zien.. Opa zal boven goed voor je zorgen, dat weet ik zeker. Ik zal je nooit vergeten meisje!!

FAMKE ELVIRA
01-07-2001 ~ 19-07-2017


[ img ]
[ img ]


Laatst bijgewerkt door Celine_Famke op 19-07-17 23:24, in het totaal 5 keer bewerkt
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:00 



 
Profiel   

Wat prachtig geschreven...
Heel veel sterkte toegewenst Y;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:10 



 
Profiel   

Heel erg veel sterkte met dit enorme verlies. Je hebt het heel mooi opgeschreven. Ontzettend verdrietig dat je haar hebt moeten laten gaan.

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:12 



 
Profiel   

Pfff Céline, heftig. Zoveel hebben jullie meegemaakt. Sterkte met dit grote verlies!

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:12 



 
Profiel   

Jeetje, heb met tranen in mijn ogen jou topic gevolgt en lees dit topic met tranen in mijn ogen. Heel veel sterkte komende tijd Y;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:16 



 
Profiel   

Jeetje, kan me volgens mij nog mooie topics van je herinneren! Wat een rot einde van jullie avontuur... onwijs veel sterkte gewenst :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:18 



 
Profiel   

Prachtig eerbetoon aan je meisje .. sterkte Y;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:32 



 
Profiel   

Heel veel sterkte met dit verlies!

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:33 



 
Profiel   

Wat een prachtig verhaal... Ik heb het heel erg met je te doen.. Ik kreeg er helemaal tranen van in mijn ogen..
Ik denk dat je uiteindelijk de goede keus hebt gemaakt door haar naar de eeuwige groene weides te sturen! Ze gaf het zelf toe, ze wilde niet meer leven zonder haar eigen sprankeling, niet voor zichzelf, en al helemaal niet voor jou..
Wat heeft zij uiteindelijk een goed leven gehad! Jullie waren en zijn voor altijd een leuk team, want zelf weet je maar al te goed dat jullie voor altijd bij elkaar zullen blijven. De dood scheidt jullie niet, jullie zijn deel geworden van elkaars hart... :(:) /3 En ergens, in die groene wiedes zal ze aan jou denken, en zal ze op jou wachten, zodat jullie later weer door de bossen kunnen crossen ;( :))

Heel veel sterkte gewens met het verlies van dit prachtige wonder, wat een vrolijke Fries was ze, en ze kon nog springen ook ! Y;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:34 



 
Profiel   

Celine heel heel heel veel sterkte. Ik heb jullie veel op bokt maar ook op instagram gevolgd en 1 ding was altijd zo overduidelijk aanwezig: jullie geweldige band. Je hebt de juiste keuze gemaakt voor haar en dat doet zo'n pijn dat begrijp ik. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en hoop dat je het verdriet een plekje uiteindelijk kan geven :(:) Y;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-07-17 23:51 



 
Profiel   

Heel veel sterkte! jullie waren een geweldig team
en dat blijkt ook maar weer omdat je de beste keuze voor je meisje hebt gemaakt, ze zal jou daar dankbaar voor zijn. veel sterkte met het verwerken van dit verlies!

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 00:15 



 
Profiel   

Heel veel sterkte gewenst, je mooie eerbetoon aan je lieve Famke is prachtig....

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 00:17 



 
Profiel   

Wat verschrikkelijk voor je, voor jullie :(:) Y;(
Ik wil je ongelooflijk veel sterkte wensen... Ik ben mijn paard vorig jaar September verloren aan een beenbreuk en ik herken het gevoel wat je omschrijft zo ontzettend goed. De grond verdwijnt, dit kan niet, dit mág niet... Maar het is.
En je maatje zorgt voor jou...
En je maatje heeft er vrede mee...

Ik hoop dat jij er ook vrede mee kan vinden Y;(

Heel veel sterkte en heel mooi geschreven, beschreven en omschreven... :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 01:04 



 
Profiel   

Heel erg veel sterkte, houden van is ook loslaten alleen is dat makkelijker gezegd dan gedaan Y;(

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 01:31 



 
Profiel   

Wauw wat zag ze er vreselijk uit in 2011! En daarna, zo'n vrolijk, blinkend paard in super conditie. Duidelijk top in haar vel. Wat oneerlijk dit. Veel veel sterkte. Ze weten het hoor, dat ben ik zeker, ze weten het echt dat we zo goed voor ze zorgen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 02:08 



 
Profiel   

Heel heel heel veel sterkte :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 02:09 



 
Profiel   

Wat heb je jullie leven samen prachtig verwoord
Dit verdriet gaat diep en sta het jezelf maar lekker toe om verdrietig te zijn..je bent je "allesie "kwijt.
Bij je laatste 2 foto's hield ik het niet droog..
Heel veel sterkte met dit grote verlies :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 02:29 



 
Profiel   

Veel sterkte met dit grote verdriet.

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 02:55 



 
Profiel   

Wow wat mooi geschreven, en wat hebben jullie veel overwonnen!! Je mag trots op jezelf zijn, hoeveel je voor haar over had, wat heb je dit geweldig gedaan!
Heeel veel sterkte de komende tijd..

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 04:19 



 
Profiel   

Sterkte met het verlies van je grote vriendin :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 05:32 



 
Profiel   

Heel veel sterkte! Wat een mooi eerbetoon heb je geschreven

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 05:49 



 
Profiel   

Die bloemen........ Heel veel sterkte.

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 05:59 



 
Profiel   

Heel heftig... Sterkte met het verwerken van het verlies van je knappe meid, Celine. :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 06:09 



 
Profiel   

Wat ontzettend heftig...
Heel veel sterkte met dit grote verlies! :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 06:25 



 
Profiel   

Heel veel sterkte
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-07-17 08:20 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 5 [ 118 berichten ]
Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen