Geplaatst Zo kijk je in geen tijden op bokt, en zo bestudeer je iedere dag alle topics over afscheid nemen en de aandoening die jouw grote liefde steeds opnieuw te grazen neemt.. Op zoek naar een wondermiddel, op zoek naar herkenning, op zoek naar wijsheid in verhalen van anderen..
Deze week besloten we dat we er echt aan moesten geloven, het was beter om je te laten gaan.
Straalkanker. Je ongrijpbare auto-immuunziekte. Zo veel verhalen. Zo weinig echte kennis. Zo veel behandelingen, de één nog heftiger dan de andere.. Zo veel paarden die ondanks al die ellende steeds slechter worden, maar ook zo veel paarden die (soms zelfs helemaal) opknappen. Die nog jaaaaren lekker gaan op een laagje zalf en simpelweg regelmatig en zorgvuldig kappen door een kundige smid. Zoals jij ook deed in het begin…
Je deed het zo goed lieverd, we hadden wel eens wat ups en downs en de straalkanker was inmiddels een stukje van jou geworden. Echter had je geen pijn en kon je nog genieten van alles wat we deden. We hadden eigenlijk niets te vrezen, dachten we..
Afgelopen augustus, terwijl ik nota bene op vakantie was, kreeg ik een appje van mijn moeder. “Het gaat niet goed met Mika. Ze loopt onregelmatig en de veearts vond een scheur in haar hoef die van binnenuit lijkt te ontstaan. Ze halen een stuk hoef weg, behandelen haar slechte hoef en Miek krijgt prednison, en een speciaal verbandijzer. Strenge stalrust.” Potverdorie. Ik vind het altijd heel moeilijk om weg van haar te gaan ‘voor het geval dat er iets gebeurt’, maar het ging de afgelopen tijd zo goed met haar dat ik heel ontspannen naar Italië afreisde met mijn vriend.
Toen ik terug kwam, trof ik gelukkig veel verbetering aan. Hoeven groeien verrassend snel als er een stuk af is. Iedere dag leek het er beter uit te zien. Mika was wat dof van de prednison, maar goed, dat hoorde erbij. Na een poosje ging haar dosering omlaag, op toezegging van de dierenarts. We konden niet wachten om onze vrolijke merrie terug te zien komen door dat prednisonmasker. (Gadver, wat is dat toch een troep..)
Ze kwam niet. Haar ogen bleven dof. Ze leek zo verdrietig.. We hadden ontzettend met haar te doen en dachten dat het vast beter zou gaan als ze weer lekker mocht gaan bewegen, want van op stal staan wordt geen enkel paard vrolijk. We kregen gelukkig snel groen licht om ook weer lekker met je te stappen en te wandelen, ook mochten we onder het zadel weer wat gaan doen. Maar je wilde niet. Met heel veel moeite wilde je 10 minuten in de longeerbak stappen, of een rondje door de rijbaan sloffen.
Weer de dierenarts erbij. (Die gelukkig toch al steeds om de 10 dagen naar je keek en de hoefsmid iedere week….) Geen goed nieuws..
Je kroonranden waren namelijk opeens ook ontzettend zacht geworden, van alle vier je voeten. Ze begonnen te brokkelen. Je begon je voetjes onhandig weg te zetten tijdens het grazen. Volgens de dierenarts was dit ontzettend risicovol. Het was afwachten tot je door je hoeven zou zakken. De prednison moest weer drastisch omhoog en tot overmaat van ramp zat je ook al dicht tegen hoefbevangenheid aan. Ze vertelde ons dat je nooit meer van die prednison af zou komen, en dat zelfs met prednison de kans groot was dat het alleen maar slechter zou gaan. We moesten na gaan denken of we haar dit aan wilde doen zonder uitzicht op volledig herstel. Ons antwoord was nee.
Je hebt op pijnstilling nog een paar mooie dagen gehad, je leefde helemaal op. Als een tornado brak je nog eens lekker los tijdens wat onze ‘emotionele afscheidsshoot’ had moeten worden. Man oh man ik scheet in mijn broek, je ging zo tekeer op je fragiele hoeven. Je was weer even onze Mika. Onze rauwdouwer. Onze zelfverzekerde powermerrie. Onze lievelingsidioot.
Bedankt dat je ons hebt verlaten als de vrolijkheid zelve, als je eigen unieke zelf, bomvol karakter.
Op weg naar je laatste rustplaats, liep je met je oortjes naar voren mee naar de plek des onheils. Omringd door iedereen die van je hield. Mijn ouders, mijn vriend, zelfs onze hond waar je zo gek op was. Iedereen was er bij en volgens mij vond je alle aandacht fantastisch, of in ieder geval al het snoep dat ze voor je mee namen. We moesten onderweg ECHT NOG EFFE op je wachten, want ja, mevrouw vond een verdwaalde pluk hooi op de grond en die moest je echt nog even oprapen en in je mond mee nemen.
In de schuur had de stalhouder de ruimte zo ingericht met balen stro dat je makkelijk naar de grond begeleid zou kunnen worden tijdens het onder narcose gaan. Terwijl je met je pluk hooi nog maar half doorgeslikt aan de liksteen die ik vast hield begon, werd je roesje ingespoten en werd er een infuusnaaldje in je hals gezet. Je werd doezelig. We hebben je geknuffeld. Het was goed. Toen de narcose ingespoten werd, moest je gaan liggen. Dit ging uiteindelijk niet helemaal handig en dat was een heel naar moment, maar toen je eenmaal lag, begon je zo schattig te briesen en te snurken dat ik mezelf daar al snel over heen kon zetten. Wat was het raar om jou daar zo te zien liggen, helemaal van de wereld. Nog meer kriebels, nog meer kusjes, nog meer tranen op je neus.. Toen die laatste injecties. (Je had blijkbaar een ijzersterk hart, er was nog een flinke injectie extra nodig voor je hart daadwerkelijk stopte met kloppen)
Het was klaar. Wij moeten verder zonder jou, maar wat doet dat zeer meisje.. Ons eerste paardje en als het aan ons ligt voorlopig het laatste.. Niemand vervangt jou. Je mocht 16 jaar worden..
Rust zacht lieverd. We hebben nog wat haren van je mee genomen naar het strand, je lievelingsplek. Het leek wel alsof je er was, zo hard ging het opeens waaien. En aangezien jij met je grappen altijd ieder sentimenteel moment wist te laten omslaan in een lach…..
Ach.. Niet te veel kattenkwaad uithalen daar boven. Je wordt intens gemist dame.
