Geplaatst 
Als jaarling vertrok hij naar Nederland en kwam hij op een renstal terecht. Daar werd hij als driejarige getraind voor de renbaan.
Aangezien hij buiten een keer een tweede plaats, niet echt top presteerde op de renbaan, werd hij verkocht aan iemand die werkte op de renstal. Bij haar bleef hij enkele jaren en werd hij oa uitgebracht op endurance wedstrijden. Na enkele jaren werd hij weer verkocht en in 2004, kwam hij als negenjarige, bij mij terecht.
Mijn eerste eigen paard, een langgekoesterde droom die uitkwam!
Van dan begon ons mooie verhaal samen, wat hebben we veel gedaan!
We gingen lekker rijden, dressuur, en uiteraard trokken we ook erop uit!
Uiteraard was er ook tijd voor rust en ontspanning en Kalim genoot met volle teugen van het weideleven.
We reden Endurance wedstrijden, nog een droom die uitkwam.
In 2008 kwam Dancer je weideleven vergezellen en hoewel jullie in het begin niet echt met elkaar opschoten, groeiden jullie langzaam naar elkaar toe.
Intussen reden we verder en dankzij de aankoop van trekauto en trailer (nog een droom die uitkwam!), konden we ook zelfstandig op uitstap.
De Veluwe was een van onze favoriete plekjes om te rijden.
Uiteraard leerde je je weidegenoot dat sommige dingen toch écht niet zo eng zijn als ze eruit zien...
We genoten nog steeds van heerlijke buitenritten, maar namen ook vaak deel aan clinics.
Onze favoriete tijdsbesteding...Een buitenrit kon nooit lang genoeg duren en als we bijna terug thuis of bij de trailer waren, dook je vaak opnieuw het bos in voor nog een rondje...
In de zomer van 2016 sloeg het noodlot toe, je ging onverklaarbaar onderuit op buitenrit en ik viel van je af. Ik verrekte mijn knieband en jij leek op het eerste zicht niets te mankeren. Je was zo lief om bij mij te blijven staan en hebt me heel voorzichtig weer naar huis gedragen...
Maar in de weken die volgden bleek er toch meer aan de hand te zijn, je liep niet lekker en dat leek steeds erger te worden. In eerste instantie dachten we dat je mank liep door de val, dus werden er foto's gemaakt. Hier was echter niets op te zien. In de weken die volgden werd duidelijk dat er iets mis was met je coördinatie en werd er ataxie bij je vastgesteld. De oorzaak hebben we ondanks vele onderzoeken echter nooit ontdekt.
Je ging dus met pensioen en ik hoopte dat je toch nog een aantal fijne jaren gegund waren om ervan te genieten.
Helaas werden de symptomen steeds erger en ondanks een tweede en derde en vierde opinie en verschillende behandelingen bleef verbetering uit. Vorige herfst werd duidelijk dat ik de moeilijkste beslissing van mijn leven moest nemen...
Je bent slechts 22 jaar mogen worden, in mijn dromen had ik je minstens het dubbele gegund...
M.A. Kalim Star 12/02/1995 - 16/11/2017
Voor altijd in mijn hart...
Afscheid nemen blijft altijd moelijk; heel erg veel sterkte 
