Anderhalve week geleden is het nu en het voelt nog steeds of het niet echt waar is... Mijn lieve Monica is er niet meer en het is of ik een stuk van mezelf mis.

[ img ]


[ img ]


Twintig jaar samen, ze kwam als 6-jarige bij me. Pluizig en nog helemaal "groen". Samen hebben we enorm veel geleerd en met vallen en opstaan zijn we uiteindelijk tot in de klasse III van de endurance geraakt, heeft ze voor mijn "trouwvervoer" gezorgd door in no-time voor de wagen beleerd te raken (op haar 16de!) en is ze ook nog een geweldige kinderpony geweest voor mijn zoon en dochter. Al mijn big-life-events heeft ze van dichtbij meegemaakt.

Vorig jaar werd een botsplinter en flinke artrose geconstateerd en had ze "met pensioen" gemoeten. Met veel rust, de juiste supplementen en een goed opbouwschema reed ik afgelopen winter, voorjaar en zomer echter weer met een blije pony door het bos, zowel onder het zadel als voor de kar. Ik heb er heel bewust en heel hard van genoten, omdat ik me inmiddels ook heel goed realiseerde dat het geen jaren meer zou duren.

Half juli kwam de pijn terug, eind juli was op het de grens van "ondragelijk". Mijn blije, jeugdige 26-jarige werd in 2 weken een oude pony. Ik gunde haar nog een paar weken van goed gras en mooi weer: met voldoende pijnstilling volgens de dierenarts verantwoord.

Vorige week werd het toch tijd om haar te laten gaan. Ondanks de pijnstilling bleek opstaan moeilijk en ik wilde haar het ongemak van niet meer durven gaan liggen of de angst van niet meer durven opstaan besparen.

Wat is het moeilijk de beslissing te nemen bij een pony die nog zo vrolijk is. Doe ik het wel goed?? De avond dat de dierenarts komt is ze rustig en ze blijft ook rustig. Ze laat het toe en slaapt onder mijn handen rustig in. Het is dus toch goed zo, ik kan er vrede mee hebben.

Maar wat is het moeilijk om je allerbeste vriendin niet meer bij je te hebben

Lieve, lieve Moon. Dank voor alles en voel je nu vrij en zonder pijn op de eeuwig groene velden. Je zal altijd in mijn hart zijn

[ img ]

(alle foto's zijn genomen op haar 1-na-laatste dag. Die geef je nog geen 26, toch? Waren haar benen maar net zo "jong" gebleven als haar hoofd....)

Wat een ontzettend zachte uitstraling heeft ze. Veel sterkte met het verlies.

die geef ik idd geen 26 nee...idd jammer dat dr benen daar wel ver over heen zaten.
En idd wat een lieve uitstraling heeft ze.

Heel veel sterkte met je verlies

Wat een mooie pony! Heel veel sterkte met het verlies..

Wat een knap beestje. Heel veel sterkte.

Wat intens verdrietig
Ik voel zo erg met je mee! Vorige week vrijdag mijn oude arabje laten gaan, vanwege artrose. Ook degene die overal bij was, van inrijden tot kinderpony en trouwvervoer.

Je kunt je troosten met het feit dat je het juiste gedaan hebt voor haar. Pijn bespaard, veel mooie herinneringen gemaakt, al helpt dat niet tegen het gemis :-(

Heel veel sterkte met het verwerken van je grote verlies

Heel veel sterkte! 26 zie je er inderdaad niet aan af, prachtige pony was het. Op de laatste foto kun je de pijn in de benen wel zien door de manier van staan.

Moeilijk is het, als het hoofd nog wil maar het lijf niet meer...

Nee, die zou ik geen 26 geven...wat een pretkop, ondanks haar pijn...

Ik heb eens de opmerking van een dierenarts gelezen, 'je kunt nooit te vroeg zijn met euthanasie, alleen te laat' Vond ik een mooie uitspraak, en gaat zeker op voor paarden. Het zit zo in hun intinct om door te vechten, pijn niet te tonen... Ok, dr zijn dramaqueens, maar over het algemeen, als een paard pijn toont, dan zit er echt iets niet goed.

Heel veel sterkte!

Sterkte:(

Ze kon in het bos ook gewoon nog bloedjehard Niks pijn, lol maken! Mijn bijrijdsters hadden er soms nog hun handen vol aan. En in de bak doodbraaf, nooit een stap verkeerd.

Lieve woorden doen me goed, fijn dat mijn meissie toch nog gezien kan worden als de pony die ze was

Wat fijn dat jullie 20 jaar samen zijn geweest en bij alle belangrijke zaken in je leven er was. Pas wanneer ze weg zijn is er het gemis, niet alleen het paard maar ook de herinneringen aan deze momenten. Ik heb een paar weken geleden onze bijna 20 jarige kat laten gaan en juist om alle herinneringen verdomd moeilijk. Sterkte , het was een prachtig dier!!

Dit is zo waar, je hebt zo'n bak vol herinneringen en ook zo veel plekken waar je samen geweest bent. Meestal gaat het goed, maar op de gekste momenten komen dan toch ineens weer die tranen...

Veel sterkte.