I will always remember us this way
Daisy 8 juni 1995 - 3 juni 2020
Mijn wereld zal nooit meer hetzelfde zijn
[ img ]

Waar begin je als je 25 jaar liefde in een laatste topic en 15 foto's wil samenvatten?

Bij het begin dan maar.

Op mijn 11e verjaardag kreeg ik een fiets en ik ging een stukje fietsen. Ik kwam langs een wei waar een Haflinger stond en de boer was bezig in de wei.
Ik dacht:"Ik ben jarig vandaag, dus als ik nu vraag of ik dat paard mag verzorgen, mag dat vast!"
En dat was ook zo, Corina werd mijn verzorgpony.

Op een warme zomeravond in juni 1995 (ik was 12 jaar), was Corina hoogdrachtig en de bevalling kon elk moment beginnen. Ik mocht er niet heen van mijn moeder, want we hadden een familiebarbeque. Op een gegeven moment kwam mijn vriendinnetje (met wie ik Corina verzorgde) de straat in fietsen en riep: "Het is een merrie!!!"
Wat waren we blij, want een merrie mocht blijven!

Daisy en ik op een leeftijd van 4 maanden en 13 jaar
[ img ]

Ik heb Daisy verzorgd totdat ze vier jaar was. In de tussentijd is ze twee keer verkocht, maar ik mocht haar blijven verzorgen. Op haar vierde werd ze verkocht aan een fokkerij. Ik was toen 16 jaar en helaas was de fokkerij te ver fietsen voor mij. Ik heb haar wel een paar keer opgezocht.

Drie jaar later, Daisy was 7 en ik 19, heb ik de fokkerij opgebeld en gevraagd of ik haar mocht kopen. Haar eigenaren twijfelden wel even, want ze was zo'n lieve kinderpony, maar omdat ik haar al vanaf haar geboorte kende, mocht ik haar kopen. Ik was het gelukkigste meisje op heel de wereld, mijn droompony was op 17 juni 2002 echt helemaal van mij

Toen volgden 18 jaren van heel veel plezier en liefde.

2004
[ img ]

2005
[ img ]

In 2003 kreeg ze haar eerste veulentje bij mij (ik had haar namelijk drachtig gekocht). Toen Jera geboren werd, wist ik dat ik altijd zou blijven fokken, wat is dat mooi zeg!

In 2006 werd Duchess geboren, een Haflingermerrietje.

In 2007 zag ik voor het eerst bewust een valk en ontstond mijn droom om een valkmerrie uit Daisy te fokken.
Poging één werd TiSento (*2011 - †2014), geen valk, geen merrie, maar de mooiste en liefste palominohengst/ruin die ooit op de wereld heeft bestaan
TiSento (links) en Daisy (rechts) 2014
[ img ]

Poging twee in 2013: Een valkmerrie!! Mijn grote liefde Fiore.
[ img ]

Toen TiSento in 2014 overleed, wilde ik heel graag nog één laatste veulentje uit Daisy fokken. In 2016 werd LaVie geboren, wéér een valkmerrie!
Mijn paardengezinnetje was compleet.
[ img ]

Naast het samen veulentjes op de wereld zetten en opvoeden, hebben we zo veel heerlijke buitenritjes samen gemaakt, in het bos, over het strand. De laatste jaren reed ik niet meer op haar vanwege de artrose, maar wandelen vonden we heerlijk, dus dat bleven we doen.

2012
[ img ]

2013
[ img ]

2014
I don't want you to be just a memory baby
[ img ]

2014
We keep this love in a photograph. We made these memories for ourselves. Where our eyes are never closing, hearts are never broken and time’s forever frozen still
[ img ]

2015
[ img ]

En toen... winter 2019/2020. Daisy werd mager, ondanks dat ze echt goed verzorgd werd. In maart kreeg ze koliek. Bloedonderzoek wees gelukkig uit dat ze niets onderliggends mankeerde. Maar ik kon niet wachten tot ze 25 april weer thuis zou komen. Dan kon ik haar heerlijk een zomer verwennen, poetsen, wandelen, volstoppen met eten, de osteopaat laten komen en hopen dat ik haar goed genoeg kreeg voor nog een winter (al wist ik diep in mijn hart wel beter).

Vrijdag 22 mei kwam de osteopaat/chiropractor.
Dais had overduidelijk last van de artrose in haar kogels voor én achter. Haar spronggewrichten zaten zó vol met vocht dat het daar lastig voelen was. Voor in haar knie had ze ook wat artrose, maar niet zo erg.

Ze had zo'n pijn in vooral haar achterhand dat ze heel lang zo veel mogelijk heeft gecompenseerd en daardoor zat haar hele lichaam helemaal vast. Vooral op haar SI-gewrichten vond ze de behandeling niet fijn.

Na de behandeling heb ik haar op Buut gezet, in de hoop dat ze haar lichaam weer normaal zou gaan belasten. Ondanks 1 zakje Buut per dag, had zo veel pijn in alle vier haar benen. Ze stond geen 30 seconden stil. Dan weer haar rechter achterbeen optillen, dan weer één van haar voorbenen naar voren en het diagonale achterbeen op rust. Maar ja, dan gingen haar andere beentjes te veel pijn doen en ging ze weer anders staan. Lopen ging ook heel heel langzaam en haar achterhoefjes sleepten over de grond.

Afgelopen vrijdag wilde ik met haar wandelen, maar ze liep nog langzamer dan anders en ze ging stil staan, wilde echt geen stap meer zetten (terwijl ze wandelen heerlijk vond) en ze stond zo:
https://myalbum.com/photo/vx6uutffqz6S/360.jpg

Toen ging bij mij definitief de knop om. Ik heb de veearts gebeld voor een afspraak voor gisteren en ook het crematorium al gebeld.
Zaterdag heeft ze twee zakjes buut en 4 schepjes Duivelsklauw gekregen (waar ze 3 schepjes hoort te krijgen) en zaterdagavond en zondag was ze ok. Teruggegaan naar 1 zakje Buut en 3 schepjes Duivelsklauw en ze zette haar rechter achterbeen nauwelijks meer neer.

Gelukkig had ik al een afspraak staan voor een fotoshoot voor afgelopen zaterdag, dat kwam heel mooi uit. Nog één laatste fotosessie met mijn gouden duo.

En omdat ik vrijdag al de afspraak had gemaakt, heb ik heel bewust afscheid kunnen nemen. Ik heb vrijdag tot en met dinsdag heel de dag en avond alleen op de wei gezeten. Ik wilde er geen mensen bij hebben. Alleen zijn met Daisy en naar haar kijken, zolang het nog kon.
Ze kreeg Fiore dr eten, want dat vond ze het lekkerst, ik heb haar veel te veel snoepjes gegeven en dinsdag heeft ze haar laatste appelsapje gekregen.
https://myalbum.com/photo/RQoJchZQNCDj/360.jpg

Ik had het ook nodig om te zien hoe vaak ze normaal stond en hoe vaak niet. Iedere keer als ze haar achterbeen optilde, of een voorbeentje naar voren zette, was voor mij de bevestiging dat dit de juiste keus was.
https://myalbum.com/photo/BhReVfJhaCFy/360.jpg

Afgelopen dinsdagavond met haar lieve smoeltje (en haar rechter achterbeentje ontlastend)
Let me photopraph you in this light, in case it is the last time
[ img ]

En toen werd het heel snel gisteren. Mijn vaste veearts kwam, ik haalde Dais uit de wei en ik vroeg of ze Daisy wilde zien lopen. Ze zei:"Nee hoor, ik zie genoeg. Ze heeft zo veel pijn." (ze stond weer met haar achterbeen omhoog). De veearts voelde aan haar spronggewrichten die enorm dik waren van de spat en ze zei:"Hier zit extreem veel botwoekering."
Ik zei:"Ze zet ook vaak één voorbeen naar voren en het diagonale achterbeentje op rust." En terwijl ik dat zei, zette Dais één voorbeen naar voren en het diagonale achterbeen op rust..

De veearts zei:"Je doet er echt het beste aan om haar te laten gaan." Dezelfde woorden die ze zei bij TiSento..

Ze heeft de spullen gepakt en ik ben bij Dais gebleven tot ze helemaal van de wereld was door de sedatie. Toen hebben de veearts en een vriendin van me haar overgenomen en ben ik met een andere vriendin en mijn vriend weggelopen.

Toen het zijl over haar heen lag, zijn we teruggegaan en hebben we bij haar gezeten tot het crematorium haar op kwam halen.

Mijn favoriete foto van de shoot van afgelopen zaterdag
The part of me that's you will never die
[ img ]

Aanstaande maandag, op haar verjaardag, ga ik haar uitstrooien op de TiMountain, een heuvel met een mooi kronkelend schelpenpaadje waar ik TiSento 5 jaar geleden ook heb uitgestrooid op zijn verjaardag. Vanaf deze heuvel hebben ze prachtig uitzicht op de wei.

En hier zit ik dan, kapot van verdriet
Everytime we say goodbye baby it hurts
[ img ]

25 jaar van mijn leven, weg... Maar ik ben haar zo dankbaar voor alles en het meeste nog dat ze me Fi gegeven heeft en ze voortleeft in Fi en haar veulentjes. Zo zal ze altijd dichtbij me blijven.

Mijn Keessie, mijn wereld