Negentien jaar geleden wandelde je mijn leven in als een 2 jarige shetlander met een eigenzinnig karakter. Vandaag ben je in mijn armen gestorven. Wat had ik je nog graag langer bij me gehouden, maar dat zou egoïstisch zijn. Je geest wilde nog wel, maar je voeten waren op. Ondanks onze ritjes naar van Nassau en de pijnstillers kreeg ik je niet pijnvrij. Maar wat was de keus om je te laten gaan moeilijk. Maar het is goed zo. Je hebt geen pijn meer nu.
Jij en je vriendjes zijn een groot deel van mijn leven. Jou ken ik vanaf mijn 12e. Ik zie je nog staan op de markt. Ik heb je vervloekt. Als je weer eens zo slim was om door het hek te gaan en ik je bij de buren uit de tuin kon plukken. Je hebt me laten lachen met je doldwaze streken. Want humor had je. En een goede neus voor lekkere grassprietjes. Of ik nou in galop zonder zadel op je rug zat of niet. Ik heb steun aan je gehad als de puberhormonen me verdrietig maakten. Je likte de zoute tranen van mijn gezicht en je maakte me aan het lachen door het gekriebel van je zachte neus.
Lieve Grietje. Bedankt voor de mooie jaren en al het plezier dat je ons gegeven hebt. Ik ga je mooie, wijze ogen missen.
Vanochtend had ik er wel vrede mee. En nu weet ik dat het nog steeds een goede keus was, maar ik mis haar zo. Net Amber en Hans gewassen tegen luis en dan mist er gewoon een nr 3 die ook nog moet. Als ik Hans dan weer zie dribbelen omdat hij niet van gewassen worden houdt dan besef ik weer wat voor nuchtere no nonsens pony grietje was. En hoe fijn ze altijd meewerkte.
Hans heeft het er wel lastig mee. Gisteren en vanochtend liep hij naast grietje te grazen. In zijn eigen wei was het onrustig zijn en hinniken. Pap heeft hem nog een keer bij haar lichaam laten snuffelen. Nu is hij gelukkig wat rustiger