Geplaatst: 23-12-20 10:52 
Wat hebben wij toch 19 mooie jaren samen gehad, soms met tegenspoed maar vooral met veel mooie herinneringen
Ik was 14 jaar toen je bij mij kwam, ik nog een guppy en jij als 8 jarig sportpaard, want dat was ons doel, samen wedstrijden rijden.
En wauw wat ging dat goed, terwijl je met trainen vaak dacht zoek het lekker uit dit kan ik allemaal al en het mij vaak moeilijk maakte, was je op concours voorbeeldig, haalde je er alles uit, oortjes erop en gaan, samen zijn we M1 dressuur geworden maar gooide je oude peesblessure roet in het eten, dit was teveel voor je benen, niet voor je koppie overigens.
We groeiden samen op, gingen op ponykamp, naar het bos, het strand, noem het maar op.
We verhuisden samen naar de andere kant van het land en ook daar bleef jij je streken houden, altijd dat eigenzinnige koppie erop, soms kon ik je wel vervloeken maar moest stiekem toch wel lachen om jou acties, beviel het ergens niet meer dan sprong je rustig over een ijzeren landhek heen, wou je je stal niet in, glipte je er nog even snel tussenuit om in volle vaart door de stal gangen te rennen
Springen vond je sowieso wel leuk maar was niet mijn ding dus liet ik je wel eens losspringen
Ook nog een mooie herinnering, samen met mijn vader paardrijden
En toen kreeg je koliek, zo erg dat ik dacht dat je het niet zou overleven, maar gelukkig kwam jou kop er weer op, zo strijdlustig dat je altijd was en werd je beter.
Je was nog aan herstellen toen ik ging trouwen, en opeens was je op mijn bruiloft, had de staleigenaar en mijn vriendin geregeld
Daarna nog een keer een fotoshoot gedaan
We veranderden uiteindelijk van stal want alleen het beste was goed genoeg voor jou en je werd ook al ouder.
En toen raakte je hoefbevangen uit het niets (later bleek je cushing te hebben), en volgens de kliniek waren ook je pezen helemaal kapot en einde verhaal, ik kon het niet geloven, we waren zo goed bezig samen.
Daar kwam onze afscheidsshoot...
Gelukkig heb ik mijn gevoel gevolgd en een second opion laten doen, pezen bleken oud littekenweefsel te zijn en de hoefbevangenheid was prima te behandelen, dus heb ik alles gegeven wat je maar nodig had en wat ging je goed!
Kort daarna werd ik zwanger van mijn 3e kindje, in de tussentijd heb je mijn zoontje leren paardrijden, wat waren jullie gek op elkaar, van sportpony naar kinderpony.
Hier was ik 35 weken zwanger en kon het toch niet laten er even op te kruipen
Ook met mijn dochtertje was je gek
Op een vrije ochtend zonder kids besloot ik met jou te gaan rijden, ja buiten, normaal was dat veel spanning aangezien je gigantisch sensibel was buiten maar het voelde goed, het regende maar dat interesseerde ons niks, we waren allebei zo aan het genieten en je was niks niet schrikachtig en achterlijk aan het doen, alsof je dit nog mij cadeau wou doen en wist dat het ons laatste ritje was :’(
De volgende ochtend belde de staleigenaar, je was niet helemaal jezelf, dus ben ik naar je toe gegaan, je leek koliekerig dus da gebeld.
Al snel verslechterde je, de hele dag tot 00.00 uur ben ik bij je gebleven, da is er ontelbaar keer geweest, waarschijnlijk een verstopping in je maag, je was altijd al een gulzige eter en je kiezen waren door ouderdom glad.
Snachts zou de staleigenaar je checken, ik werd gebeld iets na 3en dat het niet super ging, je in ene weer ging liggen en je oog rood werd.
Meteen naar stal en kwam samen met de da aan, zodra je mijn stem hoorde raakte je meteen in shock en ging hevig liggend ‘galloperend’ in de stal waardoor ik niet bij je kon komen.
Da gezegd je meteen uit je lijden te verlossen maar lukte hem niet je ader te vinden, en in ene werd je rustiger, ik legde mijn hand op je hoofd en zei het is goed zo meisje, en 2 seconden later overleed je uit jezelf.
Je bent nog net geen 28 jaar geworden
Ik mis je gigantisch, maar je extra levens waren toch echt op.
Ik hou van jou knappe, eigenzinnige, merrie, hopelijk ben je nu gelukkig op de groene weides daarboven
Mijn laatste dikke kus aan jou, forever in my heart ❤️
Voor jou. 
