Geplaatst Mira, met haar inmiddels 24 jaar, had al een aantal jaar last van artrose, met de overgang van 3 maanden dag en nacht op 't weiland naar minder bewegen in loopstal en paddock werd het erger, en ik ging vaker naar ze toe om te beoordelen wanneer het tijd was om de definitieve beslissing te nemen. De laatste 6 of 8 weken kreeg ze 2x per dag 1/2 zakje bute en daar deed ze het best redelijk op. Ik wachtte op een teken, maar steeds als ik kwam stond daar mijn open lieve meid, die me verwelkomde en me nooit de indruk gaf dat ze dood wilde.
Woensdag 30 december zou ik weer naar ze toe gaan, treinkaartje was gekocht, maar vanochtend (dinsdag 29 december) kwam er een telefoontje. Kootje (30 jaar) heeft vannacht een tia of hersenbloeding gehad, was bijna blind en draaide rondjes, de veearts is gelijk gebeld en heeft een flinke spuit cortisonen/prednison gegeven. Dit zodat ik de kans had om met het ov ruim 3 1/2 uur enkele reis te maken. Zou het niets doen, dan zou ze direct terugkomen om hem in te laten slapen, zonder mij. Zijn toestand werd stabiel, hij werd rustig, en stond zelfs te eten toen ik aankwam.
Twee uur na mijn aankomst de veearts weer, een ander, maar vertrouwd persoon. Na ontzettend veel twijfels in de uren ervoor heb ik besloten niet alleen Kootje maar ook Mira te laten gaan.
Dubbel verlies, dubbele pijn, ik was er niet klaar voor. Kootje wel, Mira misschien ook wel, maar op zo'n moment moet je je zelf wegcijferen. Andere bokkers hadden voor Mira misschien wel eerder de beslissing gemaakt, maar ik had nooit het gevoel dat ze al klaar was.
Na 16 jaar samen te zijn geweest zijn ze ook nu weer samen, together forever.
Ik weet niet meer welke bokker deze 2 bovenstaande foto's heeft gemaakt, ik weet dat daar het copyright ligt, als je wilt haal ik ze ook weer weg.
Morgen heb ik betere foto's hier is er 1 van vandaag, maar 't is een foto van een beeldscherm.
