Geplaatst En zo kwam Titane op mijn pad. Absoluut geen slome, maar het werkte, op de een of andere manier.
Sneller dan verwacht kreeg ik mijn vertrouwen terug. En binnen een half jaar reden we onze eerste endurancewedstrijd! Iets wat altijd mijn droom was geweest.
En ondanks dat ik vrij gauw onzeker ben, kon Titane het prima aan. Hij regelde het allemaal wel.
We waren zo lekker bezig. Tot ik begin oktober een telefoontje kreeg met een melding die je als paardeneigenaar nooit wil horen. "Je paard staat op 3 benen in de wei"
Titane kwam met een dikke, warme kogel van de wei. Ee volgden een hoop onderzoeken. Kogel op de röntgen, pezen gescand, hoef gechecked. Na een poos stalrust ging het beter. De zwelling was weg en hij liep beter. Dus mocht hij de paddock weer op.
Tot hij vier dagen later weer op 3 benen stond. Verder onderzoek, waar uiteindelijk uit kwam dat het een breukje in het griffelbeen was. Niet leuk, maar goed te genezen volgens de DA. Helaas niet te opereren, want de breuk zat vlak onder de voorknie.
Advies was 6 weken rust en 10 minuten stappen per dag. Daarna controlefoto's. Spul gekregen tegen botwoekering.
Helaas bleef hij met stappen gevoelig, dus complete boxrust.
Na ruim 6 weken controlefoto's en voor de zekerheid een scan laten maken. Pezen en ligamenten waren in orde. Maar helaas toch veel botwoekering, waar hij pijn van had en hield.
Na overleg met chirurgen was de enige optie een operatie om een metalen plaat in zijn bot te zetten. In de hoop dat hij dan als weidepaard verder kon, of in allerbest geval een stapritje. Maar de operatie had zijn risico's en de kans dat de pijn terug zou blijven komen was heel groot.
Dus hebben we helaas de beslissing gemaakt om Titane te laten gaan. Sowieso wil ik een paard niet met pijn laten leven, of met zo'n kleine kans dat hij überhaupt paardwaardig oud kon worden. En Titane was zo werkwillig, die was al zo chagrijnig dat hij nu niks mocht doen.
Gistermiddag is de dierenarts geweest om hem te laten inslapen. En dat deed pijn, ontzettend veel pijn. Maar toen ik hem meenam naar buiten, zag ik ook weer dat hij pijn had bij het lopen. En heeft de DA me nogmaals op het hart gedrukt dat het tegenover hem het eerlijkst is. En ik weet dat dat zo is, maar het voelt nog niet zo.
Maar, lieve, mooie rooie, bedankt voor alles. Ik ga je zo ontzettend missen.
