Geplaatst 3,5 jaar geleden was ik het trotste meisje op de wereld, eindelijk een gezond jong paard gekocht (toen bijna 6). Daarvoor een oude pony gehad die steeds kreupel was en helaas niet meer te redden was. Met dit paard kon ik makkelijk nog 15 jaar vooruit.
Een half jaar heb ik zonder zorgen kunnen rondrijden. Een half jaar maar, daarna begon de ellende. Wisselend kreupel zonder diagnose, in een jaar tijd 5 DA’s (en een kliniek) gezien. Zonder diagnose. Lang verhaal kort ze bleek uiteindelijk spat te hebben LA. Prognose was goed, paard was jong en zou volledig kunnen ‘herstellen’ (de botwoekering kon vastgroeien). Paard ingespoten en 9 maanden recht geweest.
Toen helaas weer kreupel, nog (2!!) keer ingespoten zonder resultaat. Advies was beweging blijven geven want rust roest. Zodoende 2,5 jaar regelmatig met een kreupel paard gezeten (en de nodige stress/kopzorgen
) In de zomer ging het redelijk/goed, winter was om te huilen. Laatste half jaar weer enorm slecht, rug en hals foto’s laten maken en ze bleek dus meer te mankeren als alleen spat. Maar klinisch had ze hier geen last van. Als allerlaatste optie heb ik Osphos injecties geprobeerd, dit gaf eigenlijk altijd een positieve verbetering. Glam zou minstens 3 maanden goed moeten zijn, helaas is ze niet eens 3 dagen goed geweest. Sterker nog, na 3 januari stond ze bijna op 3 benen.
Ik heb alles gedaan wat in mijn macht lag (op rust, bewegen, speciaal beslag, inspuiten, osteopaat, wandelen, longeren en Osphos). Helaas ging de botwoekering maar met een paar mm per jaar.
Glamour was al weer een hele poos kreupel, ben dus begonnen met Bute geven, zelfs door de pijnstillers liep ze behoorlijk kreupel. Van de week kwam ik op stal en kon ze amper haar box nog uit.
Deze foto zei me dat het genoeg is geweest. 3 jaar lang heb ik er alles aan gedaan om haar pijn vrij te krijgen. Helaas had ze zoveel pijn dat het niet paardwaardig meer was haar te laten leven.
Woensdag 20-01 heb ik besloten dat het genoeg was geweest, zoveel pijn en ellende heeft ze gehad. Nog 100e vragen spoken door mijn hoofd: had ik moeten wachten tot het was vastgegroeid? Had ik een dure operatie moeten doen? Had ik haar eerder moeten laten gaan? Is ze boos op me dat ik haar zo lang heb laten rondlopen?
Ik mis haar zo vreselijk, ze was echt nog te jong (9). De band die we hadden was onbeschrijflijk.
Nog wat prachtige foto’s van haar:
Rust zacht lieve Glamour, je bent zo ontzettend sterk geweest
Maar zo te lezen heb je echt wel heel hard je best gedaan. En na 3 jaar, ja ik denk inderdaad dat dat genoeg moet zijn geweest en je je niet schuldig hoeft te voelen meid. Heel veel sterkte met het verlies van je maatje. 
