Geplaatst Jordy 1997 - 2021
When all the light and life are sped
Of flowing tails and manes
And flashing stars, and forelocks spread,
and foam-flecks on the reins.
I like to think from every land
And far beyond the wave
A crowd of ghosts will come and stand
In grief around the grave.
Of flowing tails and manes
And flashing stars, and forelocks spread,
and foam-flecks on the reins.
I like to think from every land
And far beyond the wave
A crowd of ghosts will come and stand
In grief around the grave.
Mijn trots, mijn alles, mijn mooie vent en allerbeste vriendje. Het liefste paard van de wereld is niet meer. Afgelopen donderdag heb ik heel onverwachts afscheid van Jordy moeten nemen. Mijn hart is gebroken, de wereld is leeg. Wat valt me dit ongelooflijk zwaar.
De laatste jaren ben ik weinig actief geweest op bokt, er zullen misschien niet zoveel bokkers meer zijn die hem kennen, maar toch vind ik dat hij een mooi eigen plaatsje hier op in memoriam verdient. Want wat was hij bijzonder.
Jordy was een bokt-tinker van het eerste uur, ik kwam hem tegen op bokt waar hij te koop stond. Bloedmooi, geweldig bewegen, super vriendelijk op de grond, maar een ramp onder het zadel. Toch moest ik hem hebben, dit was hem, dit was mijn paard.
Wat was hij ongelooflijk lief en charmant, tót je opstapte. Staatsgevaarlijk. Jordy had ooit besloten dat keihard rennen de oplossing was voor alles, en niets hield hem daarbij tegen. Bakomheining, mensen, sloten, hij ging er doorheen of er overheen, maar stoppen was geen optie.
Met volhouden en kilometers maken kwam er verbetering, maar helaas na een erg eigenwijs moment van mij toch weer een ongeluk waarna ik zelf een tijd niet kon rijden. Gelukkig vond ik twee hele lieve verzorgsters, waarvan eentje het rijden durfde over te nemen, en samen, ook nadat ik zelf eindelijk weer kon opstappen, kregen we het voor elkaar dat Jordy eindelijk de Jordy werd die verstopt zat in dat ongeleide projectiel. Lisette (PartoutZ, volgens mij niet meer actief op bokt), bedankt voor alles. Zonder jou was hij nooit geworden wat hij was
Dit was Jordy toen hij net bij mij was aangekomen, 5 jaar oud maar echt nog een puppy:
Na een jaartje zag hij er zo uit:
Met heel veel geduld veranderde hij van onzeker ongeleid projectiel in het meest betrouwbare paard wat je maar kunt bedenken. Wel eentje met bijzondere trekjes en een gebruiksaanwijzing, maar die werden voor lief genomen. Want zolang je in je waarde gelaten werd deed je alles voor ‘jouw’ mensen. En wie jouw mensen waren, dat bepaalde je zelf wel.
Je was slim en voelde alles feilloos aan. Voor beginners en kinderen die weleens onhandig konden zijn was je enorm vergevingsgezind, voor ervaren ruiters heel wat minder. Één te harde schop en je liet ze merken hoe belachelijk hard je kon. Jou werd niet verteld wat je moest doen, dat vroeg je, en dan deed je het. Anders niet.
Je ruiter eraf gooien, dat deed je niet, maar als je het er niet mee eens was dan kon degene op je rug wel even een schone onderbroek gaan regelen. Alleen als we gingen springen ging er in je jongere jaren weleens een ruiter vliegen vanwege je enthousiasme. En springen kon je.
Werkwillig was je ook, hard werken vond je geen probleem, en altijd vol enthousiasme voorwaarts. Zo voorwaarts dat mensen weleens schrokken van je looplust, tot ze erachter kwamen dat de rem het net zo goed deed. Je deed gewoon altijd je best.
Ook buitenritten waren leuk, maar dan wel graag een beetje actief, stapritjes waren stom volgens jou. Stampen in draf over paden of over het asfalt, dat was wat je wilde. En graag ergens een galopje, liefst hard.
Je leek onverwoestbaar, wat bleef je er goed uit zien op je oude dag. Afgezien van je steeds grijzer wordende hoofd en ineens half witte voorpluk was niet te zien en te merken dat je al wat ouder was. Ik kreeg eerder kwalen dan jij...
De laatste jaren reed ik zelf wat minder, al zijn we altijd aan de slag gebleven. Je kreeg een nieuwe ruiter erbij, of liever gezegd ruitertje.
Mijn nichtje Fenna van toen 5 jaar ging ‘echt’ op je rijden, en wat vond je dat verschrikkelijk leuk!
Iemand die weer lekker gek met je deed, serieus rijden, maar ook zonder zadel en hoofdstel door de bak scheuren, springen, klimtoestel spelen, dikke pret. En wat was je braaf en lief.
Ik heb je zelfs nog helemaal na laten kijken vorig jaar, omdat ik zeker wilde weten dat je het aankon. Met vlag en wimpel door de keuring, niet eens een spatje artrose, super fit en beresterk. Fenna werd je mede-baasje, en ze was zo trots.
Afgelopen jaar zou je zelfs weer starten, Fenna was inmiddels 8 en jij eigenlijk nog steeds veel te groot, maar ze moest en zou met Jordy starten. Helaas gooide Corona roet in het eten, maar ach, altijd nog volgend jaar toch?
Helaas werd dit de laatste foto die ik maakte van dit prachtige stel.
Deze foto is vorige week gemaakt, en er was geen enkele aanwijzing voor het gruwelijks wat er met Jordy aan de hand was.
Afgelopen woensdag kwam ik ‘s ochtends aan op stal, Jordy zou gemasseerd worden, een vaste afspraak om de zoveel weken. Niet vanwege problemen, maar ik wilde er graag alles aan doen hem zo lang mogelijk fit te houden. Hij stond wat sneu op stal, niets voor hem. Hoofd laag, hoofdschudden, dikke klieren achter zijn kaken en hij wilde zijn hals wat naar 1 kant gebogen houden. In plaats van massage werd het de veearts, ik vertrouwde het direct niet, ook al was het niet heel extreem. Jordy was enorm stoïcijns als het op pijn aankwam.
Het was een puzzel, heel veel werd uitgesloten, maar geen diagnose. Geen kapotte kies, geen ontsteking, er werd zelfs droes niet helemaal uitgesloten. Pijnstillers gegeven en in de middag en avond was hij een heel stuk beter. Eten deed hij prima.
De volgende ochtend vroeg weer gaan kijken, de stalhouder had om 01.00 nog gekeken en toen stond hij er redelijk goed bij. Helaas veel slechter, direct weer de veearts gebeld, nog steeds niets duidelijks, behalve dat zijn hals veel dikker geworden was aan 1 kant. Veearts kwam een uur later weer terug met rontgenapparatuur, er werd nu gedacht aan een blessure van de bovenste wervels, of een kaak- of oorontsteking die snel verslechterde. Foto’s gemaakt waar de veearts niets op zag, en daarna doorverwezen op mijn verzoek naar Bodegraven.
Daar aangekomen werden we vrijwel direct naar binnen geroepen, de arts daar had we iets gezien op de laatste foto, helemaal op de rand van de foto en zei al direct dat hij zich daar flink zorgen over maakte. Nieuwe foto’s gemaakt, en het was direct duidelijk. Zodra je weggeroepen wordt een kantoor in weet je dat het foute boel is.
Op de foto’s was te zien dat een wervel vrijwel compleet verwoest was. De onderkant van de wervel was gewoon verdwenen, wat er nog over was gebroken. Het ruggenmerg lag dwars door de wervel heen naar buiten, dat hij nog stond en liep was een wonder. De oorzaak was een tumor die de wervel compleet had aangetast. Nooit is er iets van te merken geweest...
We hebben hem direct laten gaan, er was absoluut geen twijfel mogelijk dat hij geen minuut teveel mocht lijden.....
Dag allerliefste Jordy, mijn knuffelbeer, wat was je zeldzaam lief. Wat heb je op veel mensen een enorme indruk achter gelaten. Je kleine baasje Fenna is al dagen ontroostbaar, zoveel traantjes. Ook mijn tranen willen maar niet stoppen, zo eentje komen we nooit meer tegen.
