Geplaatst De eerste 5 jaar van haar leven praktisch wild geweest, en de ervaringen die ze had met mensen waren niet best, begin er maar aan. We hebben wat worstelingen meegemaakt, samen, ik met mezelf en zij ook met haarzelf, maar we groeiden steeds meer naar elkaar toe en raakten samen steeds meer verweven. Ze vertelde me altijd hoe ik me voelde zelf als ik zo afgesloten was dat ik dat zelf niet meer voelde, of ik dat nu fijn vond of niet, ze heeft me door een burn-out, depressie en een vastloper geholpen, ze was er altijd voor me en bij haar knapte ik altijd op.
En ze deed uiteindelijk alles voor me.
Ze bleek een endurancetopper, dat was echt waar ze van genoot.
We vlogen door de klassen heen en ze won vanalles. Met als hoogtepunten een jaar verenigingskampioen, daarbij een trainingsweek in de Ardennen winnen, dat jaar met een uur voorsprong op nr 2 een wedstrijd winnen, het jaar daarop een klasse 4 (de hoogste klasse, afstand 126 km) goed uitlopen en na 3 dagen weer als een gek door de wei lopen rennen want een lange vakantie was saai.
Maand erop ook nog Gelders kampioen geworden. We gingen rustig 30 km galopperen als training, Chels was niet moe te krijgen, de kleine fanatieke gek.
Ze had zo haar dingetjes, het was een eenkennig paard met behoorlijk karakter, maar dat maakte onze band extra speciaal denk ik. Daardoor zag ik het ook aan haar dat het tijd was en namen we uiteindelijk samen de beslissing om haar van de pijn te verlossen, hoe moeilijk die beslissing ook was.
Ze was ook al haar hele leven van veulen af aan samen met Ay Lee, het paard dat ik nu nog heb, dus voor Lee was het ook een enorm harde dobber, ze heeft een halfjaar regelmatig staan staren in de verte.
Maar gelukkig is die er goed doorheen gekomen en gek genoeg gaat ze steeds meer gedragingen vertonen waar ik Chels in herken, net of Chels nog een beetje bij ons is.
En waar Lee vroeger een stuk afstandelijker was groeit ze nu ook steeds meer naar mij toe, heel mooi om mee te maken.
