Geplaatst 
En toen begon het trainen. Hoe stoer je de eerste dag was, zo zenuwachtig was je de weken daarna. Halsters opdoen was een hele missie, dekens hoefde ik niet aan te beginnen en zelfs hoeven optillen en borstelen waren allemaal eng. Je was nooit gemeen of dwars, gewoon zo onzeker. Maar zelfs toen, was je een van de vriendelijkste paarden die ik kende. Je wou overal bij zijn, overal aan mee doen. Als ik met Queeny in de wei reed liep jij er vrolijk achter aan.
Oh hoe irritant ik je soms vond. Ik kon niks laten liggen, jij pakte alles op en liep er mee weg. Je stond overal in de weg en jaagde soms de andere paarden weg, ook al kon ik nog niks met jou. Weken lang kwam ik niet verder dan je aaien op je hoofd en hals, alles daarachter rende je voor weg.
Na een tijdje kreeg ik de motivatie meer met je te doen, je meer te leren. Ik kwam er achter hoe slim en lief je eigenlijk was. Ik hoefde iets maar één keer te doen en je vergat het nooit meer. Borstelen hadden we toen na een week helemaal door. Dekens op lukte, je stond stijf van de spanning maar je wou zo graag alles goed doen. Nog een paar weken en ik hoefde maar naar je been te wijzen en je tilde hem al op. Je keek zo altijd trots als je dat deed, en ik was ook trots op jou.
Je was eindelijk op je gemak. Je trok je niet meer los bij spannende dingen en deed overal je best voor. Je was nog zo puppy, dat we rijden nog lekker links lieten liggen. We gingen je al wel vast goed voorbereiden. Zadel op, singel om, je gaf er niks om. Balkjes lopen, je snapte het niet maar deed gezellig mee. Je werd echt mijn maatje, mijn steun en toeverlaat.
En toen kwam het nieuws dat je moest verhuizen. Poeh, wat was ik bang dat ik je niet meer zou kunnen zien. Maar je lieve eigenaresse vertelde me dat ik gewoon mee mocht naar de nieuwe stal. Jij en ik hadden een klik, en wij zouden verder komen samen. Je was net vier.
Je ging naar je nieuwe stal. Een paddock paradise, want we wouden het beste van het beste voor je, en van stal werd je niet gelukkig. Die eerste tijd was voor ons beide lastig. Jij ging van kuddeleider naar laagste in de rang, en met zo'n grote kudde heb je de nodige klappen gehad voor de rangorde was bepaald. De paardentaal vond je al lastig, je snapte veel beter wat mensen van je wouden dan paarden. Uit eindelijk is het goed voor je geweest, je leerde veel en na een poosje zat je goed op je plek.
Wij pakten het werken op. Je was nu dik 4 en we wouden een begin maken met het rijden. Zo gezegd zo gedaan, je eigenaresse kocht het zadel, ik het hoofdstel, en we begonnen. Opstappen was eigenlijk geen probleem. Je vond het raar, maar liet alles toe. Uit eindelijk hebben we besloten iemand te vinden die je kon inrijden. Opstappen is een ding, maar ik wist dat ik nog te onzeker en onhandig was om jou alles goed aan te leren. We vonden een lieve stalgenoot die dat wel wou doen. Longeren bevestigd en een begin met het rijden gemaakt, ging allemaal goed.
Maar toch met rijden kwamen je oude onzekerheden terug. Je inrijdster gooide je er af en toen zij niet meer kon rijden gooide je de volgende er ook af. Gevaarlijk was je, geen aanleiding maar je ontplofte uit het niks. Sja, we gingen maar verder met het grondwerk. Dat vond je geweldig en had je nooit problemen mee. Toch bleef het in het hoofd spoken van je eigenaresse en ik, je had zoveel potentie, het zou zonde zijn het op te geven.
Na een paar maanden vonden we een nieuwe inrijder. Je was net vijf. We kochten een nieuw zadel en gingen weer van start. Je vond het ontzettend moeilijk, maar het ging wel. Hij wist precies hoe hij jouw energie in de goede banen moest leiden. Zo trots waren we allemaal op je.
Alles ging de goede kant op. Ik kon eindelijk aan een toekomst met rijden denken, maakte plannen om nog wat leuke dingen voor je te kopen. We waren twee handen op een buik. Zodra je me zag liep je met een blij hoofd naar me toe. Als ik weg moest bleef je kijken tot ik weg was. Ik kon je precies lezen en jij mij.
Ik begon met mijn eerste lessen op jou. De eerste ging stroef en we hadden beide veel spanning. De tweede keer ging al iets beter. De derde keer zat ik met een glimlach van oor tot oor op je. Ik was zó blij.
En toen ging alles mis.
Deze foto is twee weken voor je overlijden genomen.
De stal waar je stond gaf al een tijdje hooi waar wij onze twijfels bij hadden. We hebben dit samen met stalgenootjes meerdere malen aangegeven bij de staleigenaar, maar die wou het toch blijven voeren. In elk geval totdat het op was en ze nieuw hooi kon kopen. We stonden hier nu al bijna twee jaar en hadden nog geen problemen gehad, dus wouden we het afwachten.
En toen kreeg ik op woensdag een appje. Je had koliek. Gelijk naar je toe gegaan. Je zag er moe uit. De dierenarts was langs geweest en had je wat gegeven. Ik heb met je gelopen en je nog wat druppels gegeven die je zouden helpen. Ik moest na een tijdje toch echt naar huis. Ik dacht dat de staleigenaresse je wel in de gaten zou houden, die wist immers van je koliek.
De volgende ochtend stond je op de kliniek. Het ging niet goed met je. Ik ging bij je op bezoek. Je stond op stal, het luik mocht niet open want je had de infuusnaald in je nek en die mocht je er niet uit schuren. Je zag er zo bang uit. Je wist niet waar je was, stond voor het eerst in jaren weer in een stal en voelde je belabberd. Ik ben bij je gaan zitten in de stal. Het hielp je voor mijn gevoel wel wat, iemand vertrouwd die je geruststelde.
Langzamerhand kwamen alle geheimen van stal aan het licht. Ze hadden mestsilo water gedumpt in de sloot waar jullie uit dronken. Ze hadden verzwegen dat jullie een dag geen eten en drinken hebben gehad. Dat je was uitgebroken en op de weg stond op zoek naar eten. Dit mocht allemaal niet verteld worden aan de eigenaren van de paarden. Jij was niet het enigste paard wat ziek was geweest. En dit allemaal in de span van een paar dagen. In combinatie met het slechte hooi was het geen wonder dat je koliek kreeg.
De volgende dag kreeg ik het telefoontje van je eigenaresse. Het ziet er niet goed uit, kom maar snel. Eenmaal daar trof ik je trillend en onder het zweet aan met een infuus. Je neus was al koud en je vocht voor je leven. We hebben nog een foto gemaakt van je darmen, zodat we precies konden zien waar we mee aan het dealen waren. Je had in het begin en aan het einde van je darmen een blokkade, een mengsel van het grove hooi en zand. Het was een harde klei geworden.
Opereren had geen zin, de kans dat je dat zou overleven was te klein. Nog een kwartier hebben we het aangekeken, in de hoop dat het toch nog los kwam. Maar je was op, je kon niet meer.
En toen was mijn maatje er niet meer. Mijn beste vriend. De enige reden waarop ik op moeilijke dagen uit bed kwam.
Spoiler:
Ik probeer nu terug te kijken op hoeveel we hebben bereikt, hoeveel jij mij door moeilijke tijden hebt geholpen. De woede op de stal, en hoe ze zich na jouw dood hebben gedragen, probeer ik achter me te laten, ook al heb ik het er nog zo moeilijk mee. Ik wil je bedanken dat je in mijn leven bent gekomen.
Cooper
30-04-2015 tot 23-04-2021
Net geen zes jaar geworden
sterkte... 
