Geplaatst 
We hebben samen in de korte drie jaar meer mogen doen dan ik ooit had kunnen voorstellen. We zijn van ver gekomen en de afgelopen twee dagen heeft hij keihard gestreden. We waren recent verhuisd naar een fantastisch plekje waar hij perfect in de kudde paste. Zijn vriendjes hebben nog afscheid van hem mogen nemen en dat was ontroerend om te zien. Joeps jaarling vriendje die over ons ging waken en vriendinnetje dat helemaal stil viel en vervolgens mij probeerde te helpen.
Het is onwerkelijk dat hij er niet meer is, maar ik ben vooral dankbaar dat hij mijn vriendje mocht zijn.
---
Het is nog geen 24 uur nadat we je uit de sloot hebben moeten vissen. Er is nog maar één kans en iedereen weet het. We moeten naar de kliniek of afscheid nemen. En dat laatste is iets wat nog steeds op de achtergrond blijft gonzen als een schaduw over ons leven samen. De pijnstilling lijkt te werken dus het is nu of nooit. Je staat al een uur met je neus op de grond te wachten. “Gaan we het nog één keer proberen?”, vraag ik. “In de trailer, naar de laatste dierenartsen. Wil je het nog?”
Je richt je hoofd op en loopt naar de uitgang van de paddock. We gaan het proberen. De trailer staat al klaar en we lopen de laatste meters slepend naar de trailer. Je trekt ernaar toe. Loopt al bijna de klep op, maar hij hangt nog niet aan de auto. Je blijft het proberen, maar we mogen nog niet. De tijd blijft doortikken en je blijft het proberen. Je moet stilstaan van mij want de laatste krachten moeten we sparen. De laatste kracht in je pijnlijke spieren. De laatste ademhalingen van je ontstoken longen. Als de trailer aangekoppeld is mag je erop en je volgt vol vertrouwen. Je staat er bijna op. Nog een laatste stap terwijl je alle coördinatie verliest en van de klep valt. Ik weet het – het is klaar.
Zonder coördinatie beland je meters naar de trailer waar je ook nog struikelt over een pallet. Met alle training die we hebben gehad en laatste kracht val je niet om en laat je je helpen. Paniek? Dan moet je stilstaan. We werken er al drie jaar aan en deze keer red het voor even je leven. We gaan nog even in de schaduw staan. Nog een laatste woordeloos gesprek. Het is klaar. Het is goed.
Je richt je hoofd op en kijkt mij trots aan. Voor het eerst in 24 uur kijk je me recht aan. We hadden al die tijd contact maar alsof er een mist was. Een soort ritsel op de lijn. Allebei moe en jij doodziek. Nu is het terug. Kraakhelder. We zijn klaar. Opeens krijg je haast. Je wil naar de kudde en begint met je laatste kracht rondjes te lopen. Ik neem afstand. Hier kan ik je niet bij helpen. Je wordt rustig en duidelijk neergelegd en dan kom ik er weer bij. Geen dierenartsen meer voor ons. Op eigen kracht verlaat je de wereld. De afdruk die je achterlaat is immens. Voor mensen die je alleen online kennen en voor mij. Ik kan het niet in woorden omschrijven en toch vertel ik je alles wat ik nog wil zeggen. Dat je het dapperste paard bent. Dat je gevochten hebt met alles wat in je zit. Dat je fantastisch bent. Dat je het zwaar hebt gehad en dat het oneerlijk is dat dit je einde is. Dat je verschrikkelijk knap bent. Dat ik je ga missen. Dat ik trots ben. Dankbaar dat jij mijn paard bent.
Tot ooit en voor altijd lieve haarbal van mij.
Wat heftig! 
