Gisteravond kreeg ik een belletje van de stalbaas dat hij 'dacht dat er met Indy iets niet helemaal ok was'. Ben meteen richting stal gegaan en schrok me dood. Zo'n koliek en wat een pijn, paard lag in de modder, ogen al toe, onder de modder. Onbeschrijflijk om je paard zo aan te treffen. Meteen de veearts gebeld en die kwam gelukkig snel. Haar hartslag bleek nog ok en ook het tandvlees was niet verkleurd. Dus Buscopan en pijnstilling toegediend en duimen maar ....... omdat het waarschijnlijk om gaskoliek ging. Helaas ging het amper aan beter, als ze op de been kwam liet ze zich vrij snel weer neerploffen. Na een uur kon ze niet meer opstaan, wat een pijn afschuwlijk!! Doordat Indy al 2 jr met een chronische blessure stond, had ik al wel besloten er geen operatie meer aan te wagen maar wilde haar deze kans zeker nog geven. Mocht helaas niet baten. Ze is er niet meer, rustig ingeslapen, ze had de strijd opgegeven. Ik ben mijn geweldige, oude ziel, therapeute, afstandelijke zelfstandige merrie, paard die door het vuur ging, alles kunner, wijze dame, kwijt. Ze is 15 jaar geworden.