Geplaatst De laatste keer dat ik je ergens doorheen kon praten,
De laatste keer dat ik je meenam om een hapje te eten,
De laatste keer dat ik jou kon vertellen hoe verliefd ik op je ben.
Maar ook de eerste keer dat morgen niet meer hetzelfde is,
De eerste keer dat jouw hoofd niet met een hoop kabaal over je staldeur zal komen omdat je vindt dat ik je te lang alleen gelaten heb,
De eerste keer dat ik besef dat dit alles wat ik noemde gewoon normaal leek maar nu een reeks aan herinneringen zal zijn.
Mijn strijder, vriendin, psychiater!
Nooit meer samen een verhaal aan gaan,
Nooit meer een dag waarin je de wanhoop in me oproept,
Nooit meer jouw vrolijke snoet schurend tegen me aan op mijn rotdagen,
Nooit meer een compromis sluiten met jou,
Nooit meer gewoon van jou genieten als het mooie paard wat je in mijn hoofd altijd zal blijven maar ook 3 jaar lang voor ons bent geweest.
Je hield me scherp en deed zoveel! Met jou kon ik alles aan en jij ging altijd tot het uiterste voor me en werd zelfs boos als ik je hierin wilde afremmen.
Maar wat deed het pijn om je zo te zien. Het begon met niet meer willen buigen op rechts en je draaide tegen mijn teugels op. Zoals gewoonlijk leek dit te verhelpen, dus we gingen weer longeren, dubbele lijnen en gewoon een buitenritje rechtdoor. Toen stilgezet voor 2 weken en op ijzers want ook dat wilde jou nog wel eens helpen. Helaas bleef ook nu het succes weg. Een darmkanteling ertussen door, hoe kon dit gebeuren? Je bleef afvallen en eigenlijk werd je alleen maar slechter. Grote vraagtekens omtrent jou en wat er zou zijn. De darmkanteling was waarschijnlijk omdat je je van binnen hebt staan opvreten, want jezelf stoerder voordoen is ook wel een bekend verhaal. Alles koppelende weet ik al langere tijd dat het niet helemaal goed zit en zoek ik stad en land af naar oplossingen. Tot slot de veearts gebeld om eigenlijk te laten bevestigen wat ik al even weet. Dat ik het al even weet maakt het niet minder zwaar. Ik had je nog 30 jaar bij me willen hebben maar als je koppie nog zoveel wilt en je lichaam niet meer kan is het egoïstisch om je hier te houden.
Jezus wat hebben wij veel doorstaan en bij elke tegenslag keek ik naar je en zag ik nog genoeg leven in je ogen. Je was dan ook nog lang niet klaar hier. Alleen je blik werd leger en de pijn was steeds meer van je af te lezen. Ondanks dat ik je zo vreselijk ga missen en bijna meesterf van ellende weet ik dat ik het juiste heb gedaan.
Ik heb ooit een zwart monster gehad en die leek terug te zijn gekomen in jou. Na haar heb ik nooit meer een paard die in me opriep wat zij deed en daar was jij! Ik noemde haar altijd mijn once in a lifetime horse maar sinds ik jou heb gehad weet ik dat je dit mooie gevoel meerdere keren mag ervaren.
Slaap lekker gek beest en wees niet boos, want de keuze die ik vandaag maakte was om jou en je veel te grote ego zo waardig mogelijk te laten gaan!
