Geplaatst ...en dat doet zóveel pijn. 
Daar ga ik dan, klik op Forums -> De Kantine -> Algemeen -> [IM] In Memoriam.
Te bizar voor worden, het is echt niet eerlijk.
De juiste weg was geweest: Forums -> De Kantine -> [ITP] In The Picture. En dat zou nog vele malen vaker moeten zijn geweest, jaren lang, maar het is ons niet gegund.
17-03-2017 werd je geboren in Engeland, en op 15-06-2022, hier in Nederland, blies jij je laatste adem uit.
Jij besefte je dit niet en hebt nog heerlijk staan grazen, maar mijn moeder en ik hebben er flink tegenaan staan hikken. 9 dagen lang knuffelen en heel veel lekkers eten. We wilden nog even afscheid nemen. De beslissing was luid en duidelijk; dit is beter voor je. Je wil zo graag gek doen. Altijd zo vrolijk en speels. En nog zo jong...
En dat betekende ook dat jij je eigen pijn negeerde. Keihard door de weide, voorop natuurlijk. Dat moest ook wel als renpaard.
Jou zonder vriendjes ophokken was een dikke no-go. Zo eerlijk dat je was, liet je dit weten. Wekenlang hebben we geprobeerd je rustig te houden, maar na uiteindelijk weer de grote weide op te gaan, waren we terug bij af. Kreupel. Het was kiezen of delen; mentale gezondheid of fysieke gezondheid. Een paardenleven is niet meer paardwaardig, als het dier niet gewoon paard kan zijn.
Nog geen 5 jaar en 3 maanden jong ben je geworden. Twee botsplinters in je rechterhoef en HKO gradatie 4. Opereren was geen optie meer, want de ontstekingsremmer deed niks.
Nu mag je voor eeuwig over de groene weides rennen. Ver voor de anderen uit. Waar jij het beste in bent.
Ik ben je heel dankbaar voor je wijze lessen. Je was een explosief paard, een binnenvetter. Je leek heel stoer, maar bleef liever achter een leider staan, zeker op vreemd terrein. Je hebt de nodige uitbarstingen wel gehad. Recht omhoog of plat door de bochten. Ik heb mijn én jouw leven voor mijn ogen voorbij zien flitsen, man, wat kon jij jezelf in benarde situaties wringen. Die twee keer dat je dwars door de draden vloog, of dat je van schrik achterover viel op de poetsplaats en in de gang. Oh, en met een kruiwagen aan je hoofd door de weide. Als een gek door de round pen met de oortjes naar voren en als een idioot over het land...
Echt, niet goed voor mijn hart! 
Je hebt mij leren ontspannen, en ook geleerd dat het oké is dat ik niet alles in één keer durfde. Dat is heel normaal, vond jij zelf ook. Soms is een stapje terug, twee stappen vooruit; haal adem. Ook jij was daar heel goed in. Jouw emmer kon zo plots overlopen en het was dan echt een beloning als je afvloeide. Met jou hield ik een spiegel voor, zo eerlijk. Niet altijd ideaal, absoluut niet!
Van mijn verzorgpaarden heb ik leren rijden, maar door jou ben ik een echt paardenmens geworden.
En ondanks je explosies bij spannende situaties, was je heel goed met mensen en dieren. Wilde altijd nieuwe dingen leren, zo onwijs slim. Iedereen vond jou een grappenmaker en een knuffelkont. Dat was je ook.
Zolang jij goed in je vel zat, konden we álles met je. Mijn vriend en zusje konden zo opstappen. Mijn zusje doodsbang door een val van jaren terug. Huilend er op en lachend er af. En mijn vriend die nog nooit op een paard had gezeten. Jij maakte er niks van; iedereen mocht met jou bezig zijn. Dat vind ik pas écht stoer voor zo'n jong paard!
Het zijn heel wat uren dat ik met jou heb staan kriebelen. Bij je schoft, op je borst en bij je staart. Spierpijn heb ik er zelfs van gehad, want jij was nooit uitgekriebeld.
Oh, wat zal het moeilijk zijn zonder jou. Zonder je bijzonder zachte vacht en zonder de vreselijk lieve hinnikjes die je ons gaf als begroeting. De onschuldige blik en de énorme dosis humor.
Robin Wagenaar, van @rw.fotografie, is maandagavond nog langsgekomen voor een laatste fotoshoot. We zijn ontzettend blij met de foto's. We hebben prachtige herinneringen om op terug te kijken.
Ik ga je missen, Nobblyneez. Tot ooit.
Daar ga ik dan, klik op Forums -> De Kantine -> Algemeen -> [IM] In Memoriam.
Te bizar voor worden, het is echt niet eerlijk.
De juiste weg was geweest: Forums -> De Kantine -> [ITP] In The Picture. En dat zou nog vele malen vaker moeten zijn geweest, jaren lang, maar het is ons niet gegund.
17-03-2017 werd je geboren in Engeland, en op 15-06-2022, hier in Nederland, blies jij je laatste adem uit.
Jij besefte je dit niet en hebt nog heerlijk staan grazen, maar mijn moeder en ik hebben er flink tegenaan staan hikken. 9 dagen lang knuffelen en heel veel lekkers eten. We wilden nog even afscheid nemen. De beslissing was luid en duidelijk; dit is beter voor je. Je wil zo graag gek doen. Altijd zo vrolijk en speels. En nog zo jong...
En dat betekende ook dat jij je eigen pijn negeerde. Keihard door de weide, voorop natuurlijk. Dat moest ook wel als renpaard.
Jou zonder vriendjes ophokken was een dikke no-go. Zo eerlijk dat je was, liet je dit weten. Wekenlang hebben we geprobeerd je rustig te houden, maar na uiteindelijk weer de grote weide op te gaan, waren we terug bij af. Kreupel. Het was kiezen of delen; mentale gezondheid of fysieke gezondheid. Een paardenleven is niet meer paardwaardig, als het dier niet gewoon paard kan zijn.
Nog geen 5 jaar en 3 maanden jong ben je geworden. Twee botsplinters in je rechterhoef en HKO gradatie 4. Opereren was geen optie meer, want de ontstekingsremmer deed niks.
Nu mag je voor eeuwig over de groene weides rennen. Ver voor de anderen uit. Waar jij het beste in bent.
Ik ben je heel dankbaar voor je wijze lessen. Je was een explosief paard, een binnenvetter. Je leek heel stoer, maar bleef liever achter een leider staan, zeker op vreemd terrein. Je hebt de nodige uitbarstingen wel gehad. Recht omhoog of plat door de bochten. Ik heb mijn én jouw leven voor mijn ogen voorbij zien flitsen, man, wat kon jij jezelf in benarde situaties wringen. Die twee keer dat je dwars door de draden vloog, of dat je van schrik achterover viel op de poetsplaats en in de gang. Oh, en met een kruiwagen aan je hoofd door de weide. Als een gek door de round pen met de oortjes naar voren en als een idioot over het land...
Echt, niet goed voor mijn hart! Je hebt mij leren ontspannen, en ook geleerd dat het oké is dat ik niet alles in één keer durfde. Dat is heel normaal, vond jij zelf ook. Soms is een stapje terug, twee stappen vooruit; haal adem. Ook jij was daar heel goed in. Jouw emmer kon zo plots overlopen en het was dan echt een beloning als je afvloeide. Met jou hield ik een spiegel voor, zo eerlijk. Niet altijd ideaal, absoluut niet!
Van mijn verzorgpaarden heb ik leren rijden, maar door jou ben ik een echt paardenmens geworden.
En ondanks je explosies bij spannende situaties, was je heel goed met mensen en dieren. Wilde altijd nieuwe dingen leren, zo onwijs slim. Iedereen vond jou een grappenmaker en een knuffelkont. Dat was je ook.
Zolang jij goed in je vel zat, konden we álles met je. Mijn vriend en zusje konden zo opstappen. Mijn zusje doodsbang door een val van jaren terug. Huilend er op en lachend er af. En mijn vriend die nog nooit op een paard had gezeten. Jij maakte er niks van; iedereen mocht met jou bezig zijn. Dat vind ik pas écht stoer voor zo'n jong paard!
Het zijn heel wat uren dat ik met jou heb staan kriebelen. Bij je schoft, op je borst en bij je staart. Spierpijn heb ik er zelfs van gehad, want jij was nooit uitgekriebeld.
Oh, wat zal het moeilijk zijn zonder jou. Zonder je bijzonder zachte vacht en zonder de vreselijk lieve hinnikjes die je ons gaf als begroeting. De onschuldige blik en de énorme dosis humor.
Robin Wagenaar, van @rw.fotografie, is maandagavond nog langsgekomen voor een laatste fotoshoot. We zijn ontzettend blij met de foto's. We hebben prachtige herinneringen om op terug te kijken.
Ik ga je missen, Nobblyneez. Tot ooit.
